Τις προαλλες καθομασταν στο μπαρ το ναυαγιο μερικα ρεμαλια που το μονο που μας συνεδεε ηταν ότι γουσταραμε το ποδοσφαιρο και τα λεγαμε.
Επειδη παραηταν οι αλλοι ρεμαλια καθοτι ο γραφων εχει επιπεδο, πιασαμε το καλυτεροτερο ζητημα για θανατο.
Τα στημενα ματς του θρυλου και την κυριαρχια του τα τελευταια 10 χρονια περιπου. Ειπαν πολλα και εγω από ένα σημειο και επειτα σιωπησα αφενος γιατι βαριεμαι εντελως τελειως τετοια συζητηση αφετερου γιατι βρηκα θεμα στο απεναντι τραπεζι.
Με τοσους μπακουρους όμως ηταν σαν να με εβαζε ο ΟΠΑΠ στο κουπονι του Ρωμαϊκού παμε στοιχημα: (312: Στρουμπουλός αυλικός - Λιοντάρια Κένυας 0-2).
Εζησα για λιγο με την ελπιδα και μετα πηρα τον Πουλιαδη μαζι με τους συνεργατες. Όταν βαρεθηκαν ολοι αποφασισαν να μου δωσουν τον λογο και αν κατά τη γνωμη μου αδικηθηκε η ΑΕΚ από την κοκκινη αυτοκρατορια.
Μου αρεσε η αποψη μου ( και σε αυτους ) και με τη ματαιοδοξια που με διακρινει την κανω ευρεως γνωστη σε οποιον ατυχο πεσει πανω στο παρον blog.
2005: Το χασαμε από καποιον Νατσουρα του Ιωνικου και δεν δικαιουμεθα δια να ομιλουμε. Ας προσεχαμε, μονοι μας αυτοκτονησαμε.
2004: Ξεκινησαμε με την ντριμ τιμ και καταντησαμε σιντριμ τιμ. Δεν μας εφταιξε κανεις.
2003: στο δευτερο γυρο καναμε 12 σερι νικες, ριξαμε 50 γκολ αλλα στον πρωτο χαναμε από τους Ακρατητους και όταν μειναμε πισω, χωρις αγχος προσφεραμε θεαμα.
2002: Φτασαμε στον «τελικο» και ενώ πηγαιναμε για Χ και 2, μας κερασε ο Ολυμπιακος 4. Και στον πρωτο γυρο μας ειχε κερδισει καθαρα εντος εδρας ενώ τον Ιανουαριο που ειμασταν 9 βαθμους μπροστα καναμε 3 σερι ηττες, εκεινα τα περιφημα 3-2.
1999-2000-2001, ναι μεν ο Σωκρατης ηταν κυριαρχος. Ναι μεν ειχαμε Ποντικηδες, Δημητροπουλους και ολη τη συμμορια. ΟΜΩΣ ομαδα για πρωταθλητισμο ΔΕΝ ειχαμε.
Σιγουρα όταν ξερεις ότι δεν προκειται να παει η διοργανωση στα ισα, και ηττοπαθης μπορεις να γινεις, και αδιαφορος, και ωχαδερφιστης, και πολλα αλλα.
Στο χορτο όμως δεν εδειξες ότι η αποτυχια σου να φτασεις στον τιτλο οφειλοταν αποκλειστικα και μονο στην παραγκα
1998: πηραμε όλα τα ντερμπι, ξεχαρμανιασαμε και χαναμε από Καβαλες και Ιωνικους.
1997: Εκει εγινε η σφαγη του Δραμαλη. Όχι μονο μας το εκλεψαν, αλλα μας ξυρισαν, μας σιδερωσαν και μας στεγνωσαν.
Το συμπερασμα μου: Ναι είναι ωραιες οι καραμελες που βολευουν. Ναι είναι η καλυτερη δικαιολογια τυπου «α, εγω ότι μπορουσα εκανα αλλα αλλοι φταινε» Αυτό όμως που εχω δει είναι ότι ετσι μικραινεις πολύ.
Σε αναστημα, σε οντοτητα, γινεσαι κακομοιρης, μιζερος, γκρινιαρης και ολη σου η ενεργεια αντι να γινει δραση, μετατρεπεται σε στειρα αδρανεια.
