ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 82-76 ΤΕΛΙΚΟΙ Α1

Όσοι αγαπάμε το μπάσκετ, πέραν των οπαδικών προτιμήσεων, νομίζω πως η φετινή αγωνιστική περίοδος θα μας μείνει χαραγμένη ως ένα τεράστιο μάθημα για όλους και για πάντα. 

Το επίτευγμα του Ολυμπιακού, όχι μόνο της κατάκτησης των τίτλων αλλά η επικράτηση σε σειρά αγώνων με κατά τεκμήριο καλύτερους, είναι μια επιτυχία που όσα χρόνια παρακολουθώ μπάσκετ δεν έχει ξαναγίνει σε διασυλλογικό επίπεδο. 

Θα ξεκινήσω με το αγαπημένο θέμα του μέσου Έλληνα οπαδού. Τη διαιτησία. Θεωρώ ότι η σειρά των τελικών ήταν πεντακάθαρη και κέρδισε δίκαια ο καλύτερος. Όσοι φωνάζουν για τη διαιτησία, δεν γνωρίζουν το άθλημα. Είναι ποδοσφαιρικοί οπαδοί που έτσι έχουν γαλουχηθεί από την άγνοια, τους στρατευμένους δημοσιογράφους και γιατί είναι οπαδοί του πίνακα του σκορ και όχι του αθλήματος. Το μπάσκετ είναι πολύ πιο δύσκολα «διατητεύσιμο» από το ποδόσφαιρο. Όταν έχεις τερατώδη σώματα σε τόσο μικρό χώρο με συνεχείς επαφές, αστραπιαίες κινήσεις και με την ασφυκτική πίεση του χρονομέτρου δεν είναι εύκολο να δεις και να κρίνεις. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν 3 διαιτητές. Είναι πάρα πολύ εύκολο να διαμαρτυρηθείς στο μπάσκετ γιατί «πέναλτι» γίνονται σχεδόν σε κάθε φάση και έχει τόση λεπτομέρεια που ο διαιτητής πρέπει να είναι πάρα πολύ συγκεντρωμένος συνεχώς. Το ποδόσφαιρο έχει πολλές διακοπές και οι κρίσιμες φάσεις σε έναν αγώνα είναι συνήθως 4-5 ενώ στο μπάσκετ σε 5 άμυνες, αν σφυρίξεις 2-3 φάουλ σε έναν παίκτη τον θέτεις εκτός αγώνα για τουλάχιστον 25’. Πάντως, η ελληνική διαιτησία από τότε που αποχώρησαν μερικές σπουδαίες σφυρίχτρες όπως ο Βορεάδης, ο Πιτσίλκας κλπ, δεν νομίζω ότι αντικαταστάθηκαν επαρκώς. Στους τελικούς, έγιναν εκατέρωθεν λάθη που δεν επηρέασαν το τελικό αποτέλεσμα παρά τις γκρίνιες των ερυθρολεύκων.  

Ο Παναθηναϊκός είναι ο αυτοκράτορας του Ελληνικού μπάσκετ που παρέδωσε το στέμμα.

Επειδή για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού είναι ιερό σύμβολο, ως ΑΕΚτζής δεν έχω κανένα πρόβλημα να το θίξω. 

Πιστεύω ότι ήταν μια κακή χρονιά του Ομπράντοβιτς. 

Στο πεθαμένο ελληνικό πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός ήρθε δεύτερος. Έκανε ήττες ανήκουστες όπως με τον Κολοσσό και την Καβάλα. Το κύπελλο το πήρε σε έναν άθλιο τελικό που ο Ολυμπιακός δεν είχε τη δυναμική που έχει τώρα και ο ΠΑΟ το κατέκτησε με τη φανέλα του. Στην Ευρωλίγκα, αφού στάθηκε τυχερός γιατί σταύρωσε με την πεσμένη Μακάμπι και με κόπων και βασάνων το έκανε δύσκολο χάνοντας στο ΟΑΚΑ, έφτασε στο final-4 και έχασε από την ΤΣΣΚΑ σε έναν αγώνα που πέρυσι δεν θα τον έχανε και ο Ολυμπιακός με τέτοια επική ανατροπή του έβαλε τα γυαλιά. Ακόμα και στον πέμπτο αγώνα στους τελικούς,  πήγε με τη φανέλα του.

Ο Ομπράντοβιτς μπορεί να είναι ο πιο σπουδαίος προπονητής όλων των εποχών στην Ευρώπη και θα ήταν αφέλεια εκ μέρους μου να κάνω περισπούδαστη ανάλυση στους αγώνες. Τζάμπα μαγκιές. 

