ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ μέρος 3ον

Μετά την Ηγουμενίτσα μπήκα στην Εγνατία οδο και δεν ήθελα να βγω. Εντυπωσιακή διαδρομή στα βουνά με εξαιρετικά τοπία. Πολλές γέφυρες και σήραγγες σε σημείο που αντι να ανοιγοκλείνω τα φώτα, τα άφησα μονίμως ανοιχτά. Τρεις φορές, Αύγουστο μήνα, με βρήκε βροχή στον δρόμο αλλά το θετικό είναι πως πλύθηκε εν κινήσει το αυτοκίνητο. Ο δρόμος ηταν στο ιδιο επίπεδο με τα σύννεφα που είχαν κατέβει στις βουνοκορφές. Ειδικά το πέρασμα από την Βάλια Κάλντα ήταν όλα τα λεφτά. Μπράβο για την Εγνατία, τεράστιο εργο, έβγαλε την Δυτικη Ελλαδα από την απομόνωση.

Εκοψα στα Γρεβενά. Τι ωραίος νομός… η διαδρομή από τα:  Ελευθεροχώρι, Καρπερό, Παλιουρια, Δεσκάτη, Κεφαλόβρυσο μέχρι την Ελασσόνα δεν σου κάνει καρδιά να αναπτύξεις ταχύτητα για να αγναντεύσεις το τοπίο.  Βουνά, κάμποι, ποτάμια. Στην αρχή λίγες στροφές και μετά μια απέραντη ευθεία με λίγες στροφές στην Ελασσόνα, που ηταν λίγο απότομες αλλα είχαν  δυο λωρίδες ανα ρεύμα κυκλοφορίας παρακαλώ, όπως πρέπει να εχει κάθε δρόμος. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα στο χωριό Καρπερό: Ευθεία. Κάμπος με στάχυα. Πίσω μου ο ήλιος το απόγευμα να τα χρυσίζει. Μπροστά μου βουνά και πάνω ψηλά, μαύρα σύννεφα ( πιθανώς πιο πέρα έβρεχε) και να χαζεύω τις έντονες αντιθέσεις του φωτός και του σκότους σε ένα χρυσαφί πιάτο.

Στο νομό Γρεβενών το μάτι σου χάνεται στις πεδιάδες και τα ορή. Αν εχει και λίγα σύννεφα όπως στη δική μου πορεία, το σκηνικό γίνεται σχεδόν απόκοσμο. Στην Ελασσόνα ξεχώρισα το μοναστήρι που δεσπόζει στην κορυφή της πόλης και δύο ωραίες πλατείες. Μπήκα στo νομό Λαρίσης. Ξενερωτικές πεδιάδες. Ένα ατέλειωτο φλατ. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκα οδικώς λόγω της ευθείας. Τελικά μετα από 5 ωρες οδήγησης μπήκα στον Βόλο. Αυτά τα κολωνάκια στη μέση του δρόμου τι τα θέλουν; 

Η πλάκα είναι πως τα βάζουν στη διαχωριστική λωρίδα του ιδίου ρεύματος! Για το αντίθετο ρευμα, φαίνεται πως δεν τους πειράζει η μετωπική! Ασε το άλλο. Μας εχουν ζαλίσει για τη φοβερή ρυμοτομία του Βόλου και δεν εχουν ουτε ένα πάρκο! Μπράβο, βάλατε τα κουτάκια σε μια σειρά, τακτοποιήσατε το τσιμέντο και δεν εχετε έναν χώρο πρασίνου. Ξέρω. Ελα μωρε τώρα, η Μακρινίτσα είναι ακριβώς από πάνω. Εφτασα στην Πορταριά οπου και έμεινα για 4 μέρες στο Xenia ένα φροντισμένο και καλαίσθητο ξενοδοχείο σε ολες τις υπηρεσίες του. Αρκει βέβαια να μη φάτε στο εστιατόριο γιατί είναι πανάκριβο. Πληρώνεις τη θεα στο Βόλο που απλώνεται στα πόδια σου αλλά καλύτερα να περπατήσεις λίγο παραπάνω και να την απολαύσεις χωρίς να πληρώσεις τη σαλάτα όσο 15 αστακούς.

Σεβασμός στους ανθρώπους του Πηλίου Ορους. Εύγε. Οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και νοικοκύρηδες. Πετρόκτιστα χωριά, με τα καινούρια κτίρια να μην ξεχωρίζουν από τα παλιά, με την πέτρα να βασιλεύει στα σοκάκια και στα καλντερίμια.

