ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Καιρο ειχα να λαβω γραμμα!

Να λοιπον που πριν από λιγες μερες, ελαβα την παρακατω ιστορια. 

= = =

Καλησπέρα ύποπτε,

Περιεργάζομαι καιρό τώρα το blog σου, ενδιαφέρουσες ιστορίες και απόψεις από

άγνωστους ύποπτους.

Θαυμάζω τον τρόπο που χειρίζεσαι το keyboard σου, ως αποτέλεσμα της τόσο

τακτοποιημένης (δεν βρίσκω πιό ταιριαστή λέξη για την ώρα) σκέψης σου.

Θα εκτιμούσα τη γνώμη σου και γιά την δική μου ιστορία, εφ' όσον έχεις τον χρόνο και τη διάθεση.

Γέμισε ένα ποτηράκι με Jack ίσως χρειαστεί..

Ωσάν παιδί κι εγώ έπαιζα τάβλι σε γνωστό site όπου υπάρχει η δυνατότητα εφ'όσον οι παίκτες το επιθυμούν απ' ευθείας διαλόγου. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η παρτίδα με τον sakis. Το παιχνίδι κυλούσε ομαλά [έχανα (την αξιοπρέπειά μου) 3-0], μέχρι που παρατήρησα πως μπορούσα να δω φωτογραφία του. Ομολογουμένως άντρας εντυπωσιακής ομορφιάς, συναγωνιζόταν ισάξια τον συνονόματό του γνωστό και μη εξαιρεταίο τραγουδιάρη. 

Τα 'χασα για λίγο αλλά προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να επαναφέρω στο μυαλό μου όλες τις στρατηγικές μεθόδους ''πώς να κερδίσετε στο τάβλι''. Με λύπη μου πρέπει να παραδεχτώ πως καμία δεν είχε αποτέλεσμα. Σύντομοι κυρίως χιουμοριστικοί διάλογοι, χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Παρ'αυτά δεν άργησε να έρθει η ανταλλαγή e-mail και η συνέχεια του

διαλόγου στο msn. Σε διάστημα περίπου 5 μηνών είχαμε μιλήσει 4-5 φορές λέγοντας χαζομάρες να περνάει η ώρα. Πρότεινε να κεράσει καφέ, ευγενικά αρνήθηκα λέγοντας την αλήθεια πως οι γνωριμίες μέσω internet με κάνουν να νιώθω αμήχανα και κομπλεξικά στη θέα της φωτογραφίας του. Δεν επέμεινε. Για λίγο καιρό λόγω υποχρεώσεων απείχα απ' το πολυαγαπημένο μου pc, οπότε και ανύπαρκτη η επικοινωνία μας. Επανήλθα κυρίως για να μιλήσω με φίλους εκτός Αθηνών. Δεν επεδίωκα ιδιαίτερη συνομιλία μαζί του κυρίως λόγω έλλειψης ουσιαστικού διαλόγου.

Άρχισε να εκφράζει παράπονα του τύπου ''Αν δεν σου μιλήσουμε, δεν μιλάς;''.

Απαντούσα με χιούμορ και χωρίς πολλές τύψεις. Μετά από διάστημα περίπου ενός

χρόνου ξαναχτύπησε με δεύτερη πρόταση εξόδου την οποία αρνήθηκα ξανά για τους  ίδιους λόγους. Ενοχλήθηκε αλλά έδειχνε να δέχεται την απόφασή μου, μέχρι που ήρθε η τρίτη και τελευταία πρόταση ένα μεσημέρι δύο μήνες αργότερα. Λίγο που ξαναχάζευα τη φωτογραφία του, λίγο περισσότερο η μοναξιά.. δέχτηκα, θέτοτας ως όρο ότι εκείνος θα έπρεπε να με προμηθεύσει με lexotanil προκειμένου να ξεπεράσω τον πανικό που ένιωθα. Με τη σειρά του δέχτηκε κι εκείνος.

Ορίστηκε ώρα και τόπος συνάντησης και αρχίζει το ματς. 

