ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ

Στην κοινωνια που ζουμε, δεν εχουμε μαθει να ξεχωριζουμε τον πατριωτη από τον εθνικιστη. Ο πατριωτης αγαπα την πατριδα του χωρις να επιθυμει τη σφαγη των υπολοιπων. Αν σε αυτή τη χωρα δηλωσεις πατριωτης, θα σε χαρακτηρισουν φασιστα. 

Στην κοινωνια που ζουμε, τα μεσα μαζικης ενημερωσης είναι μεσα μαζικης επιρροης

Στην κοινωνια που ζουμε,  δεν εχουμε μαθει να ξεχωριζουμε τον ευσεβη από τον θρησκοληπτο. Αν εισαι ευσεβης θα σε χαρακτηρισουν ως φαρισαιο και θα σου πουν για τους παπαδες. Λες και η πιστη εχει να κανει με το ρασο. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  δεν εχουμε μαθει να ξεχωριζουμε την ανοχη απο το μισος. Αν πεις ότι ανεχεσαι μεν τους ομοφυλοφιλους αλλα  δεν θελεις το παιδι σου να γινει κατ αυτους, θα σε κατηγορησουν ως ρατσιστη. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  μαθαμε ότι επανασταση και εξεγερση σημαινουν καταστροφη και βια. Βια χωρις ιδεολογικο υποβαθρο δεν είναι επανασταση αλλα μεσο προς αποπροσανατολισμο..

Στην κοινωνια που ζουμε,  δεν εχουμε ακομα παρει χαμπαρι πως αναρχια και εθνικισμος είναι «τα μακρια χερια του συστηματος» που χρησιμευουν για να εγκλωβισουν μερικα ανησυχα πνευματα. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  κανουμε και καλα κανουμε, πορειες και καμπανιες για τον θανατο ενός αθωου 15χρονου αλλα σιωπουμε σε αντιστοιχους θανατους αστυνομικων στο καθηκον. Δεν πουλανε. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  δικαιωματα εχουν μονο οι δημοσιοι υπαλληλοι. Οι ιδιωτικοι εχουν μονο υποχρεωσεις. 

Στην κοινωνια που ζουμε, ο διαλογος μεταξυ των πολιτικων μας ταγων εχει 3 διαστασεις. Ξυλινος λογος, συνθηματα και φωνες στα παραθυρα. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  ενας ιερεας που θα λοξοδρομησει υπερπροβαλλεται. Ιερεις σαν τον Αναστασιο Αλβανιας και μεγεθη σαν τους Παϊσιο και Πορφυριο ( αναφερομαι επιτηδες σε συγχρονους ) σχεδον ενταφιαζονται

Στην κοινωνια που ζουμε,  ξερουμε ότι εχουμε οικονομικη κριση και πρεπει να περιοριστουμε οσο το δυνατον περισσοτερο. Το μαυρο χρημα που ρεει αφθονο, η διαχειριση των πορων που θα μπορουσε να είναι απειρως καλυτερη προς εξοικονομηση, ουτε λογος. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  μιλαμε για τη δημοσια δωρεαν παιδεια και ποσο αναγκαια είναι και αν πρεπει να εχουμε ιδιωτικη εκπαιδευση αλλα όταν καταστρατηγειται το ασυλο για να τα σπανε και να καταστρεφουν τη δημοσια παιδεια, «μην αγγιξετε τα παιδια» 

Στην κοινωνια που ζουμε, ολοι εχουμε ευκολη την κακη κουβεντα, την κατακριση, το κουτσομπολιο και τη ρουφιανια. Μια καλη κουβεντα ακομα αναζητειται… 

Στην κοινωνια που ζουμε,  προτιμουμε να αφιερωνουμε ωρες συζητησεων με τετριμμενενες ατακες περι της βιας των γηπεδων παρα να λυσουμε το ζητημα σε 5 λεπτα. 

