Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΛΙΑΝΑ

Μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων, που κάποιοι κακοί άνθρωποι λένε πως το παιχνίδι είναι στημένο αλλά κάνουμε την παράταση της παράτασης για να δείξουμε ότι σκιστήκαμε στη διαπραγμάτευση και καταφέραμε τον 13ο άθλο του Ηρακλή, χθες είχαμε δύο πρωταγωνιστές στα τηλεοπτικά μας δρώμενα. 

Τον Νίκο Μιχαλολιάκο και τη Λιάνα Κανέλλη. 

Καταγγέλλω τον Μιχαλολιάκο ότι έπαιξε Μπαρτσελόνα – Αιγάλεω 5-0. Ο περισπούδαστος Μπογδάνος και μάλιστα Κωνσταντίνος όπως αυτοπαρουσιάζεται, ήταν το Αιγάλεω. Ο Κωνσταντίνος συνήθως κάνει κάτι ανάμεσα στον Βάρναλη και τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Στόμφος, μόρφωση, παραμόρφωση, αυτοσυνέντευξη, ύφος και όταν το Χάρβαρντ συνάντησε το Γέϊλ. 

Πρώτη φορά είδα συνεντευξιαζόμενο επί 80 λεπτά να καταπίνει τον παρουσιαστή μιας εκπομπής. 

Αδιάβαστος, ασύνδετος, να λαμβάνει εμφανώς οδηγίες από το κοντρόλ, δεν ήλεγξε ούτε μια φορά τη συνέντευξη. Πήγε την κουβέντα στο παρελθόν της Χρυσής Αυγής που είναι πασίγνωστο. Ο έμπειρος Νικόλας έκανε τη γνωστή τρίπλα. Έλληνες εθνικιστές κύριε. Για το 2012 έχεις να μας πεις τίποτα; 

Είναι ιδιαίτερα αρνητικό ο παρουσιαστής μιας εκπομπής να είναι αδιάβαστος. Περιμένω και στους υπόλοιπους καλεσμένους του να τους κάνει ιστορική αναδρομή σε κείμενα και δηλώσεις του 1985.

Πήγε να βλάψει τη Χρυσή Αυγή και μάλλον της έδωσε τουλάχιστον 100.000 ψήφους ακόμα. 

Ο Μιχαλολιάκος έχει τρία όπλα. Την αμεσότητα, τον δυναμικό λόγο που δεν έχει καμία σχέση με την κλισέ, ξύλινη πολιτική γλώσσα,  και την εύκολη επίθεση στους άλλους. Το θέμα είναι να τον βραχυκυκλώσεις με το παρόν. Και έχεις πράγματα να του πεις, και έδωσε λαβές να τον στριμώξεις δημοσιογραφικά. 

Το να κρατάς το υφάκι του Μαχάτμα Γκάντι και «να πηγαίνεις παρακάτω» είναι σχεδόν φυγομαχία. Νομίζω ότι στη Χρυσή Αυγή πρέπει να κάνουν τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο επίτιμο μέλος. Τέτοια υπηρεσία στο κόμμα κανένας δημοσιογράφος δεν έδωσε μέχρι σήμερα. 

Το λάθος των Ελλήνων δημοσιογράφων είναι πως επιμένουν στις ναζιστικές καταβολές της Χρυσής Αυγής και τη Χιτλερική λατρεία. Ας το πάρουμε όλοι χαμπάρι: Ο κόσμος που ψήφισε και θα ψηφίσει τη Χρυσή Αυγή, δεν ενδιαφέρεται για αυτό το σκέλος. Τα ξέρει τα έχει ακούσει και διαβάσει πολλές φορές αλλά τα προσπερνά γιατί βλέπει την κατάντια και την αθλιότητα όλων των υπολοίπων. Βλέπει τους τσαμπουκάδες της Χρυσής Αυγής και πιάνει τον εαυτό του να σκέφτεται τον Ράμπο που κρύβουμε όλοι μέσα μας και δια της βίας όταν δεν υπάρχει κράτος και σοβαροί πολιτικοί, να επιφέρει τη δικαιοσύνη και κερδίζει συμπάθειες. Παγίδα μεν, αλλά δεν μπαίνει κανείς στον κόπο να ανοίξει το περιτύλιγμα του κουτιού. 