Φτάνει η μέρα, σχετικά γρήγορη ετοιμασία (γυναίκα είμαι), παίρνω ανάσα, θάρρος, το αυτοκίνητο του πολυαγαπημένου μου πατέρα και δρόμο. Πηγαίνοντας στο ραντεβού με παίρνει τηλέφωνο λέγοντας μου πως ξέχασε να φέρει τα lexotanil και πως μάλλον εκείνος τα είχε περισσότερο ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Συνειδητοποιώντας πως είναι εξίσου αγχωμένος για ένα παράξενο λόγο ηρέμησα.

Βρισκόμαστε, αμήχανος χαιρετισμός. Προσπαθούσα να κρύψω το γεγονός πως τα

μάτια μου είχα γίνει σαν πιάτα... ήταν πραγματικά πανέμορφος!

Καθόμαστε στο καφέ, αμηχανία παντού, στο βλέμμα, στα λιγοστά για αρχή λόγια,

στις κινήσεις.

Συνεχίζοντας τους διαλόγους απύθμενης χαζομάρας απ' το msn βρίσκουμε

ένα ρυθμό. Από 'κει και μετά η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα. Ακολούθησε βόλτα με το αυτοκίνητο χωρίς τίποτα πονηρό να πλανάται. Ξαναβγήκαμε μερικές μέρες μετά, εξίσου όμορφο το κλίμα, αμοιβαία συμπάθεια και πιό ουσιαστικές συζητήσεις αυτή τη φορά. Ακολούθησε τρίτο ραντεβού, πιά το ένιωθα καθαρά... 

love is in the air!

Δεν ερωτεύομαι εύκολα, όταν όμως μου συμβεί χάνω τον κόσμο. Σχεδόν σταματάω να σκέφτομαι, αν και υπό κανονικές συνθήκες η λογική κοντρολάρει τα συναισθήματά μου, όχι όμως προς συμφεροντολογικούς ορίζοντες. Είμαι ευαίσθητος άνθρωπος και η λογική μου λειτουργεί κυρίως προστατευτικά.

Επανέρχομαι στο συμπαθές άσμα, γλυκές κουβέντες, διακριτικά αγγίγματα, καρδούλες παντού. Την καληνύχτα συνόδευσε μία αγκαλιά κι ένα πεντάλεπτο φιλί. Τι υπέροχο συναίσθημα. Ζούσαμε τον έρωτά μας μέχρι που δύο εβδομάδες αργότερα έπρεπε να φύγουν οικογενειακά διακοπές. Μου πρότεινε να πάω να τον βρω καθώς θα έμενε είκοσι μέρες σε νησί. Του είπα πως θα έκανα ότι μπορούσα, αλλά θεώρησα φρόνιμο να μην πάω καθ'οτι μικρό νησί, πολλοί γνωστοί του και της οικογένειάς του παραμόνευαν. Παραήταν φρέσκια η σχέση και δεν ήθελα τυχαίες γνωριμίες με γονείς.

Μετά τις εικοσαήμερες οικογενειακές διακοπές (μπροστά σε φίλους μου έμαθα πως...) θα πήγαινε σε άλλο νησί με φίλους του για μία εβδομάδα. Οπότε και κανόνισα ολιγοήμερες διακοπές με μία φίλη. Λόγω μικροατυχήματος που είχε και για το οποίο δεν φέρω καμία ευθύνη (ξεκαθαρίζω), ούτε καν σε επίπεδο σκέψης - κατάρας, οι διακοπές του περιορίστηκαν στο εικοσαήμερο. Μετά από πολύ υπομονή φτάνει η  ευλογημένη μέρα που θα γυρνούσε. Του στέλνω το πρωί την καθιερωμένη καλημέρα συμπληρώνοντας καλό ταξίδι και κανά - δυό γλυκόλογα. Απαντάει καλημέρα αλλά τελικά δεν γυρίζω σήμερα. Ανταπαντώ πως πέραν των άλλων είναι και χιουμορίστας το αντράκι μου. 

Συνεχίζει λέγοντας μου πως δεν αστειευόταν. Στην ερώτησή μου τι συνέβη και γιατί αναβλήθηκε η επιστροφή είπε πως απλά άλλαξε γνώμη! Επέλεξα να μην απαντήσω.