Όμως φέρει ευθύνη γιατί

Α) Οι περισσότεροι εκ των βασικών παικτών του, φέτος ήταν χειρότεροι από πέρυσι

Β) Για πρώτη φορά για Ομπράντοβιτς, τις μετεγγραφές που έκανε είτε δεν του βγήκαν είτε δεν τις εμπιστεύθηκε, με αποτέλεσμα στα σημαντικά παιχνίδια, να παίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Γ) Δεν βελτιώθηκε ούτε ένας παίκτης από αυτούς που περιμέναμε ότι θα είχαν μια εξέλιξη. 

Οι Διαμαντίδης, Μπατιστ, Σατο, ήταν εμφανώς χειρότεροι από πέρυσι. Ειδικά ο Σάτο. Ο Μάριτς ακόμα να παίξει όπως τότε που βγήκε MVP της ευρωλίγκα. Ο Τσαρτσαρής δεν υπάρχει στο γήπεδο. Δεν μπόρεσε να ακολουθήσει σε κανένα παιχνίδι της σειράς των τελικών τον ρυθμό του αγώνα.  Μου αρέσει που ακούγεται αν τελικά θα παίξει με την εθνική. Δεν χρειάζεται. Έχουμε τον Φώτση, τον Πρίντεζη, τον Μαυροειδή και κατά συνθήκη τον Καϊμακόγλου. Καλά είμαστε.

Ούτε ο Περπέρογλου έκανε κάτι εντυπωσιακό αυτή τη χρονιά. Προβλέψιμος μεν, σταθερός δε και έμεινε εκει. 

Ο Λόγκαν έπαιζε όπως ήξερε – για τον εαυτό του - δεν εντάχθηκε στο σύστημα του Ζοτς και δεν χρησιμοποιήθηκε. Ο Σμιθ ήταν λίγος. Ο Κυρίτσης με τον Πατ Καλάθη ενταφιάστηκαν όπως και οι νέοι Ζούμπος και Καραμολέγκος. Ο  Ντούντα έβγαλε νέους παίκτες και ο Ζοτς τους έθαψε. 

Ο Βουγιούκας σε σχέση με τον Βουγιούκα της σειράς με τη Μπαρτσελόνα ήταν χειρότερος. Περίμενες μια εξέλιξη αλλά έμεινε στάσιμος. Όπως και ο Νικ Καλάθης. Επιτρέπεται γκάρντ και να μην ξέρει να σουτάρει; Να μην μπορεί να κάνει τζαμπ σουτ, τζάμπ στοπ και να εκτελεί μόνο αν τον αφήνουν μόνο του, εν στάσει και να έχει περί τα δύο δευτερόλεπτα στη διάθεση του; Απαράδεκτος! Κάτσε μόνος σου και κάνε ατομικές προπονήσεις ρε αδερφέ, τι στατικό, χωρίς καμπύλη, σουτάκι είναι αυτό; Όπως κάποτε έκανε ο Διαμαντίδης και έμαθε να σουτάρει. Εξαιρετικός αμυντικός αλλά ο παίκτης δεν είναι μόνο για να κόβει βόλτες με τρίπλα στην αντίπαλη ρακέτα. Ο Μάντζαρης που έπαιζε για πρώτη φορά το παιδί, είναι πολύ καλύτερος επιθετικά και ο Σλούκας είναι σαν τον Ρόντο μπροστά του. 

Θεωρώ πως από την ομάδα του Παναθηναϊκού οι Καϊμακόγλου και Σάρας ήταν οι καλύτεροι που προσπαθούσαν να καλύψουν και τους άλλους, αλλά δεν έφταναν. 

Πέρυσι η φύρα ηταν ο Τέπιτς και διέθεσαν υπομονή και αγάπη για τον Μάριτς. Φέτος ήταν οι περισσότεροι παίκτες του ΠΑΟ. 

Για τη συνολική εικόνα της ομάδας ευθύνεται ο Ομπράντοβιτς. Ο Παναθηναϊκός κυκλοφορούσε γρήγορα τη μπάλα και έβγαζε πολλά ελεύθερα σουτ.   

Πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, είδα τον ΠΑΟ τόσο άστοχο και αργό στην επίθεση. 

Παίζει αυτό το πικ εν ρολ με Διαμαντίδη Σαρας και αντίστοιχα Μπατιστ και Βουγιούκα, είτε απλά περνάει τη μπάλα μέσα στη ρακέτα, είτε εκτελούν τρίποντα όχι μέσα από σύστημα αλλά από ατομικές προσπάθειες. Το διαβολικό πασιγκ γκειμ του ΠΑΟ με το ελεύθερο τρίποντο, φέτος δεν το είδαμε καθόλου. 

Ο Ολυμπιακός είχε και τύχη. Μικρές λεπτομέρειες που βλέπεις πως μπορούν να εξαργυρωθούν στη συνέχεια. Θυμάμαι με τη Νανσι που λίγο πριν παίξει στη Γαλλία με τον Ολυμπιακό σε ένα κρίσιμο παιχνίδι, έφυγε ο Μπατούμ για τις ΗΠΑ. Η πέτρα που τρύπησε  το πούλμαν του ΠΑΟ και η καθυστέρηση των τριων ημερών έδωσε στον Ολυμπιακό τις ανάσες που χρειάστηκε. Ρίσκαρε με την αλλαγή των ξένων ( που έχουμε ξεχάσει και τα ονόματά τους ) στη μέση της χρονιάς. Του έπιασε. Ο Κέσελι ήταν στην έξοδο και στο τρίτο παιχνίδι απεδείχθη καθοριστικός. 