Οι Χρυσαυγίτες το ξέρουν, χρησιμοποιούν την πεπατημένη του να κατηγορούν – δικαίως τον πολιτικό κόσμο – κάνουν και τη συζήτηση κάμπριο με φωνές και αλλαάγμούς, περνά η ώρα, διαφημίσεις, μας τελείωσε η εκπομπή, κερδίζουν και τις εντυπώσεις και τους ψήφους.

Στρίμωξε τον στο σήμερα ντε! 

Σε μια παρανοϊκή φαντασίωση μου, θα ήθελα να πάρω και εγω συνέντευξη από τον Γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής. Πιστεύω ότι θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. 

Από την άλλη νομίζω ότι ανακαλύψαμε το αντίπαλον δέος της Μέριλ Στριπ

Απορώ πως ένας άνθρωπος που καταρρέει ψυχολογικά, που βγαίνει στην οθόνη με δάκρυα και τσαλακωμένο πρόσωπο, και είναι ράκος από μια πλάκα, αποκτά ξαφνικά την ευφράδεια του Δημοσθένη. 

Εξαπολύει μανιφέστο, ηθικοπλαστικά μηνύματα και κηρύττει τον τετραγωνισμό του κύκλου. 

Η Λιάνα Κανέλλη είχε καιρό να μας απασχολήσει στα κανάλια και σε μια θεατράλε παράσταση που η Άννα Βαγενά στο «Γάλα» θα έσκιζε τα πτυχία της, αξίζει το όσκαρ α γυναικείου ρόλου για τουλάχιστον πέντε συναπτά έτη. Εκτός και αν κατάγεται από τον Κένταυρο 8 και η συναισθηματική φόρτιση, η πληγωμένη αξιοπρέπεια και το «βάναυσο αστείο» επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό τη βιοχημεία του εγκεφάλου της και γίνεται ο Νέλσον Μαντέλα και ο Ιησούς Χριστός μαζί. 

Πρόσεξα τη συνομιλία Βουλαρίνου – Μελέτη. Πρόσεξε τη δραματουργία. Η Κανέλλη είπε πως ο τύπος που της έκανε πλάκα ήρθε και καλά στους πέντε πόντους με τα γάντια του μποξ και ο Βουλαρίνος είπε πως μόλις άνοιξε την πόρτα, τον είδε, αμέσως την έκλεισε και φώναζε. Μετά θυμήθηκε τα κλάματα και τις βαρυγδουπιές στην συμπονετική Πόπη Τσαπανίδου. 

Δεν αντέχεται το εμπόριο ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού στην κάμερα. 

Καθώς αποτελείωνα το Jack Daniels στο χρυσοποίκιλτο ποτήρι μου, θυμήθηκα το «Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας» από τις Τρύπες:

«θα νοιωθες όμορφα, αν βάζαμε τα κλάματα

Όμως αγόρι μου σε έχουμε γραμμένο»…

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ

Παρακολουθώ με μεγάλη αγωνία τις εξελίξεις σχετικά με τα οικονομικοκοινωνικά μας προβλήματα και να σου πω την αλήθεια, φως δεν βλέπω. 

Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος. Όμως η πραγματικότητα είναι ζοφερή.

1.  Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Πριν από το μνημόνιο χρωστάγαμε 360 δις. Τόσα χρωστάμε και τώρα. Τι άλλαξε μετά από 3 χρόνια δημοσίων περικοπών;
2.   Όταν μειώνεις την αγοραστική δύναμη των πολιτών, περιμένεις αντίστοιχα να πέσουν και οι τιμές. Όλα είναι ίδια. Τρόφιμα, αγαθά και υπηρεσίες δεν έχουν κρίση. Έχουν γίνει αρκετές εκπτώσεις μεν, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες περικοπές στα εισοδήματα. 
3.    Διαβάζω για τα εργασιακά. Προκόψαμε. Ζήσε με 600 ευρώ. Ανέφικτο. Υποτίθεται ότι μειώνοντας το κόστος εργασίας θα έρθουν επενδύσεις. Το είδαμε. Η ΦΑΓΕ πήγε για μπάνια στο Λουξεμβούργο και η Κοκα κολα ανέστειλε τη δραστηριότητα της στο εγχώριο χρηματιστήριο. 
4.    Η διαφθορά παραμένει ακμάζουσα. Για διαφημιστικούς λόγους μας πετάνε ειδήσεις τύπου «βρέθηκαν γιατροί και δικηγόροι με αδήλωτες πισίνες» ή «τα ονόματα της λίστας Λαγκάρντ θα προκαλέσουν πάταγο» και μετά το θέμα ξεχνιέται. Αυτό όμως που έχουμε ως δεδομένο είναι πως ο Αχιλλέας Μπεος είναι ελεύθερος και πιστεύω ότι ακριβώς το ίδιο θα γίνει και με τον Τσοχατζόπουλο. Η συνεχής προδοσία από τους πολιτικούς μας συνεχίζεται. Εκτος και αν πιστεύεις ότι πολιτικοί ταγοί τύπου Ευάγγελος Βενιζέλος – ειδικά μετά το ρεζιλίκι με τη λίστα – θα μας σώσουν.
5. Ο μέσος Έλληνας παραμένει κακομαθημένος, κλέβει όπου μπορεί,  και ονειρεύεται ακόμα διορισμούς στο δημόσιο και πλουσιοπάροχο βιο βασισμένο στις πιστωτικές κάρτες και στα δανεικά.   Η Ελληνική κοινωνία είναι τόσο διεφθαρμένη όσο και οι πολιτικοί που την εκπροσωπούν.