Για αυτό και η καλυτερη δεκαετια από καταβολης ελληνικου ποδοσφαιρου ηταν αυτή του 80 γιατι πηραν πρωταθλημα 5 ομαδες.
Επειδη παραηταν οι αλλοι ρεμαλια καθοτι ο γραφων εχει επιπεδο, πιασαμε το καλυτεροτερο ζητημα για θανατο.
Τα στημενα ματς του θρυλου και την κυριαρχια του τα τελευταια 10 χρονια περιπου. Ειπαν πολλα και εγω από ένα σημειο και επειτα σιωπησα αφενος γιατι βαριεμαι εντελως τελειως τετοια συζητηση αφετερου γιατι βρηκα θεμα στο απεναντι τραπεζι.
Με τοσους μπακουρους όμως ηταν σαν να με εβαζε ο ΟΠΑΠ στο κουπονι του Ρωμαϊκού παμε στοιχημα: (312: Στρουμπουλός αυλικός - Λιοντάρια Κένυας 0-2).
Εζησα για λιγο με την ελπιδα και μετα πηρα τον Πουλιαδη μαζι με τους συνεργατες. Όταν βαρεθηκαν ολοι αποφασισαν να μου δωσουν τον λογο και αν κατά τη γνωμη μου αδικηθηκε η ΑΕΚ από την κοκκινη αυτοκρατορια.
Μου αρεσε η αποψη μου ( και σε αυτους ) και με τη ματαιοδοξια που με διακρινει την κανω ευρεως γνωστη σε οποιον ατυχο πεσει πανω στο παρον blog.
2005: Το χασαμε από καποιον Νατσουρα του Ιωνικου και δεν δικαιουμεθα δια να ομιλουμε. Ας προσεχαμε, μονοι μας αυτοκτονησαμε.
2004: Ξεκινησαμε με την ντριμ τιμ και καταντησαμε σιντριμ τιμ. Δεν μας εφταιξε κανεις.
2003: στο δευτερο γυρο καναμε 12 σερι νικες, ριξαμε 50 γκολ αλλα στον πρωτο χαναμε από τους Ακρατητους και όταν μειναμε πισω, χωρις αγχος προσφεραμε θεαμα.
2002: Φτασαμε στον «τελικο» και ενώ πηγαιναμε για Χ και 2, μας κερασε ο Ολυμπιακος 4. Και στον πρωτο γυρο μας ειχε κερδισει καθαρα εντος εδρας ενώ τον Ιανουαριο που ειμασταν 9 βαθμους μπροστα καναμε 3 σερι ηττες, εκεινα τα περιφημα 3-2.
1999-2000-2001, ναι μεν ο Σωκρατης ηταν κυριαρχος. Ναι μεν ειχαμε Ποντικηδες, Δημητροπουλους και ολη τη συμμορια. ΟΜΩΣ ομαδα για πρωταθλητισμο ΔΕΝ ειχαμε.
Σιγουρα όταν ξερεις ότι δεν προκειται να παει η διοργανωση στα ισα, και ηττοπαθης μπορεις να γινεις, και αδιαφορος, και ωχαδερφιστης, και πολλα αλλα.
Στο χορτο όμως δεν εδειξες ότι η αποτυχια σου να φτασεις στον τιτλο οφειλοταν αποκλειστικα και μονο στην παραγκα
1998: πηραμε όλα τα ντερμπι, ξεχαρμανιασαμε και χαναμε από Καβαλες και Ιωνικους.
1997: Εκει εγινε η σφαγη του Δραμαλη. Όχι μονο μας το εκλεψαν, αλλα μας ξυρισαν, μας σιδερωσαν και μας στεγνωσαν.
Το συμπερασμα μου: Ναι είναι ωραιες οι καραμελες που βολευουν. Ναι είναι η καλυτερη δικαιολογια τυπου «α, εγω ότι μπορουσα εκανα αλλα αλλοι φταινε» Αυτό όμως που εχω δει είναι ότι ετσι μικραινεις πολύ.
Σε αναστημα, σε οντοτητα, γινεσαι κακομοιρης, μιζερος, γκρινιαρης και ολη σου η ενεργεια αντι να γινει δραση, μετατρεπεται σε στειρα αδρανεια.
Για αυτό και η καλυτερη δεκαετια από καταβολης ελληνικου ποδοσφαιρου ηταν αυτή του 80 γιατι πηραν πρωταθλημα 5 ομαδες.
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια