ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ part 2

Ηγγικεν η ωρα της εγχειρισης. Σαββατο 20 Δεκεμβριου.

Το προηγουμενο βραδι δυσκολευτηκα πολύ. Το βραδινο αυστηρα μεχρι τις 10, αλκοολ ουτε ως σκεψη, νερο και τσιγαρο μεχρι τα μεσανυχτα.

Όλα τα τηρησα πλην του τσιγαρου που το τελευταιο καηκε κατά τις 3 το πρωι και στην τελευταια μου εξοδο, καταναλωσα χυμο. Να θυμηθω στην αυτοβιογραφια μου να αναφερω ποσο υποτιμητικα με κοιταξε ο βραζιλιανος προσωπικος μου ποτοαναμεικτης, οταν με στιβαρη φωνη και σιγουρο τονο προφερα το «ένα αναμεικτο σε παρακαλω».

Επεστρεψα οικαδε και αρχισα τις ετοιμασιες. Το τελευταιο μπανιο, ξυρισμα, ντεκαπαζ, πιρσινγκ και πιλινγκ, την τσαντα μου με τα ρουχα και τα βιβλια, τα εγγραφα που θα επρεπε να εχω μαζι μου. Ένα πληρες μενου λεπτομερειων για να μην τρεχω μετα και να μη μου λειψει τιποτα.

Καταφερα και κοιμηθηκα κατά τις 5 το πρωι με σκοπο να σηκωθω σε δυο ωρες να παω για το μαχαιρι. Ειχαμε κανονισει να παμε παρεα με έναν φιλο. Είναι πολυ σημαντικο να εχεις σε αυτές τις στιγμες έναν δικο σου ανθρωπο εκει. Ο φιλος δυστυχως δεν ηρθε γιατι τον πηρε ο υπνος και πηρα ένα ταξι.. Να δεχθω οποιαδηποτε δικαιολογια αλλα ρε αδερφε, όταν μιλαμε για χειρουργειο και επεμβαση, δεν λεει…. Ο καλος Θεος δεν με αφησε και ετσι όταν πηγα στο νοσοκομειο βρηκα αναπαντεχα έναν αλλον φιλο που με περιμενε εκει! Κατευθειαν από ξενυχτι να ναι καλα το φιλαρακι μου, ηρθε να μου συμπαρασταθει. Ποσο ανακουφιστηκα όταν τον ειδα…

Πρωινο ξυπνημα χωρις καφε και τσιγαρο είναι ένα βασανιστηριο σαν να να εχεις να φας μια εβδομαδα και να σε πανε βολτα από τη Χασια.

Με επιασαν οι χαμογελαστες γκομενες με τις λευκες φορμες να με πανε για εξετασεις. Αυτό το παγωμενο τυπικο χαμογελακι που το εκαναν κλοπι πεϊστ από τις αεαροσυνδους, γιατι πιθανως θα τους εχουν πει ότι ετσι ο ασθενης αισθανεται καλυτερα. Τελοσπαντων, καναμε μερικες εξετασεις, εχασα και την τελευταια ελπιδα αναβολης της εγχειρισης - καλες ηταν - και φτανουμε …στη ρομπα!

Μου εδωσαν να φορεσω ένα σεξι φορεματακι χωρις ντεκολτε αλλα με σκισιμο ολο τρελα από πισω και σε οποιαδηποτε κινηση μου, αποκαλυπτε κάθε κρυφο σημειο του αρχαιου ελληνικου κορμιου μου. Να θυμηθω σε ρηξικελευθη επιστολη μου στον υπουργο υγειας να ζητησω να αλλαξουν τα εγχειρητικα σεξι φορεματακια.

Μετα από αρκετη ωρα ηρθε ο μανικιουρ πεντικιουρ.

Ανελαβε να μου ξυρισει το γονατο για να διευκολυνθουν οι χειρουργοι. Τι απαλος, τι λεπτεπιλεπτος, τι προσεκτικος αυτος ο ανθρωπος. Οτι σπυρακι ειχα και ότι εξειχε λιγο του δερματος, μου το καταγδαρε. Με 3 χατζαπλαστ το λυσαμε το προβλημα και αν αρχικα ηταν αστειος ο συνειρμος των προχειργουργικων χατζαπλαστ, για αυτό πριν την τελικη εφοδο τα βγαλαμε.