Στην κοινωνια που ζουμε ( να και ένα καλο ) μαθαμε να απομακρυνουμε τους απαραδεκτους συγγενεις και να ασχολουμαστε με τους φιλους μας που είναι καλυτεροι

Στην κοινωνια που ζουμε,  προτιμαμε να δημιουργουμε νομους παρα να εφαρμοζουμε αυτους που εχουμε

Στην κοινωνια που ζουμε,  ολοι διαμαρτυρομαστε για το οικονομικο επιπεδο αλλα ολοι τρεχουμε να βγαλουμε πιστωτικη καρτα και παιρνουμε καταναλωτικα δανεια χωρις λογο. 

Στην κοινωνια που ζουμε, ολοι πιστευουμε ότι για όλα φταιει το κωλοκρατος αλλα κανεις δεν μιλαει για την ατομικη ευθυνη.

Στην κοινωνια που ζουμε,  μας φταιει το κρατος για τη μολυνση του περιβαλλοντος και ολοι πεταμε τα σκουπιδια μας εξω από το παραθυρο του αυτοκινητου

Στην κοινωνια που ζουμε,  μαθαμε να μην μας αρεσει το ποδοσφαιρο αλλα το αποτελεσμα

Στην κοινωνια που ζουμε,  ολοι πιστευουμε ότι οι πολιτικοι μας είναι αναξιοι –ας το πω κομψα- και ολοι τρεχουμε στα πολιτικα τους γραφεια για να πουλησουμε την ψηφο μας ώστε να μας κανουν ρουσφετι

Στην κοινωνια που ζουμε,  ολοι ψαχνουμε το αποτελεσμα αλλα κανεις δεν θελει να δει την αιτια που είναι η οργανωση και η διαχειριση

Στην κοινωνια που ζουμε,  ολοι λιγο ως πολύ γραφουμε αλλα κανεις δεν διαβαζει

Στην κοινωνια που ζουμε,  μαθαμε να θεωρουμε ότι οι δημοσιογραφοι είναι αλητες και ρουφιανοι αλλα ολοι διαμορφωνουμε αποψη από τα δικα τους λεγομενα

Στην κοινωνια που ζουμε,  η πλειοψηφια είναι ανισχυρη και εξουσια διαθετουν οι θορυβωδεις μειοψηφιες

Στην κοινωνια που ζουμε,  η μαγκια και το φιλελευθερο πνευμα σημαινει, απατρις, αθεος, gay, αφιλος, εκμεταλλευτης, απιστος στη σχεση και ότι εχει να κανει με το α το στερητικο. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  η ευγενεια θεωρειται φοβια

Στην κοινωνια που ζουμε,  η καλοσυνη, η αλλυλεγγυη και η ανθρωπια είναι αξιες που θεωρουνται ξεπερασμενες 

Στην κοινωνια που ζουμε όμως, ευτυχως ακομα δεν χαθηκε ΤΟ ΦΩΣ. Απλως θελει λιγο παραπανω ψαξιμο. 

Στην κοινωνια που ζουμε,  σας κανω τον εξυπνο

Στην κοινωνια που ζουμε, βαριεμαι τις τετριμμενες ευχες τυπου καλη πρωτοχρονια, το 2009 να είναι καταπληκτικο, υπεροχο και θαυμασιο.

Με αυτό το κειμενο θα κλεισει το 2008, με αυτό θα μπει το 2009. 

Ουτως ή αλλως στην κοινωνια που ζουμε, μαθαινουμε να ξεχναμε γρηγορα….

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΩΤΗΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ – Παιχνιδι χωρις ορια

Στο νοσοκομειο μου εφερε ενας φιλος το βιβλιο του Χρηστου Σωτηρακοπουλου και ηταν ακριβως ότι χρειαζομουν. Ένα ευπεπτο αναγνωσμα να περασω την ωρα μου χωρις να κουραζω το μυαλο μου. 

Εχω μια επιφυλαξη όταν στο ποδοσφαιρο προσδιδονται στοιχεια «θρησκειας» και ιερης ιδεολογιας». Δεν παυει όμως να είναι το πλεον λαοφιλες αθλημα και σε βαθος δεκαετιων  λατρευτηκε σε όλα τα μηκη και πλατη του πλανητη, οποτε το ακολουθουν μυθοι, θρυλοι και παραδοσεις. 