Τρεις ώρες αργότερα στέλνει sms πως την τάδε ώρα το καράβι

φτάνει Πειραιά και καλά θα έκανα να τον περιμένω εκεί. Μου πήρε λίγη ώρα να διώξω τις κακές λέξεις απ' το μήνυμα που του έγραφα και τελικά αρκέστηκα στο ''ειλικρινά πιστεύεις πως θα έρθω να σε υποδεχτώ μετά από τέτοιο χουνέρι; Καλά θα κάνεις να είσαι στο σπίτι μου την τάδε ώρα''. Παρ'ότι είμαι πεισματάρα τελικά πήγα.. 

Φτάνει το καράβι με το καλό, τον ενημερώνω πως είμαι στο λιμάνι και

τον περιμένω. Κατεβαίνει με το αυτοκίνητο, βρίσκεται δίπλα μου και δεν με έχει δει, τον φωνάζω, τον χαιρετάω. Πολύς ο κόσμος, δεν μπορούσε να σταματήσει, με νοήματα πιά μου είπε να βρεθούμε κατ'ευθείαν σπίτι του καθ'ότι ήμουν κι εγώ με αυτοκίνητο.

Ψιλοτσαντίζομαι που δεν έκανε καν την προσπάθεια να σταματήσει να με χαιρετήσει, αλλά επιστράτευσα όλη μου την κατανόηση και παρέμεινα με πολύ καλή διάθεση.

Έδωσε λοιπόν ο Θεός και βρισκόμαστε στο σπίτι του. Ωσάν άλλη Βουγιουκλάκη βγαίνω απ' το αυτοκίνητο και τρέχω στην αγκαλιά του, εκείνος αρκετά συγκρατημένος και ίσως λίγο ξαφνιασμένος απ' την ανυπομονησία μου. Δεν μπορώ να υποψιαστώ κάτι άλλο.Τον βοήθησα να μεταφέρει τις αποσκευές. Καθίσαμε λιγάκι στο σπίτι του, έπρεπε να φύγω αλλά συμφωνήσαμε πως θα βρισκόμασταν το βραδάκι. Μερικές ώρες αργότερα με ενημερώνει πως πρέπει να δει ένα φίλο του, οπότε και ακυρώνει το ραντεβού μας και ότι κατά πάσα πιθανότητα θα κοιμόταν στο σπίτι του φίλου!!! 

Δυσκολευόμουν ν' ακούσω τη φωνή του πιά γιατί οι καμπάνες που βαρούσαν μες το κεφάλι μου ήταν αρκετά ηχηρές. Συννέφιασα, του έδειξα διακριτικά πως δεν μου άρεσε η απόφασή του, αλλά απ' το να αρχίσω να γκρινιάζω χωρίς αποτέλεσμα προτίμησα να αρκεστώ στη φράση ''εντάξει, θα μιλήσουμε αργότερα'' (χωρίς απειλητικό ύφος). Στην προσπάθειά μου να μιλήσω μαζί του 3-4 ώρες αργότερα ακούω την αντιπαθέστατη κυρία να μου λέει πως η κλήση μου προωθείται, είμαι σχεδόν βέβαιη πως συμπλήρωσε ''ψυχραιμία!''.

Δεν το πίστευα, χωρίς να περάσει δευτερόλεπτο το κλείνω και ξανακαλώ φυσικά με  το ίδιο αποτέλεσμα... η κλήση μου συνέχιζε να προωθείται. Το κεφάλι μου επίσημα πλέον είχε γίνει καμπαναριό. Γιά κανα δεκάλεπτο το βλέμμα στο κενό και αμέσως μετά κινητό ανά χείρας γράφοντας ''Ήθελα να σου γκρινιάξω λίγο, αλλά τώρα θέλω να σου γκρινιάξω περισσότερο!'', περιμένοντας την αναφορά και ίσως απάντηση. Μία ώρα μέτα έρχεται η αναφορά αλλά όχι απάντηση. Ξανακάλεσα αλλά surprise... η κλήση μου προωθείται ξανα! Νιώθοντας το εγκεφαλικό να πλησιάζει και τα κέρατα να  ξεπροβάλλουν, έπεσα για ύπνο μετά από ένα μακρόσυρτο σνιφ, κλαψ, μπουχουχού.

Με πήρε τηλέφωνο το επόμενο πρωί μες τη χαρά, εγώ έβραζα (συγκρατημένα πάντα).

-''Όλα καλά χτες;''

- ''Ναι, μόνο είχα κάτι ενοχλητικά τηλεφωνήματα (κάποια πρώην

του εξακολουθούσε να τον ενοχλεί) κι έτσι το έκλεισα, το άνοιξα γιά λίγο μόνο να

μιλήσω με τον τάδε και το ξανάκλεισα''. Δεν είχα διάθεση να αρχίσω να γκαρίζω για τα αυτονόητα κι έτσι ενοχλημένη προτίμησα να κλείσω γρήγορα τη συνομιλία δίνοντας ραντεβού γιά το βράδυ. Βρεθήκαμε, δεν αναφέρθηκα καθόλου στο γεγονός περιμένοντας να δω αν θα άνοιγε από μόνος του κουβέντα. Άκρα του τάφου, σιωπή στον κάμπο...

Προσωρινά θάφτηκε το θέμα. Φοβίες, ανασφάλειες όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου, με καθησύχαζα σκεπτόμενη πως έτσι είναι ο έρωτας, όλα μεγεθύνονται και κατά πάσα πιθανότητα ήταν όντως στον φίλο του. Περνούσε ο καιρός κι εγώ ήμουν στον κόσμο μου, άλλωτε κουλουριασμένη στο κρεβάτι κλαίγοντας και άλλωτε καταχαρούμενη βλέποντας καρδούλες και πεταλούδες κόκκινες, πράσινες και κίτρινες. Ένα παρόμοιο γεγονός με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Η κλήση μου προωθήθηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη παραιτούμαι της προσπάθειας και απλά περίμενα δική του επικοινωνία.

Πέρασαν δύο μέρες χωρίς να 'χω νέα του. Ήμουν χιλιοστά μακριά απ' την παράνοια.

Αποφασίζω να τον πάρω τηλέφωνο μετά από τα λόγια μίας φίλης '' τουλάχιστον να

δεις τι έχει να σου πει και να μην αναρωτιέσαι - περιμένεις αιώνια''. Δεν απάντησε.

Κάλεσε λίγη ώρα αργότερα λέγοντας την εξής φράση: ''Σαν τα χιοοόνια!''. Εκεί κάπου χάνω την ψυχραιμία μου.. αστραπές, βροντές, νεκροκεφαλές κτλ. 

Δικαιολογίες των οπισθίων ''χάλασε το κινητό και δεν είδα την κλήση'' κάθε του λέξη από κει και μετά με πλήγωνε. Ειπώθηκαν πολλά. Του προτείνω να βρεθούμε την ίδια ώρα να μιλήσουμε από κοντά, μου είπε πως δεν είμαι αρκετά ψύχραιμη γιά να συζητήσουμε και πως είχε πονοκέφαλο.

Αντιπρότεινε να μιλήσουμε την επόμενη μέρα (η επόμενη μέρα ήταν τα

γενέθλιά του), τον ρωτώ αν θεωρεί πως η μέρα των γεννεθλίων του είναι κατάλληλη γιά τέτοιου είδους κουβέντα. Απάντησε πως δεν καταλαβαίνει και γιατί όχι;

Βρεθήκαμε νωρίς το απόγευμα αν και είχα φροντίσει να ντυθώ κάπως πιό επίσημα..

λόγω της ημέρας (προφανώς δεν είχα διάθεση χωρισμού). Παγωμένος χαιρετισμός, του δίνω το δώρο του (ένα ρολόι, είχα φροντίσει να χαραχτεί σε μη εμφανές σημείο η φράση ''μην αργήσεις'' για ευνόητους λόγους). Σύντομος γέλωτας και καθήσαμε σ'ένα καφέ. Πρόσπάθησα λοιπόν να ανοίξω συζήτηση γιά τα φλέγοντα θέματα, με διέκοψε βιαστικά και μου ζήτησε να μην το συζητήσουμε εκείνη τη μέρα! Το δέχτηκα γιατί η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ ήμουν έτοιμη γιά τέτοιο διάλογο. Τον ρώτησα πως θα γιορτάζαμε τα γενέθλιά του... θα βγω με κανά - δυό φίλους!