Εδώ ρε μεγαλε σε πανε για τρελο μαχαιρι και μπαινεις στο χειρουργειο με χατζαπλαστ;

Φιλια στο φιλαρακι μου, κρατα μου τις παντοφλες, καλη επιτυχια, κουραγιο φιλε μου, χαρουμενα ασματα τυπου σαν θα πεθανω κλαφτε με, του νεκρου αδερφου και οδηγηθηκα δαφνοστεφανωμενος στο κρεβατι του Προκρουστη.

Διαφορες γκομενες με περιτριγυρισαν με ένα σωρο ειδικοτητες που δεν τις συγκρατησα. Ειχαν ολες όμως ένα κοινο σημειο. Η πρωτη λεξη ηταν βοηθος.

Ξαφνικα κατω από τα φως των προβολεων, ξεπροβαλλε ένα μικρο κεφαλακι με ένα τεραστιο χαμογελο κα ματια πεταγμενα προς τα εξω! Στην σκεφτηκα μηπως ηταν ο ΕΤ αλλα αμεσως η λογικη πρυτανευσε.

Εσυ θα πρεπει να εισαι ο Αγιος Πετρος ειπα και στο χειρουργειο ξεσπασε γελωτας.

Με ρωτησε λοιπον ο Αγιος Πετρος αναισθησιολογος αν ηθελα ολικη ναρκωση ή επισκληριδιο. Απαντησα πως επειδη ως ανησυχο πνευμα λατρευω την προσεγγιση με τις επιστημες, αν ειχα διαυγεια να βλεπω τι γινεται, θα ηταν πολύ ενδιαφερουσα εμπειρια να παρακολουθησω την πορεια της εγχειρισης.

Η επιστημη όμως αποφασισε ότι δεν με ηθελε θεατη και λιγο πριν ξεκινησουν τη σφαγη, με επιασε ένα αθλιος τσιγαροβηχας – μαλλον- και μου γυρισε τα αντερα. Ο βηχας εκτονωνεται κυριως από τους κοιλιακους μυς οι οποιοι ηταν ναρκωμενοι οποτε μου εβγαινε ένα παρατεταμενο και ξεψυχισμενο γκουγκουχου. Ο αποστολος Πετρος αποφασισε ότι επρεπε να με κοιμησει εντελως. Δεν πειραζει θα τα δω στο dvd της εγχειρισης! Να θυμηθω να το πουλησω σε μια δημοπρασια όπως κανουμε ολοι οι μεγαλοι σταρς, για να διαθεσω τα εσοδα για τη διασωση ενός εκπτωτου πλουσιου που τα εφαγε στο καζινο.

Η επομενη εικονα που θυμαμαι ηταν όταν με εβγαλαν από τον χωρο των πειραματων. Ειδα τον φιλο που με συνοδευσε, τον φιλο που ξυπνησε αργοτερα αλλα ηρθε και αλλους δυο να με περιμενουν και ενεργοποιηθηκα πνευματικα αμεσα! Αρχιζα να φωναζω ολε ολε ολε! Οι αλλοι γελαγαν και με πηγαν στο δωματιο. Ηρθαν και οι φιλοι αρχισα να τους μιλω κανονικα, σαν να μην ειχα ναρκωθει! Αρχισε και το τηλεφωνο να χτυπα, όμως αποφασισα να δωσω προτεραιοτητα σε αυτους που ηρθαν και δεν ασχοληθηκα με τις κλησεις. Σε λιγο σημανε πρωινο επισκεπτηριο τελος και εμεινα μονος. Πρωτη κινηση ηταν η διαπιστωση της καταστασης μου.

Σωληνακι από το γονατο για να φευγουν αιματα και υγρα.

Σωληνακι στα χερια με ορο.

Σωληνακι στην πλατη με μορφινη και από τη μεση και κατω, ελαφρως μουδιασμενος για τον πονο.

Και το χειροτερο ολων. Καθετηρας κυριες και κυριοι. Σε κάθε μετατοπιση εστω 5 εκατοστων, τσουξιμο, πονος και ενοχληση. Είναι δυσκολο να εισαι γυναικα δεν λεω, αλλα ενας αντρας με καθετηρα είναι ότι χειροτερο στην ιστορια του ανθρωπινου γενους!

