ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…

Στο νοσοκομειο, περαν των περιγραφικων που σας εγραψα, συνεβη και ένα γεγονος εντελως διδακτικο. Σαν να εφαγα 15 σφαλιαρες μαζεμενες. 

Το πρωι της Κυριακης, ημουν σε κατασταση τρικυμιας εν κρανιω και σχιζοφρενικης παρανοιας. Ηθελα όχι μονο να σκοτωσω ανθρωπο, αλλα και να τον φαω!!!

Καθομουν στο κρεβατι και μονολογουσα δυνατα «θελω να φυγω, θελω να παω στο σπιτι μου, δεν αντεχω άλλο εδώ μεσα». Όλα μου εφταιγαν και με την αισθηση ότι ημουν μονος, εβριζα και θυμωνα με τον τοιχο, το παραθυρο και τις καρεκλες.

Νευρακια, νευρακια;

Ακουσα μια φωνη.

Εξοργιστηκα ακομα περισσοτερο που εκτεθηκα και γυρισα το κεφαλι μου με το βλεμμα της οχιας. Ηταν η νοσοκομα που μπηκε στο δωματιο χωρις να το καταλαβω.

Σε μια επιδειξη αγενειας, της επιτεθηκα: Κοπελια, θελεις κατι;

Η νοσοκομα μου χαμογελασε: Επιασα βαρδια πριν από λιγο και ηρθα να δω αν χρειαζεσαι κατι. Καταλαβαινω πως νοιωθεις αλλα…..

Δεν προλαβε να τελειωσει τη φραση της. Ημουν εκτος εαυτου και αναζητουσα την αφορμη.

Όχι δεν καταλαβαινεις! Μηπως θελεις να ανταλλαξουμε; Ευκολο είναι να κανεις κηρυγμα εκ του ασφαλους! 

Με κοιταξε.

Την κοιταξα και εγω. 

Μια κοπελα, από αυτές που δεν χαζευεις στο δρομο εντυπωσιασμενος αλλα σε κερδιζουν με τη γλυκυτητα τους. Ένα κοριτσι με τα παραπανω κιλακια του, με ένα μεγαλο χαμογελο, με εκφραστικα ματια, που χωρις να σου μιλαει πολύ, το συμπαθεις αμεσως!

Ειχε ερθει όμως σε ακαταλληλη στιγμη.

Δεν ειπε τιποτα, μου γυρισε την πλατη και εφυγε. 

Ημουν αναμεσα στο τι μαλακας ειμαι και τι μου φταιει η κοπελα και στο δεν εχει δουλεια να κανει και χωνεται παντου. Αφου με ειδε εκνευρισμενο, δεν επρεπε να μου μιλησει

Μετα από λιγο ξαναγυρισε.

Τελειωσα προσωρινα με τη νοσηλεια και ηρθα να σου κανω παρεα μια και σε βλεπω μονο σου. Να καθησω για λιγο ή να σε αφησω;

Χωρις να μαλακωσω το υφος μου, της απαντησα: Ειμαι σε ένα κρεβατι ανημπορος, ποναω δεν μπορω να κουνηθω, δεν μπορω να κανω ένα τσιγαρο ενώ εσυ εχεις την υγεια σου και κανεις τις βολτες σου. Τι μπορεις να καταλαβεις; 

Μαριαλενα, ειπε.

Υποπτος.

Χαρηκα υποπτε.

Εγω δεν χαρηκα με αυτές τις συνθηκες…

Αληθεια υποπτε,  εχεις εστω μια εκλαμψη θετικης σκεψης ή όλα τα σφαζεις και όλα τα μαχαιρωνεις; Γιατι μιλας ετσι; Ενταξει χειρουργειο εκανες, αλλα δεν είναι δα και τοσο τραγικο! Τι να πει και αυτος που κανει εγχειριση ανοιχτης καρδιας!  