Δεν πίστευα  στ' αυτιά μου οπότε και κάνω την χαζή-διευκρινιστική ερώτηση.. δεν περιλαμβάνομαι στο menu? ...Εεερμ... θα βαρεθείς, αντροπαρέα θα 'μαστε και μη φανταστείς, γιά ένα ποτάκι μόνο. Η ελάχιστη αξιοπρέπεια που μου 'χε απομείνει δεν μου επέτρεπε να το συζητήσω παραπάνω. Αμέσως μετά συμπλήρωσε πως αν ξεμπερδέψει νωρίς θα ερχόταν να με πάρει να βγούμε. 

Δεν ήλπιζα σε κάτι τέτοιο, ούτε και ήθελα να τον βλέπω άλλο

γιά την ώρα οπότε και έφυγα καληνυχτίζοντάς τον. Στις δύο το βράδυ χτυπάει το

τηλέφωνό μου και ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στο δεύτερο με τρίτο όνειρο ακούω τη φωνή του να μου λέει πως ξεμπέρδεψε με τους φίλους και επίσης πως είχε πλέον  περάσει η μέρα των γενεθλίων του. Με την ερωτικότατη φωνή του νταλικέρη που διέθετα εκείνη την ώρα του απάντησα πως ήξερα το ύπουλο σχέδιό του ''θα την πιάσω στον ύπνο'', του είπα θα τα πούμε αύριο και καληνύχτησα. 

Ξυπνώντας την επόμενη μέρα ξαφνικά όλα ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Δεν ήμουν διατεθειμένη να αναλώνω αισθήματα και χρόνο σε κάποιον που έδειχνε να μην με σέβεται και εκτιμά τουλάχιστον ως άνθρωπο (αν όχι ως κοπέλα του). Του τηλεφωνώ το μεσημεράκι να του πω να βρεθούμε το απόγευμα. Παρεπιπτόντως είχα κλείσει και μια συνέντευξη για δουλεία το ίδιο απόγευμα. Του εξηγώ πως την τάδε ώρα θα είμαι ούτως ή άλλως κοντά στο σπίτι του λόγω της συνέντευξης άρα 30 λεπτά αργότερα να βρεθούμε. 

Συμφώνησε όντας αρκετά ευδιάθετος. Όσο περνούσε η ώρα και πλησίαζε το ραντεβού, μου ερχόταν μία κατάθλιψη την οποία προσπαθούσα να διώξω με λογικές σκέψεις. Πήγα στην συνέντευξη όπου και πήρα τη δουλειά (γιούπι), μάλλον με λυπήθηκε ο άνθρωπος. Με το που ξεμπερδεύω του τηλεφωνώ να τον ενημερώσω πως σε 15 λεπτά θα ήμουν στο μέρος που συμφωνήσαμε (καμμένη απ' τα στησίματα). 

''Ναι κοπέλα μου, μόνο που θα αργήσω λιγάκι, κάνε καμιά βόλτα''. Γρίλισα λίγο, του 'πα μην αργήσεις πολύ και κλέισαμε. Φρόντισα να καθίσω σ' ένα πάρκο που 'χε κοντά να τον περιμένω. Με τα πολλά το υπέροχο κατά τα άλλα πάρκο μου κράτησε συντροφιά γιά μία ώρα και κάτι.

Αυτή η ώρα πέρασε πολύ διασκεδαστικά... τη μία βούρκωνα σκεπτόμενη πως δεν θα τον ξαναδώ και πως εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένη μαζί του, λίγο μετά γελούσα με τον εαυτό μου που περίμενα ακόμη... άλλο να στο λέω κι άλλο να το ζεις... τσίρκο. 

Παρ'αυτά είχα αρκετό χρόνο να σκεφτώ ποιά θα ήταν η πιό σωστή αντιμετώπιση... μετά από ώριμη σκέψη λοιπόν αποφάσισα πως καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσω όλο αυτό με χαμόγελο, γιατί ήξερα πως αν με πιάσουν τα κλάματα δεν θα σταματούσα ποτέ και στο κάτω-κάτω δεν ήθελα να με δει έτσι, πόσο μάλλον να με δουν και οι υπόλοιποι πελάτες του καφέ έτσι. Έδωσε ο Θεός και φάνηκε. Ανάσα, θάρρος, χαμόγελο και  πάμε. 

