ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑΚΗ

Δεν θα αναφέρω πολλά στο εισαγωγικό σημείωμα. Τα λέει καλύτερα μόνος του. Είναι τόσο σπουδαίος που ο ίδιος δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Στην Ελλάδα θα τον μάθουμε μετά από πέντε χρόνια αλλά μέχρι τότε θα έχω τη χαρά και την τιμή, την πρώτη του συνέντευξη να την έχει δώσει σε μένα.

Ονομάζεσαι…

Νίκος Πατεράκης

Ετών;

25

Από πότε άρχισες να καταλαβαίνεις την κλίση σου στη μουσική; 

Νομίζω στα 15 όταν έγραψα το πρώτο μου τραγούδι με την πρώτη μου μπάντα.

Ποια μουσικά όργανα ξέρεις να παίζεις;

Κιθάρα - αρκετά καλά. Πιάνο - ίσα ίσα για να γράφω. Παραδοσιακά κρουστά από διάφορα μέρη του κόσμου.

Ποια ήταν τα πρώτα σου μουσικά βήματα;

Στα 13 έμαθα μόνος μου κιθάρα γιατί νόμιζα ότι θα ρίξω γκόμενες. Όταν άρχισε να μου αρέσει έπαιζα με φίλους κι επειδή μου άρεσε και η ηθοποιία, δεν με πείραζε να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο - οπότε κατέληξα να τραγουδάω και να παίζω. Αργότερα στα 18 μου με κέρδισε το τραγούδι, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα κλασσικής φωνητικής στην Σκωτία παράλληλα με το πανεπιστήμιο και αυτό με οδήγησε να μάθω και μουσική θεωρία με τον ίδιο καθηγητή. Μετά άρχισα να γράφω μουσική.

 

Τι έχεις σπουδάσει σε οτι αφορά τη μουσική; 

Το μουσικό μου πτυχίο από το Manchester της Αγγλίας περιείχε σπουδές πρώτου οργάνου - φωνή για μένα -, βασικές αρχές σύνθεσης, ενορχήστρωσης, παραγωγής, μουσική θεωρία, βασικές γνώσεις για διάφορα στυλ μουσικής και μουσικά όργανα και κάποιες ευκαιρίες πρακτικής εξάσκησης.

Σπούδασες στην Ελλάδα… 

Όχι, έφυγα στο εξωτερικό αμέσως μετά το Λύκειο.

Στην Ελλάδα οσο ήσουν τι έκανες μουσικά; 

Κυρίως σε rock και metal μπάντες με φιλαράκια, παίζοντας κυρίως σε σχολικές συναυλίες στην Αθήνα αλλά και δυο μπαράκια

Σε ποια ηλικία έφυγες από την Ελλάδα για την Σκωτία;

17

Τι σπούδασες εκει; 

Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης

Σε μουσικό επίπεδο αυτά τα χρόνια που βρίσκεσαι εκτός Ελλάδας, τι έκανες, με τι ασχολήθηκες;

Αφού τελείωσα το πτυχίο Οικονομικών, αποφάσισα να δοκιμάσω πτυχίο μουσικής. Βρήκα ένα που μου άρεσε στο City College του Manchester όπου κέρδισα κυρίως εμπειρία μέσα στο στούντιο και επαφές στην εντυπωσιακή μουσική σκηνή της πόλης. Κατέληξα να τραγουδάω με μια funk rock μπάντα και να παίζω τύμπανα σε 3 συγκροτήματα samba. Η κυριότερη ασχολία μου όμως έγινε η σύνθεση.

Για ποιο πράγμα είσαι υπερήφανος από τα μουσικά σου πεπραγμένα; 

Το πρώτο σημαντικό μου πόνημα ήταν ένα μοντέρνο μουσικό δράμα με τίτλο 'Ano Throsko (Άνω Θρώσκω): Musical for the 21st Century', μια multi-media παραγωγή που περιείχε πολυσύνθετη ορχήστρα από μουσικές παραδόσεις όλου του κόσμου - Ινδία, Βραζιλία, Ισπανία, Αφρική, Βαλκάνια, Δυτική Ευρώπη, κ.ά. Η παράσταση ήτανε παραγγελία του Cultural Collage World Music Festival κι έκανε πρεμιέρα τον περασμένο Μάϊο στο Manchester με την χορηγία του αρμόδιου πολιτισμικού φορέα Arts Council England.

Η παραγωγή ήταν η πιο συναρπαστική εμπειρία της ζωής μου μέχρι στιγμής επειδή ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη δουλειά - σύνθεση, στίχοι και αφήγηση με θέμα την κατάρριψη συνόρων με στόχο την πνευματική ανάπτυξη - και επειδή ήτανε πρόκληση σε πολλαπλά επίπεδα - ανέλαβα την μουσική και καλλιτεχνική διεύθυνση, σκηνοθεσία, επιμέλεια παραγωγής, καλλιέργησα σχέσεις που με έβαλαν στο συμβούλιο του προαναφερθέντος φεστιβάλ και εντέλει βοήθησαν στο να πάρουμε τα λεφτά που χρειαζόμασταν, κατέληξα να κατευθύνω μια ομάδα 10 τεχνικών και 30 μουσικών και πρωταγωνίστησα στο έργο. Όλα αυτά τα έκανα για πρώτη φορά και χρειάστηκαν 9 μήνες σκληρής δουλειάς για να πετύχουν. Το γεγονός ότι η προσπάθειά μου αναγνωρίστηκε και σε πρώτη βάση πέτυχε ήταν εξαιρετικά ενδυναμωτικό για μένα.

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου; Τι θα ήθελες να κάνεις; 

Αισθάνομαι ότι το πρώτο μου έργο δηλώνει ευρύ «εργασιακό αλφάβητο», δηλαδή νομίζω πως δείχνει ότι έχω πράγματα να πω και μπορώ να χρησιμοποιήσω πολλά εργαλεία και μέσα για να τα πω. Θα ήθελα να συνεχίσω στην ίδια φλέβα μουσικού δράματος, με πιθανότητες να επεκταθώ και σε άλλα μέσα, όπως μουσική για ταινίες - ο μόνος μου ενδοιασμός είναι ο κορεσμός αυτού του χώρου, ο οποίος είναι τρομερά ανταγωνιστικός.

Θα ήθελα επίσης να συνεχίσω να ασχολούμαι με την πρακτική πλευρά του θέματος, δηλαδή την επιμέλεια παραγωγής, ίσως για λογαριασμό άλλων δημιουργών. Λόγω προσωπικής ιδιοσυγκρασίας, βρήκα ότι τα πρακτικά προβλήματα μου ανανέωναν το ενδιαφέρον όταν «βάλτωναν» τα δημιουργικά και απόλαυσα αρκετά να πηγαίνω από την μεγάλη εικόνα στην μικρή λεπτομέρεια και πάλι στην μεγάλη εικόνα.

Ποιος καλλιτέχνης έχει τη μεγαλύτερη επίδραση σε σενα; 

Ο Michael Jackson - πιστεύω ότι η καριέρα του αποτελεί έναν εκπληκτικό συνδυασμό πολλών ποικίλων πραγμάτων - μουσικών και μη. Ήμουν απ'αυτούς που τον έμαθαν πραγματικά όταν πέθανε, αλλά έτσι τουλάχιστον ήμουν αρκετά ώριμος ώστε να παρακάμψω το 'σταριλίκι' και να τον μελετήσω πιο νηφάλια. Έμαθα πολλά παρακολουθώντας την δουλειά του.

Σε ποιον θα ήθελες να μοιάσεις μουσικά;

Θα ήθελα εν καιρώ να αφομοιώσω χαρακτηριστικά διάφορων καλλιτεχνών, π.χ. τον συνδυασμό σκηνοθετικής και μουσικής επιμέλειας του Tom Tykwer (Γερμανού σκηνοθέτη και συνθέτη των ταινιών 'Perfume' και 'Run Lola, Run'), την εκφραστική λιτότητα και τον επαγγελματισμό του Hans Zimmer (θρυλικός συνθέτης μουσικής για τις ταινίες 'Lion King', 'The Da Vinci Code', 'Pirates of the Carribean 2 & 3', 'The Dark Knight', 'Sherlock Holmes', κ.ά.), την ποικιλία μουσικών υφών του Michael Giacchino (συνθέτη της Pixar - εταιρία παραγωγής πίσω από το 'Toy Story', 'Wall-E', 'The Incredibles', κ.ά.).

Αυτοί είναι μηχανισμοί παρουσίασης έργου, το δραματικό στοιχείο των οποίων, όπως προείπα, με συγκινεί. Δημιουργικά, όμως, πιστεύω σε αυτό που κάνω και φιλοδοξώ να το αναπτύξω και να το αναδείξω σε καινοτόμο, προσωπικό στυλ.

