ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ part 1

Ότι μπορει να παει στραβα θα παει, λεει ο σοφος νομος του Μερφι και αλιμονο σε οποιον δεν τον λαμβανει υποψη του. 

Για μενα, ειδικα αυτό το 2008, ηταν υπεροχο. Ξεκινησε με τον πατερα μου ημιφυτο, αρτι αφιχθεντα από το νοσοκομειο. Βγαλαμε τις γιορτες ημιχαρουμενοι γιατι τουλαχιστον ηταν στο σπιτι αλλα προς το τελος Φεβρουαριου μας ο Θεος τον πηρε κοντα Του. Ξεκουραστηκε οριστικα. 

Εν συνεχεια ειχα τη φροντιδα της μητερας μου. Τρεχα στο νοσοκομεια, κανε γενικο τσεκ απ, πονοι περιεργοι στο κεφαλι, εγκεφαλογραφηματα, αξονικες εγκεφαλου, καλοηθης ογκος, αστο όπως είναι, αλλα νοσοκομεια, ποτε ποναει το ένα, ποτε χαλαει το άλλο, αρθροπλαστικη στο γονατο, φυσικοθεραπειες, αποκατασταση. Τα συνολικα στατιστικα λενε πως γυρισα τη μανα μου σε 15 γιατρους και εκανε δευτερο σπιτι τα νοσοκομεια για  2,5 μηνες. Μοναχοπαιδι γαρ, μπορω να εχω την ανακουφιση και την ψυχικη γαληνη πως σταθηκα. Το χρεος μου στους γονεις μου στην αναγκη το εκπληρωσα. Βιωσα τη μοναξια να τρεχεις μονος σου, να μην μπορεις να παρεις μια ανασα και με τις σχετικες γραφειοκρατιες βεβαιως βεβαιως αλλα οργανωθηκα, ημουν σε μονιμο συναγερμο, τα καταφερα. 

Βιωσα το να περνουν οι μερες και να μη δικαιουμαι να αμελησω, να ξεχασω, να αρρωστησω, να απουσιασω και να παραλειψω.

Ενας από τους παραγοντες που με βοηθησε πολύ ψυχοσωματικα ηταν ο ερασιτεχνικος αθλητισμος. Επαιζα 3 και καμια φορα ακομα 4 φορες την εβδομαδα ποδοσφαιρο και μπασκετ και ξεδινα. Εχω και το χαρακτηριστικο πως για το επιπεδο των φιλων  και της παρεας, τα αθληματα τα κατεχω σε καλο βαθμο, οποτε το απολαμβανα. Ειχα μπει μαλιστα σε προγραμμα απωλειας βαρους ( εχασα 11 κιλα ), καπνιζα λιγοτερο και κυριως ξερναγα την κουραση της ημερας. 

Φτασαμε λοιπον τον Σεπτεμβριο που ένα αγωνα μπασκετ ειχα μεγαλουργησει.

Τι τριποντα, τι διεισδυσεις, μια ομαδα μονος μου! Σε ένα μπασιμο βγαλμενο από τις παλαι ποτε ηρωικες προσπαθειες του Παναγιωτη Γιαννακη ως παικτη, βαζω το καλαθι, παιρνω το φαουλ και ο θρασυς αντιπαλος που τολμησε να πιστευει πως θα μπορουσε να με κοψει επειδη ετυχε να γεννηθει ένα κεφαλι ψηλοτερος, με εκανε να χασω την ισορροπια μου. Μικρο το κακο ως προς το παιχνιδι γιατι το καλαθι το εβαλα. Μεγαλο κακο ως προς εμε γιατι προσγειωθηκα με τεντωμενο γονατο.

Ο ηχος του «κρατς» είναι από αυτους που τους ακους μια φορα στη ζωη σου αλλα αποτυπωνεται για παντα. Στην αρχη δεν ενοιωσα κατι φοβερο. Λιγο πονο περιμετρικα του γονατου και για προληπτικους λογους αποχωρησα από το παιχνιδι. 

Το ποδι μου πονουσε όταν το τεντωνα αλλα περπατουσα κανονικα. Σε 3 γιατρους που απευθυνθηκα, μου ειπαν ότι επροκειτο για μια απλη κακωση και μετα από 3-4 εβδομαδες θα ημουν παλι εν δρασει. Παλι καλα σκεφτηκα, γλιτωσα τα χειροτερα…

Ομορφες ελπιδες, ομορφα διαψευδονται. 