Πως θα συνεχίσουμε με χιούμορ αν δεν ξεκινήσουμε με καυστικό χιούμορ;

Τον καλωσόρισα μονολογώντας ''κρίμα το ρολόι'', χαμογέλασε ένοχα και μπήκαμε

στο καφέ. Καθήσαμε, του 'πα τα καθέκαστα για τη δουλεία που θα είχα απ' την επόμενη μέρα, χαζογελούσαμε σε αρκετά ευχάριστο κλίμα.

Σημείωση: Δεν είχε προηγηθεί ούτε αγκαλιά, ούτε φιλί. Δεν έκανα εγώ την κίνηση

όπως συνήθιζα, αλλά ούτε εκείνος το επεδίωξε. Πάνω στα γελάκια άρχισε να μου

χαϊδεύει το χέρι, νευρίασα αλλά δεν το έδειξα. Ήταν άλλα που με απασχολούσαν πολύ περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Περάσαμε αρκετή ώρα μιλώντας γιά άσχετα θέματα και γελώντας. Κάπου εκεί πήρε μία φίλη τηλέφωνο, της οποίας είχα εξηγήσει πως πήγαινα να χωρίσω, ξαφνιάστηκε ακούγοντάς με να γελάω, της είπα κανα - δυό χαζομάρες περί δουλειάς δίνοντάς της να καταλάβει πως δεν μπορούσα να μιλήσω. 

Λίγο αργότερα αποφασίζω να ανοίξω κουβέντα ''τι είμαι για σένα, τι είσαι για μένα''

όντας σχεδόν βέβαιη πως η συζήτηση θα κατέληγε να μιλάμε γιά το καινούριο cd του Ρέμου. Του εξηγώ λοιπόν ότι απ' τη συμπεριφορά του καταλαβαίνω πως δεν ενδιαφέρεται γιά μένα, πως μ' έχει πληγώσει κατ' επανάληψη και ότι έχω πάει σ' αυτό το ραντεβού με διάθεση χωρισμού. Έχω βάσιμες υποψίες πως δεν με πίστεψε, αν και δεν είμαι άνθρωπος που ξεκινάει τέτοια συζήτηση γιά λόγους εκφοβισμού. 

Τουλάχιστον αυτό θα 'πρεπε να το 'χει καταλάβει έστω απ' τον ενάμιση μήνα που είμασταν μαζί. Προσπάθησε να με καθησυχάσει πως θα βρίσκαμε κάποια λύση. Με σχεδόν επιθετικό ύφος (παραδέχομαι) του απάντησα πως ακούω τις λύσεις που έχει να προτείνει. Όπως το περίμενα δεν είχε κάτι συγκεκριμένο να πει. Με τρόμο υποψιάζομαι πως σκεφτόταν ''έλα μωρέ, θα σε πάρω αγκαλιά, θα σου δώσω ένα φιλί και όλα μιά χαρά''. Ξέρω πως έχω σοβαρό μερίδιο ευθύνης σ' όλο αυτό μιάς και ποτέ και δεν επέμενα στο να λυθούν επί τόπου οι όποιες διαφωνίες ή τυχόν παρεξηγήσεις αφήνοντας τα προβλήματα να διαιωνίζονται  και ο Σάκης να ζει ευτυχισμένος πως βρήκε την μοναδική γυναίκα πάνω στον πλανήτη που δεν γκρινιάζει. 

Όταν άρχισα να ονομάζω ένα - ένα τα προβλήματα ξαφνικά πήρε απόσταση, το βλέμμα στο άπειρο και όταν καταδεχόταν να σχολιάσει - απαντήσει στο

οτιδήποτε είχε ύφος αδιαφορίας. Μιά ατάκα του που δεν θα ξεχάσω ποτέ, μετά απ' όσα του 'χα πει με κοιτάει λέγοντας ''σιγά μην στεναχωριέσαι εσύ μ' αυτά!''. Ο κόμπος που είχα στο στομάχι μέχρι εκείνη την ώρα ανέβηκε στο λαιμό πνίγοντας με. Τον κοίταξα  βουρκωμένη ρωτώντας τον αν πραγματικά πιστεύει αυτό που είπε. Ήταν η πρώτη φορά που με είδε έτσι και η πρώτη φορά που διάβασα τόσο καθαρά στην έκφρασή του τις τύψεις και τις ενοχές που ένιωθε. Ψέλισε πως δεν φανταζόταν πως είμαι τόσο ευαίσθητη. Στο παρά πέντε έσωσα τα δάκρυα και δεν υπήρξε συνέχεια της συζήτησης. 