Εμεινα καθηλωμενος αλλα από την ολη περιπετεια δεν ειχα καμια διαθεση να αναρωτηθω γιατι και πως. Στο θαλαμο κατά τυχη ημουν μονος και βρηκα την ευκαιρια να κοιμηθω για λιγο. Περασε το μεσημερι, απαντησα στις κλησεις που ειχα το πρωι, το απογευμα δεχθηκα επισκεψεις καλων φιλων και μπολικα τηλεφωνα ενδαιφεροντος.

Από τη μια λες μη με ζαλιζετε αλλα οποιος σε αυτές τις στιγμες του αρεσει να μενει μονος του τοτε θα τον στειλω στον Δημοσθενη Λιακοπουλο να ψαξει το γενεαλογικο του δεντρο. Αποκλειεται να είναι γηινος και ισως να καταγεται ειτε απο τους Νεφελιμ, ειτε από τους Ελλοχιμ. Καλυτερα να υπαρχει κοσμος να ενδιαφερεται για τον ασθενη παρα να μην υπαρχει κανενας. Καποια στιγμη φανηκε και ο γιατρος που μου εκανε μια μακροσκελη αναλυση της εγχειρισης: Μπραβο υποπτε τα πηγαμε θαυμασια, γεια σου τα λεμε αυριο.

Εφυγαν και οι επισκεπτες, τοτε ασχοληθηκα με τις κλησεις που μεχρι τοτε δεν είχα απαντησει σε καμια και τοτε μπηκε σε εφαρμογη το το πρωτο στρατηγικο σχεδιο. Τσιγαρο!

Φωναζω την νοσοκομα για να μου φερει νερο. Την εκοψα για καλο παιδι.

Καπνιζεις;

Ναι

Αρα με καταλαβαινεις…

Α, δεν γινεται απαγορευεται!

Ελα γλυκια μου εσυ με το τοσο ομορφο χαμογελο, σε παρακαλω. Άλλος ασθενης εδώ δεν υπαρχει… Ανοιξε μου το παραθυρο να κανω ένα τσιγαρο και μετα να σε φωναξω να το κλεισεις! Κανεις δεν θα το καταλαβει!

Αχ τι να σου κανω που σε συμπαθησα μου ειπε με ένα ψηγμα ποθου αλλα οντας αναπηρος ουτε καν εδωσα σημασια. Τελικα εκανα 3 τσιγαρα. Ααααααααααχ! Τι ωραια…. 

Παραδοθηκα στον Μορφεα και όταν ξυπνησα το πρωι, αναψα και άλλο. Μετα από λιγο ξαναπερασε ο γιατρος και αυτή τη φορα ειχε διαθεση για πολύ κουβεντα:

Λοιπον υποπτε, αυριο φευγεις! Μην καπνιζεις όμως ρε χαμενο κορμι! Ετσι και κολλησεις καμια λοιμωξη, τον ηπιες! Με αυτό το πνευμα συναινεσης αποφασισα να μην το παρατραβηξω και επιδοθηκα στο διαβασμα. Το τι διαβασα θα σας το γραψω σε άλλο πονημα για να εχω να κανω ανανεωση στο μπλογκ. Όλα σημερα θα τα μαθετε;

Μου εβγαλαν και τον καθετηρα καθως και τον ορο. Αυτόν τον πονο δεν προκειται να τον ξεχασω εκτος και αν παω στο μετωπο για να θυσιαστω για τα δικαιωματα των πιγκουινων.

Διαβασα σχεδον ολο το βιβλιο μονο που από τη μορφινη αργησα πολύ. Μετα από 5 λεπτα συνεχους αναγνωσης, οι γραμμες θολωναν, χαζευα λιγο τηλεοραση και ξαναμανα. Εμ ρε φιλε, σε νοσοκομειο πηγες και όχι στην εθνικη βιβλιοθηκη!

Ειχα ηδη αρχισει να φρικαρω. Καθηλωμενος δευτερη συνεχομενη μερα στο κρεβατι, ατσιγαρος, χωρις καφε ( βασικες βιταμινες της διατροφης μου ) χωρις αφοδευση, χρησιμοποιουσα προς διουρηση μια παπια που υπερχειλισε και ντρεπομουν να ζητησω αλλαγμα σεντονιων, ελαφρυς αλλα αρκουντως ενοχλητικος πονος σε κάθε μου μετατοπιση, ηθελα να φυγω εκεινη τη στιγμη. Το απογευμα το μενου ειχε επισκεψεις, δωρακια, τηλεφωνα και εφτασε το βραδι…

Εκει πια εκνευριστηκα αρκετα. Εκανα τσιγαρο. Μπηκε ο προϊσταμενος βαρδιας και μου εβαλε τις φωνες. Δικιο ειχε αλλα τι να του εξηγω.. «Βαλε με ρε φιλε καπου να κανω ένα τσιγαρο, ημαρτον!» τι να σας πω, δεν καπνιζω αλλα δεν μπορει να παραβιαζετε τους κανονες γιατι μετα θα λαβω μετρα, απαντησε και μου γυρισε την πλατη.

Να θυμηθω σε βαρυσημαντη επιτολη μου στον Προεδρο της Δημοκρατιας να διαμαρτυρηθω για τον ρατσισμο στους καπνιστες και να παρακαλεσω ώστε τα αντικαπνιστικα μετρα να εκτελεστουν μετα από δυο μουντιαλ. Τρια θα ηταν καλυτερα.

Το βραδι δεν κοιμηθηκα. Ο εκνευρισμος εγινε ουρανοξυστης και θυμηθηκα ιστορικες βραδιες όταν πολεμουσα για λογαριασμο της μαμας πατριδας για να ειστε σημερα εσεις ελευθεροι, που απελπισμενος υποστηριζα πως οι ωρες της σκοπιας δεν θα περασουν ποτε και θα παρω συνταξη ως σκοπανθρωπος.

Φτανει το πρωι, ηρθε ο γιατρος, μου περασε τον ναρθηκα, μου ειπε, αντε φευγεις με το καλο, φωναξα και τον φιλο που ειχαμε κανονισει να με εκανε delivery στο σπιτι μου, περασε και μια ξαδερφη και ενας άλλος καλος φιλος.

Τοτε λοιπον κυριες και κυριοι καταλαβα πως εκανα εγχεριση. Κατεβηκα σιγα σιγα να περπατησω με τις πατεριτσες δοκιμαστικα και ουρλιαξα από τον πονο. Ουτε 3 μετρα δεν μπορουσα να κανω. Πονουσα σχεδον παντου, με τις πατεριτσες δεν ημουν εξοικειωμενος καθως στο τσιρκο μεντρανο που θητευσα με μεγαλη επιτυχια εκανα το νουμερο με τους κροκοδειλους. Παραλιγο να πεσω δυο φορες και την τελευταια στιγμη κρατηθηκα από τον τοιχο. Εκλαιγα από τον πονο.

Ο φιλος, μου προτεινε να με παει ασθενοφορο γιατι δεν θα μπορουσα να μπω σε αυτοκινητο. Ειχε δικιο. Στη διαδρομη εκλαιγα συνεχεια. Κάθε λακκουβα και καημος. Τα ποδια μου μουδιασαν και κρυωνα. Καποια στιγμη φτασαμε. Με ουρλιαχτα με ανεβασαν στο σπιτι.. Ηταν ένα μαρτυριο.

Τα καταφεραμε. Ευτυχως που εστειλε ο θεος την ξαδερφη μου και ηρθε στο σπιτι και με βοηθησε πολύ με την τακτοποιηση των πραγματων. Επινοησαμε και τροπους ώστε να σηκωνομαι με το λιγοτερο δυνατο πονο. Να ναι καλα το κοριτσι…

Αφοδευσα! Τι ανακουφιση Υψιστε! Το καφεδακι μου, το τσιγαρακι μου, οι μουσικες μου! τι καλα! Θα ειχα αυτοκτονησει εκει μεσα!

Περασαν και δυο φιλοι από το σπιτι. Τι ωραια παρεα..

Αλλαξα και το παυσιπονο και τωρα δεν ποναω πια τοσο πολύ.

Ξερω ότι με περιμενει γολγοθας αποκαταστασης, φυσικοθεραπειες, πονος ( ελπιζω λιγοτερος ) και ταλαιπωρια.

Ξερω επισης ότι δεν πειραχτηκε το μυαλο μου και να, μπορω τωρα να γραψω, ξερω ότι εχω καλους φιλους που ετρεξαν να με δουν και να παρουν εστω ένα τηλεφωνο να ρωτησουν και ξερω επισης ότι στην κατασταση μου μπορω να κανω ωφελιμα πραγματα ώστε να μην αδρανω.

Θα μπορουσε να ηταν χειροτερα. Ένα ατυχημα…

Σας ξαναρθα λοιπον και σας ευχομαι ολοψυχα καλες και καλυτερες από τις δικες μου γιορτες!