Ο ιδιος πονος συνεχιζοταν σταθερα, τα αντιφλεγμονωδη δεν ειχαν κανενα αποτελεσμα, οι εβδομαδες εγιναν πια 6 και ανησυχησα.

Τοτε οι γιατροι μου συνεστησαν να κανω μαγνητικη.

Μετα ξεκινησε ένα νέο σαφαρι. Να δω τι εχω.

Επειδη κάθε φιλος εχει και τον «δικο του καλο γιατρο», ειμαι και πνευματικα ανησυχος, πηγα σε αρκετους. 

Ο πρωτος αφου κοιταξε τη μαγνητικη, μου ειπε πως δεν εχω τιποτα. Μου συνεστησε να παρω αντιφλεγμονωδη και σε 10 μερες να παω να παιξω.

Πεταξα στα ουρανια! Ουφ! Και ανησυχησα!

Ο δευτερος φροντισε ως βασανιστης του μεσαιωνα, να μου ξεριζωσει τη χαρα.

Κομμενο χιαστο εχεις φιλε, το δειχνει ξεκαθαρα η μαγνητικη. Αν θες να ξαναπαιξεις, πρεπει να κανεις χειρουργειο.

Τρελαθηκα.

Ο τριτος πρεπει να ηταν ο νοθος αδερφος του Κοναν του Βαρβαρου.

Εχεις διαλυσει χιαστο και μηνισκο, εχω ένα κενο αυριο αν θελεις, μπορουμε να κανονισουμε την επεμβαση!

Τα νουμερα αρχισαν να σφυριζουν σαν χειροβομβδες.

9.000 ευρω στο ταδε ιδιωτικο, 3.000 στο δεινα ( λιγοτερο φημισμενο ) νοσοκομειο. Το δημοσιο είναι μια λυση που ολοι ξερουμε ότι υπαρχει αλλα ολοι τη φοβομαστε.

Συνεχισα την ιατρικη περιηγηση ακουγοντας κουκουναρια.

Με ζαλισαν. Να μην ξερω τι πρεπει να κανω και ο καθενας να μου λεει τα δικα του. Άλλος ειπε «μην κανεις χειρουργειο, γυμνασε το ποδι σου και πηγαινε παιξε. Ο Μαυρος χωρις χιαστο επαιζε». Λες και εχουμε το ιδιο μυικο συστημα. Άλλος ειπε να παρω έναν ειδικο ναρθηκα και να παιζω με αυτόν. Με κουρασαν, με θολωσαν και ημουν σε διαρκη αγωνια περιφεροντας τη μαγνητικη σαν θιασο ακουγοντας τον κάθε μαθητευομενο μαγο.

Βρηκα ευτυχως και σοβαρους ανθρωπους. Που με ξεμπλεξαν και με βοηθησαν να παρω την καλυτερη αποφαση.

Επειδη θελω αυτή τη γνωση να μην την κρατησω για μενα, αποφασισα να σας γραψω για να εχετε μια ιδεα. 

Αυτό που επαθα είναι ρηξη προσθιου χιαστου. 

Το λοιπον ερωτημα που τιθεται ατομικα στον καθεναν είναι αν πρεπει να παει για μαχαιρι ή όχι.

Αν δεν παει, μπορει βεβαια να περπαταει αλλα μακρια από αθλητισμο. Οι πιεσεις και τα φορτια που δεχεται η αρθρωση είναι τοσο ισχυρες, ώστε σε μια αποτομη κινηση θα παρει στα χερια και τους μηνισκους και πιθανως και τους αλλους δυο χιαστους ( εσω και εξω πλαγιο ). Επισης, οι πιθανοτητες να χρειαστει ολικη αρθροπλαστικη  στο γονατο, αυξανονται γεωμετρικα με την παροδο των ετων. 

Αν παει, θα πρεπει να υποστει και τις συνεπειες.

Ενταξει δεν μιλαμε για ένα τετραπλο μπαϊ πας. Ουτε για βαραι κρανιοεγκεφαλικη κακωση.

Όμως μετα θα είναι ταβλα στο νοσοκομειο για 2 μερες, θα εχει για περιπου 1 μηνα πατεριτσες, θα πρεπει να κανει γυμναστικη, φυσικοθεραπεια και βεβαιως βεβαιως να μεινει εκτος δουλειας για περιπου 2 μηνες. 

