ΟΧΛΟΣ

Ακούω πολλές φορές στα μαζικά μέσα επιρροής, την κολακεία στον όχλο. Είτε από δημοσιογράφους που επί σειρά ετών μεγαλουργούσαν σε αυτό το φαύλο και παρασιτικό σύστημα και τώρα θυμήθηκαν «το δίκιο του λαού», είτε από διάφορους τύπους που στο βωμό της τηλεθέασης και της ψηφοθηρίας, πουλάνε επανάσταση και ξεσηκωμό. 

Οι εκλογές, ο λαός μίλησε, ο κυρίαρχος ελληνικός λαός, η λαϊκή ετυμηγορία. 

Κάθε πικραμένος, αγανακτισμένος, και επαναστάτης την πλάκας, ζητά εκλογές «για να μιλήσει ο λαός» και σκέπτομαι ότι από το 1980 και μετά, μόνο 3-4 φορές η όποια κυβέρνηση εξάντλησε την τετραετία. 

Προσωπικά, δεν θέλω και δεν έχω καμία πρόθεση να κολακέψω τον όχλο. 

Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι : 

Η σταύρωση του Ιησού και αντίστοιχα η απελευθέρωση του Βαραββά

Ο θάνατος του Σωκράτη με το κώνειο

Ο εξοστρακισμός του Θεμιστοκλή

Η Μικρασιατική καταστροφή

Επήλθαν μέσω δημοκρατικών ψηφισμάτων και σε αυτά μίλησε ο κυρίαρχος και αλάνθαστος λαός.

Θα μου πεις, «ωραία ρε μάστορα και τι θέλεις, να καταργήσουμε τη Δημοκρατία;»

Προφανώς όχι. 

Μακάρι να υπήρχε αριστοκρατία, ( ψιτ, κυρία Σούλα που διαβάζεις τώρα, εννοώ να κυβερνούν οι άριστοι και όχι οι αριστοκράτες ) αλλά έχει δύο σημαντικά προβλήματα που την καθιστούν ανέφικτη. 

Ποιοι είναι οι Άριστοι και ποιος θα τους επιλέξει. 

Η δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα αλλά ο όχλος κάνει λάθη. Ναι μεν ο όχλος ορίζει και οι αποφάσεις της ψηφοφορίας πρέπει να τηρούνται αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο κυρίαρχος λαός δεν έχει την ευθύνη των επιλογών του. Ο λαός κάνει και λάθη. 

Αν αυτό γίνει αφορμή ώστε ο καθένας να σκεφτεί σοβαρά τι έκανε και τι να κάνει, κέρδος θα είναι. 

Αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη ώστε να σταματήσει η κοινωνική παρακμή.