Η σκληρή δουλειά έφερε εξέλιξη. Η εξέλιξη πίστη. Η πίστη αποτελέσματα. Ο Πρίντεζης είναι εξωπραγματικά καλός. Ο Παπανικολάου είναι έτοιμος για το ΝΒΑ. Ο Λο είναι ο ιδανικός αναπληρωματικός. Ο Χάινς παίζει λες και έχει τρεις εγκεφάλους. Στάθηκε με μεγάλη επιτυχία απέναντι στα θηρία της ΤΣΣΚΑ και στα κορμιά του ΠΑΟ χωρίς να σου γεμίζει το μάτι. Ο Αντιτς είναι ο Γκαρνετ της Ευρώπης. Οι Σλούκας και Μάντζαρης είναι ικανότατοι καμικάζι με πλήρη άγνοια κινδύνου αλλά χωρίς τη βλακεία και την έπαρση που κουβαλάει ο Τεόντοσιτς. Ο Ντόρσι το κορμί που χρειαζόταν γιατί αν περιμένεις από τον συνταξιούχο Λάζο που κάνει από τη βολή ερμπολ, σώθηκες. 

Αυτό που μου κάνει εντύπωση στον Ολυμπιακό είναι πως έχει γιγαντωθεί τόσο πολύ που όπως και να πάει το παιχνίδι, παίζουν με την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Κάποιος θα βρεθεί θα τους βάλει τους πόντους. Άμυνα ούτως ή άλλως παίζουν αλλά έχουν πολλές επιθετικές λύσεις από πολλούς παίκτες. Διεισδύσεις, σουτ από μακριά, από μέση απόσταση, από κάτω από το καλάθι, κάτι θα γίνει κάτι θα σκαρφιστούν, θα το βάλουν το καλάθι. Όταν ο ΠΑΟ έκανε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα και έκλεινε την τανάλια, αν θυμάμαι καλά έβγαλαν 5 φάσεις στο τελευταίο δευτερόλεπτο της επίθεσης που έκοψε τα πόδια τους παίκτες του Παναθηναϊκού γι αυτό και μετά το μπες βγες στο τρίποντο του Καλάθη, παρέδωσαν πνεύμα. 

Ο Ολυμπιακός δεν λύγισε λόγω απειρίας υπό το βάρος των 5 αγώνων με τον πολύπειρο ΠΑΟ. Δεν φοβήθηκε όταν ο Περπέρογλου μείωσε τη διαφορά στους 4 πόντους με ένα τρίποντο που συνήθως εκτελεί ο Κόμπι. Δεν ξεφούσκωσε από την κατάκτηση της Ευρωλίγκα. Θα μπορούσε να είχε τελειώσει τη σειρά στο ΟΑΚΑ αν δεν παραήταν σίγουρος. 

Μπορεί ο Σπανούλης να θεωρείται ο ηγέτης αλλά ο πραγματικός MVP είναι πρωτίστως ο Πρίντεζης και μετά ο Παπανικολάου. Ολοκληρωτικό μπάσκετ σε όλους τους τομείς της στατιστικής με τρομερή βελτίωση. 

Πρόσωπο της χρονιάς είναι ο Σπανούλης. Τολμηρή απόφαση, να τον κράζουν στην αρχή όλοι, να μην παίζει καλά εναντίον του ΠΑΟ και στο τέλος με μια μεγαλειώδη εμφάνιση να παίρνει δυο κούπες. 

Είμαστε τυχεροί που παρακολουθήσαμε τόσο καλό μπάσκετ σε αυτή τη σειρά των τελικών. Υψηλά σκορ με εξαιρετικές φάσεις, θέαμα, αγωνία και δίκαιο αποτέλεσμα. Πρέπει να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω και να θυμηθώ το πρωτάθλημα της ΑΕΚ το 2002 και το 3-2 του ΠΑΟ επί του Ολυμπιακού με το non call το 2006. Θεωρώ όμως ότι αυτοί οι τελικοί ήταν οι πιο θεαματικοί στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος. 

Μπράβο στον Ολυμπιακό, μας δίδαξε πολλά, άξιος πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης.  

Υγ. Για του χρόνου, ο Ολυμπιακός χρειάζεται μόνο έναν σοβαρό ψηλό, να φύγει ο Παπαδόπουλος, να γυρίσει επιτέλους υγιής ο Βασιλόπουλος και είναι μια χαρά. Ο Παναθηναϊκός, χρειάζεται 5-6 παίκτες…