Προτιμησα το σφαγειο γιατι βλεπω τις αλλαγες στο σωμα μου το διαστημα που ειμαι εκτος δρασης. Σε 3 μηνες, από τα 11 κιλα που ειχα χασει, πηρα πισω πανηγυρικα τα 8, καπνιζω αρειμανιως, αισθανομαι νωθρος και σχεδον ανικανος! Δεν ξαναπηγα να παιξω, από φοβο μην παθω τα χειροτερα. Τωρα, με τσιμπαει μεν αλλα μπορω και περπαταω.

Άλλος ειπε να κοψω ποδοσφαιρο και μπασκετ και να το γυρισω στο γυμναστηριο. Οσες φορες ξεκινησα γυμναστηριο, το παρατησα. Δεν αντεχω να κανω πως τρεχω σε έναν διαδρομο. Παιζοντας ποδοσφαιρο ή μπασκετ εχω ένα στοχο. Ενα κινητρο. Να βαλω καλαθι, να βαλω γκολ. Και γυμναζομαι. Να κανω πανω κατω τα ποδαρακια και τα χερακια σαν ρομποτακι, είναι πρωτιστως ψυχικο βασανιστηριο!

Από ιατρικης πλευρας, αρκετοι –δυστυχως- γιατροι μου ελεγαν βλακειες.

Αν παιξεις με ναρθηκα, το μονο που καταφερνεις είναι να μεινει αγυμναστο το γονατο. Ατροφει. Και δεν είναι σιγουρο ότι σε ένα γυρισμα θα μεινει στη θεση του ή αν θα παει 5 μετρα πιο κατω αφηνοντας με να το χαζευω. Αν δε, ο ναρθηκας σε καποια φαση του παιχνιδιου βρει στο άλλο γονατο, το κατεστρεψε.

Αν απλως το γυμνασεις ( Ο Μαυρος ασχετε γιατρε επαιζε με κομμενο τον οπισθιο χιαστο, όχι τον προσθιο ) και πας για μπαλα, μπορει να τα καταφερεις αλλα σε μια αποτομη κινηση κινδυνευεις να σακατεψεις το γονατο σου. Το ρισκαρεις;

Από τη μια λεω για να μου δωσω κουραγιο, πως αυτό το διαστημα θα εχει καλες στιγμες.

Θα γραφω, θα διαβαζω, εχω να ταξινομησω πραγματα και να κανω καταταξεις σε θεματα που δεν  μου το επιτρεψε η καθημερινοτητα  όπως μερικα αλμπουμ με 1000 και πλεον φωτογραφιες.

Από την άλλη φοβαμαι γιατι θα ειμαι ανημπορος. Μη χρειαστει κατι που θα πρεπει να κανω, ανησυχω για το πώς μπορω να ανταπεξελθω σε στοιχειωδη πραγματα της καθημερινοτητας, να βρω ανθρωπους να με τρεξουν πχ να κοψω τα ραμματα, στο ΙΚΑ για τις επιτροπες και τις χαρτουρες και στο φυσικοθεραπευτηριο.

Να ειχα έναν αδερφο παει στην ευχη. Έναν πατερα…

Η μητερα μου δεν θα ερθει καν στο νοσοκομειο καθως με τις πατεριτσες που κινειται, δεν θελω να ερθει σε κινδυνο. Ασε μην ειμαστε και σε διπλανα κρεβατια…

Μου μενουν οι φιλοι στους οποιους ελπιζω.

Ισως αυτή η κατασταση να είναι διδακτικη για να εκτιμησω τι ειχα μεχρι τωρα, το αγαθο της υγειας και το τι τραβανε οι ανθρωποι που είναι αναπηροι. Αυτους που ολοι τους βλεπουμε και τους συμπονουμε επιδερμικα αλλα παρκαρουμε στις ραμπες τους.

Ετσι λοιπον οσονουπω μπαινω για χειρουργειο.

Αν δεν σας ξαναδω, χαρηκα που σας εγραφα, να στε καλα που με διαβαζατε.

Αν βγω ζωντανος, θα το μαθετε γιατι θα σας ξαναγραψω.

Το πολύ πολύ να πεθανω.

Υγ. τι ωραιο ετος αυτό το 2008. Ουτε στον εχθρο μου δεν το ευχομαι…