ΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ, ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

Τα φωτα της πολης όταν τα βλεπεις από κοντα, λαμπουν εκτυφλωτικα.

Αν απομακρυνθεις, μοιαζουν με κουκιδα.

Η ζωη που αλλαζει.

Η ζωη που περνα και χανεται.

Απροσκοπτα.

The endless river. Forever and ever….

Η δικη μου πρωτοχρονια ηταν σχεδον ματαιη. Σε ένα ξενυχταδικο της πυρκαγιας να σπαω τον εαυτο μου σα να ηταν εχθρος μου.

Σε μια προσκληση ενδιαφεροντος και αγαπης όμως ηταν πολύ δυσκολο να πω όχι.

Αλλωστε καλυτερα να εχεις ένα ενδιαφερον παρα να μην εχεις κανενα.

Προλαβα όμως και επεστρεψα.

Αναψα τα κερια μου, το black light, εβαλα τις μουσικες μου, καπνα ευτυχως ειχα προμηθευτει, το κρασι κατακοκκινο σαν αιμα και εμεινα στο νεφος του τσιγαρου και στη γαληνη του ξημερωματος να προσπαθω να βαλω χαμενες σκεψεις σε ταξη.

Ταξη.

Χα!

Στην ανθρωπινη ζωη η ταξη είναι ευθεως αναλογη με την εντροπια του διαστηματος.

Εμαθα πολλα το τελευταιο τριμηνο. Για μενα, για αυτους που με περιβαλλουν, μια γνωση πολυτιμη και ακριβη που αποκταται μονο με πονο.

Δεν φοβαμαι πια.

Γιατι δεν εχω να χασω τιποτα.

Όλα ξεκινησαν τριτο δεκαημερο του Οκτωβρη.

Ο πατερας μου επαθε εγκεφαλικο.

Ευτυχως ελαφρυ.

Νοσηλευθηκε, βγηκε, και πανω στο μηνα που αρχισε να ξαναστεκεται και μαζι του η μητερα μου και εγω, ξανανοσηλευθηκε με πνευμονια. Ενας μηνας νοσηλειας και πολλαπλης ταλαιπωριας και λιγο πριν τα χριστουγεννα, η απελευθερωση.

Ενας ολοκληρος μηνας.

Από τον ενθουσιασμο της ελπιδας στην απογοητευση του θανατου.

Από το κουραγιο στην πικρα και από το σκοταδι στο φως.

Ενώ οι αποκλειστικες νοσοκομες να εχουν κανει παρτι γυρω από το πορτοφολι μου και 4 φορες οι ελπιδες ότι «αυριο βγαινει» να διαψευδονται οικτρα χαριζοντας μου εκνευρισμο και πονο.

Η κατασταση του τωρα είναι σταθερη.

Μπορει να μην κανει μπαντζι τζαμπινγκ αλλα τουλαχιστον η νοσοκομειακη ταλαιπωρια, η ψυχικη εξοντωση, η οικονομικη αιμορραγια και η οικογενειακη διαλυση να σταματησαν προς το παρον. Μεχρι την επομενη…

Η καταρα να εισαι μοναχοπαιδι.

Ένα από τα μαθηματα ζωης που ελαβα αυτή την περιοδο είναι πως αν αξιωθω να κανω οικογενεια και παιδια, ΠΟΤΕ ένα παιδι. Είναι αδικο για το ιδιο. Καλυτερα να κανω να πιω jack daniels 3 χρονια ( ω, και αυτό πιστεψτε με θα είναι αβασταχτο ) παρα να αφησω μονο έναν ανθρωπο να εχει να παλεψει μονος του. Ακομα και αν μεινω γενετικα ανικανος, θα υιοθετησω.

Η μητερα μου εδωσε μαχη. Με τα δικα της σοβαρα προβληματα, τη λυπηθηκε ο θεος και λιγο πριν καταθεσει τα οπλα, σταματησαν τα πηγαινε ένα νυχθημερον στα νοσοκομεια και πηρε μια ανασα.

Ετσι, στις πλατες μου αναπαντεχα επεσαν σημαντικες φροντιδες, ευθυνες και εννοιες που δεν ημουν ακριβως προετοιμασμενος ή μεσα στο αφελες της καθημερινοτητας τις φανταζομουν να ερχονται ομαλα.

Φροντιδα και ευθυνη για το ατομο μου, για ένα σπιτι, για –ουσιαστικα- δυο παιδια.

Παιδια που είναι απειθαρχα και κανουν τα δικα τους.

Ότι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο.