Αυτές καταγραφει ο συγγραφεας – δημοσιογραφος, με απλο τροπο ( αν και μερικες φορες κανει κατι τεραααααστιες προτασεις που πρεπει να τις ξαναδιαβασεις για να βγαλεις νοημα ) και σε οσους παρακολουθουν το ποδοσφαιρο, θα τους δωσει γνωσεις και θα τους διασκεδασει. 

Διαβαζεται ευχαριστα καθοτι είναι μια συλλογη αυτοτελων ιστοριων που ξεκιναει από τις απαρχες του αθληματος και φτανει μεχρι σημερα. Μπορεις να το διαβασεις ακομα και από το τελος προς την αρχη, αν δεν μπορεις να νικησεις την περιεργεια σου για συγχρονες ιστοριες. 

Σκεφτομαι πως πολλες από αυτες θα μπορουσε να τις διηγειται ενας παππους στα εγγονια του γυρω από το τζακι και ο συγγραφεας διαθετει αυτή την αφηγηματικη ζεση.

ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΘΗΒΑΙΟΣ, ΜΠΟΥΛΑΣ, ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ, ΚΑΛΥΒΑΤΣΗΣ

Όταν μου τεθηκε η προταση από έναν φιλο για να παμε στο μαγαζι που κανουν την εμφανιση τους οι κυριοι της επικεφαλιδας του παροντος, δεν το σκεφτηκα ουτε στιγμη.

Μου φαινηκε η πλεον ενδιαφερουσα προταση στη σφαιρα των «μεγαλων πιστων» και μια και βρεθηκε παρεα, ακολουθησα.

Σε γενικες γραμμες μου αρεσε και πιστευω πως είναι απειρως καλυτερη ως προταση διασκεδασης από τα λαϊκοποπ σκυλαδικα με τα λελουδα, την ανθυπομουσικη  και τις πλαστικες χαζογκομενες.

Το προγραμμα το κρατησε ο Παπακωνσταντινου και μου αρεσε η ιδεα των σκετς και των εμβολιμων αλλοτε χιουμοριστικων και αλλοτε σατυρικων παρεμβολων.

Ατομικα:

Καλυβατσης: Περιμενα να συμμετεχει περισσοτερο. Λιγο μιλησε, σχεδον ελαχιστα φανηκε. Θα ηθελα το εκρηκτικο του ταμπεραμεντο όπως τον ξερουμε από την τηλεοραση να εχει χωρο δρασης.

Μπουλας: Μου αρεσουν οι ανθρωποι που ξερουν τα ορια τους. Τραγουδησε απτα για εκεινον τραγουδια, ( και τα 5 που ειπε ηταν του Μαχαιριτσα ), βαδισε στην γνωστη πεπατημενη των παλαι ποτε «κουφωματων» και συμμετειχε στα σκετς με το γνωστο μποεμ και ελα μωρε τωρα στιλ του.

Θηβαιος: Ότι ξερουμε από τα τραγουδια του. Η λαϊκη πινελια της βραδιας αλλα καπου μου φανηκε πως πιεσε τον εαυτο του να φανει κατι μεταξυ σε Πλουταρχο και Κοτσιρα. Το παιδι του λαου, αισθανομαι και νοιωθω τα τραγουδια μου και ο σας αγαπω ολους. Τον εκτιμω σε γενικες γραμμες, αλλα δεν χρειαζεται τοση πολλη σκηνοθεσια.

Ζουγανελης: η μεγαλη απογοητευση, ένα μεγαλο κριμα. Ο ανθρωπος αυτος εχει χαρισμα και είναι σπανιο ταλεντο. Γιατι ρε φιλε, γιατι ρε αδερφε, καταφευγεις στην ευκολια της βωμολοχιας; Γιατι από τη στιγμη κατά την οποια μπορεις να γραψεις ότι θελεις ( ροκ, λαϊκα, μεχρι και χορωδια εβγαλε επι σκηνης ) για ποιον λογο στις 3 λεξεις οι 4 να είναι βρισιες; Για να πουλησεις μουρη τυπου δεν μασαω;

Δεν ειμαι χαζοπουριτανος, το να πεις μια δυο φρασεις στη ροη του λογου για να τον κανεις πιο ζωντανο ας πουμε, το κατανοω. Όταν όμως βριζεις τοσο πολύ, το μονο που καταφερνεις είναι να αδικεις τον εαυτο σου. 

Ειχε μερικες απειρου καλλου στιγμες αλλα καποιες άλλες όπως εξηγησα, με ενοχλησε.

Από τα σκετς που εκαναν, τα 5 στα 6 αφορουν τη Μονη Βατοπεδιου και τη σατιρα προς τους παπαδες. Αυτό με κουρασε. Λες και το μοναδικο μας προβλημα ως κοινωνια είναι οι ιερεις. Όλα τα αλλα τα λυσαμε. Βεβαια οι παπαδες είναι και ο πλεον ευκολος στοχος..

Δεν λεω, κανε μια αναφορα. Δυο. Αλλα δεκαπεντε;

Παπακωνσταντινου: Τον σεβομαι. Ποτε δεν εγινε μαϊντανος στα καναλια, δεν εγινε σκανδαλακιας για φτηνη δημοσιοτητα, κραταει για 30 χρονια το ιδιο σοβαρο προφιλ και είναι από τους ανθρωπους που ειτε σου αρεσει ειτε όχι, τον εκτιμας.

Πιστευω ότι μουσικα ο Παπακωνσταντινου μας τελειωσε με τη «σφεντονα», το 1992 αν δεν κανω λαθος.

Δεν είναι τυχαιο αλλωστε που το βραδυ που πηγα ειπε ( πριν από περιπου 3 εβδομαδες ), ολες τις μεγαλες επιτυχιες του που από τη μια μου ξυπνησαν γλυκες αναμνησεις αλλα από την άλλη  ηταν σαν να ακουγα ένα cd.

Ο επιλογος της βραδιας ηταν ένα εξυπνο ανκορ και ένας μαγνητοφωνημενος μονολογος του Ζουγανελη που ειχε πλακα και σχεδον δεν σε αφηνε να φυγεις αλλα και τα 340 ευρω ( τσουχτερο ποσο θα ελεγα ) στο ταμειο για δυο μπουκαλια.

Παντα σε αυτές τις περιπτωσεις, στο ταμειο κανει κρυο…

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ…

Στο νοσοκομειο, περαν των περιγραφικων που σας εγραψα, συνεβη και ένα γεγονος εντελως διδακτικο. Σαν να εφαγα 15 σφαλιαρες μαζεμενες. 

Το πρωι της Κυριακης, ημουν σε κατασταση τρικυμιας εν κρανιω και σχιζοφρενικης παρανοιας. Ηθελα όχι μονο να σκοτωσω ανθρωπο, αλλα και να τον φαω!!!

Καθομουν στο κρεβατι και μονολογουσα δυνατα «θελω να φυγω, θελω να παω στο σπιτι μου, δεν αντεχω άλλο εδώ μεσα». Όλα μου εφταιγαν και με την αισθηση ότι ημουν μονος, εβριζα και θυμωνα με τον τοιχο, το παραθυρο και τις καρεκλες.

Νευρακια, νευρακια;

Ακουσα μια φωνη.

Εξοργιστηκα ακομα περισσοτερο που εκτεθηκα και γυρισα το κεφαλι μου με το βλεμμα της οχιας. Ηταν η νοσοκομα που μπηκε στο δωματιο χωρις να το καταλαβω.

Σε μια επιδειξη αγενειας, της επιτεθηκα: Κοπελια, θελεις κατι;

Η νοσοκομα μου χαμογελασε: Επιασα βαρδια πριν από λιγο και ηρθα να δω αν χρειαζεσαι κατι. Καταλαβαινω πως νοιωθεις αλλα…..

