ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΘΗΒΑΙΟΣ, ΜΠΟΥΛΑΣ, ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ, ΚΑΛΥΒΑΤΣΗΣ

Όταν μου τεθηκε η προταση από έναν φιλο για να παμε στο μαγαζι που κανουν την εμφανιση τους οι κυριοι της επικεφαλιδας του παροντος, δεν το σκεφτηκα ουτε στιγμη.

Μου φαινηκε η πλεον ενδιαφερουσα προταση στη σφαιρα των «μεγαλων πιστων» και μια και βρεθηκε παρεα, ακολουθησα.

Σε γενικες γραμμες μου αρεσε και πιστευω πως είναι απειρως καλυτερη ως προταση διασκεδασης από τα λαϊκοποπ σκυλαδικα με τα λελουδα, την ανθυπομουσικη  και τις πλαστικες χαζογκομενες.

Το προγραμμα το κρατησε ο Παπακωνσταντινου και μου αρεσε η ιδεα των σκετς και των εμβολιμων αλλοτε χιουμοριστικων και αλλοτε σατυρικων παρεμβολων.

Ατομικα:

Καλυβατσης: Περιμενα να συμμετεχει περισσοτερο. Λιγο μιλησε, σχεδον ελαχιστα φανηκε. Θα ηθελα το εκρηκτικο του ταμπεραμεντο όπως τον ξερουμε από την τηλεοραση να εχει χωρο δρασης.

Μπουλας: Μου αρεσουν οι ανθρωποι που ξερουν τα ορια τους. Τραγουδησε απτα για εκεινον τραγουδια, ( και τα 5 που ειπε ηταν του Μαχαιριτσα ), βαδισε στην γνωστη πεπατημενη των παλαι ποτε «κουφωματων» και συμμετειχε στα σκετς με το γνωστο μποεμ και ελα μωρε τωρα στιλ του.

Θηβαιος: Ότι ξερουμε από τα τραγουδια του. Η λαϊκη πινελια της βραδιας αλλα καπου μου φανηκε πως πιεσε τον εαυτο του να φανει κατι μεταξυ σε Πλουταρχο και Κοτσιρα. Το παιδι του λαου, αισθανομαι και νοιωθω τα τραγουδια μου και ο σας αγαπω ολους. Τον εκτιμω σε γενικες γραμμες, αλλα δεν χρειαζεται τοση πολλη σκηνοθεσια.

Ζουγανελης: η μεγαλη απογοητευση, ένα μεγαλο κριμα. Ο ανθρωπος αυτος εχει χαρισμα και είναι σπανιο ταλεντο. Γιατι ρε φιλε, γιατι ρε αδερφε, καταφευγεις στην ευκολια της βωμολοχιας; Γιατι από τη στιγμη κατά την οποια μπορεις να γραψεις ότι θελεις ( ροκ, λαϊκα, μεχρι και χορωδια εβγαλε επι σκηνης ) για ποιον λογο στις 3 λεξεις οι 4 να είναι βρισιες; Για να πουλησεις μουρη τυπου δεν μασαω;

Δεν ειμαι χαζοπουριτανος, το να πεις μια δυο φρασεις στη ροη του λογου για να τον κανεις πιο ζωντανο ας πουμε, το κατανοω. Όταν όμως βριζεις τοσο πολύ, το μονο που καταφερνεις είναι να αδικεις τον εαυτο σου. 

Ειχε μερικες απειρου καλλου στιγμες αλλα καποιες άλλες όπως εξηγησα, με ενοχλησε.

Από τα σκετς που εκαναν, τα 5 στα 6 αφορουν τη Μονη Βατοπεδιου και τη σατιρα προς τους παπαδες. Αυτό με κουρασε. Λες και το μοναδικο μας προβλημα ως κοινωνια είναι οι ιερεις. Όλα τα αλλα τα λυσαμε. Βεβαια οι παπαδες είναι και ο πλεον ευκολος στοχος..

Δεν λεω, κανε μια αναφορα. Δυο. Αλλα δεκαπεντε;

Παπακωνσταντινου: Τον σεβομαι. Ποτε δεν εγινε μαϊντανος στα καναλια, δεν εγινε σκανδαλακιας για φτηνη δημοσιοτητα, κραταει για 30 χρονια το ιδιο σοβαρο προφιλ και είναι από τους ανθρωπους που ειτε σου αρεσει ειτε όχι, τον εκτιμας.

Πιστευω ότι μουσικα ο Παπακωνσταντινου μας τελειωσε με τη «σφεντονα», το 1992 αν δεν κανω λαθος.

Δεν είναι τυχαιο αλλωστε που το βραδυ που πηγα ειπε ( πριν από περιπου 3 εβδομαδες ), ολες τις μεγαλες επιτυχιες του που από τη μια μου ξυπνησαν γλυκες αναμνησεις αλλα από την άλλη  ηταν σαν να ακουγα ένα cd.

Ο επιλογος της βραδιας ηταν ένα εξυπνο ανκορ και ένας μαγνητοφωνημενος μονολογος του Ζουγανελη που ειχε πλακα και σχεδον δεν σε αφηνε να φυγεις αλλα και τα 340 ευρω ( τσουχτερο ποσο θα ελεγα ) στο ταμειο για δυο μπουκαλια.

Παντα σε αυτές τις περιπτωσεις, στο ταμειο κανει κρυο…