Καλο τσιτατο, πολύφορεμενο και παρηγορητικο προς πασα αρρωστο.

Ότι δεν σε σκοτωνει, μπορει να σε λυγισει. Μπορει να σε φθειρει. Μπορει να σε σκοτωσει. Λιγο αργοτερα…

Φτανοντας στο σημειο να πρεπει να παλεψω μονος μου για να αντιμετωπισω ένα τοσο μεγαλο βαρος, βγηκα σε έναν δρομο με τρεις κατευθυνσεις.

Τον δρομο της παραιτησης.

Τον δρομο της φυγης.

Τον δρομο της μαχης.

Προτιμησα τον τριτο.

Ο εγωισμος μου δεν αντεχει σε μια δυσκολια να το βαλω στα ποδια, να κλαφτω και να παραιτηθω. Ειμαι αυτό-ψωρο-περηφανος γιατι σταθηκα. Εκανα το χρεος μου στους γονεις μου και στον εαυτο μου. Δεν ξερω αν θα συνεχισω. Δεν ξερω αν η σταθμη των αποθεματων μου επεσε επικινδυνα και δεν αντεξω. Δεν ξερω αν θα τα καταφερω.

Στη δυσκολη στιγμη

Ημουν εκει.

Εγινα καλος γραμματεας του εαυτου μου.

Σημειωσεις, προγραμματα εργασιων, υπενθυμισεις, πλανα, σχεδια.

Κουραστηκα.

Δεν ξεχασα όμως τιποτα.

Δεν αφησα κανενα κενο.

Εχασα αγαπημενες δραστηριοτητες, κοινωνικες εκδηλωσεις, αρκετα χρηματα, δυναμη και ενεργεια.

Προσωρινα.

Εδειξα μικροαστικη μικροψυχια καθως πικραθηκα που κατι μου χαλασε μια ομορφη καθημερινοτητα όπως την επλασα και τη διαμορφωσα. Γρηγορα συνηλθα, εβαλα προτεραιοτητες, συνειδητοποιησα τι επρεπε να γινει και εκανα καθετη εφορμηση.

Στα προβληματα και στον πονο.

Η μαχη δεν σταματα.

Η παλη συνεχιζεται.

Η επανορθωση, η επουλωση και η αναδομηση δεν είναι στιγμες. Είναι διαρκεια.

Εκλαψα, πονεσα, αγχωθηκα, απογοητευθηκα, πληγωθηκα και παλι από την αρχη.

Εμαθα.

Λιγα πραγματα αλλα τα εμαθα.

Δοξα τω θεω.

Θα μπορουσαν να ηταν χειροτερα. Γιατι οσο ζεις στον κυκλωνα το φορτιο φαινεται βαρυ. Τη γνωση όμως τη φερνει η αποσταση από τα πραγματα και υπαρχουν χειροτερα. Η μητερα μου δινει καθημερινη μαχη καθως δεν μπορει να κανει τιποτα εκτος σπιτιου ( και φοβαμαι πως συντομα θα πρεπει να ασχοληθω και μαζι της ) και ο πατερας στο πλαισιο των δυνατοτητων του, προσπαθει και αυτος. Ξερω όμως ότι δεν εχω την πολυτελεια να αρρωστησω, να απουσιασω, να ξεχασω, να παραλειψω, να αμελησω.

Κλωστη.

Γερη και ευθραυστη μαζι.

Από την προμηθεια γαλακτος μεχρι την πληρωμη των κοινοχρηστων και από τις ιατρικες εξετασεις μεχρι την αγορα οπωρολαχανικων, όλα περνανε από τα χερια μου. Τμημα προμηθειων, οικονομικη διευθυνση, οι ανθρωπινοι ποροι, τεχνικο τμημα, σεναριο – σκηνοθεσια και πρωτος ανδρικος ρολος mr. Suspect.

Eιμαι μια εταιρεια μονος μου!!!

Μεγαλωσα σε ένα περιβαλλον που οι συνθηκες και η προσωπικοτητα μου με ωθησαν να δημιουργησω έναν ευρυ φιλικο κυκλο για τον οποιο ποτε δεν ημουν σιγουρος.

Ετεροκλητοι ανθρωποι από ετεροκλητα περιβαλλοντα που είναι αγνωστοι μεταξυ τους. Ποτε δεν καταφερα να τους ενωσω και μου εχει λειψει το βλακοχαβαλεδιαρικο της μαζικης προσελευσης. Όταν όμως το βιωνω ενιοτε εισβαλλοντας σε παρεες αλλων, με κανει και αισθανομαι ως εγκληματιας του χρονου μου. Από ουσιαστικα και σοβαρα τετ α τετ εχω χορτασει. Και από ουσιαστικες επικοινωνιες. Καλο και αυτό.