Αρχισαν να με πιανουν οι τυψεις για τη συμπεριφορα μου και της ειπα συνοπτικα ότι ειχα μια χρονια πολύ δυσκολη και το παρον ηταν το πικρο κερασακι στην τουρτα. 

Μου χαμογελασε και μου ειπε:

Από τα λιγα που ξερω από τη ζωη υποπτε, εμενα με εσωσε η σκεψη πως πρεπει η ιδια να παλεψω για το καλυτερο για να ερθει. Μπορει καποιος άλλος να περναει και χειροτερα από μας, οποτε δεν θελω να φανω αχαριστη στη μεγαλη δυναμη που μας βλεπει. Εγω εβαζα τα δυνατα μου για να ερθουν τα καλυτερα και προσπαθουσα να κρατησω το μυαλο μου στα σωστα του. Λαθος ή σωστο, ετσι πραττω. 

Γλυκια μου, αντετεινα σχεδον με οικτο, δεν μιλαμε για μια κακη στιγμη. Ειναι περιπου 15 συνεχομενοι μηνες που με παει ετσι...

Τωρα πια το γλυκο χαμογελο εδωσε τη θεση του σε ένα αυστηρο βλεμμα.

Λοιπον ακου υποπτε.

Από το 1990 αντιμετωπισαμε οικογενειακως μια ασχημη κατασταση. Ο πατερας μου ειχε μια μικρη βιοτεχνια, πηγαινε καλα, εκανε ένα ανοιγμα και βρεθηκε με ένα πληθος ακαλυπτων επιταγων στην πλατη. Αντιμετωπισαμε προβλημα επιβιωσης και υστερα από πολλους ψυχοφθορους και δαπανηρους δικαστικους αγωνες καταφεραμε το 2004 να ορθοποδησουμε.

Πανω που πηραμε μια ανασα, το ιδιο ετος παθαμε τροχαιο ατυχημα από έναν που νομιζε ότι ηταν πιλοτος και παραβιασε στοπ με αποτελεσμα ο πατερας μου να κληρονομησει ημιπληγικη τετραπληγια και από τοτε τον εχουμε σχεδον κατακοιτο στο σπιτι. Η αδελφη μου ηταν εγγυος. Από τη συγκρουση απεβαλε. Ακομα και το αυτοκινητο ηταν καινουριο, του αδερφου μου. Καταστραφηκε ολοσχερως, μολις το ειχαμε παρει.

Εγω μπορει να τη γλιτωσα από το ατυχημα αλλα τη βρηκα από αλλου. Ειχα μια σχεση, ημουν λογοδοσμενη. Ειχαμε προβληματα, εγινε και αυτό, του λεω να χωρισουμε για να μην του γινω βαρος.  Τελικα μετα από 6 μηνες τα ξαναφτιαξαμε.

Το 2005 υποπτε, μεινει εγγυος η νυφη μου και στο 6μηνο της ειπαν πως το παιδι είναι υδροκεφαλο και πρεπει να το ριξει. Τελικα το κρατησε και είναι υγιεστατο αλλα καταλαβαινεις ως οικογενεια τι ειδους αποφαση κληθηκαμε να παρουμε.

Τα προβληματα με τον πατερα μου συνεχιζονταν και με τη σχεση μου συζουσαμε πια. Δεν μου συμπαρασταθηκε ουτε μια σταλια. Μονη μου ετρεχα. Ο ιδιος ειχε μια καλη θεση σε μια εταιρεια και ενώ ζητουσαν ατομα δεν με βοηθησε να βρω κατι αξιοπρεπες και γυροεφερνα. Το ιδιο ετος εχασα και τους δυο παππουδες μου. Ετσι, υστερα από 10 χρονια σχεσης χωριζω υποπτε.

Εφυγα από την πολη μου και ηρθα εδώ στην Αθηνα, όχι σε αυτό το νοσοκομειο και είναι ζητημα αν ειχα 100 ευρω στην τσεπη μου. Ζοριστηκα πολύ.

