ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ

Τις προάλλες, σε ένα κακόφημο μπαρ, παίξαμε με ένα φίλο, το παιχνίδι των σκοτεινών ερωτήσεων. Μια από τις δικές του ήταν η εξης:

Φίλε μου suspect, θέλω να μου πεις, ένα απωθημένο που τελικά πραγματοποίησες και διαπίστωσες ότι τελικά δεν άξιζε τον κόπο, ένα απωθημένο που πραγματοποίησες και διαπίστωσες ότι σου ταιριάζει και άξιζε τον κόπο, ένα απωθημένο που πραγματοποιήσες και διαπίστωσες ότι δεν είσαι τόσο καλος και αξίζει να κοπιάσεις και ως bonus question, μια επιθυμία που πιστεύεις ότι θα υλοποιήσεις σε 15 χρόνια..

Σχεδόν δεν σκέφτηκα την απάντηση:

Από παιδί, είχα το απωθημένο ενός πάρτι. Μεγάλωσα σε μικρό σπίτι, με γονείς που κάθε άλλο παρά τους άρεσαν τα πανηγύρια και ποτέ δεν είχα διοργανώσει κάτι για τους φίλους μου. Πάντα πήγαινα σε πάρτι και ποτέ δεν έκανα. Τον Οκτώβριο του  2007, όταν έπαθε εγκεφαλικό ο αείμνηστος πατέρας μου, είχα επικοινωνήσει με πολύ κόσμο. Λίγους μήνες αργότερα, ενώ είχε δείξει σημάδια εμφανούς ανάκαμψης ηρθε η ονομαστική μου εορτή και σκέφτηκα ότι ηταν μια χρυσή ευκαιρία να πραγματοποιήσω το απωθημένο μου.

Ηθελα να ξεσκάσω και να εκφράσω ένα ευχαριστώ σε οσους είχαν δείξει ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον με το να πάρουν εστω ένα τηλέφωνο να ρωτήσουν τι κάνω και τι απέγινε ο πατέρας μου.

Ενας φίλος είχε ένα ωραίο μπαρ και κάλεσα περί τα 40 άτομα. Ήπιαμε αρκετά, έβαλε και λαχταριστούς μεζέδες ( τις λεγόμενες «μπόμπες» ) αλλά να σου πω την αλήθεια δεν το πολυευχαριστήθηκα. Οι περισσότεροι επειδή προέρχονταν από ετερόκλητα περιβάλλοντα δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Οπότε καθώς έρχονταν, τους τοποθετούσα στους καναπέδες με τρόπο ώστε με αυτούς που θα έβαζα δίπλα τους, να μπορούσαν να πουν μερικές κουβέντες, να έχουν μερικά κοινά στοιχεία. Εν πολλοίς το κατάφερα. Μετά έπρεπε, αφενός να έχω το νου μου στους σερβιτόρους και στα τραπέζια, μη λείψει τίποτα, αφετέρου να πηγαίνω πότε στον έναν και πότε στον άλλον φίλο για να μην αισθάνεται κανένας παραπονεμένος. 

Τέσσερα χρόνια αργότερα το μόνο που που θυμάμαι είναι η χαλάρωση που ένοιωσα ότι πέρασαν ολοι ωραία, όταν έφυγαν ολοι και έμεινε ο καλύτερος μου φίλος που παραμένει και σήμερα και μια γυναίκα που τότε είχαμε κάτι μεταξύ βαθιάς φιλίας και ανομολόγητου έρωτα που τελικά ούτε μείναμε φίλοι, ούτε τα φτιάξαμε όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Επίσης θυμάμαι την επόμενη μέρα να ανοίγω τα δώρα με μεγάλη χαρά και να τηλεφωνώ στον καθέναν αφενός να τον ευχαριστήσω αφετέρου να ρωτήσω πως τα πέρασε και αν  του άρεσε.

Το 2008 ήταν μια μαύρη χρονιά καθώς δυο μήνες μετά τη γιορτή μου, ο πατέρας μου τελικά κατέληξε, η μητέρα μου έκανε δυο εγχειρήσεις, έκανα και εγω μια στο τέλος της ίδιας χρονιάς, το 2009 μάζευα κομμάτια και γιάτρευα πληγές και οι σχέσεις με τους ανθρώπους σμιλεύτηκαν, ξεκαθάρισαν, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ήρθαν, άλλοι αμέλησαν, άλλοι ξέχασαν, άλλοι ξεχάστηκαν στη μεγάλη πόλη…

Σε μια περιήγηση μου στα suspect files and folders, έπεσα στο φάκελο που είχα τις φωτογραφίες από εκείνο το πάρτι και έριξα μια ματιά βλέποντας πρόσωπα και χαμόγελα.

Αν το έκανα σήμερα, 8 στους 10 δεν θα τους καλούσα.

Τουλάχιστον όμως, αυτό το απωθημένο εξαφανίστηκε.