Δεν ηξερα μεχρι προτινος όμως τι από όλα αυτά ΜΕΝΕΙ.

Σημασια δεν εχει τι περναμε.

Αλλα τι μενει.

Φιλοσοφικα, δεν πιστευω στους ανθρωπους.

Ο ανθρωπος είναι ρευστο ον που αγεται και φερεται αναλογα με τις επιθυμιες του και τα συμφεροντα του.

Πιστευω στον Θεο. Όχι στον ανθρωπο.

Για αυτό και ο κοινωνικος μου κυκλος συνεχως αλλαζε.

Ανθρωποι να ερχονται και να φευγουν, μικρες φιλιες να γινονται πανισχυρες, μεγαλες φιλιες να ξεθωριαζουν και να χανονται.

Όταν εβλεπα καποιον/αν να κατεβαινει από το τρενο, ρωτουσα τον εαυτο μου αν ενοιωθε τυψεις. Σε αρνητικη απαντηση του εαυτου, συνεχιζα τον δρομο μου.

Σε θετικη απαντηση, εκανα σταση και προσπαθουσα να ανανεωσω το εισιτηριο.

Δεν τα καταφερνα παντα αλλα τουλαχιστον τις κινησεις για να μη με κυνηγανε οι ερινυες, τις εκανα.

Μου αρεσει να ακουω τους αλλους.

Ποτε δεν λενε κατι αρνητικο για τον εαυτο τους.

Προσπαθω να το αποφυγω αλλα δεν ειμαι σιγουρος ότι παντα τα καταφερνω γιατι ο εγωισμος μου είναι μεγαλος.

Ειχα την επαρση πως σε αυτόν τον διαρκως μεταβαλλομενο κυκλο, δεν εβλαψα κανεναν. Το απεδιδα στις συνθηκες της ζωης. Ερωτες, χωρισμοι, ειδυλλια και μελοδραματα, επαγγελματικα, οικογενειακες υποχρεωσεις, η απομονωση και η πυκνοκατοικημενη μοναξια της πολης και συνηθως ο κυκλος αυτος ειχε αρκετους πυρηνες και μερικους δορυφορους που ειτε εμπαιναν σε τροχια ειτε εβγαιναν.

Όταν λοιπον εσκασαν τα πυροτεχνηματα πονου, το πρωτο διαστημα, τα αντιμετωπισα μονος μου.

Όταν το πηρα αποφαση ότι τιποτα δεν είναι τοσο προσωρινο οσο αρχικα φαινοταν, λυγισα και αναζητησα ανθρωπινη παρηγορια ασχετα αν αμεσως μετα σχεδον το μετανοιωνα.

Αρκετο καιρο αργοτερα αποφασισα αυτους που ουτε καν απαντησαν στην κληση μου εστω και όταν μπορεσαν ( γιατι δεν εχω την απαιτηση να είναι καποιος διαθεσιμος όταν τον καλω ), που ουτε καν πηραν εστω μια φορα να με ρωτησουν αν ζω, που ουτε καν ενδιαφερθηκαν για τον Γολγοθα που ξαφνικα αντιμετωπισα να τους σβησω.

Πηρα την πρωτη μεγαλη παρηγορια.

Δεν ηταν πολλοι.

Ελαχιστοι.

Το 90% εμεινε στη μνημη του κινητου μου και στη μνημη της ψυχης μου.

Φιλοι σταθηκαν, φιλοι ενδιαφερθηκαν, φιλοι παρηγορησαν, φιλοι αγκαλιασαν και με αγαλιασαν.

Φιλοι πολλες φορες με ζαλισαν με το συνεχες ενδιαφερον και πολλες φορες εκλεινα το τηλεφωνο για να συνεχισω την καθημερινη μαχη και αργοτερα εκανα μαζικες κλησεις για να απαντησω, να ενημερωσω, να ακουσω έναν Καλο Λογο.

Και οι ιδιοι μου το ελεγαν πως ενοιωθαν τυψεις να μην ενοχλουν.

Μου ελεγαν επισης αισθανθηκαν αμηχανα για το τι να πουν και ποιες λεξεις να αρθρωσουν.

Οι απαντησεις είναι απλες.