Με το οδικό δίκτυο εχω μια ψύχωση. Στο Πήλιο υπέφερα και θαύμασα. Υπέφερα γιατί οι στροφές ηταν συνεχείς, κλειστές και εξουθενωτικές. Στενοί οι δρόμοι και αν πήγαινες με πάνω από 70 ( για να μην πω 60 ) φλέρταρες με πολύ μεγάλη επιτυχία με το τρακάρισμα. Θαύμασα τις μυρωδίες. Να σπαει η μύτη σου από τα φυσικά αρώματα που κανένας κριστιάν ντιορ δεν τα φτάνει. Παντού. 

Θαύμασα την πυκνή και θεόρατη βλάστηση. Πρώτη φορά στη ζωη μου είδα τα δέντρα να ενώνονται από τα δυο αντίθετα ρεύματα κυκλοφορίας και να συνθέτουν φυσικες σύραγγες. Σε κάποια σημεία, με ντάλα ήλιο ο δρόμος ηταν σκοτεινός από τον ισκιο! Επιβλητικά πλατάνια με τεράστιους κορμούς που τρεις ενήλικες να αγκαλιάζονταν, δεν θα κατάφερναν να ενώσουν τα χέρια τους περιμετρικά του κορμού! Τι ευλογημένο μέρος… Μηλιές, καρυδιές, πεύκα. Ατέλειωτη και ολάνθιστη φύση.

Ο δρόμος για τη Ζαγορά σχεδόν με σκότωσε. 47 χλιόμετρα από την Πορταριά η διαδρομή μοιάζει ατέλειωτη. Ένα φαρδύ χωριό κατά μήκος του δρόμου χωρίς μεγάλο βάθος όπως είναι και τα περισσότερα χωριά. Πολύ ωραίο το κτίριο που στεγάζεται το δημαρχείο. Υπέροχη η κεντρική πλατεία με το παλιο καμπαναριό και τα περιξ καλντερίμια με τις ταβέρνες. Ωραία και η δεύτερη πλατεία με το μεγάλο ρολοϊ ενώ εντύπωση μου έκανε ένα σπίτι που οι τοίχοι γύρω γύρω ηταν πνιγμένοι στα αναρριχητικά φυτά! Μετά τον ποδαρόδρομο ήθελα να κάνω μια βουτιά. 

Κατέβηκα στο Χορευτό. Ένα παραθαλάσσιο χωριό, χωρίς τίποτα σπουδαίο από πλευράς αρχιτεκτονικής αλλά με μια τεράστια παραλία. Είναι έξυπνοι αυτοί οι τυποι. Έβαλαν στην παραλία γηπεδάκια ποδοσφαίρου και διοργάωσαν τουρνουα beach soccer ανδρών και γυναικών! Δεν θέλετε φυσικά να σας πω ποιο φύλο συγκέντρωσε τους πεισσότερους φιλάθλους ε;  Δυστυχώς είχε κύμα και δεν απόλαυσα το κολύμπι. Αν έκανα μια προσπάθεια μπορεί να απολάμβανα τη ναυαγοσώστρια αλλά όπως λεει και ο κολομβιανός προσωπικός μου λαθρέμπορος, «με μερικά πράγματα δεν παίζουν ύποπτε»

Οι Αγιοι Σαράντα είναι ένα περίεργο μέρος που δεν σου προσφέρει τίποτα αλλα πολύ ευχαρίστως θα ήθελες να εχεις ένα σπίτι εκει. Μια δεντροπλαγιά με μια πράσινη παραλία και αν χρειαστείς κάτι ωπ! Μια δρασκελιά στο Χορευτό. Βέβαια εγω το είδα το καλοκαίρι και δεν ξέρω πως ακριβώς αγριεύεσαι το χειμώνα.

Μετά πέρασα από τη Μαυροράχη χωρίς να εντυπωσιαστώ πέραν βεβαια της διαδρομής που σε όλα τα σημεία κουράζει και αποζημιώνει ταυτόχρονα και κατέληξα στον Αγιο Ιωάννη. 3 μεγάλες παραλίες με γεφυράκι μικρογραφία Καλατράβα και ένα άλλο πέρασμα στα βράχια με λαξευμένες τις πέτρες και κάγκελο παρακάλω. Αυτό σημαίνει έξυπνη ανθρώπινη παρέμβαση και εκμετάλλευση και των τριων παραλιών. Άλλο ένα μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας που δεν εχει να ζηλέψει σε τίποτα από ένα νησί. Στο δρόμο της επιστροφής πρόλαβα ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα από τα Χάνια πριν καταλήξω με τον φίλο μου Στέλιο που πήγαμε παρέα, κατάκοποι στο ξενοδοχείο.