Ποιος καλλιτέχνης κατά τη γνώμη σου αδίκησε το ταλέντο του με τη ζωή που έκανε; 

Επειδή το ταλέντο δεν έρχεται ποτέ μόνο του, αλλά συχνά είναι ένα και το αυτό με τάσεις και συμπεριφορές που το ευρύ κοινό συνηθίζει να κατακρίνει, δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να αδικεί το ταλέντο του. Επιλέγει την ζωή που θέλει όπως όλοι οι άνθρωποι, καλώς ή κακώς. Αν υπάρχει κάποιος, κατ'εμέ, δεν τον/την ξέρουμε και αυτό ίσως επειδή αδίκησε το ταλέντο του/της ζώντας μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια για το έργο του. Νομίζω ότι είμαι φίλος με μερικές τέτοιες περιπτώσεις.

Τώρα, θα ήλπιζα να είχα δει και άλλα από την Amy Winehouse και τον Heath Ledger… Τι να κάνουμε...

Τι σχεδιάζεις μουσικά για το μέλλον; 

Μόλις τελείωσα το πρώτο μου έργο για ορχήστρα, το οποίο προγραμματίζεται για πρεμιέρα στην Σκωτία τον ερχόμενο Αύγουστο - μια ευτυχής εξέλιξη που προήλθε από την πρώτη μου δουλειά.

Σχεδιάζω επίσης το δεύτερο μέρος του «Άνω Θρώσκω…», στο οποίο θέλω να προσθέσω περισσότερα στοιχεία χορογραφίας. Ακόμα, σκέφτομαι σοβαρά μια πρόταση που είχα πρόσφατα να ηχογραφήσω το πρώτο μέρος σε στούντιο.

Παράλληλα, σκοπεύω να συνεχίσω τις μουσικές μου σπουδές με ένα μεταπτυχιακό στην σύνθεση.

 

Θα συμμετείχες ποτέ σε κάποιο μουσικό ριάλιτι είτε ξένο είτε ελληνικό; 

Όχι, γιατί αποφάσισα να ασχοληθώ με την μουσική κυρίως λόγω της πιθανής δυναμικής της δημιουργικής ελευθερίας, δηλαδή την δυνατότητα του να πεις κάτι δικό σου που να εκφράζει πολύ κόσμο. Κι όσο «χίπικο» κι αν ακούγεται αυτό, νομίζω ότι είναι αυτό που καθορίζει ακόμα την συνολική πορεία αλλά και την εμπορικότητα ενός καλλιτέχνη.

Αλλιώς καλύτερα να είμαι υπάλληλος σε μια εταιρία, που πληρώνουν την έλλειψη δημιουργικότητας καλύτερα - δεν είμαι 15 για να μου αρκεί η προβολή. Νομίζω ότι τα ριάλιτι είναι μια καλά δομημένη επιχείρηση που στηρίζεται στην νοσταλγία για τις εποχές που η νεαρή μουσική βιομηχανία επιδιδόταν σε περισσότερο πειραματισμό και ανεδείκνυε ξεχωριστούς καλλιτέχνες. Όμως η βιομηχανία είναι κορεσμένη και δεν λειτουργεί έτσι πια. Άρα είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι θα μπει στο X-Factor και θα βγει Bruce 'Γροθιά-στο-Κατεστημένο' Springsteen ή Madonna - τυχαία τα παραδείγματα! Είναι πολλά τα λεφτά Άρη…

 Δεν είναι εκεί για να με βοηθήσουν να κάνω αυτό που θέλω εγώ με την μουσική.

Ποια είναι τα καλύτερα λόγια που εχεις ακούσει;

'Όταν ήμουν νεότερος έτρεχα με την δουλειά πιστεύοντας ότι κάνω σημαντική διαφορά στον κόσμο. Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι μάταιη…και το βρήκα πολύ αστείο! Τώρα δεν ξοδεύω την ζωή μου αλλά την ζω και νομίζω ότι επιτέλους φαίνεται και στην δουλειά μου - John Cleese (Monty Python)

Ποιος σου έκανε την πιο αυστηρή κριτική; 

Ο Dominik Johnson - φίλος, εξαίρετος μουσικός και στενός συνεργάτης στο 'Άνω Θρώσκω…'. Του εξέφρασα τι έμαθα από όλη αυτήν την ιστορία - τα καλά και τα κακά - και μου έδωσε καλή τροφή προς σκέψη για το πως να προχωρήσω. Όμως άρχισε με την πρόταση: "Έχεις πολλές εκπληκτικές ιδέες αλλά δεν τις διοχετεύεις στα σωστά κανάλια… Πίστεψε περισσότερο στο έργο σου και έχε τον επαγγελματισμό να του δώσεις την μορφή που πρέπει".