Προσπάθησα να κεράσω τους καφέδες υποννοώντας ξεκάθαρα πως δεν θα υπάρξει

άλλη ευκαιρία. Δεν με άφησε. Περπατούσαμε προς το παρκινγκ σε φαινομενικά καλή διάθεση. Φτάνοντας κοντά στο αυτοκίνητό μου τον χαιρετώ από απόσταση χαμογελώντας και λέγοντάς του ''να είσαι καλά και να προσέχεις''.

Η καρδιά μου έκλαιγε, η ψυχή μου ούρλιαζε αλλά ήξερα πως ήταν η πιό σωστή επίλογή. Με κοιτούσε κι εκείνος χαμογελώντας αλλά παράλληλα μ' ένα εξερευνητικό βλέμμα, προσπαθώντας να καταλάβει αν αστειευόμουν.

Δεν μίλησε. Τον κοίταξα μία τελευταία φορά προσπαθώντας να συγκρατήσω -

φωτογραφίσω τη μορφή του, χαμόγελο, μεταβολή και δρόμο. Ήξερα πως παραήταν εγωιστής και κακομαθημένος από προηγούμενες σχέσεις γιά να κάνει κίνηση να με  σταματήσει. Φεύγοντας κοιτώντας κάτω έβλεπα τη σκιά του.. στάθηκε για δύο δευτερόλεπτα κι έφυγε.

Ένα μήνα μέτα τον χωρισμό με έκανε ''φίλη'' στο facebook (απαντώντας σε δικό μου request που του 'χα κάνει όταν έιμασταν μαζί). Τον διέγραψα. Σήμερα δύο μήνες μετά τον χωρισμό, παραδέχομαι πως δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον φέρω στο μυαλό μου. Ο παραμικρός διάλογος, βλέμμα, άγγιγμα μας έχει παίξει σε άπειρα repeat στο φτωχό νου μου. Ξέρω πως θα μου περάσει. Μου ήταν πάντα δύσκολο να αποχωρίζομαι ανθρώπους απ' τη ζωή μου. Τρομερά επώδυνη διαδικασία. 

Παραμένω αισιόδοξος άνθρωπος γι' αυτό και ελπίζω να μην χρειάστηκες παραπάνω από ένα Jack Daniels, να μην σου μαύρισα την ψυχή, όπως ελπίζω να βρεις χρόνο να μου γράψεις τη γνώμη σου. 

Ευχαριστώ γιά την υπομονή.

Στελλα

= = =

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ

= = = 

Γλυκια μου Στελλα,

Σε ευχαριστω πολύ για την επικοινωνια και την εμπιστοσυνη.

Αν πρεπει να συνοψισω σε μια λεξη την ιστορια σου, αυτή είναι το «αργησες».

Η ιστορια σου παντως εχει ένα χιουμοριστικο σημειο.

Πρωτη φορα διαβαζω να λεει ανδρας σε γυναικα ότι εχει πονοκεφαλο!

Τον θαυμαζω! 

Θα ηθελα να ακουσω πολύ και την αντιπερα οχθη.
Να ξερω ποσο πιεσες, ( μου φαινεσαι αρκετα κτητικη ) να ξερω τι εχει να πει και ο άλλος. Δεχομαι όμως ότι εγραψες και συνεχιζω:

Το κουρασες.

Ερωτευτηκες, θολωσες και ανεπτυξες προσδοκιες χωρις λογο.

Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, στα γενεθλια του να την αγνοει;
Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, όταν αυτή του λεει πως δεν είναι ευχαριστημενη, να μην κανει κατι να την κρατησει;
Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, να αγνοει τις κλησεις της, να λεει αστειες δικαιολογιες και σχεδον να την αποφευγει;

Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, να τη στηνει;

Είναι πολύ εγωιστης και ξερει ότι σαν εσενα πολλες. Για αυτό και δεν τρελαινεται να δεθει και να δοθει.

Σε ειχε για ένα ακομα παιχνιδι ( για αυτό και οι τοσο αραιες επικοινωνιες ) του κατσες, σε χαρηκε και σε χαιρετησε με τον τροπο του. Αυτό το οποιο βλεπω είναι σκοπιμοτητα από μεριας του να ξενερωσεις. Το πετυχε αλλα πολύ πιο αργα από ότι περιμενε.

Αργησες πολύ να εκδηλωσεις ότι ειχες μεσα σου. Το ανεβαλλες μπας και δειξει μια μεγαλυτερη ελξη στο ατομο σου αλλα σε αυτές τις περιπτωσεις το πραγμα φαινεται από την αρχη. Η ελπιδα που μπλεκει με το συναισθημα και στο τελος τα δακρυα είναι πιο εντονα.

Δεν εγινε και τιποτα συγκλονιστικο. 1,5 μηνας ηταν. Απλως το παλικαρι μετρησε άλλη μια κατακτηση. Εσυ αυτό που πρεπει να μαθεις και να γινεις καλυτερη, είναι πως αν δεν βλεπεις ανταποκριση, να το θιγεις. Ειλικρινα, ευγενικα αλλα αμεσα.

Ερωτευθηκες, περιμενες, απογοητευθηκες, στενοχωρηθηκες.
Είναι λογικο αν δεχθω το πενταμορφος να κολλησες. Οποιος πει ότι δεν επιρεαζεται από την ομορφια του / της συντροφου του, να σηκωσει το χερι ψηλα να του γραψω δωρεαν την αυτοβιογραφια του. Συμβαινει σχεδον σε ολες τις γυναικες να μπαινουν σε αυτή τη διαδικασια τυπου «οι άλλες δεν τον κρατησαν αλλα θα τα καταφερω εγω» Και την πατας γιατι τετοιοι τυποι ΔΕΝ δενονται.
Δεν τον ειδα να προσπαθει για σενα.
Δεν τον ειδα να συμμεριζεται τα συναισθηματα σου.

Σημασια δεν εχει τι περναμε.
Σημασια εχει τι μενει.

Μαθε από αυτή σου την εμπειρια πως αν δεν βλεπεις ανταποκριση, χαιρετα το.
Μαθε επισης πως τα πραγματα συνηθως λυνονται με έναν ηρεμο διαλογο και όχι με την οργη και τη γκρινια που ειχες εσυ υπο την πιεση των συναισθηματων σου.
Οχι με τον χαβαλε, τα τριτα θεματα, το αστο για αυριο, το δεν πειραζει, κανει τζιζ τωρα το συζηταμε μια άλλη φορα.

Απλα και ωραια.
«Ναι μεν μου αρεσεις αλλα ξερεις, με στενοχωρει το α, το β, το γ.»
Αν δεν δεις ανταποκριση, μην το κουραζεις. Δεν εννοω αποκλειστικα να υποχωρησει ο άλλος ντε και καλα για να σου κανει χαρη. Εννοω διαθεση εξερευσης λυσης. Αυτά τα πραγματα φαινονται από την αρχη και οι ανθρωποι την πατανε λογω των προσδοκιων τους. Πιστευουν ότι κατι θα αλλαξει στο μελλον. Δεν αλλαζει.

Ο τυπος λοιπον, κατεκτησε το τροπαιο και δεν ειχε κινητρο για κατι άλλο.
Η αδιαφορια του ηταν τοσο σαφης οσο και το πιστολι στον κροταφο «Δεν περιμενα ότι θα σε πειραζε αυτό». Χαρηκα Καλιαμάγκουρας. Αυτό πολύ απλα σημαινει «ελα μωρε τωρα, τι με ζαλιζεις τωρα…»


Ο ιδιος δεν θεωρησε ότι εγινε και τιποτα φοβερο μεταξυ σας. Για αυτό και σε εκανε add στο facebook. Αν αυριο τον παρεις τηλεφωνο, θα βγειτε. Θα δοκιμασει να το κανετε και χαιρετε.


Αυτά τα πραγματα είναι σαν το περπατημα.

Μια το ένα ποδι, ακολουθει το επομενο.
Πορεια.

Αλλιως, αστο, συνεχισε τον δρομο σου και μη χανεις τον χρονο σου.

Ρωτα τον εαυτο σου, μεινε στο υπογειο μεχρι να σου περασει και σκεψου:

Αξιζει να στενοχωριεσαι άλλο για μια ωραια εικονα;

May the force be with you

Suspect