Τι νομιζεις, σκαρτα 700 ευρω, αντε ζησε. 

Το 2006 και το 2007 να πηγαινοερχομαι στην πολη μου και εδώ και να τα βγαζω περα πολύ δυσκολα, να κανω υπερωριες και νυχτερινα για να στελνω χρηματα και στο σπιτι. Η αδερφη μου ξαναεμεινε εγγυος. Της ειπαν ότι επρεπε να ριξει το παιδι γιατι δεν ειχε κινηση στα χερια και θα εβγαινε αναπηρο. Προσευχηθηκαμε στο θεο, παρακαλεσαμε και περιττο να σου πω πως ότι εχει βγει ενας μπεμπαρος μουρλια! Όμως για 4 μηνες υποφεραμε.

Μετα από λιγους μηνες βρηκα τον συντροφο μου, που με στηριξε με τροπο που ουτε καν περιμενα. Ειμαστε πια 2 χρονια μαζι, αρραβωνιαστηκαμε το προηγουμενο καλοκαιρι και ηταν και είναι ο ανθρωπος χαρη στον οποιο εμεινα ορθια. 

Τωρα λοιπον υποπτε πολεμαω με τις δυσκολιες αλλα ο πατερας μου κανει προοδους, εγω βρηκα μια πολύ καλυτερη δουλεια εδώ, εχω τον ανθρωπο μου και η ζωη μου εχει βελτιωθει σε ολους τους τομεις. Το παλεψα όμως. Δεν μου χαριστηκε τιποτα.

Και ο θεος εδωσε και βρηκα τον δρομο μου. 

Σηκωθηκε από τη θεση της.

Λοιπον υποπτε, ηθελες να ανταλλαξουμε;

Μου γυρισε την πλατη και εφυγε….

Εμεινα κεραυνοβολημενος. 

Πως αυτή η κοπελα μου ειπε συνοπτικα ολη τη ζωη της από το τιποτα, για τη σφαλιαρα που μου εριξε, για την ανοχη της στην απαραδεκτη συμπεριφορα μου, γιατι οι πολεμιστες της ζωης και του φωτος εχουν τοση καλοσυνη που διαλυει τη δικη μου κακεντρεχεια…

Χτυπησα το κουδουνι.

Ηρθε μια άλλη. Ομορφη. Πολύ ομορφη.

Τη Μαριαλενα θα ηθελα σε παρακαλω.

Μπα; ( με την ενοχληση τυπου εγω η κουκλαρα με θελουν ολοι, πως ζητανε αυτή; )

Ναι σε παρακαλω. Φωναξε μου τη Μαριαλενα. 

Ηρθε. Σαν να μην ειχαμε πει τιποτα πριν, με το ιδιο ζεστο χαμογελο και την ιδια σεμνοτητα.

Θελω να σε ευχαριστησω. Για το μαθημα που μου εδωσες και το μεγαλειο της ψυχης σου κοπελα μου. Σου ευχομαι ολοψυχα το καλυτερο στη ζωη σου και σου ζητω συγγνωμη.

Δεν πειραζει. Στο νοσοκομεια ειμαι χρονια και καταλαβαινω. Καλη αναρρωση και καλη δυναμη.

Στενοχωρημενος για τον εαυτο μου, σαν να ηθελα να κρυφτω, προσπαθησα να κοιμηθω. Το απογευμα με ξυπνησαν δυο φιλοι που με επισκευθηκαν.

Την άλλη μερα, της αποχωρησης, εκλαιγα από τον πονο. Όταν με εβγαζαν να με πανε στο ασθενοφορο, την ειδα με την ακρη του ματιου μου. Δεν ειχα το κουραγιο να βγαλω ουτε λεξη. Την κοιταξα προσπαθωντας να γραψω με τα ματια μου τη λεξη ευχαριστω και μαλλον το καταλαβε. 

Με αποχαιρετησε με το ιδιο ζεστο και φιλικο χαμογελο…..