Δεν προλαβε να τελειωσει τη φραση της. Ημουν εκτος εαυτου και αναζητουσα την αφορμη.

Όχι δεν καταλαβαινεις! Μηπως θελεις να ανταλλαξουμε; Ευκολο είναι να κανεις κηρυγμα εκ του ασφαλους! 

Με κοιταξε.

Την κοιταξα και εγω. 

Μια κοπελα, από αυτές που δεν χαζευεις στο δρομο εντυπωσιασμενος αλλα σε κερδιζουν με τη γλυκυτητα τους. Ένα κοριτσι με τα παραπανω κιλακια του, με ένα μεγαλο χαμογελο, με εκφραστικα ματια, που χωρις να σου μιλαει πολύ, το συμπαθεις αμεσως!

Ειχε ερθει όμως σε ακαταλληλη στιγμη.

Δεν ειπε τιποτα, μου γυρισε την πλατη και εφυγε. 

Ημουν αναμεσα στο τι μαλακας ειμαι και τι μου φταιει η κοπελα και στο δεν εχει δουλεια να κανει και χωνεται παντου. Αφου με ειδε εκνευρισμενο, δεν επρεπε να μου μιλησει

Μετα από λιγο ξαναγυρισε.

Τελειωσα προσωρινα με τη νοσηλεια και ηρθα να σου κανω παρεα μια και σε βλεπω μονο σου. Να καθησω για λιγο ή να σε αφησω;

Χωρις να μαλακωσω το υφος μου, της απαντησα: Ειμαι σε ένα κρεβατι ανημπορος, ποναω δεν μπορω να κουνηθω, δεν μπορω να κανω ένα τσιγαρο ενώ εσυ εχεις την υγεια σου και κανεις τις βολτες σου. Τι μπορεις να καταλαβεις; 

Μαριαλενα, ειπε.

Υποπτος.

Χαρηκα υποπτε.

Εγω δεν χαρηκα με αυτές τις συνθηκες…

Αληθεια υποπτε,  εχεις εστω μια εκλαμψη θετικης σκεψης ή όλα τα σφαζεις και όλα τα μαχαιρωνεις; Γιατι μιλας ετσι; Ενταξει χειρουργειο εκανες, αλλα δεν είναι δα και τοσο τραγικο! Τι να πει και αυτος που κανει εγχειριση ανοιχτης καρδιας!  

Αρχισαν να με πιανουν οι τυψεις για τη συμπεριφορα μου και της ειπα συνοπτικα ότι ειχα μια χρονια πολύ δυσκολη και το παρον ηταν το πικρο κερασακι στην τουρτα. 

Μου χαμογελασε και μου ειπε:

Από τα λιγα που ξερω από τη ζωη υποπτε, εμενα με εσωσε η σκεψη πως πρεπει η ιδια να παλεψω για το καλυτερο για να ερθει. Μπορει καποιος άλλος να περναει και χειροτερα από μας, οποτε δεν θελω να φανω αχαριστη στη μεγαλη δυναμη που μας βλεπει. Εγω εβαζα τα δυνατα μου για να ερθουν τα καλυτερα και προσπαθουσα να κρατησω το μυαλο μου στα σωστα του. Λαθος ή σωστο, ετσι πραττω. 

Γλυκια μου, αντετεινα σχεδον με οικτο, δεν μιλαμε για μια κακη στιγμη. Ειναι περιπου 15 συνεχομενοι μηνες που με παει ετσι...

Τωρα πια το γλυκο χαμογελο εδωσε τη θεση του σε ένα αυστηρο βλεμμα.

Λοιπον ακου υποπτε.

Από το 1990 αντιμετωπισαμε οικογενειακως μια ασχημη κατασταση. Ο πατερας μου ειχε μια μικρη βιοτεχνια, πηγαινε καλα, εκανε ένα ανοιγμα και βρεθηκε με ένα πληθος ακαλυπτων επιταγων στην πλατη. Αντιμετωπισαμε προβλημα επιβιωσης και υστερα από πολλους ψυχοφθορους και δαπανηρους δικαστικους αγωνες καταφεραμε το 2004 να ορθοποδησουμε.

Πανω που πηραμε μια ανασα, το ιδιο ετος παθαμε τροχαιο ατυχημα από έναν που νομιζε ότι ηταν πιλοτος και παραβιασε στοπ με αποτελεσμα ο πατερας μου να κληρονομησει ημιπληγικη τετραπληγια και από τοτε τον εχουμε σχεδον κατακοιτο στο σπιτι. Η αδελφη μου ηταν εγγυος. Από τη συγκρουση απεβαλε. Ακομα και το αυτοκινητο ηταν καινουριο, του αδερφου μου. Καταστραφηκε ολοσχερως, μολις το ειχαμε παρει.

Εγω μπορει να τη γλιτωσα από το ατυχημα αλλα τη βρηκα από αλλου. Ειχα μια σχεση, ημουν λογοδοσμενη. Ειχαμε προβληματα, εγινε και αυτό, του λεω να χωρισουμε για να μην του γινω βαρος.  Τελικα μετα από 6 μηνες τα ξαναφτιαξαμε.

Το 2005 υποπτε, μεινει εγγυος η νυφη μου και στο 6μηνο της ειπαν πως το παιδι είναι υδροκεφαλο και πρεπει να το ριξει. Τελικα το κρατησε και είναι υγιεστατο αλλα καταλαβαινεις ως οικογενεια τι ειδους αποφαση κληθηκαμε να παρουμε.

Τα προβληματα με τον πατερα μου συνεχιζονταν και με τη σχεση μου συζουσαμε πια. Δεν μου συμπαρασταθηκε ουτε μια σταλια. Μονη μου ετρεχα. Ο ιδιος ειχε μια καλη θεση σε μια εταιρεια και ενώ ζητουσαν ατομα δεν με βοηθησε να βρω κατι αξιοπρεπες και γυροεφερνα. Το ιδιο ετος εχασα και τους δυο παππουδες μου. Ετσι, υστερα από 10 χρονια σχεσης χωριζω υποπτε.

Εφυγα από την πολη μου και ηρθα εδώ στην Αθηνα, όχι σε αυτό το νοσοκομειο και είναι ζητημα αν ειχα 100 ευρω στην τσεπη μου. Ζοριστηκα πολύ.

Τι νομιζεις, σκαρτα 700 ευρω, αντε ζησε. 

Το 2006 και το 2007 να πηγαινοερχομαι στην πολη μου και εδώ και να τα βγαζω περα πολύ δυσκολα, να κανω υπερωριες και νυχτερινα για να στελνω χρηματα και στο σπιτι. Η αδερφη μου ξαναεμεινε εγγυος. Της ειπαν ότι επρεπε να ριξει το παιδι γιατι δεν ειχε κινηση στα χερια και θα εβγαινε αναπηρο. Προσευχηθηκαμε στο θεο, παρακαλεσαμε και περιττο να σου πω πως ότι εχει βγει ενας μπεμπαρος μουρλια! Όμως για 4 μηνες υποφεραμε.

Μετα από λιγους μηνες βρηκα τον συντροφο μου, που με στηριξε με τροπο που ουτε καν περιμενα. Ειμαστε πια 2 χρονια μαζι, αρραβωνιαστηκαμε το προηγουμενο καλοκαιρι και ηταν και είναι ο ανθρωπος χαρη στον οποιο εμεινα ορθια. 

Τωρα λοιπον υποπτε πολεμαω με τις δυσκολιες αλλα ο πατερας μου κανει προοδους, εγω βρηκα μια πολύ καλυτερη δουλεια εδώ, εχω τον ανθρωπο μου και η ζωη μου εχει βελτιωθει σε ολους τους τομεις. Το παλεψα όμως. Δεν μου χαριστηκε τιποτα.

Και ο θεος εδωσε και βρηκα τον δρομο μου. 

Σηκωθηκε από τη θεση της.

Λοιπον υποπτε, ηθελες να ανταλλαξουμε;

Μου γυρισε την πλατη και εφυγε….

Εμεινα κεραυνοβολημενος. 

Πως αυτή η κοπελα μου ειπε συνοπτικα ολη τη ζωη της από το τιποτα, για τη σφαλιαρα που μου εριξε, για την ανοχη της στην απαραδεκτη συμπεριφορα μου, γιατι οι πολεμιστες της ζωης και του φωτος εχουν τοση καλοσυνη που διαλυει τη δικη μου κακεντρεχεια…

Χτυπησα το κουδουνι.

Ηρθε μια άλλη. Ομορφη. Πολύ ομορφη.

Τη Μαριαλενα θα ηθελα σε παρακαλω.

Μπα; ( με την ενοχληση τυπου εγω η κουκλαρα με θελουν ολοι, πως ζητανε αυτή; )

Ναι σε παρακαλω. Φωναξε μου τη Μαριαλενα. 

Ηρθε. Σαν να μην ειχαμε πει τιποτα πριν, με το ιδιο ζεστο χαμογελο και την ιδια σεμνοτητα.

Θελω να σε ευχαριστησω. Για το μαθημα που μου εδωσες και το μεγαλειο της ψυχης σου κοπελα μου. Σου ευχομαι ολοψυχα το καλυτερο στη ζωη σου και σου ζητω συγγνωμη.

Δεν πειραζει. Στο νοσοκομεια ειμαι χρονια και καταλαβαινω. Καλη αναρρωση και καλη δυναμη.

Στενοχωρημενος για τον εαυτο μου, σαν να ηθελα να κρυφτω, προσπαθησα να κοιμηθω. Το απογευμα με ξυπνησαν δυο φιλοι που με επισκευθηκαν.

Την άλλη μερα, της αποχωρησης, εκλαιγα από τον πονο. Όταν με εβγαζαν να με πανε στο ασθενοφορο, την ειδα με την ακρη του ματιου μου. Δεν ειχα το κουραγιο να βγαλω ουτε λεξη. Την κοιταξα προσπαθωντας να γραψω με τα ματια μου τη λεξη ευχαριστω και μαλλον το καταλαβε. 

Με αποχαιρετησε με το ιδιο ζεστο και φιλικο χαμογελο…..

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ part 2

Ηγγικεν η ωρα της εγχειρισης. Σαββατο 20 Δεκεμβριου.

Το προηγουμενο βραδι δυσκολευτηκα πολύ. Το βραδινο αυστηρα μεχρι τις 10, αλκοολ ουτε ως σκεψη, νερο και τσιγαρο μεχρι τα μεσανυχτα.

Όλα τα τηρησα πλην του τσιγαρου που το τελευταιο καηκε κατά τις 3 το πρωι και στην τελευταια μου εξοδο, καταναλωσα χυμο. Να θυμηθω στην αυτοβιογραφια μου να αναφερω ποσο υποτιμητικα με κοιταξε ο βραζιλιανος προσωπικος μου ποτοαναμεικτης, οταν με στιβαρη φωνη και σιγουρο τονο προφερα το «ένα αναμεικτο σε παρακαλω».

Επεστρεψα οικαδε και αρχισα τις ετοιμασιες. Το τελευταιο μπανιο, ξυρισμα, ντεκαπαζ, πιρσινγκ και πιλινγκ, την τσαντα μου με τα ρουχα και τα βιβλια, τα εγγραφα που θα επρεπε να εχω μαζι μου. Ένα πληρες μενου λεπτομερειων για να μην τρεχω μετα και να μη μου λειψει τιποτα.