Εφήμερες ανθρώπινες σχέσεις…

Το απωθημένο που πραγματοποίησα και νομίζω πως μου ταιριάζει είναι αυτό του ραδιοφώνικου παραγωγού. Ενας φίλος είχε γίνει διευθυντής προγράμματος σε έναν σταθμό στα FM και όταν βρισκόμασταν, μου έλεγε διάφορα περιστατικά από την καθημερινότητα του. Μια μέρα, που ούτε καν θυμάμαι γιατί το ξεστόμισα του είπα: «Αν είχα μια εκπομπή, ξέρεις τι τίτλο θα της έβαζα;» Για πες.. απάντησε με ενδιαφέρον. «Diggin Deeper» του λεω! Ωραίος τίτλος! Μπράβο, για ανέβα να κάνεις μια εκπομπή, μου πρότεινε και με άφησε εμβρόντητο. Η μια έφερε την άλλη και κράτησε για 2,5 χρόνια που έμεινα εκει. Μετά έκλεισε ο σταθμός, ψάχτηκα για να συνεχίσω στα FM αλλά ελλείψει βίσματος, βρήκα τοίχο και συνεχίζω για πέμπτο συναπτό έτος στον αέρα, σε δυο αξιοπρεπείς ιντερνετικούς σταθμούς.

Το τελευταίο απωθημένο που πραγματοποίησα είναι αυτό του DJ. Μια ζωη, σε κλαμπ, σε καφέ, σε γάμους και μνημόσυνα, πήγαινα να ακούσω τους άλλους. Να λοιπόν που τώρα πια, βάζω εγω τη μουσική. Η εμπειρία του DJ είναι μια εξελικτικά διδακτική διαδικασία για την οποία κάποια στιγμή θα αφιερώσω ειδικό κεφάλαιο. Το να βάζεις σκυλάδικα, ροκ ή ποπ ή λαϊκά, είναι εύκολο. Τελειώνει το ένα κομμάτι, συνεχίζεις με το άλλο. Σαφώς και πρέπει να κρατάς μια στοιχειώδη ροή για να μην κάνεις τα νεύρα και τα συναισθήματα του άλλου όπως των κατοίκων της Φουκοσίμα κατά το τσουνάμι, αλλά η ηλεκτρονική μουσική είναι η πιο δύσκολη. Πρέπει, πέραν της ροής, να παντρεύεις τα beats per minute ανα κομμάτι ώστε να μην καταλαβαίνει ο ακροατής πότε τελειώνει το ένα και πότε ξεκινάει το άλλο. Ουσιαστικά να μην υπάρχει κενό μεταξύ των κομματιών και ο «επίλογος» του ενός να είναι και η αρχή του επόμενου! Σε αυτό το σημείο, κάνω αρκετά λάθη. Δεν παίζω με βινύλια ή με cd αλλά ακόμα και με τον υπολογιστή κάνω λάθη. Αν και τα κομμάτια που βάζω είναι ωραία ( χάρηκα θα μου πεις, αφου εσυ τα βάζεις, δεν θα τα χαρακτήριζες χάλια – είναι σχόλιο αυτών που έρχονται )  

Για αυτό και επιμελώς αποφεύγω στις εκπομπές μου και  στα δίκτυα που εκφράζομαι, να γράψω τη λέξη DJ. Δεν είμαι. Προσπαθώ να γίνω. "Βάζω μουσική" αναφέρω. Το καλό της υπόθεσης είναι πως οσοι εχουν ερθει, κανένας δεν εχει ξενερώσει για να φύγει και όλοι κάθονται τουλάχιστον 2,5 ώρες οπότε τα λάθη μου δεν είναι εγκληματικά και πως με τη συνεχή τριβή βελτιώνομαι αισθητά. Το να είσαι DJ και να παίζεις House για παράδειγμα, χρειάζεται συνεχή αυτοσυγκέντρωση ώστε οι αλλαγές να είναι αψεγάδιαστες αλλά όταν είσαι με φίλους και πιάνεις κουβέντες, τσουγκρίζεις σφηνάκια, έχεις αγκαλιές και φιλιά, τα λάθη είναι αναπόφευκτα. 

Μεταξύ μας, προτιμώ να κάνω λάθη και να γουστάρει ο άλλος να έρχεται λόγω ζεστού και παρεϊστικου κλίματος παρα να είμαι ο μιστερ απρόσιτος που κολλάει άψογα τα bpm.

Η επιθυμία είναι ότι θα ήθελα να ψηφιοποιήσω τις κασέτες μου που είναι γύρω στις 500. Δεν ξέρω να κατεβάζω από το νετ ( ναι, το παραδέχομαι. Τορεντς και λοιπα χρυσωρυχεία δεν τα ξέρω ) ώστε να βρω τα τραγούδια από τους τίτλους και να τα μετατρέψω από τις κασέτες σε mp3. Eίναι μπελάς. Ρώτησα σε δυο εταιρείες που ασχολούνται με την ψηφιοποιήση, ζητάνε τρελά ποσά.

Επίσης εχω γύρω στις 3.000 φωτογραφίες που θα ήθελα να τις σκανάρω και να τις εχω σε ηλεκτρονική μορφή. Αντε βρες χρόνο και υπομονή να σκανάρεις μια προς μια ολες αυτές τις φωτογραφίες. Σκέπτομαι λοιπόν πως αν και όταν δημιουργήσω οικογένεια, αφου δεν θα βγαίνω εξω, θα κάθομαι να κάνω αυτές τις δουλειές προσέχοντας το/τα παιδιά.