ΑΝΤΙΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕ ΜΟΥ

Πάνε χρόνια πολλά. Γνώρισα τον γιο σου στη σχολή. Κάποια στιγμή διακόψαμε την παρέα με τον γιό σου και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, αλλά συνέχισα να κάνω μαζί σου. 

Ήσουν αυτός που όταν ήμουν στρατιώτης και δεν μπορούσε να έρθει ο φυσικός μου πατέρας να με δει, ερχόσουν και για μένα. 

Ήσουν αυτός που στα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα που δεν ήξερα και δεν είχα κάποιον να συμβουλευθώ, με αγκάλιασες και στάθηκες δίπλα μου. 

Ήσουν αυτός που όταν το πρώην αφεντικό μου ήταν απατεώνας και είχαμε αλληλογραφία, εσύ ήσουν αυτός που με προστάτευσε, με συμβούλεψε και με στήριξε

Ήσουν αυτός που όταν πέθανε ο πατέρας μου και πελάγωσα με τα φορολογικά, με σύστησες στη λογίστρια μου που συνεργαζόμαστε και σήμερα. 

Ήσουν αυτός που όταν χειρουργήθηκα ήρθες στο νοσοκομείο, με είδες, μου στάθηκες και από βλακεία μου – γιατί δεν είχα μαζί μου χρήματα – πλήρωσες από την τσέπη σου το ιδιωτικό ασθενοφόρο να με φέρει στο σπίτι. 

Ήσουν αυτός που όταν στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου καριέρας δεν ήξερα τι να διαλέξω από τις επαγγελματικές προτάσεις που είχα, μια κουβέντα μαζί σου, μου καθάριζε το μυαλό. 

Ήσουν αυτός που προσπαθούσες με υπομονή να σταλάξεις λίγο από τη σοφία σου στο άδειο και εγωιστικό κεφάλι μου. 

Ήσουν αυτός που όταν πέθανε ο πατέρας μου και ψιλοκινδύνευσα από μερικούς γαμψονύχηδες συγγενείς, στάθηκες βράχος και μου έδωσες την κατάλληλη κατεύθυνση. 

Ήσουν αυτός που πάντα θαύμαζα για τις γνώσεις, την ευρυμάθεια και το χιούμορ σου. 

Ήσουν αυτός που ίσως το μόνο ελάττωμα σου ήταν ότι ήσουν …γάβρος και σε πείραζα για αυτό! Όλοι οι μεγάλοι άνδρες όμως δικαιούνται μιας μικρής αδυναμίας. 

Ήσουν αυτός που μου διηγήθηκε  ήθη και έθιμα ξεχασμένα στη λήθη του μικροαστισμού μας. Αυτός που μου εξηγούσε λεπτομέρειες που λάτρευα. Πως για παράδειγμα δεν κερνάμε ποτέ έναν μάγκα αμέσως μετά το δικό του κέρασμα γιατί θεωρείται προσβολή. 

Ήσουν αυτός που στο σεισμό του 99, ενώ δεν είχα που να πάω με φιλοξένησες στο σπίτι σου. Μου άνοιξες την αγκαλιά σου, με τάισες και με κοίμησες.

Ήσουν αυτός. Ένας ωραίος μάγκας  που σε έπρηζα αλλά με αγαπούσες και με συγχωρούσες. Ένας σπουδαίος άνθρωπος με τεράστια καρδιά. Ένας κιμπάρης μερακλής. 

Για αυτό και σε αποκαλούσα «στρατηγό». 

Καθυστέρησες λίγο να φύγεις και νομίζω πως τώρα κατάλαβα γιατί. Εκεί στον παράδεισο έπρεπε να ετοιμαστεί η γωνιά σου… 

Τουλάχιστον παρηγοριέμαι γιατί πρόλαβα και σε αποχαιρέτησα. 

Ήσουν ο δεύτερος πατέρας μου. 

Αντίο στρατηγέ μου… 

Μου άφησες ένα μικρό παράπονο γιατί ούτε στη Λήμνο καταφέραμε να πάμε, και χρόνια το λέγαμε, ούτε στην Κρήτη. Όταν έρθω να σε συναντήσω εκεί πάνω, να ξέρεις, τότε θα την κάνουμε εκείνη τη βόλτα… Μου τη χρωστάς….