Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΛΙΑΝΑ

Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων, που κάποιοι κακοί άνθρωποι λένε πως το παιχνίδι είναι στημένο αλλά κάνουμε την παράταση της παράτασης για να δείξουμε ότι σκιστήκαμε στη διαπραγμάτευση και καταφέραμε τον 13ο άθλο του Ηρακλή, χθες είχαμε δύο πρωταγωνιστές στα τηλεοπτικά μας δρώμενα. 

Τον Νίκο Μιχαλολιάκο και τη Λιάνα Κανέλλη. 

Καταγγέλλω τον Μιχαλολιάκο ότι έπαιξε Μπαρτσελόνα – Αιγάλεω 5-0. Ο περισπούδαστος Μπογδάνος και μάλιστα Κωνσταντίνος όπως αυτοπαρουσιάζεται, ήταν το Αιγάλεω. Ο Κωνσταντίνος συνήθως κάνει κάτι ανάμεσα στον Βάρναλη και τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Στόμφος, μόρφωση, παραμόρφωση, αυτοσυνέντευξη, ύφος και όταν το Χάρβαρντ συνάντησε το Γέϊλ. 

Πρώτη φορά είδα συνεντευξιαζόμενο επί 80 λεπτά να καταπίνει τον παρουσιαστή μιας εκπομπής. 

Αδιάβαστος, ασύνδετος, να λαμβάνει εμφανώς οδηγίες από το κοντρόλ, δεν ήλεγξε ούτε μια φορά τη συνέντευξη. Πήγε την κουβέντα στο παρελθόν της Χρυσής Αυγής που είναι πασίγνωστο. Ο έμπειρος Νικόλας έκανε τη γνωστή τρίπλα. Έλληνες εθνικιστές κύριε. Για το 2012 έχεις να μας πεις τίποτα; 

Είναι ιδιαίτερα αρνητικό ο παρουσιαστής μιας εκπομπής να είναι αδιάβαστος. Περιμένω και στους υπόλοιπους καλεσμένους του να τους κάνει ιστορική αναδρομή σε κείμενα και δηλώσεις του 1985.

Πήγε να βλάψει τη Χρυσή Αυγή και μάλλον της έδωσε τουλάχιστον 100.000 ψήφους ακόμα. 

Ο Μιχαλολιάκος έχει τρία όπλα. Την αμεσότητα, τον δυναμικό λόγο που δεν έχει καμία σχέση με την κλισέ, ξύλινη πολιτική γλώσσα,  και την εύκολη επίθεση στους άλλους. Το θέμα είναι να τον βραχυκυκλώσεις με το παρόν. Και έχεις πράγματα να του πεις, και έδωσε λαβές να τον στριμώξεις δημοσιογραφικά. 

Το να κρατάς το υφάκι του Μαχάτμα Γκάντι και «να πηγαίνεις παρακάτω» είναι σχεδόν φυγομαχία. Νομίζω ότι στη Χρυσή Αυγή πρέπει να κάνουν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο επίτιμο μέλος. Τέτοια υπηρεσία στο κόμμα κανένας δημοσιογράφος δεν έδωσε μέχρι σήμερα. 

Το λάθος των Ελλήνων δημοσιογράφων είναι πως επιμένουν στις ναζιστικές καταβολές της Χρυσής Αυγής και τη Χιτλερική λατρεία. Ας το πάρουμε όλοι χαμπάρι: Ο κόσμος που ψήφισε και θα ψηφίσει τη Χρυσή Αυγή, δεν ενδιαφέρεται για αυτό το σκέλος. Τα ξέρει τα έχει ακούσει και διαβάσει πολλές φορές αλλά τα προσπερνά γιατί βλέπει την κατάντια και την αθλιότητα όλων των υπολοίπων. Βλέπει τους τσαμπουκάδες της Χρυσής Αυγής και πιάνει τον εαυτό του να σκέφτεται τον Ράμπο που κρύβουμε όλοι μέσα μας και δια της βίας όταν δεν υπάρχει κράτος και σοβαροί πολιτικοί, να επιφέρει τη δικαιοσύνη και κερδίζει συμπάθειες. Παγίδα μεν, αλλά δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να ανοίξει το περιτύλιγμα του κουτιού. 

Οι Χρυσαυγίτες το ξέρουν, χρησιμοποιούν την πεπατημένη του να κατηγορούν – δικαίως τον πολιτικό κόσμο – κάνουν και τη συζήτηση κάμπριο με φωνές και αλλαάγμούς, περνά η ώρα, διαφημίσεις, μας τελείωσε η εκπομπή, κερδίζουν και τις εντυπώσεις και τους ψήφους.

Στρίμωξε τον στο σήμερα ντε! 

Σε μια παρανοϊκή φαντασίωση μου, θα ήθελα να πάρω και εγω συνέντευξη από τον Γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής. Πιστεύω ότι θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. 

Από την άλλη νομίζω ότι ανακαλύψαμε το αντίπαλον δέος της Μέριλ Στριπ

Απορώ πως ένας άνθρωπος που καταρρέει ψυχολογικά, που βγαίνει στην οθόνη με δάκρυα και τσαλακωμένο πρόσωπο, και είναι ράκος από μια πλάκα, αποκτά ξαφνικά την ευφράδεια του Δημοσθένη. 

Εξαπολύει μανιφέστο, ηθικοπλαστικά μηνύματα και κηρύττει τον τετραγωνισμό του κύκλου. 

Η Λιάνα Κανέλλη είχε καιρό να μας απασχολήσει στα κανάλια και σε μια θεατράλε παράσταση που η Άννα Βαγενά στο «Γάλα» θα έσκιζε τα πτυχία της, αξίζει το όσκαρ α γυναικείου ρόλου για τουλάχιστον πέντε συναπτά έτη. Εκτός και αν κατάγεται από τον Κένταυρο 8 και η συναισθηματική φόρτιση, η πληγωμένη αξιοπρέπεια και το «βάναυσο αστείο» επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό τη βιοχημεία του εγκεφάλου της και γίνεται ο Νέλσον Μαντέλα και ο Ιησούς Χριστός μαζί. 

Πρόσεξα τη συνομιλία Βουλαρίνου – Μελέτη. Πρόσεξε τη δραματουργία. Η Κανέλλη είπε πως ο τύπος που της έκανε πλάκα ήρθε και καλά στους πέντε πόντους με τα γάντια του μποξ και ο Βουλαρίνος είπε πως μόλις άνοιξε την πόρτα, τον είδε, αμέσως την έκλεισε και φώναζε. Μετά θυμήθηκε τα κλάματα και τις βαρυγδουπιές στην συμπονετική Πόπη Τσαπανίδου. 

Δεν αντέχεται το εμπόριο ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού στην κάμερα. 

Καθώς αποτελείωνα το Jack Daniels στο χρυσοποίκιλτο ποτήρι μου, θυμήθηκα το «Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας» από τις Τρύπες:

«θα νοιωθες όμορφα, αν βάζαμε τα κλάματα

Όμως αγόρι μου σε έχουμε γραμμένο»…