Την επόμενη μέρα πήγα παραλιακά για να μετριάσω τις στροφές και να δω μια άλλη διαδρομή. Πρώτη στάση στην Αγριά. Το μόνο που αξίζει είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός. Ένα χαρακτηριστικό ροζ ασπρο κεραμιδί κτίριο, μόνο καθώς είναι με φόντο τον ουρανό και ένα βουνό μοιάζει μια παράδοξη σύνθεση. Στην Αγριά το βράδι κλείνουν τον παραλιακό δρόμο για βόλτα αλλά δεν εχει παραλία και λίγα μέτρα πιο κάτω είναι τα τσιμέντα ηρακλής οπότε και δωρεάν να μου πρότειναν, δεν θα έμενα εκει. 

Στην Κάτω Γατζέα απογοητεύθηκα καθώς  όπως είπε και ο φίλος μου Στέλιος, εχουν επιδοθεί στο σπορ ποιος θα χτίσει πιο ψηλά. Συνέχισα και το κομμάτι Ξορύχτι – Τσαγκαράδα είναι μαγικό. Δεν θα παψω να λεω για την έξυπνη ανθρώπινη παρέμβαση καθως είναι τόσο ωραίο το τοπίο που προσφέρεται για φωτογραφίες από ψηλά ανάμεσα στις βουνοπλαγιές. Εχουν κάνει ανοίγματα στον δρόμο, πάνω από τον γκρεμό, ισα ισα να παρκάρει ένα αυτοκίνητο, να βγεις να χαλαρώσεις, να κάνεις ένα τσιγάρο ρε αδερφέ και να απολαύσεις τη θεα.

Αν πας στην Τσαγκαράδα για ηλιοθεραπεία, ξανασκέψου το. Πνιγμένο στα πλατάνια, το χωριό με αξιοθέατο το μεγάλο μεγάλο που βρίσκεται στην πλατεία. Μάλιστα εχουν φτιάξει μια κολωνα για να στηρίξουν ένα μέρος του δέντρου που αμα πέσει μπορεί και να ανοίξει γεώτρηση από το βάρος! Πλατάνι και αυτό.. Σαν πυρηνικός αντιδραστήρας  είναι! Ακολούθως πήγα στη Φακίστρα για μπάνιο. Σε αντίστοιχες παραλίες που εχω παει υπάρχει ένα μονοπάτι στη μοίρα του και αμα φτάσεις μπράβο σου. Οι ανθρωποι εδώ, εχουν φροντίσει να το φτιάξουν με πέτρα, εχει παράπλευρα παγκάκια για τις ανάσες σου και η κάθοδος για την παραλία είναι σκέτη απόλαυση. Η άνοδος βέβαια είναι λίγο μαρτύριο αλλά σε διακοπές είμαστε δεν πειράζει ας ανέβουμε και σε μισή ωρα. Βγάζουμε φωτογραφίες. Αράζουμε. Κάνουμε τσιγάρο για την υγεια των πνευμόνων. Και κάποια στιγμή φτάνουμε.

Η Φακίστρα είναι τοπίο από το Ιόνιο. Γύρω γύρω γκρεμός και πράσινο και στη μέση μια λευκή αμμουδιά με πράσινα νερά. Τι κρίμα που είχε κύμα…  Ηταν και μια μεγάλη παρέα εκει που ο καλύτερος είχε μόνο 3 τατουάζ. Εκείνο το λλλλ πήγαινε σύννεφο και υπέθεσα ότι θα ητο από τον λλλευκό τον πύργο. Τι να κάνεις, παιδιά… Ένα εξωτικό τοπίο μέσα στα βράχια που τα κύματα να εκτοξεύονται προσέφεραν ένα ωραίο θέαμα να βλέπεις αλλά όχι για να κολυμπάς!

Λίγο πιο πέρα υπήρχε αντιστοιχο μονοπάτι για το κρυφό σχολείο. Πήγα από περιέργεια αλλά έπαθα ψυχική ακύρωση! Μα το θεω, ούτε το google earth δεν το βρίσκει αυτό το πράγμα! Στην άκρη του γκρεμου που τότε έπεφτες στο χαος με το φύσημα του ανέμου ( δεν κάνω τον Σπαϊντερμαν, είχαν κάγκελα και δρομάκι ) σε μια μικρή σπηλιά διδασκε ο ιερέας τον Ελληνσμό στα παιδιά και είχαν κάνει ένα εκκλησάκι. Με εικόνες καρφωμένες σε δοκάρια, ένα μικρο άνοιγμα για την αγια πρόθεση και καντηλια κρεμασμένα από τον βράχο.

Η τελευταια στάση ηταν στον γνωστό μεν αλλά μπροστά στη Φακίστρα υποδεέστερο Μυλοπόταμο. Οργανωμένη παραλία με σπήλαιο και ωραίες καμάρες στα βράχια.