Θεός.

Όταν είσαι στο σπίτι σου και θέλεις να ηρεμήσεις ακους….

Τους φίλους μου! Τα τελευταία 3 χρόνια έχω συνεργαστεί με πολλούς ταλαντούχους ανθρώπους και τώρα τελευταία ακούω την δουλειά τους πολύ. Αν είστε περίεργοι και θέλετε να μάθετε, ψάξτε στο Google τα ακόλουθα ονόματα:

- The Jadid Ensemble: flamenco με τούρκικες προσμίξεις…αριστούργημα...

- Olivia Moore and the Owl Ensemble: jazz και άλλα στυλ με κουαρτέτο εγχόρδων

- The Michael Cretu Trio: jazz με ethnic στοιχεία

Από το mp3 player σου δεν λείπει…

Δεν έχω mp3 player - συνήθως 'κατεβάζω' την καλύτερή μου μουσική εκεί που οι περισσότεροι την ακούν (δρόμο, λεωφορείο, γυμναστήριο, κτλ.)! Όμως αγαπάω Beirut, Dead Can Dance, Tiger Lillies, Pink Floyd, Monster Magnet, Led Zeppelin, Rory Gallager, Dream Theater, Tenacious D, Mike Oldfield, Trentemoller, Max Richter…μετά λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες από άλλα μέρη του κόσμου, όπως η Βραζιλιάνα Gal Costa, ο Νορβηγός Jan Garbarek, ο συχωρεμένος Πακιστανός Nusrat Fateh Ali Khan, η Ινδή Anoushka Shankar…σταματάω γιατί το παράκανα!

Πιστεύεις οτι στην Ελλάδα θα μπορούσες να κάνεις καριέρα στη μουσική; 

Ναι το πιστεύω. Ίσως να έπρεπε να κάνω κάποια πράγματα διαφορετικά, αλλά δεν το θεωρώ αδύνατο.

Ποιους  Έλληνες καλλιτέχνες εκτιμάς; 

Αλκίνοο Ιωαννίδη, Παντελή Θαλασσινό, Χρήστο Θηβαίο, Κατσιμιχαίους κι έναν φίλο συνθέτη τον Αλέξανδρο Χάχαλη. Και τον Νίκο Ξυλούρη.

Τώρα στην ξενιτιά, υπάρχει κάποιος Ελληνας που ενώ δεν τον είχες σε μεγάλη εκτίμηση, άλλαξες γνώμη για αυτόν; 

Δε νομίζω ότι η ξενιτιά μου άλλαξε τη γνώμη για κάποιον συγκεκριμένο.

Για τον πλουραλισμό και τις ευκαιρίες της Βρετανικής σκηνής, είμαι σίγουρος ότι θα εχεις πολλά θετικά να μου πεις. Θέλω όμως να μας παραθέσεις τα αρνητικά.. 

Η άμεση επαφή μου με την Βρετανική μουσική σκηνή ήταν η τοπική σκηνή του Manchester. Ενώ η πόλη έχει το πολυτάραχο παρελθόν και την μουσική ιστορία για σημαντική λειτουργία στην βιομηχανία, δεν φαίνεται να αξιοποιεί τους πόρους της επαρκώς. Ενθαρρύνεται ένα γοητευτικό αλλά αντιεπαγγελματικό μποέμικο σκεπτικό που δεν βοηθάει την σκηνή σημαντικά, παρόλο που φιλοξενεί πολλούς φανταστικούς μουσικούς.

Για την ευρύτερη σκηνή δεν μπορώ να πω πολλά. Όμως έχω την εντύπωση ότι σε θεσμικό επίπεδο, οι πολιτιστικοί φορείς φαίνεται συχνά να σπαταλούν πόρους σε ενέργειες που δεν τηρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την μετέπειτα επιβίωσή τους. Έτσι δημιουργείται μια κατάσταση παρόμοια με την πρόνοια στη Αγγλία: ένας φαύλος κύκλος εξάρτησης στην δημόσια δαπάνη για τις τέχνες. Ίσως αυτό να ενθαρρύνει τον αντιεπαγγελματισμό που προανέφερα.

Rock is dead ?

Μπα, απλώς περνάει κρίση… Σαν τον καπιταλισμό, ένα πράμα! Δεν έμεινε αρκετός χώρος για μαζικό αυθορμητισμό, για την προοπτική του ανεξέλεγκτου, έτσι το rock ατόνησε. Θέλω να πιστεύω ότι όταν είμαστε έτοιμοι να ξαναζήσουμε με το απαραίτητο κενό στην συνείδησή μας, εκεί απ'όπου πηγάζει η ικανότητά μας να εκπλησσόμαστε, θα ξανάρθει το rock σε κάποια μορφή.

Ως Έλληνας που ζεις στην Αγγλία, τι λένε για μας οι Άγγλοι;

Τώρα τελευταία, έχουν την εντύπωση ότι όλος ο κόσμος στην Ελλάδα ζει με δεδομένα δημοσίων υπαλλήλων… Όμως δε νομίζω ότι τρέφουν κάποια εμπάθεια. Είναι αισθητή η εντύπωση ότι η κρίση επροκλήθη από τράπεζες, όχι από λαούς. Προσωπικά, περισσότερη αλληλεγγύη και συμπάθεια έχω συναντήσει παρά αρνητικότητα.

Πως περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

Ταινίες, βιβλία, αναρρίχηση, σκάκι, ψυχική επαφή με φιλικά πρόσωπα. Συχνά, το πιο απολαυστικό κομμάτι της δουλειάς μου συμβαίνει στον ελεύθερό μου χρόνο - άρα και μουσική.

Αν είχες μπροστά σου τον πρωθυπουργό τι θα του έλεγες; 

Εναλλακτικές υπάρχουν.

Έστω ότι κερδίζεις 10 εκατομμύρια ευρώ στο τζόκερ, τι θα τα κάνεις; 

Ταξίδια και βοήθεια. Αυτά χρειάζεται η ψυχή.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που εχεις πάρει μέχρι σήμερα;

«Άνω Θρώσκω...»

Η καλύτερη συμβουλή που πήρες ποτέ…

Ένας μεγάλος αδύνατος στόχος πρέπει να τεμαχιστεί σε πολλούς μικρούς δυνατούς. Πιο παραγωγικό και επιμορφωτικό και πολύ λιγότερο ψυχοφθόρο.

Θέμα συζήτησης που απεχθάνεσαι…

Το γαμημένο το σύστημα...

Θέμα συζήτησης που ξεχνιέσαι και μπορείς να συζητάς για ώρες…

Τι μπορούμε να κάνουμε σ'αυτή την ζωή

Ποιο κλισέ βαριέσαι αφόρητα; 

Η «κανονική/νορμάλ» συμπεριφορά

Ποια ερώτηση έχεις βαρεθεί να ακούς;

Καμία μέχρι στιγμής, δόξα τω Θεώ!

Σε ποια ερώτηση θες να απαντήσεις; 

Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Η ερώτηση θα γίνεται συχνά και αν όλα πάνε καλά, η απάντηση θα αλλάζει στις λεπτομέρειες κατά καιρούς.

Βαλε έναν τίτλο σε αυτή  συνέντευξη

So far, so good

Σε ευχαριστώ πολύ!

Για να καταλάβεις για τι παρανοϊκό τύπο μιλάμε, δες δείγμα γραφής εδώ: 

και εδώ:

Τη φράση «πνευματικά δικαιώματα» τη βαριέμαι και ως σκέψη. 

Ότι θέλετε πάρτε, αντιγράψτε, κλέψτε, βάλτε τρούφα και καλή σας όρεξη.

Απλώς, απευθυνόμενος στο φιλότιμό σας, μπορείτε να αναφέρετε ότι το πήρατε από το www.suspectblog.gr

ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Με όλα αυτά που συμβαίνουν, τολμώ να πω ότι απέχουμε μόλις 12 μέρες από τη γέννηση του Θεανθρώπου. Μέχρι και πριν από 3 χρόνια ολοι συζητούσαμε το που θα πάμε, πώς θα το οργανώσουμε και κάναμε προυπολογισμό για τις αγορές μας.

Η πόλη δεν εχει φορέσει τα γιορτινά της, στα καταστήματα υπάρχουν ελάχιστα λαμπάκια, ισως τα λιγότερα από ποτέ, ώστε να μη μείνει εντελώς άχαρη η βιτρίνα.

Μου έκανε μεγάλη και ευχάριστη εντύπωση οταν πέρασα αργα το βράδι στην Πέτρου Ράλλη και είδα τα γραφεία της εταιρείας «Μπισκότα Παπαδοπούλου».

Η υγιής ελληνική επιχείρηση με τους εκατοντάδες των εργαζομένων και τα προϊόντα της που εχουν γευθεί γενιές, στήλωσε τα πόδια.

Μέσα και έξω από την περίφραξη, σε κάθε δέντρο, εχουν φορτώσει χιλιάδες λαμπάκια! Μια όαση στη νυχτερινή Αθήνα και στη συγκεκριμένη οδό μάλιστα που μόνο γιορτινή δεν τη λες. Οταν αντίκρυσα το θέαμα, δεν ξέρω, ένοιωσα μια ζεστασιά, μια ελπίδα. Ερχονται Χριστούγεννα…

Μπράβο στην εταιρεία που δεν υπολόγισαν την κρίση, το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος, ελα μωρέ τώρα που να στολίζεις ολόκληρα δέντρα, ειδικά έξω από τον φράκτη, βάλε ένα δεντράκι στην είσοδο – από τα μικρά ε; - και καλά είμαστε. Αν τύχει να περάσεις το βράδι από την Πέτρου Ράλλη, και το προσέξεις ( δεν γίνεται να  μην το προσέξεις ) θα με θυμηθείς.

Την επόμενη μέρα, αγόρασα λίγα πακέτα με μπισκότα Παπαδοπούλου και τα μοίρασα σε αυτούς που προσπαθούν να βγάλουν τον επιούσιο στα φανάρια. Ο καλύτερος μου φίλος με αποκαλεί κάθαρμα, αλλά ενίοτε με πιάνουν μερικές επικολυρικές ευαισθησίες που ωρες ωρες ούτε εγω δεν με αντέχω.

Δύσκολα τα πράγματα αλλά δεν φτάσαμε μέχρι εκει. Τι να πουν και αυτοί που μετράνε τα σεντς με ένα τζαμοκαθαριστήρα στο χέρι…

Οποτε θελήσω να αγοράσω μπισκότα θα είναι μόνο Παπαδοπούλου.

Για τη χριστουγεννιάτικη ζεστασιά που ένοιωσα στο ψύχος των ημερών μας…

ΟΛΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ…

 …Για τη Χρυσή Αυγή. 

Κανέναν δεν συγκίνησε το 20% που πήρε στην Αθήνα, στις τελευταίες δημοτικές εκλογές.

Με τη συνεχή προβληματική κατάσταση που επικρατεί, την απογοήτευση ως προς τα πολιτικά κόμματα και τους Ελληνες πολιτικούς που κάνουν οτι μπορούν για να μη μείνει τίποτα όρθιο, η Χρυσή Αυγή θα μπει δυνατά στην πολιτική σκηνή. Δεν μιλάμε για μια ψήφο χαβαλέ, οπως κάποτε το 14% που πήρε ο Λεβέντης σε ευρωεκλογές. Αυτό το 20% ηταν μια συνειδητή απόφαση των πολιτών που προβλέπω οτι θα συνεχιστεί και στις εθνικές εκλογές. Οταν εχει αλλάξει δραματικά η ποιότητα ζωής και κυριαρχεί ο φόβος, είναι απολύτως φυσιολογικό να υποστηρίξεις αυτόν που νοιώθεις οτι σε προστατεύει.

Υπάρχει ένας γενικός εφησυχασμός απο τα κόμματα, ίσως να νομίζουν ότι η γενική δυσαρέσκεια θα απορροφηθεί από τα ήδη γνωστά κόμματα, αντε να πάμε και λίγο πιο πέρα με τους Οικολόγους πράσινους. Οσο και δυσαρεστημένος να είναι κανείς, δεν μπορεί να ψηφίσει ένα κόμματα που μιλάει για τη Μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα και για τους Τούρκους που ζουν στη Θράκη. 

Οι Χρυσαυγίτες όμως είναι καθημερινά παρόντες και δίνουν μάχες προστατεύοντας τους Έλληνες μέσα στο σπίτι τους και εχουν κερδίσει τη γενική συμπάθεια. 

Γνωρίζω αρκετούς που μένουν στο κέντρο και διατείνονται ότι θα ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή. Μετά θα κλαίμε και θα κάνουμε βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις για τους Ελληνες ΛεΠεν, για την επιστροφή του Παπαδόπουλου και πως άραγε να συνέβη κάτι τέτοιο στο λίκνο της δημοκρατίας. 

Στην Ελλάδα δεν γνωρίσαμε τον Ναζισμό ως κίνημα, οπότε είναι πολύ εύκολο να πούμε «Δεν τους ψηφίζω και αυτούς; Γιατί όχι, τα παιδιά είναι εδώ, και αν περιμένω από το κράτος και τους αριστερίζοντες που αν τα σύνορα μας έφταναν μέχρι με τη Λαμία θα πανηγύριζαν και στο πρώτο μπαμ θα ήταν οι πρώτοι που θα την έκαναν, γιατί να μην τους ψηφίσω; Να πάρουν και αυτοί μια ευκαιρία ρε αδερφέ!» 

Ασχετα με το τι λέει ο Σαμαράς, δεν είμαι σίγουρος αν τελικά οι εκλογές θα γίνουν τον Φεβρουάριο. Πιστεύω πως θα αργήσουν γιατί αν διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και ενισχυθούν ολοι οι άλλοι, δεν συμφέρει το σύστημα να βρεθούμε ξαφνικά με ισχυρά κομματίδια, και αντε μετά να βγάλεις άκρη. Οπότε θα το πάνε λάου λάου ώστε να παραμείνουν οι παραδοσιακές δυνάμεις να πρωταγωνιστούν. Θα γίνει η αλλαγή εξουσίας αλλά δεν είναι σωστό να χάσουμε τους κολλητούς μας. Ολα τα καλά deals, μαζί τα κάναμε και μαζί τα φάγαμε.Για αυτό άλλωστε βλέπεις προθέσεις συμμαχίας. ΤΟ ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Η πολυκατοικία του Καρατζαφέρη με τον Αντώνη και τη Ντόρα. Ο Αλέξης έκανε άνοιγμα στην Αλέκα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ομως είναι πως πρέπει να σταματήσει αυτό το άσυλο και το μπάχαλο, οχι απλώς να μοιράσουν καρέκλες μεταξύ τους.

 Όποτε πάντως και αν γίνουν οι εκλογές, το γράφω από τώρα και εχε το υπόψη σου:

Δες τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα… 

Συνεχίστε ετσι. 

Να χρεοκοπήσετε τη δημοκρατία και μετά να ψάχνετε και να ψάχνεστε για το τι έγινε…

ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Δεν αντεχέται άλλος Γρηγορόπουλος.

Εντάξει, τον κλάψαμε, στενοχωρηθήκαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, τι θα γίνει τώρα, θα τον ανακυρήξουμε και άγιο και κάθε χρόνο θα έχουμε "εορταστικές" εκδηλώσεις;

Δεν θελω να συμμετέχω στην ιδεολογικοποίηση του μπάχαλου.

Να πω ότι δεν πιαστηκε ο Κορκονέας;

Να πω ότι δεν τιμωρήθηκε;

Δεν βλέπω να κάνουμε αντίστοιχες μέρες μνήμης για τους πιλότους της πολεμικής αεροπορίας που χάθηκαν στο καθήκον και για τα παιδιά που σκοτώθηκαν τη βραδιά των Ιμίων.

Συγγνώμη αλλα δεν βρίσκω καμία αγνότητα σε αυτό, αντιθέτως δε, θεωρώ ότι δημιουργούνται επεισόδια με κατ επίφαση «ιερή» δικαιολογία, για αποπροσανατολισμό του κόσμου και για διάφορες σκοπιμότητες.

Ποιος κερδίζει και τι ακριβώς όταν η Αθήνα γίνεται εμπόλεμη ζώνη;

Γιατί θα πρέπει να εθιζόμαστε στην αστική βια και να παρακολουθούμε το ματς «κουκουλες – κράνη : 1-0»

Μήπως ετσι λύνουμε κάποιο από τα προβλήματά μας;

Αλλάζει κάτι προς το καλύτερο;

Οι μόνοι που πιθανώς επωφελούνται είναι οι τζαμάδες και οι ασκόντες τεχνικές εργασίες προς επιδιόρθωση των καταστροφών. Αν αυτός είναι τρόπος τόνωσης μερικών επαγγελμάτων, καμία αντίρρηση αλλά ρε αδερφέ ας βρούμε έναν τρόπο που να μπορούμε να μετακινούμαστε ελεύθερα και όχι να κανονίζουμε το πρόγραμμα μας ανάλογα με τις επιδρομές των Οστρογότθων.

Υπάρχουν και πολλά παιδιά που παρασύρονται στην επαναστατικολογία και πιστεύουν ότι κάνουν κάτι σπουδαίο και ηρωικό ξηλώνοντας την πλατεία Συντάγματος, παίζοντας ξύλο με τα ΜΑΤ και σπάζοντας το μαγαζί και το αυτοκίνητο του συνανθρώπου τους. Οι ταγοί τους δίνουν τις κατευθύνσεις, παίρνουν το τηλεχειριστήριο και και κουνάνε τα στρατιωτάκια «βγάζοντας πίστες». Η πίστα της πλατείας, της Πανεπιστημίου, της Σταδίου, των Εξαρχείων..