Πες με γραφικό, πες με φαντασιόπληκτο, πες με αιθεροβάμονα, πες με όπως θέλεις, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί.

Αν δεν εκπληρωθεί η προφητεία του Γέροντος Παϊσίου είτε γιατί ο Θεος αποφασίσει να την αναβάλλει είτε γιατί κάτι καταλάβαμε λάθος, τότε μας τελείωσε η Ελλάδα. Τελειώσαμε. Οι μέχρι στιγμής αποχρώσες ενδείξεις δείχνουν ότι μάλλον και αυτή τη φορά θα τη γλιτώσουμε. Το μπάχαλο στη Συρία και η επιθετικότητα των Τούρκων είναι σημεία που δείχνουν ότι σύντομα κάτι θα συμβεί… 

Η Ελλάδα έχει ήδη χρεοκοπήσει. Οχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά. Συριζαίοι vs Χρυσαυγιτών και σύντομα όλοι μας, μα όλοι θα κληθούμε να διαλέξουμε στρατόπεδο. Οι ενδιάμεσες παρατάξεις τελειώνουν. Το ΠΑΣΟΚ δεν εχει λόγο ύπαρξης. Ο Καμμένος θα γυρίσει στο μαντρί. Η ΔΗΜΑΡ βλέπω να επιστρέφει στον Αλέξη. Το ΚΚΕ θα πάρει ενα 2% και τίποτα καινούριο δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Κάτι πήγε να κάνει ο Τζήμερος αλλά ήθελε μεγαλεία με το καλήσπερα και αυτοκάηκε με τη συνεργασίες που έκανε. Κινήσεις τύπου Λοβέρδου - Ραγκούση θα εχουν την κατάληξη που είχαν αντίστοιχα τα εγχειρήματα των Κατσέλη και Μπακογιάννη. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη ούτε στους πολιτικούς μας, ούτε βλέπω κανέναν της προκοπής να έρχεται στο προσκήνιο, ούτε στην ελληνική κοινωνία των τούρκικων σίριαλ.

Ότι και να κόψεις, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Δεν μπορούμε να έχουμε καν έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Δεν θέλουμε να φτιάξουμε ένα σοβαρό κράτος, να πιάσουμε όσους έχουν εγκληματίσει και υπό καθεστώς αμοκ κόβουν συντάξεις και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ο σώζων εαυτώ σωθήτω.

ΤΑ ΑΘΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Αλλος θα πει οτι πρόκειται περί δοξασιών.
Αλλος θα πει οτι "έλα μωρέ τώρα σιγά. Πως κάνεις έτσι".
Αλλος θα πει οτι είναι σύμπτωση
Αλλος θα πει οτι πρέπει να είμαστε πολύπλευροι και πολυμερείς.
Αλλος θα πει οτι είναι υπερβολές.

Το σίγουρο όμως είναι οτι βρισκόμαστε σε ενα οριακό επίπεδο και ο καθένας μας πρέπει να διαλέξει.

Επίσης σίγουρο είναι οτι έχουμε πολλές μαζεμένες συμπτώσεις τελευταία. Το Κορπους Κρίστι, το εργο της Κιτσοπουλου και τον Παστιστιο.  

Διαβασε το και βγάλε μόνος σου τα συμπεράσματα σου.

Τα άθεα γράμματα…

ΑΤΤΙΚΟ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΚΟ

Το Αττικό Πάρκο είναι μια όαση στην πόλη. Μην το υποτιμάς, δεν είναι μόνο για μικρά παιδιά αλλά και στους μεγάλους προσφέρει μια εξαιρετική απόδραση από την καθημερινότητα. 

Καλοφροντισμένος χώρος, καθαρός, κινείσαι άνετα, και για όσους κουράζονται έχει δύο «πλατείες» για να πάρεις τις ανάσες σου – εκτός από τα συνεχή διάσπαρτα παγκάκια. 

Η αλήθεια είναι ότι βγαίνοντας από το Αττικό Πάρκο νοιώθεις σαν να πήγες σε ένα ζωντανό μουσείο ή ότι σε μια βόλτα κάνεις μια βόλτα από την αφρικανική έρημο, στην αμερικανική ζούγκλα. Ότι αγαπάς τα ζώα περισσότερο από ότι πριν. Ότι σε αυτόν τον πλανήτη είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε όλοι. Δεν αισθάνθηκα καλά όταν έβλεπα τα πουλιά να είναι κλεισμένα στα μεγάλα κλουβιά. Για τα υπόλοιπα, δεν έχω κάποια συγκλονιστική αντίρρηση αρκεί αυτά που είναι στον ζωολογικό κήπο να αξιοποιούνται ώστε όσα γεννιούνται να απελευθερώνονται στη φύση. 

Με σταθερό βήμα και χωρίς να στέκεσαι κάπου ιδιαίτερα,  υπολόγισε ότι θέλεις περίπου 4 ώρες. Αν υπάρχει η παράσταση των δελφινιών, να τη δεις οπωσδήποτε. Αν έχεις και παιδί, να είσαι προετοιμασμένος ότι θα καθυστερήσεις ( πιο αργό βήμα, να εξηγήσεις, να βγάλεις φωτογραφίες ) οπότε χρειάζεσαι για να το δεις όλο περί τις 5,5-6 ώρες. Ολόκληρη η Κυριακή δηλαδή. 

Το Πάρκο κλείνει με τη δύση του Ηλίου οπότε ας βρίσκεσαι εκεί το λιγότερο στις 11 το πρωί.

Το εισιτήριο κοστίζει 15 ευρώ ( +3 τα δελφίνια ) αλλά χαλάλι του. Εκεί που θα πας να πιεις δύο ποτά, καλύτερα να τα δώσεις εκεί που αξίζει 100%. 

Εδώ, διάλεξα τις καλύτερες φωτογραφίες από αυτές που έβγαλα και σου τις παρουσιάζω:  https://picasaweb.google.com/101265133732548396442/2012

 

Αν σου αρέσει κάποια, μπορείς να την κλέψεις ελεύθερα. Τα πνευματικά δικαιώματα δεν με ενδιαφέρουν, απλώς απευθυνόμενος στο φιλότιμο σου, αν τη στείλεις ή τη χρησιμοποιήσεις, να αναφέρεις ότι τη βρήκες στο www.suspect.gr

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ

Παραθέτω την ομιλία ενός φωτισμένου Ιεράρχη, του Αναστάσιου Αλβανίας  που αξίζει τον κόπο να διαβάσεις. Η Εκκλησία μας δεν έχει λαμόγια και απατεώνες αλλά και σπουδαίες μορφές που αποσιωπώνται από τα μαζικά μέσα επιρροής.

= = =  

Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών
Κεντρική Επιτροπή

Κρήτη, 3.9.2012

Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πασης Αλβανίας
Αναστασίου

Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών
Επιτίμου Μέλους της Ακαδημίας Αθηνών

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

1. Η οικονομική κρίση που ζούμε σε πολλές χώρες του κόσμου, και ιδιαίτερα εμείς στον Νότο της Ευρώπης, έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων σε κατάθλιψη και συχνά σε απόγνωση. Σήμερα όλο και περισσότερο συνειδητοποιείται ότι η οικονομική αυτή κρίση είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης κοινωνικής κρίσεως, μιας κρίσεως αξιών. Αποτελεί συνέπεια μιας θεωρητικής αντιλήψεως σχετικά με τον άνθρωπο και τη φύση, η οποία, στην εποχή του ευδαιμονισμού, κινήθηκε σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από τη χριστιανική. Απωθώντας από τη συνείδηση των ανθρώπων και της κοινωνίας την πίστη στον Θεό, στον Θεό της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της αγάπης, ο σύγχρονος άνθρωπος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αφού δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται.

Ο σεβασμός προς το ανθρώπινο πρόσωπο αντικαταστάθηκε από τη δεσποστεία απροσώπων θεσμών και δυνάμεων. Ο τονισμός της ελευθερίας του ανθρώπου υπεχώρησε δίνοντας την έμφαση στην απόλυτη ελευθερία της αγοράς. Έτσι, από κοινωνία ελευθέρων προσώπων φθάσαμε στο σημείο ολόκληροι λαοί να γίνονται υποψήφιοι δούλοι απροσώπων ομάδων, ανωνύμων εμπόρων του χρήματος που ρυθμίζουν βασικά τις οικονομίες των λαών, οι οποίοι είναι γνωστοί ως “αγορές”. Αυτές αυτονομούν το χρήμα σαν αφηρημένη “λογιστική” αξία και το εμπορεύονται. Στους πολυσυνθέτους δαιδάλους της παγκοσμιοποιήσεως έχουν δημιουργηθεί νέες δομές του χρηματοπιστωτικού συστήματος μιας “εικονικής οικονομίας” που κανείς κρατικός η άλλος πολιτικός θεσμός δεν ελέγχει. Αντιθέτως, οι αποφάσεις των αγνώστων αυτώνπαραγόντων, που δρουν με καλυμμένα πρόσωπα, μπορούν να ανατινάξουν κράτη και έθνη και να καταδικάσουν εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και την κοινωνία στην εξαθλίωση. Έτσι, όλη η παγκόσμια οικονομία ζει πλέον μια τρομερή δομική κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία αποτελεί την πιο πειστική απόδειξη της κρίσεως αξιών της κοινωνίας.

Η αδικία σε παγκόσμιο επίπεδο κορυφώνεται στο γεγονός ότι το 20% του πληθυσμού του πλανήτη, που ζει στις πλούσιες χώρες, καταναλώνει το 80% του πλούτου της γης. Συγχρόνως, η οικονομική αυθαιρεσία, η διαφθορά, η αδικία και αναλγησία, που άνθησαν με όποιο οικονομικό μοντέλο και αν επεβλήθηκε –καπιταλιστικό η σοσιαλιστικό-, έχει οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπων στην κοινωνική περιθωριοποίηση και εν πολλοίς στην εξαθλίωση.

2. Στην οδυνηρή αυτή οικονομική κρίση, η Εκκλησία δεν μπορεί να μείνει απλός θεατής. Είναι υποχρεωμένη να αρθρώσει με σθένος λόγο προφητικό, προς τρεις κατευθύνσεις.

α) Σθεναρή κριτική στα μέλη των Εκκλησιών μας για την ασυνεπή προς τις αρχές του Ευαγγελίου στάση, για τη, μικρή η μεγάλη, συμμετοχή στην αδικία και την κοινωνική διαφθορά. Κινητοποίηση, με δημιουργικές πρωτοβουλίες των ενοριών, τώνδιαφόρων εκκλησιαστικών ομάδων και οργανισμών, για την άμεση ανακούφιση και βοήθεια των ασθενεστέρων μελών της κοινωνίας μας. Δόξα τω Θεώ, στον τομέα αυτόν υπάρχουν ήδη σοβαρές εκκλησιαστικές δράσεις.

β) Άσκηση θαρρετής κριτικής στα υλιστικά ιδεώδη και συστήματα που απεργάζονται την αδικία γενικότερα και την οικονομική κρίση ειδικότερα. Προσπάθεια να επηρεασθούν οι πολιτικές ηγεσίες. Πρόσκληση σε διακεκριμένους επιστήμονες και οικονομολόγους να επεξεργασθούν λύσεις, με σεβασμόστόν άνθρωπο και την ταυτότητα των λαών και συμπαράσταση στις προσπάθειές τους.Ηγενική αντίληψη περί ανθρώπου και κτίσεως έχει ριζικά υποκύψει σέευδαιμονιστικές αντιλήψεις. Η Εκκλησία καλείται να υπερασπισθεί την αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου ως εικόνος του προσωπικού Θεού- και επίσης την ιερότητα της κτίσεως ως δημιουργήματος του Θεού. Η νοοτροπία ότι ο άνθρωπος είναι ο αφέντης της κτίσεως και άρα δικαιούται να καταχράται το φυσικό περιβάλλον δεν είναι απλώς λανθασμένη, από απόψεως ορθοδόξου είναι αμαρτία. Σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη, ο άνθρωπος είναι οργανικό μέρος της κτίσεως και οφείλει να τη χρησιμοποιεί με σεβασμό.

γ) Οι κατά τόπους ᾽Εκκλησίες έχουν την ευκαιρία να δείξουν ευρύτερη αλληλεγγύη μεταξύ τους επιδρώντας στις κοινωνίεςμέσα στις οποίες ζουν. Π.χ. επηρεάζοντας τους λαούς της Βορείου Ευρώπης για κατανόηση και αλληλεγγύη προς τις δοκιμαζόμενες κοινωνίες της Νοτίου Ευρώπης. Και αντιστρόφως, περιορίζοντας τα αισθήματα πικρίας και αγανακτήσεως των οικονομικώς ασθενεστέρων λαών του Νότου, για την υπεροπτική συμπεριφορά ορισμένων οικονομικά ευρώστων ευρωπαϊκών κρατών. Τα παραδείγματα, προφανώς, μπορεί να πολλαπλασιασθούν λόγω των αντιθέσεων που υφίστανται στην υφήλιο μεταξύ οικονομικώς ισχυρών και αδυνάτων κρατών. Οι Εκκλησίες στις πλούσιες κοινωνίες δεν δικαιούνται να σιωπούν -κάποτε και να συμπλέουν- και να αφήνουν να δεσπόζουν υπεροπτικές φωνές που προσβάλλουν τους ευρισκομένους σε δοκιμασία λαούς.

3. Αλλά ας επανέλθουμε στον οικείο, κοινωνικό μας χώρο. Πρωταρχικό μας χρέος είναι η σοβαρή αυτοκριτική. Δυστυχώς, η έννοια της κρίσιμης αυτής λέξης έχει αλλοιωθεί. Χρησιμοποιρείται συνήθως για να επισημανθούν τα λάθη των άλλων. Όμως, μαζί με τις αναμφισβήτες ευθύνες της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας, επιβάλλεται να δυνειδητοποιήσουμε τα λάθη που έχουμε διαπράξει ως πολίτες. Ασφαλώς, δεν είναι αλήθεια ότι όλοι συλλήβδην έχουν τις ίδιες ευθύνες. Πολλοί απλοί άνθρωποι είναι θύματα και δεν έχουν ωφεληθεί από την ευημερία που δημιουργήθηκε με χρήματα δανεικά.Όμως, αν ψάξουμε με διεισδυτική ματιά, οι περισσότεροι θα ανακαλύψουμε και ατομικά σφάλματα και παραλείψειες. Περιπτώσεις στις οποίες δεν αντισταθήκαμε στη διάχυτη ασυδοσία και την κραυγαλέα παραβατικότητα.

Επαναλαμβάνοντας απλώς τη φράση “κρίση αξιών”, κινδυνεύουμε να χαθούμε στην αοριστία. Η Εκκλησία, “έτι και έτι”, καλείται να ονομάζει, νάτονίζει, να επισημαίνει αύτές τις παγκοσμίου κύρους διαχρονικές αξίες: τη δικαιοσύνη, με τη σαφή έννοια: “Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς” (Ματθ. 7:12). Επίσης, την αλήθεια, την αξία του μέτρου, τη συμφιλίωση, την αγάπη σε όλες της τις εκφράσεις και διαστάσεις.

4. Η αυτοκριτική όμως δεν αρκεί. Ούτε ο ρόλος της Εκκλησίας επιτρέπεται να περιορισθεί σε περιγραφές που στηλιτεύουν αόριστα τους παραβάτες. Ο προφητικός της λόγος πρέπει, χωρίς περιστροφές, να καλεί σε μετάνοια. Για πολλούς συγχρόνους, η λέξη “μετάνοια” ηχεί πολύ θρησκευτική, παρωχημένη. ᾽Εν τούτοις, παραμένει διαχρονικά επίκαιρη και επαναστατική, από τότε που την ανέδειξεπυρήνα του Ευαγγελίου Του ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός: “Μετανοείτε” (Μαρκ. 1:15), αλλάξετε νου, συμπεριφορά, τρόπο με τον οποίο αντικρύζετε τη ζωή, επαναλαμβάνει. Μόνο με αλλαγή νου και καρδιάς μπορούμε να σταματήσουμε συνήθειες και πάθη που αρρωσταίνουν την κοινωνία μας. Η οικονομική και ηθική κρίση, που παρουσιάζεται στην πλειονότητα των λαών και κρατών, σχετίζεται με σαφή αίτια, που έχουν όνομα και συγκεκριμένες μορφές. Περιορίζομαι να επισημάνω τρεις ρίζες της διαφθοράς η οποία είναι η μητέρα της οικονομικής κρίσεως.

