ΘΕΑΤΡΟ ΔΡΟΜΟΣ – ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΟΡΓΚ

Τι ωραίο θέατρο!

Τι ωραίο !

Μικρό, ζεστό, παρεϊστικο! 

Καταρχάς έχει ένα μπαρ σε πλήρη λειτουργία. Άρα με το τέλος της παράστασης μπορείς να πιείς το ποτό σου και να μιλήσεις με τους συντελεστές. Είναι 50 θέσεων μεν αλλά οι ιθύνοντες δεν προσπάθησαν να στριμώξουν τα καθίσματα για λίγες θέσεις  παραπάνω. Απολαμβάνεις την παράσταση άνετα.

Το σκηνικό;

Σε παραπέμπει κατευθείαν σε διαμέρισμα εποχής !

Τι ωραία σκηνογραφία!

Στο θέατρο Δρόμος γίνεται πραγματικά εξαιρετική δουλειά.

Σε ότι αφορά την παράσταση είναι 2 ώρες χωρίς διάλειμμα.

Αυτή η μανία να θέλουν να αντιγράψουν τα μουλτιπλεξ στο σινεμά είναι αδιανόητη. Δεν θέλουν επιπλέον έσοδα από το μπαρ; Τόσο καλομαθημένοι πια είναι όλοι από τις κρατικές ενισχύσεις;

Οπότε φρόντισε πριν μπεις, να έχεις πάει στην τουαλέτα και να μην έχεις πιει πολύ νερό!

Πνευματώδεις διάλογοι, γρήγορος ρυθμός, ένα κέντημα!

Η παράσταση στηρίζεται στον Γιώργο Ζώη – που μου θύμησε Λεμπεσόπουλο σε κάτι αριστουργηματικά θεατρικά του – και στον Θοδωρή Ελευθεριάδη που ήταν σαν κάτι ανάμεσα σε Τεν Τεν και Περικλή Λιανό ως γραμματέα του Περίανδρου Πώποτα ! Εξαιρετικοί !

Και οι υπόλοιποι όμως ηθοποιοί έδεναν μαεστρικά.

Μου άρεσε πάρα πολύ καθώς από το πρώτο δίλεπτο σε βάζει σε ατμόσφαιρα εποχής. Η σκηνοθεσία του Εμμανουήλ Μαύρου σε βάζει σε ρυθμό και το δίωρο δεν σε κουράζει.

Μπράβο στο Θέατρο Δρόμος. Θα ξαναπάω!

Με άριστα το δέκα : 8

 

Α! Έβγαλα και βίντεο από το θέατρο, να ναι καλά οι άνθρωποι με άφησαν μετά την παράσταση και μπορείς να το δεις εδώ :

 

ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ – Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΠΑΧΤΗ

 

Φυσικά και πήγα στο Θέατρο Παλλάς. Όχι τόσο για το αν θα δω μια καλή ή μέτρια παράσταση. Δεν με ενδιαφέρει.

Πήγα για να πω ένα συμβολικό και έμπρακτο ευχαριστώ σε έναν άνθρωπο που μου έχει κρατήσει άπειρες ώρες παρέα όταν βολοδέρνω πίσω από το τιμόνι.

Είχα πάει και στη σκέτη Αρπαχτή στο θέατρο Λαμπέτη τον Μάιο  που μας πέρασε. Παρατήρησα πως ο Βουλαρίνος φόρεσε το ίδιο πουκάμισο! Γούρι το έχει;

Κατά τα άλλα, κάπου μεγαλοπιαστήκαμε. 30 ευρώ εισιτήριο για μια ώρα παράσταση; Θέατρο Παλλάς στη Βουκουρεστίου θα μου πεις. 1500 θέσεων παρακαλώ. Εμ. Λογικό…

Βελτιωμένος σε ότι αφορά τη σκηνική παρουσία και πάνω κάτω ότι ακούς και στη ραδιοφωνική εκπομπή. Πιο απελευθερωμένος επίσης με το παιχνίδι και τη διάδραση με το κοινό.

Ένα γλου γλου γλου ( για τους μύστες ) το περίμενα αλλά το παρέλειψε. Στο τέλος έφυγε και από την πίσω πόρτα για να αποφύγει και τους πολλούς.

Τι πιστεύω για τον Μάνο Βουλαρίνο:

Πιτσιρικάς πρέπει να δέχθηκε πολύ, μα πάρα πολύ bullying. Για αυτό και τώρα «εκδικείται» με το μοναδικό όπλο που πρέπει να ανέπτυξε πάρα πολύ ως μηχανισμό αντίδρασης και αυτοπροστασίας.

Τη σάτιρα και το χιούμορ.

Για αυτό και υπερθεματίζει τόσο πολύ με την τήρηση των νόμων και κυρίως την αυστηροποίηση των ποινών.

Ο Μάνος Βουλαρίνος δεν είναι ένας κωμικός. Ούτε ένας σατιρικός ραδιοφωνικός παραγωγός.

Είναι με τον δικό του τρόπο, ένας διανοητής της εποχής μας.

Έβγαλα και ένα βίντεο στο τέλος :

CHRISTMAS THEATRE – ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

 

Τι βραδιά και αυτή…

Ειδική βραδιά. Για όσους πίστεψαν, συγκινήθηκαν και στηρίχθηκαν από το σίριαλ που τόλμησε και έδειξε το Mega.

Πρώτη φορά πήγα στο Christmas Theatre. Με το που μπήκα μέσα έκανα ένα ταξίδι αναμνήσεων.

Εδώ πήραμε το πρωτάθλημα σε εκείνη την αλησμόνητη σειρά αγώνων με τον Ολυμπιακό, το 3-2 από 0-2.

Εδώ κάναμε το καλύτερο ευρωπαϊκό μας παιχνίδι, εκείνο το απίστευτο 113-110 που χάσαμε από τη Μακάμπι στην Ευρωλίγκα μετά από δύο παρατάσεις.

Εδώ έβαλε ο Νίκος Ζήσης το πιο παλαβό τρίποντο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ απέναντι στους Τούρκους.

Πάνε πια αυτά.

Τώρα είναι μια ωραία μεγάλη σάλα με βελούδινα καθίσματα.  Στη θέση του παρκέ βρίσκεται με υπερυψωμένη πλατεία. Αντί για την αντίπαλη ρακέτα, βλέπεις μια σκηνή με μια τεράστια οθόνη και παραπλεύρως δυο μικρότερες για να βλέπουν όλοι.

Όμορφος χώρος και πάλι. Από την εμπειρία μου στα γήπεδα, για περίπου 4.000 θεατές υπολόγισα τη χωρητικότητα. Κατάμεστο. Όχι από ηλικιωμένους όπως φαντάζεσαι. Πολλά νέα παιδιά, ζευγάρια και παρέες φίλων. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Οι διοργανωτές έστειλαν δύο φορές mail για την προσέλευση των θεατών μια ώρα νωρίτερα γιατί θα ξεκινούσε η εκδήλωση αυστηρά στις 8 αλλά τελικά εδώ είμαστε Ελλαδάρα και ξεκινήσαμε στις 21.30. χα!

Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς με περίμενε. Νόμιζα πως θα ήταν κάποιες ομιλίες, ερωτήσεις από το κοινό και μερικές σκηνές.

Ξεκίνησε για το ζέσταμα μια χορωδία με βυζαντινούς ύμνους. Συνέχισαν οι Ανθή Βούλγαρη και Ιορδάνης Χασαπόπουλος, εμφανώς αμήχανοι να παρουσιάζουν δύο ομιλητές για ένα σύντομο χαιρετισμό και μετά ακολούθησε η ταινία που ουσιαστικά ήταν μια συλλογή των καλύτερων στιγμών και από τους δύο κύκλους από το σίριαλ για τον Άγιο Παϊσιο. Κράτησε 2,5 ώρες !!!! Πάλι καλά που είχε και διάλειμμα. Δεκαπέντε λεπτά είπαν αλλά επειδή όλοι έτρεξαν για σελφιζ με τους ηθοποιούς, το φάγαμε το μισάωρο.

Μπορεί να έχω μερικές ενστάσεις για την επιλογή των σκηνών, αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία η δική μου άποψη. Έλειπαν κάποιες που δεν έπρεπε να λείπουν. Τι να πρωτοβάλει θα μου πεις. Αυτό που ένοιωσα και είδα ήταν πως όλοι γύρω μου έκαναν ότι και εγώ. Δάκρυζαν σιωπηλά.

Ξαναζήσαμε μαζεμένοι αυτή τη μέθεξη και τη συγκίνηση. Για την αγάπη του Χριστού Γέροντα….

Ακολούθως προβλήθηκαν μερικές κομμένες σκηνές από τα γυρίσματα, ανέβηκαν όσοι ηθοποιοί παρευρίσκοντο και καταχειροκροτήθηκαν, μίλησε για λίγο ο σεναριογράφος Γιώργος Τσιάκκας, ο τεράστιος και εξόχως συμπαθής, Προκόπης Αγαθοκλέους που πήγε να πέσει το στάδιο από την αποθέωση και τη βραδιά έκλεισε με ένα σύντομο αποχαιρετισμό ο ηγούμενος Εφραίμ. Μίλησα και λίγο με την Μαρίνα Καλογήρου. Πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη την είχα δει στην «Αληθινή ζωή» του Κούτρα με τον Νίκο Κουρή. 21 χρόνια μετά… Εξαιρετική κυρία. Ευγενέστατη. Μπράβο της.

Φεύγοντας υπήρχε μια έκθεση βιβλίου που για μια ακόμα φορά αθέτησα μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου [ΣΣ. Μην αγοράζεις άλλα, που θα τα βάλεις πια; ] και μας κέρασαν νηστίσιμο κρουασάν με κεράσι!

Το μόνο αρνητικό ήταν πως όσοι καθόμασταν στις κερκίδες τους ομιλητές δεν τους βλέπαμε καλά. Θα μπορούσαν παράλληλα να τους δείχνουν στην κεντρική οθόνη.

Τι συναισθήματα.

Πόσα δάκρυα.

Η αληθινή πλευρά της βιωματικής Ορθοδοξίας μας.

Για την αγάπη του Χριστού Γέροντα….

 

Έβγαλα και βίντεο

Μπορείς να το δεις στο κανάλι μου, εδώ :

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΣΕΚΜΕ

 

Όποτε χάζευα τη Μουρμούρα, δεν σου κρύβω ότι ο Τόλης Παπαδημητρίου με εντυπωσίαζε. Αντίστοιχα και η Αννυ Θεοχάρη.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω στο θέατρο «Πόλη» στην πλατεία Βικτωρίας.

Είδα την παράσταση.

Ακολουθούν  όσα μου φάνηκαν θετικά και όσα μου φάνηκαν αρνητικά.

 

Θετικά :

1.   Ωραίο ποπ αρτ σκηνικό.

2.   Δύο ώρες χωρίς σταματημό! Φρόντισε να έχεις πάει στην τουαλέτα πιο πριν. Εκτιμώ ότι οι άνθρωποι προσπαθούν για δύο ολόκληρες ώρες και δίνουν και την ψυχή τους.

3.   Ακατάπαυστος ρυθμός. Πρέπει μετά από κάθε παράσταση οι ηθοποιοί να χάνουν το λιγότερο δύο κιλά!

4.   Η Άννυ Θεοχάρη είναι τεράστια ηθοποιός αλλά δεν το ξέρει. Της εύχομαι να δοκιμαστεί και σε άλλα πράγματα γιατί θα γίνει μανιέρα στο τέλος και μόνο αυτό. Άννυ, σκότωσε τη Μένη!

5.   Δεν βαριέσαι. Ανελέητο πινγκ πόνγκ με πολλές σπαρταριστές στιγμές.

6.   Ο Τόλης Παπαδημητρίου είναι ένας υπέροχος θεότρελος που μπορεί να γράψει ιστορία. Αρκεί να σκεφτεί λίγο παραπάνω τον θεατή από τη δική του καλλιτεχνική έκφραση. Μικρός είναι, θα μάθει.

7.   Ξεχωρίζουν ο Παπαδημητρίου, η Θεοχάρη και ο Καλομοιράκης. Ο Χατζηαβάτης της δεκαετίας μας!

8.   Θεωρητικά είναι κωμωδία. Πρακτικά είναι σουρεαλισμός. Με πολλές απολαυστικές στιγμές.

Αρνητικά :

1.   Δεν έχουν πρόγραμμα της παράστασης. Ούτε καν ένα φυλλάδιο

2.   Λέει ότι ξεκινάει στις 21.00. Καλά. Πες 21.20 και είσαι μέσα.

3.   Δεν υπάρχει μπαρ. Χάνουν υπέροχα έσοδα

4.   Δύο ώρες παράσταση, ένα διαλειμματάκι το θέλει. Μερικές σκηνές τις ξηλώνει.

5.   Η περιοχή σε δυσκολεύει πολύ στο πάρκινγκ και στις φάτσες που κυκλοφορούν τριγύρω. Πλήρωσε πάρκινγκ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

6.   Η Πηνελόπη Πλάκα μοιάζει γενικώς καταβεβλημένη.. Είναι ένα βήμα πίσω από τους υπόλοιπους.

7.   Δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί ο Παπαδημητρίου φιλούσε τόσες πολλές φορές την Πλάκα στο στόμα. Εντάξει ήταν ζευγάρι στην παράσταση. Μια δυο τρεις το καταλαβαίνω. 20;

8.   Αρκετές φορές οι ηθοποιοί γελούσαν κατά τη διάρκεια της παράστασης τύπου «
περνάμε καλά». Αυτά τα κάνει επιτυχημένα ο Σεφερλής. Εκεί, μια αντε δυο φορές να το καταλάβω. Φτάνει.

9.   Εκτιμώ την προσπάθεια των δύο ωρών αλλά αν έκοβε μισή ώρα θα ήταν υπέροχο.

 

Με άριστα το 10 : 6

ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ

 

Σίγουρα για εμένα ως τρίτος, είναι καταρχάς κωμικό. Μετά γίνεται λυπηρό. Δεν πηγαίνω στο γήπεδο για να πιάσω το σφυγμό της εξέδρας. Ότι διαβάζω στα κοινωνικά δίκτυα με τις απόψεις τους και το πρώτο πράγμα που αναρωτιέμαι είναι:

Μα καλά, τόσα χρόνια δεν έμαθαν;

Χαμπάρι δεν πήραν;

Μηδέν;

Οι Τούρκοι για παράδειγμα μας έχουν αφήσει σε όλα τα επίπεδα έτη φωτός πίσω.

Αν καταφέρω με το παρόν πόνημα να επηρεάσω έστω και έναν, κέρδος θα είναι.

Ας ξεκινήσουμε με την αλφάβητο.

 

1.   Άθλημα που έχει πλεϊ όφ, ότι και να γίνεται στην κανονική περίοδο είναι για περνά η ώρα.

 

2.   Είναι σκέτη παραφροσύνη σε τόσο μεγάλη σεζόν να απαιτεί ο βλάκας οπαδός τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο να παίζει η ομάδα του σαν τους Γουόριορς του 2016. Δεν είναι θέμα ίδιου ή διαφορετικού ρόστερ. Είναι θέμα ρυθμού. Να ρολάρει η ομάδα. Να παίξει. Να εστιάσει στους αγώνες.

 

 

3.   Είναι τόσα πολλά τα παιχνίδια που είναι αδύνατον κάποιοι παίκτες που υποτίθεται είναι οι καλύτεροι των ομάδων να έχουν κάθε βράδυ μαγική απόδοση.

 

4.   Οι τραυματισμοί δεν είναι ατυχία. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Το 60% των παικτών μέσα στη χρονιά τραυματίζεται.

 

 

5.   Ο αθλητισμός έχει ρευστή εξέλιξη. Για αυτό και είναι απρόβλεπτος και έχει ενδιαφέρον. Κάνεις μετεγγραφές, καταστρώνεις ένα πλάνο αλλά ποτέ δεν ξέρεις πόσα θα σου βγουν και την τελική εξέλιξη. Ναι μεν η λογική λέει πως ότι πληρώνεις παίρνεις αλλά και οι άλλοι πληρώνουν. Μερικά στοιχειώδη παραδείγματα ηλίθιε οπαδέ που επειδή τα σόσιαλ σου δίνουν τη δυνατότητα να εκφραστείς, πυροβολείς με το πληκτρολόγιο επιδεικνύοντας εμφατικά την άγνοια σου.

Παραδείγματα :

α) Τραυματισμός Λεσόρ. Μπορούσε κανείς να προβλέψει πόσο βαρύς θα ήταν; Ή πως θα πήγαινε λάθος το πρόγραμμα αποκατάστασης; Για αυτό και οι πράσινοι άλλαξαν γιατρό.

β) Γκριγκόνις: Θα επανέλθει ή θα είναι περίπτωση Ματσιγιάουσκας;

γ) Έβανς. Με μια λέξη; Φρίκη και κρίμα για το παλικάρι.  Πάει αυτός….

δ) Ναν. Με το που ανακηρύχτηκε πέρυσι MVP, δεν ξανάπαιξε. Για να είμαι δίκαιος, μόνο ένα ημίχρονο με την Εφές.

ε) Φουρνιέ. Δεν πάει καλά μέχρι στιγμής. Περίμενε άσχετε οπαδέ. Ο μεγάλος παίκτης, ξέρει πότε θα φορμαριστεί.

στ) Σόρτς : Ούτε άσχετος είναι, ούτε άχρηστος. Το παιδί ψάχνει να βρει το ρόλο του. Μπάσκετ ξέρει και θα τον βρει. Θέλει το χρόνο του. Ας σταθεροποιηθεί πρώτα ποιος θα είναι ο σέντερ που θα στήνει τα πικ και μετά θα μου πεις για τον Σόρτς.

 

Θέλω να πω με τα ανωτέρω πως είναι πολλές οι παράμετροι και οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.   

 

6.   Έχουμε τη χαρά να διαθέτουμε δύο κορυφαίες ομάδες στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τίποτα δεν μάθατε; Κερδίζει ο Μπαρτζώκας, μέγας σκακιστής λέει ο χλιμίτζουρας οπαδός. Χάνει, «έλα μωρε με τον εμμονικό Γιωργάκη τώρα» αποφαίνεται ο χλέμπουρας οπαδός. Ο καλύτερος Έλληνας προπονητής όλων των εποχών που ανεξαρτήτως προϋπολογισμού ( μπάτζετ που λέτε και εσείς οι λύκοι της Γουόλ Στριτ )  έχει τον Ολυμπιακό στην κορυφή επί σειρά ετών, δεν ξέρει και ξέρετε εσείς. Ο Αταμάν που τόσα χρόνια πρωταγωνιστεί, δεν ξέρει. Λες και ήταν βέβαιο πως θα ξέμενε από σέντερ ή πως ο Σορτς θέλει παραπάνω χρόνο προσαρμογής και δεν είναι Ναν, να μπει αμέσως να παίξει.

 

7.   Αντί να κάθεστε να χαζολογάτε και να δικάζετε, κάντε κάτι χρήσιμο. Τα τελευταία 10 χρόνια ψάξτε :

Ποιες ομάδες ήταν στις πρώτες 4 θέσεις τον Νοέμβριο.

Ποιες ομάδες κατετάγησαν στην κανονική περίοδο στις πρώτες 4 θέσεις.

Ποιες ομάδες τελικά πήγαν στο final 4 και ποια το σήκωσε.

Μετά να τα ξαναπούμε.

8.   Στον αθλητισμό δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες κακοτοπιάς με έναν μελετημένο σχεδιασμό αλλά μην ξεχνάς πως έχεις να κάνεις με ανθρώπους. Με άθλημα και όχι με μια μηχανή που μια ζωή ξέρεις ότι θα βάλεις ένα κιλό καφέ και θα σου βγάλει 100 μερίδες. Επίσης έχεις και μερικές ειδικές συνθήκες όπως πχ η αναγκαιότητα ύπαρξης ελληνικών διαβατηρίων.

Παραδείγματα :

α) Κώστας Αντετοκούνμπο. Τίποτα δεν θα πάρεις και το ξέρεις. Το παιδί δεν κάνει. Αλλά το επίθετο του είναι ες αεί διαβατήριο.

β) Αλέξανδρος Σαμοντούροβ. Όλο εκεί είναι, όλο «φέτος θα είναι η χρονιά του» και τελικά δεν παίζει ποτέ.

γ) Γκράντ. Και με Ναν και με Σορτς, το παιδί πνίγηκε. Αν τραυματιστεί κάποιος από τους δύο, θα τον ξαναδούμε.

δ) Μήτογλου. Θα κάνει μερικά καλά παιχνίδια αλλά τώρα έπρεπε να κάνει το step up. Ανανέωσε κιόλας και θα γίνει και αυτός ότι και ο Λαρεντζάκης στον Ολυμπιακό. Συνταξιούχος πολυτελείας.

ε) Γουόκαπ. Συμπαθέστατος ο Τεξανός αλλά νομίζω πως ότι είχε να δώσει το έδωσε. 

στ) Ρογκαβόπουλος. Τα έγραφα ο ταλαίπωρος από το καλοκαίρι. Τον είχαμε και στην ΑΕΚ. Το παιδί νομίζει ότι είναι ο Μπογκντάνοβιτς. Μόνο εκτός Ελλάδος μπορεί να παίξει γιατί ομολογουμένως ταλέντο έχει. Εδώ θα κλαίγεται στους δημοσιογράφους και θα επαναπαυθεί στη σιγουριά και το συμβόλαιο του Παναθηναϊκού.

9.   Οι λεπτομέρειες που αλλάζουν το ρουν της ιστορίας. Ο Παναθηναϊκός τρέκλιζε. Ήταν ολοφάνερο. Παρά τον Σλούκα και τους υπόλοιπους.  Έφερε τον Ναν και σάρωσε. Του κατσε αυτός που ακριβώς που του χρειαζόταν. Όπως και ο Φαρίντ. Γιατί πιάνει στον ΠΑΟ; Γιατί αυτό ακριβώς χρειάζονται οι πράσινοι. Ένα θηρίο με δύναμη και ταχύτητα. Να παίρνει ριμπάουντ, να προστατεύει τη ρακέτα και να δίνει ταχύτητα στην επίθεση του με τα κοψίματα του. Τι να τον κάνει τον ψηλό που σουτάρει;; Έχει σουτερ. Το θέμα είναι αν ο Φαρίντ μετά τον αρχικό ενθουσιασμό και την άγνοια κινδύνου, θα αντέξει μέχρι να γυρίσουν έστω κάποιοι από τους υπόλοιπους.

Εν κατακλείδι αντί να κάνετε μονίμως κάθε εβδομάδα την τραμπάλα μεταξύ καταδίκης και αποθέωσης, απολαύστε τα παιχνίδια και περιμένετε μέχρι τα πλεϊ οφ. Εκεί αρχίζει το πραγματικό μπάσκετ. Θυμηθείτε οι Παναθηναϊκοί πως κατέληξε η χρονιά που «μύριζε» τριπλ κράουν και μας έμεινε το κυπελλάκι. Και οι Ολυμπιακοί πως ο Θρύλος φτάνει τρένο και πανίσχυρος μέχρι το final 4 και μετά όλο και κάτι συμβαίνει.

Τέλος θυμίζω πως και η Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα ρίχνουν χρήμα στην αγορά. Ειδικά οι Καταλανοί σπάνε τα μούτρα τους κάθε χρόνο. Τι να πει και ο Μεσίνα που και αυτός καλοπληρώνει;; Η Μονακό δεν βάζει χρήμα; Η Μακάμπι; Οι Σέρβοι δεν έχουν κρατική ενίσχυση; Οι Τούρκοι έχουν ανάλογες επιτυχίες των επενδύσεων τους;

 

Είναι πια τόσο μεγάλο το δέλεαρ να γράψει κάποιος στο facebook και στο Χ μια μαλακία για να νοιώθει ξεχωριστός και να προκαλέσει την προσοχή και τα σχόλια, από το να ΓΝΩΡΙΖΕΙ το άθλημα;

Τόσο δύσκολο είναι πια να σταματήσει η εβδομαδιαία παραφροσύνη και τα λαϊκά δικαστήρια;;

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΡΑΣΙΝΟ

 

Δεν έχουμε τα πάρκα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ούτε καν το πράσινο στους δρόμους. Αυτά που έχουμε έστω. Μου κάνει εντύπωση ότι έχουμε γεμίσει στην Αθήνα ακακίες και νερατζιές. Ενίοτε βλέπω κυπαρίσσια που δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχουν και φοίνικες που είναι το πιο άχρηστο δέντρο. Ευπαθές, δεν δίνει  οξυγόνο λόγω ισχνού φυλλώματος, τεράστιο κορμό που κλείνει τα πεζοδρόμια και όλα αυτά γιατί; Γιατί θέλουμε να κάνουμε ότι είμαστε Μανχάταν. 

Προτιμώ τα δέντρα που δίνουν και κάτι. Αν ήταν στο χέρι μου κάθε δενδροφύτευση θα είχε λεμονιές και ελιές.

Η λεμονιά είναι ένα δέντρο

-      Αρωματικό

-      Δεν θέλει πολύ νερό

-      Δεν έχει ρίζα που τινάζει στον αέρα το πεζοδρόμιο

-      Κάνει καρπό

Από την άλλη η ελιά είναι το πιο όμορφο δέντρο. Είναι σύμβολο της Αθήνας και άλλη μια σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν μας. Μας δίνει και καρπό, το υπερπολύτιμο λαδάκι.

Η καρυδιά και η συκιά για παράδειγμα κάνουν ρίζες που θα τινάξουν στον αέρα όχι μόνο το πεζοδρόμιο αλλά και τον δρόμο ! άσε που θέλουν πολύ νερό.

Α! Όχι κύριε πονηρίδη μου, δεν αναφέρομαι στην κάνναβη. Ούτε στις παπαρούνες!!

Τέτοια δέντρα όπως η λεμονιά και η ελιά,  δεν δίνουν μόνο σκιά και οξυγόνο. Δίνουν και οικονομικό όφελος στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Και ποιος θα τα μαζέψει θα μου πεις:

1.                           Υποχρεωτικά λαθρομετανάστες. Ας κάνουν και κάτι, δεν θα πάθουν τίποτα. Από το να σουλατσάρουν άσκοπα και ρέπουν προς την εγκληματικότητα, καλύτερα είναι

2.                                       Όσοι θέλουν να ενισχύσουν το εισόδημα τους.

3.                                        Φυλακισμένοι για να πέσει η ποινή τους.

Δεν είμαι γεωπόνος για να υποδείξω και άλλα. Το πνεύμα μου όμως είναι, να προτιμούμε φυτά και δέντρα που θα αποφέρουν ένα οικονομικό όφελος. Όχι μόνο τα κλασικά που έχουν μόνο τα φύλλα τους.

 

ATHENS SURREAL / URBAN LANDING

 

Από τα μικρά διαμαντάκια που μπορείς να βρεις στη μεγάλη πόλη.

Έπεσα σε ένα δημοσίευμα για μια έκθεση με θέμα σουρεαλιστικά τοπία της Αθήνας. Για παράδειγμα, μια κανονική γειτονιά της Αθήνας με παραλία!

Δημιουργός είναι η Τίνα Μαρινάκη, αρχιτέκτων, που ζει στη Νέα Ιόρκι. [ΣΣ Όποιος μου βρει ποιος ορθογραφικός κανόνας είναι αυτός που επιβάλλει να τη γράφουμε Υόρκη, κερδίζει το γύρο του Αργοσαρωνικού με μηχανότρατα ]

Δεν είναι σε κάποιο μουσείο. Ούτε σε γκαλερί. Είναι ένα δωμάτιο σε ένα κανονικό αρχιτεκτονικό γραφείο!

Ας ξεκινήσω λοιπόν με τα βασικά:

Το αρχιτεκτονικό γραφείο ονομάζεται Isola Studio. Ανήκει σε δύο νέα κορίτσια, την Χάιδω Καπρούλια και την Εύα Λαβράνου. Βρίσκεται στην Ιπποκράτους 9, στο κέντρο της Αθήνας.

Επειδή μιλάμε για ένα δωμάτιο σε ένα κανονικό αρχιτεκτονικό γραφείο, που έχει εργαζομένους και δουλεύει, δεν πας όποτε να ναι. Μπαίνεις εδώ: https://calendly.com/isola-arch/athens-surreal-urban-landing κλείνεις την ώρα σου και πας. Μην τρομάζεις από την κράτηση, είναι δωρεάν! Έτσι και δεν ενοχλείς τους ανθρώπους που εργάζονται αλλά και στο δωμάτιο 2χ3 δεν μπορούν να μαζευτούν 20 νοματαίοι!

Αν θες να πάρεις μια ιδέα τι πρεσβεύει αυτό το σκηνικό, υπάρχουν πληροφορίες αλλά βαρέθηκαν να γράψουν ελληνικό κείμενο και είναι στα αγγλικά

Το Lava είναι μια πλατφόρμα καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων, σχεδιαστών και ερευνητών που κάνει μια εναλλακτική προσέγγιση στο δομημένο περιβάλλον.

Εδώ είναι το πλήρες κείμενο: https://isola-studio.com/LAVA-About

Το Athens Surreal είναι το όνομα της έκθεσης. ΑΙ δημιουργίες, ουτοπία και σουρεαλισμός. Εδώ μπορείς να διαβάσεις περισσότερα: https://isola-studio.com/ATHENS-SURREAL_URBAN-LANDING

Εμείς οι φίλοι του Salvador Dali δεν τα αφήνουμε κάτι τέτοια να περάσουν απαρατήρητα και πήγα.

Μου άρεσε.

Πολύ ενδιαφέροντες πειραματισμοί, με αναφορές στην κλιματική αλλαγή. Η χαρά της φαντασίας με μπόλικο χιούμορ.

Μη φανταστείς, 18 έργα, εκτυπώσεις, κολλημένα στον τοίχο, τα βλέπεις ακόμα και με το ταξίδι του νου, σε 10 λεπτά.

Αυτό που με πληγώνει είναι η ελληνική μιζέρια.

Θα μπορούσαν να ήταν μεγαλύτερες εκτυπώσεις. Να φαίνεται καλύτερα. Να υπάρχει η δυνατότητα αν κάποιος θέλει να αγοράσει κάτι, να παραγγέλνει, να προπληρώνει, και να το αποκτά.

Αν δεν κατάλαβες τι σου γράφω τόση ώρα, ανέβασα και βίντεο στο κανάλι μου στο youtube. Εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=i3ODT50Ty6A 

Η έκθεση είναι μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου και αν κανονίσεις να κατέβεις στο κέντρο, να πας. Αν δουν και τα κορίτσια ότι υπάρχει ενδιαφέρον, είμαι σίγουρος ότι θα ξανακάνουν κάτι αντίστοιχο και καλύτερο !

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΠΟΥΖΑΚΙ

 

 Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε το ΟΧΙ, στο Έπος του 1940 και γίνεται θεσμός κάθε χρόνο και ένα παρατράγουδο από αυτά που θα έβρισκαν σίγουρη θέση σε πάνελ της Αννίτας Πάνια, συνέβη και φέτος. Δυστυχώς είδαμε ένα πανέμορφο κορίτσι, με πάρα πολύ στόκο στον εγκέφαλο. Κρατούσε την Ελληνική Σημαία και έφερε σηματάκι με το καρπουζάκι που συμβολίζει τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας.

 

1.   Στις Εθνικές γιορτές, τιμούμε τους ήρωες που έδωσαν το αίμα τους και τη ζωή τους για την πατρίδα. Δεν είναι  για σηματάκια με καρπουζάκια, την αγαπημένη μας ποδοσφαιρική ομάδα και τον λατρεμένο μας τραγουδιστή.

2.   Όταν κρατάς την Ελληνική Σημαία, για την οποία έχουν δώσει τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι, δεν είναι πλάκα, ούτε χαβαλές, ούτε ακτιβισμός. Όταν πας για καφέ ή για ποτό, φορά ότι θες. Αν δεν σου αρέσει η Ελληνική Σημαία, είτε γιατί έχει άλλη καταγωγή, είτε γιατί δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει, να μην την κρατάς. Δεν σε υποχρέωσε κανείς.

3.   Ας του εξηγήσει κάποιος αυτού του κοριτσιού πως το προμο στο καρπουζάκι  σημαίνει πως στη χώρα που υποστηρίζει, η ιδία θα φορούσε μπουρκα, τσαντορ, θα είχε ήδη 2-3 παιδιά, στόμα θα είχε αλλά μόνο για να τρώει και η αξία της θα ήταν ισης με μιας κατσαρόλας. Μη σου πω ότι η κατσαρόλα στο καθεστώς της Χαμας είναι πιο σημαντική.

Βέβαια θα μου πεις ποιος να το εξηγήσει. Το προφανές είναι πως το σπίτι από το οποίο προέρχεται το κορίτσι αυτό είναι βόθρος.

Όταν το είπα σε έναν φίλο, μου απάντησε «έλα ρε Suspect, βαρύ είναι αυτό που λες. Όχι και βόθρος».

Εκεί φτάσαμε του απάντησα.

Να σε σοκάρει αυτό και όχι η αδιανόητη ασέβεια στο Έπος του 40 στο οποίο υποκλίθηκε ολόκληρος ο Δυτικός Κόσμος και θαύμασε τον ηρωισμό μας, για να έρθει σήμερα ένα πυροβολημένο με αχρείους γονείς να νομίζει ότι κάτι κάνει και να μη μιλάμε κιόλας.

Διάβασε λίγο φίλε μου τι ακριβώς σήμαινε τότε ο ηρωισμός των Ελλήνων, τι μήνυμα έδωσε παγκοσμίως όταν οι Ευρωπαϊκές πόλεις έπεφταν σαν τραπουλόχαρτα και τι σήμαινε να δαπανηθούν οι γερμανικοί πόροι στην Ελλάδα.

Για να έρθει το κοριτσάκι με το καρπουζακι…

Αυτά όμως συμβαίνουν γιατί όταν το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη γίνεται τσαντήρι, όταν κάποιοι χλιμίτζουρες κρεμάνε πανό στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, έτσι και στην παρέλαση η άλλη έβαλε καρπουζάκι. Σάμπως τιμωρείται κανείς;

Σε ένα σοβαρό κράτος αυτό δεν θα είχε περάσει ντούκου. Γιατί του χρόνου κάποιος άλλος θα βάλει φανέλα Ελ Κααμπί ή I love Kiamos. Αλλά στην Ελλάδα τι περιμένεις. Για να μη μας κράξουν στο Χ οι πληρωμένοι λογαριασμοί προπαγάνδας, κάνουμε πως δεν είδαμε...

Υγ. Τη φωτογραφία δεν την τράβηξα εγω. Την βρήκα στον ηλεκτρονικό τύπο.