Βαρυγδουπιές ευκόλως αναπαραγόμενες, και δώστου επαναστάση.  Χούντα λέει. Ποια χούντα; Στην εποχή του ιντερνετ που ο καθένας εκφράζεται γραπτώς και προφορικώς όπως γουστάρει, δεν βλέπω ότι ξαφνικά γίναμε βόρεια Αφρική ή Κίνα.

Στη χούντα απαγορεύονταν ακόμα και οι παρέες. Στα καθ’ημας γράφουμε και λέμε ότι θέλουμε με μελανό σημείο τη δολοφονία του Γκιόλια που ισως να μη μάθουμε ποτέ γιατί την πλήρωσε.

Ναι, υπάρχουν προβληματα, έχουμε έλλειψη προσώπων, πολιτικών που να αγαπάνε την Ελλάδα, νοσηρού συστήματος που και εμεις στο βαθμό που το επιρεάζουμε είμαστε διεφθαρμένοι και μια κατάσταση έντονου φόβου και ανησυχίας.

Θυμάμαι αυτό που μου είπε κάποτε ο βραζιλιάνος προσωπικός μου ποτοαναμείκτης:

«Suspect senior, η αναρχία και ο εθνικισμός είναι τα δυο μακριά χέρια του συστήματος που χρησιμεύουν για να ελέγξουν μερικά ανήσυχα πνεύματα…»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΖΟΣ

Απάντηση στον ισχυρισμό του δημοσιογράφου ότι είναι ο καλύτερος:

«Θα διαφωνήσω, με την έννοια πως δεν πιστεύω ότι στη δουλειά μας υπάρχει βαθμολογία. Όταν λέμε ‘ο καλύτερος’, είναι κάτι υπερθετικό, που σημαίνει πως αποκλείουμε κάτι άλλο που μπορεί ενδεχομένως να μας εκπλήξει. Κάτι που δεν ξέρουμε. Αυτή είναι η γοητεία της δουλειάς μας. Ότι δεν έχει να κάνει με την επιστήμη, όπου ένα κι ένα κάνει δύο, έχει να κάνει με μια προσωπική περιπέτεια. Αυτό που σε εσάς φαντάζει κάπως, σε κάποιον άλλον δεν αρέσει καθόλου. Είναι σαν την πίστη που απευθύνεται στον καθένα ξεχωριστά. Γι’αυτό είπα ότι είναι ο χρόνος που τα κρίνει όλα και τα φέρνει στην θέση τους. Και η κατάρα η δική μας, των ηθοποιών, όπως και των καλλιτεχνών γενικά, είναι ότι ο απολογισμός γίνεται στα γεράματα. Στο κλείσιμο του λογαριασμού.

Κάποτε είχε πάει ένας στο Παρίσι για να βρει τον Πικάσο. Καθόταν ο Πικάσο στο καφέ κι έπινε τον καφέ του, γέρος πια, και πήγε ένας Γάλλος ξιπασμένος με την κόρη του και του λέει, ‘Θέλω να μου κάνετε μια μονοκοντυλιά’. Έκανε φοβερές γραμμές με την μία με το μολύβι του ο Πικάσο. ‘Θα μου κάνετε;’, τον ρωτάει ο Γάλλος. ‘Βεβαίως,’ απαντάει ο Πικάσο. Κάνει εκεί τα δικά του, 10 λεπτάκια του παίρνει, και του το δίνει.

-Τι σας χρωστάω;

-10 χιλιάδες φράγκα.

-10 χιλιάδες φράγκα για 10 λεπτά;

-Όχι 10 λεπτά. 10 λεπτά κι 60 χρόνια.

Έτσι δεν είναι; Δεν είναι τα 10 λεπτά. Γιατί άμα ήταν 10 λεπτά θα πήγαινες σε έναν οποιονδήποτε. Αυτό λοιπόν θέλω να πω. Στην κατάληξη μετράει το πράγμα. Γι’αυτό η δουλειά μας θέλει πολλή υπομονή, θέλει πολλή προσοχή για το τι λέμε παρέξω, το πότε το λέμε, τι ύφος χρησιμοποιούμε. Να είμαστε πιο επιφυλακτικοί και κυρίως, να μη νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα των ηθοποιών επειδή εκτίθεται η εικόνα τους, το σώμα τους, και παραπαίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά μερικές φορές. Νομίζουν ότι συμβαίνει κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Αυτό είναι καταστροφή."

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του στον Θοδωρή Δημητρόπουλο για το oneman.gr

Respect