α). Πλεονεξία. Αυτή, κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι“ειδωλολατρία” (Κολοσ. 3:5),άρνηση της λατρείας προς τον αληθινό Θεό. Ο πλεονέκτης αδιαφορεί για τη νομιμότητα των μεθόδων. Η απληστία του παίρνει όλο και νέες ανεξέλεγκτες μορφές.Με εκφραστικό τρόπο, ο Απόστολος των εθνών επισημαίνει:”οι δε βουλόμενοι πλουτείν εμπίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. ρίζα γαρ πάντων των κακών εστιν η φιλαργυρία” (Α  Τιμ. 6:9).Ο ιός της φιλαργυρίας στη σύγχρονη εποχή μεταλλάσσεται και μεταδίδεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η λεγομένη καταναλωτική κοινωνία έφθασε στην καταναλωτική υστερία. Ιδανικό και σκοπός του συγχρόνου ανθρώπου κάθε τάξεως έγινε η αλόγιστη συσσώρευση υλικών αγαθών, συχνά περιττών, με αδιαφορία για το φυσικό περιβάλλον.

Την απληστία αυτή, η οποία είναι αιτία και της σύγχρονης οικολογικής κρίσεως, είχε στηλιτεύσει πριν από 16 αιώνες ένας μεγάλος θεολόγος, πατέρας και διδάσκαλος της μιας και αδιαιρέτου Εκκλησίας, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, τονίζοντας: “Κάνε χρήση αλλά όχι κατάχρηση. Άφησε τον εαυτό σου να απολαύσει, αλλά με μέτρο. Μη γίνεσαι όλεθρος όλων των ζώων που ζουν στη γη και στη θάλασσα” (Ομιλία περί Ευποιΐας, 383 μ.Χ.).

β)Η επόμενη ρίζα της διαφθοράς είναι το ψέμα. Με το ψέμα επήλθε η πτώση του ανθρωπίνου γένους, μας πληροφορεί το πρώτο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής (Γεν. 3:1),ενώ το τελευταίο επιμένει ότι θα μείνει έξω από τη βασιλεία του Θεού “πας ο φιλών και ποιών ψεύδος”(Άποκ. 22:15). Το ψέμα, τελικά, υπονομεύει κάτι το πιο σημαντικό, τη δυνατότητα να αγαπούμε. Φαίνεται ίσως κάπως παράδοξο αυτό. Όπως, διεισδυτικά, ο Ντοστογιέφσκυ εξηγεί, βάζοντας στο στόμα του στάρετς Ζωσιμά αυτή τη συμβουλή: “Και το κυριότερο απ᾽ όλα, μη λέτε ψέματα … Το κυριότερο είναι να μην λέτε ψέματα στον ίδιο τον εαυτό σας. Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του και πιστεύει στο ίδιο του το ψέμα φτάνει στο σημείο να μην βλέπει καμμιάν αλήθεια, ούτε μέσα του ούτε και στους άλλους –και έτσι χάνει κάθε εκτίμηση για τους άλλους και κάθε αυτοεκτίμηση. Μην εκτιμώντας κανέναν, παύει να αγαπάει. Και μην έχοντας την αγάπη, αρχίζει να παρασέρνεται από τα πάθη και την ακολασία …. Αυτός που λέει ψέματα στον εαυτό του είναι αυτός που προσβάλλεται πρώτος. Γιατί καμμιά φορά είναι πολύ ευχάριστο να νιώθει κανείς προσβεβλημένος. Έτσι δεν είναι;” (Αδελφοί Καραμαζώφ, Τόμος Α ).