1. καλυτερα να μην μπορεις να απαντησεις σε μια κληση ενδιαφεροντος παρα να μην εχεις καμια κληση να απαντησεις.
2. δεν χρειαζονται φοβερα και τρομερα λεκτικα σχηματα προς εκδηλωση συμπαραστασης. Ακομα και ο καλος ακροατης που δινει τη δυνατοτητα στον ομιλητη να βγαλει, να ξερασει, να ακουμπησει αυτό που εχει μεσα του είναι Καλο. Το απλο.
   
   

Βεβαια, δεν εφτασα σε σημειο να ζητησω δανεικα.

Δεν εφτασα σε σημειο να ζητησω καποια θυσια.

Δεν μπορω να παραγνωρισω τη ηθικη στηριξη και ειμαι σιγουρος πως αν ζητουσα κατι από τα παραπανω, εστω και οι μισοι, κατι θα εκαναν.

ΑΛΛΑ.

Όταν τα φωτα κλεινουν και η αυλαια πεφτει, ο καθενας παει σπιτι του.

Είναι εξαιρετικα δυσκολο να παρεις κατι ουσιαστικο από τριτους.

Ένα από τα στοιχεια για τα οποια θα πρεπει να είναι περηφανη η γενια μου και αναφερομαι σε οσους γεννηθηκαν στη δεκαετια του 70 είναι ότι ηταν η πρωτη γενια που εσπασε αχρηστους, καταπιεστικους και ανουσιους συγγενικους δεσμους που η μοναδικη τους χρησιμοτητα είναι το κουτσομπολιο, οι παιδικες επαρχιωτικες ασθενειες και οι κληρονομικες διαφορες.

Ολοι και ολοι 3 συγγενεις μου σταθηκαν.

Ο Βασιλης και η Βασιλικη που προσφερθηκαν να ερθουν για λιγες ωρες στο νοσοκομειο ώστε να παρει μια ανασα η μητερα μου και ο Αποστολης που μου τηλεφωνουσε πολύ συχνα γιατι βρισκεται εκτος Αθηνων και δεν μπορουσε να ερθει.

Μια ξαδερφη, μου εστειλε μετα από ένα μηνα ένα sms και την ξεχεσα και την ξεγραψα και μια άλλη μου εστειλε mail οποτε πηρε και αυτή ξεχεστηριο και ξεγραφτηριο. Όπως και ο ενας εκ των δυο φιλων που κρατησα από τον στρατο. Ένα mail…

Παλι καλα.

Προσπαθησα προς αυτοπαρηγορια να βρω και τα θετικα στοιχεια της περιπετειας που περασα.

Ο πατερας μου δεν μου εμεινε ουτε φυτο, ουτε κατακοιτος, ουτε παραλυτος που εκει τα πραγματα θα ηταν εξαιρετικα δυσκολα.

Η μανα μου ηταν βραχος και σταθηκε. Αξια.

Αν η αντιστοιχη σφαλιαρα ερχοταν αντιστροφως, δεν είμαι σιγουρος κατά ποσο ο πατερας μου θα μπορουσε να ειχε ανταποκριθει στην πραγματικοτητα της οικαδε φροντιδας.

Οι γονεις μου με βοηθησαν οσο μπορουσαν και καταφεραν ένα πλασματακι μερικων γραμμαριων να το φτασουν μαντραχαλο.

Ο μαντραχαλος, ηρθε η ωρα, να σταθει κοντα τους, να κανει το χρεος του και να απευθυνει ένα μικρο ευχαριστω. Στους γονεις του.

Οσο για τη φροντιδα, τις ευθυνες και τις υποχρεωσεις, μπορει να είναι μια καλη προπονηση για το απωτερο αυριο. Που θα εχει μια συζυγο και παιδια.

Μια καινουρια μερα ξεκιναει.

Ενας καινουριος χρονος.

Ο παλιος εφυγε με βασανα αλλα στις γιορτες μου δοθηκε η δυνατοτητα να συναντησω πολλους φιλους, να βρω λιγο αιμα στο αλκοολ μου, να ξεκουραστω, να παρω ανασες, μετα οι πρωτες εργασιμες μερες ηταν βασανιστικες λες και η εταιρεια μας εκδικηθηκε για την αδεια που μας εδωσε αλλα από σημερα οι ρυθμοι θα φτασουν στην κανονικη σταθμη.

Θα τη βρω την ακρη.

Θα ξανακανω τα αρεστα που εκανα και πριν, θα οργανωσω λιγο διαφορετικα τον χρονο μου, θα σηκωσω ολοκληρωτικα το κεφαλι και θα ζησω.

Όλα χωρανε στη ζωη. Με καλο προγραμμα και οργανωση.

Η ληθη σκεπαζει τα παντα….