Την επόμενη μέρα έκανα μπάνιο στην πολύ συμπαθητική Αφυσσο. Οικογενειακή παραλία, ήρεμη, μια και μπήκα  στην αγκαλιά του Παγασητικού. Τα σπίτια χαμηλά χωρίς την παράδοξη αρχιτεκτονική.

Ανέβηκα στις Μηλιές. Η πεζοπορία στις ράγες του τρένου είναι μαγεία. Δεν περπάτησα μεχρι τα Κάτω Λεχώνια που τελείωνουν οι σιδηροδρομικές γραμμές αλλά αν είχα χρόνο πολύ ευχαριστως θα το έκανα. Πήγα μέχρι ένα σημείο και δεν ήθελα να φύγω. Και το χωριό πολύ γραφικό με την περίεργη στροφή στην πλάτη της εκκλησίας και τα μικρά μαγαζάκια.

Συνέχισα για το ωραιότερο χωριό του Πηλίου που είναι οι Πινακάτες. Αρχιτεκτονική, καλντερίμια, ρυάκια, ποτάμια, δέντρα, λουλούδια, εκπληκτικό! Το τέμπλο της εκκλησίας ηταν του 1841 αν θυμάμαι καλά αλλα ο ιερέας δυστυχώς δεν μου έδωσε την άδεια να το φωτογραφίσω. Μπορεί να είναι ιδιαίτερα τα σπίτια αλλά να σου πω την αλήθεια, σπίτι που δεν εχει ευρύχωρο μπαλκόνι, δεν μου αρέσει. Επίσης τα κτίρια μοιάζουν πολύ με αυτά των ζαγοροχωρίων.

Το τέλος και αυτής της ημέρας με βρήκε να κάνω τις τελευταίες βόλτες στη Βυζίτσα ( όνομα χωριού και αυτό ) γραφική και αυτή και για φαγητό στο «αρχοντικό» του Θύμιου. Εξαιρετικά πιάτα αλλά ακριβά.

Την επόμενη γύρισα και λίγο την Πορταριά. Τίποτα το σημαντικό,  ένα «στημένο» χωριό που υπάρχει επειδή είναι πέρασμα από τη Μακρινίτσα στη Ζαγορά και επειδή φαντάζομαι πως δεν χωράνε ολοι στη Μακρινίτσα. Αυτό που αξίζει είναι ο Αγιος Νικόλαος, μια καταπληκτική εκκλησία με τέμπλο και αυτό του χίλιαοχτακόσιατόσο. Ο ιερομόναχος Αγάθωνας, υπεύθυνος εκει, μας σκλάβωσε με την ευγένεια και την καλόσυνη του. Μας κέρασε γλυκό, μας έδωσε σταυρουδάκι ως δώρο και μας έδειξε και μας εξήγησε ένα προς ένα τα κειμήλια  της ιστορικής εκκλησίας. Ο ενάρετος άνθρωπος του Θεου που σε κερδίζει με μια καλημέρα. Μπορεί να εχουμε Εφραιμ αλλά δεν θα λείψουν οι Αγάθωνες. Αυτοί όμως δεν προβάλλονται από κάποιο μαζικό μέσο επιρροής. Το καλό δεν πουλάει… Ετσι λένε.

Το τέλος της Πηλιορείτικης περιήγησής μου σταμάτησε στη διάσημη Μακρινίτσα. Ξεχώρισα την ομοιομορφία των πέτρινων διαδρόμων. Λες και ηταν ψηφιδωτό!

Στην πλατεία ξεκουράζεσαι και στα καλντερίμια κουράζεσαι αλλά αξίζει τον κόπο. Γραφικά, ήσυχα στο ρυθμό που θροϊζουν τα φύλλα από τα πλατάνια. Αρκεί να μην πετύχεις σε πολύ κόσμο γιατι καταντά πολύ ιν και βαριέσαι. Αφόρητα. Θυμάμαι που 5 άνθρωποι με τις ψηφιακές προσπαθούσαμε να φωτογραφίσουμε είτε άνθρωπο με φόντο το συντριβάνι, είτε το ίδιο το συντριβάνι και ο καθένας να πιάνει διαφορετική θέση για να μην εχει παρεμβολές από τον διπλανό φωτογράφο! Αστείο και αναγκαίο μαζί!

Το Πήλιο για να το γνωρίσεις, να το δεις καλά να το μυρίσεις και να αισθανθείς την ευλογία της συνύπαρξης του Βουνού και της Θάλασσας πρέπει να το περπατήσεις. Θα κουραστείς. Θα αλλάξεις. Θα νοιώσεις. Οι δρόμοι της ασφάλτου είναι μικροί. Οι δρόμοι της πεζοπορίας είναι τεράστιοι.

Αφησα τον καλό μου φίλο Στέλιο στο ΚΤΕΛ και συνέχισα για το Καρπενήσι....