γ)Το κατ᾽ εξοχήν, πάντως, επικίνδυνο, είναι η φιλαυτία, ο εγωκεντρισμός, η αιχμαλωσία στο εγώ μας, η λατρεία τούατομικού συμφέροντος, του οικογενειακού, του τοπικού, του εθνικού. Το αντίδοτο σ᾽ αυτό παραμένει η δικαιοσύνη μαζί με την αλληλεγγύη και την αυτοθυσία. Το μυστικό για να βρει κανείς τον εαυτό τουείναι να τον προσφέρει. Ο τονισμός και η βίωση αυτής της αξίας παραμένειη κατ᾽ εξοχήν προσφορά της Εκκλησίας: Η συμπαράσταση προς τους θλιβομένους, έστω και αν ευθύνονται οι ίδιοι για λάθη και παραλείψεις τους (πβ. Ματθ. 25:35-40). Κανείς άλλος θεσμός δεν μπορεί να εμπνεύσει και να προσφέρει αγάπη και αυτοθυσία. Στο κλασικό ”cognito ergo sum” (“σκέπτομαι, άρα υπάρχω”), η Εκκλησία, αντλώντας από τις καλύτερες σελίδες της ιστορίας της, προσθέτει: “αγαπώ, άρα υπάρχω”, κατά το πρότυπο της εν αγάπη και αλληλοπεριχωρήσει υπάρξεως της Αγίας Τριάδος.

5. Μετά τον κριτικό λόγο και τον τονισμό της προσωπικής ευθύνης, η Εκκλησία οφείλει να προσφέρει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδος. Η κρίση μπορεί να γίνει μια ιδιαίτερη ευκαιρία πνευματικής ανανεώσεως. Ο πυρετός της οικονομικής κρίσεως καθώς και της οικολογικής αποκαλύπτει ότι υπάρχει μία γενικότερη ασθένεια που απειλεί την επιβίωση της ανθρωπότητος.

Η σύγχρονη οικονομική κρίση, παρά την οδύνη και την αμηχανία που έχει προκαλέσει σε εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο των υπανάπτυκτων όσο και των ανεπτυγμένων κρατών, δίνει μια εξαιρετική δυνατότητα για διορθωτικές αλλαγές σε κρίσιμους τομείς της παγκόσμιας, της εθνικής και προσωπικής μας ζωής. Οι χριστιανοί καλούμεθα να πρωτοστατήσουμε σ᾽ αυτές τις προσπάθειες, όπως το κάναμε (με πρωταγωνιστή το Π.Σ.Ε.) στις περιπτώσεις του ρατσισμού και της βίας. Ασφαλώς, δεν εξαλείφθηκαν με την κριτική και τη δράση μας. Όμως επετεύχθη μια ευρύτερη συνειδητοποίηση της ανάγκη καταπολεμήσεώς τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία βρίσκεται αντιμέτωπη με κρίσεις. Οι τραγικές συγκρούσεις και εμπειρίες των παγκοσμίων πολέμων του 20ου αιώνος ξύπνησαν τις συνειδήσεις και οδήγησαν στην κατάργηση της αποικιοκρατίας, των φασιστικών συστημάτων, των ρατσιστικών ιδεολογιών και, τελικά, στην κατάρρευση του κομμουνισμού στις περισσότερες χώρες. Στη διάρκεια μεγάλων δοκιμασιών, οπότε οι κοινωνίες φθάνουν σε οριακά σημεία αντοχής, αναδύονται σπάνιες αρετές κρυμμένες στην καρδιά των ανθρώπων, όπως η φιλαλήθεια, η γενναιότητα, η ανεκτικότητα, η συγχωρητικότητα, η αυταπάρνηση, η δικαιοσύνη, ηφιλαλληλία.Αυτά και σήμερα αποτελούν πολύτιμα αντισώματα στις λιποθυμικές τάσεις του κοινωνικού μας σώματος. Και αυτά πρέπει, με επιμονή και σύστημα να ενεργοποιήσει σήμερα η Εκκλησία.

Άμεσο χρέος μας είναι να στηρίξουμε την ελπίδα και την αντοχή των μελών μας και των λαών μας, και με ειλικρινή σεβασμό στην αξία του κάθε ανθρωπίνου προσώπου και του κάθε έθνους, να αγωνισθούμε για τη δίκαιη υπέρβαση της οικονομικής κρίσεως, για μια ουσιαστική αλληλεγγύη μέσα στην κοινωνία μας και μεταξύ των λαών της οικουμένης.