Καταφερα και κοιμηθηκα κατά τις 5 το πρωι με σκοπο να σηκωθω σε δυο ωρες να παω για το μαχαιρι. Ειχαμε κανονισει να παμε παρεα με έναν φιλο. Είναι πολυ σημαντικο να εχεις σε αυτές τις στιγμες έναν δικο σου ανθρωπο εκει. Ο φιλος δυστυχως δεν ηρθε γιατι τον πηρε ο υπνος και πηρα ένα ταξι.. Να δεχθω οποιαδηποτε δικαιολογια αλλα ρε αδερφε, όταν μιλαμε για χειρουργειο και επεμβαση, δεν λεει…. Ο καλος Θεος δεν με αφησε και ετσι όταν πηγα στο νοσοκομειο βρηκα αναπαντεχα έναν αλλον φιλο που με περιμενε εκει! Κατευθειαν από ξενυχτι να ναι καλα το φιλαρακι μου, ηρθε να μου συμπαρασταθει. Ποσο ανακουφιστηκα όταν τον ειδα…

Πρωινο ξυπνημα χωρις καφε και τσιγαρο είναι ένα βασανιστηριο σαν να να εχεις να φας μια εβδομαδα και να σε πανε βολτα από τη Χασια.

Με επιασαν οι χαμογελαστες γκομενες με τις λευκες φορμες να με πανε για εξετασεις. Αυτό το παγωμενο τυπικο χαμογελακι που το εκαναν κλοπι πεϊστ από τις αεαροσυνδους, γιατι πιθανως θα τους εχουν πει ότι ετσι ο ασθενης αισθανεται καλυτερα. Τελοσπαντων, καναμε μερικες εξετασεις, εχασα και την τελευταια ελπιδα αναβολης της εγχειρισης - καλες ηταν - και φτανουμε …στη ρομπα!

Μου εδωσαν να φορεσω ένα σεξι φορεματακι χωρις ντεκολτε αλλα με σκισιμο ολο τρελα από πισω και σε οποιαδηποτε κινηση μου, αποκαλυπτε κάθε κρυφο σημειο του αρχαιου ελληνικου κορμιου μου. Να θυμηθω σε ρηξικελευθη επιστολη μου στον υπουργο υγειας να ζητησω να αλλαξουν τα εγχειρητικα σεξι φορεματακια.

Μετα από αρκετη ωρα ηρθε ο μανικιουρ πεντικιουρ.

Ανελαβε να μου ξυρισει το γονατο για να διευκολυνθουν οι χειρουργοι. Τι απαλος, τι λεπτεπιλεπτος, τι προσεκτικος αυτος ο ανθρωπος. Οτι σπυρακι ειχα και ότι εξειχε λιγο του δερματος, μου το καταγδαρε. Με 3 χατζαπλαστ το λυσαμε το προβλημα και αν αρχικα ηταν αστειος ο συνειρμος των προχειργουργικων χατζαπλαστ, για αυτό πριν την τελικη εφοδο τα βγαλαμε.

Εδώ ρε μεγαλε σε πανε για τρελο μαχαιρι και μπαινεις στο χειρουργειο με χατζαπλαστ;

Φιλια στο φιλαρακι μου, κρατα μου τις παντοφλες, καλη επιτυχια, κουραγιο φιλε μου, χαρουμενα ασματα τυπου σαν θα πεθανω κλαφτε με, του νεκρου αδερφου και οδηγηθηκα δαφνοστεφανωμενος στο κρεβατι του Προκρουστη.

Διαφορες γκομενες με περιτριγυρισαν με ένα σωρο ειδικοτητες που δεν τις συγκρατησα. Ειχαν ολες όμως ένα κοινο σημειο. Η πρωτη λεξη ηταν βοηθος.

Ξαφνικα κατω από τα φως των προβολεων, ξεπροβαλλε ένα μικρο κεφαλακι με ένα τεραστιο χαμογελο κα ματια πεταγμενα προς τα εξω! Στην σκεφτηκα μηπως ηταν ο ΕΤ αλλα αμεσως η λογικη πρυτανευσε.

Εσυ θα πρεπει να εισαι ο Αγιος Πετρος ειπα και στο χειρουργειο ξεσπασε γελωτας.

Με ρωτησε λοιπον ο Αγιος Πετρος αναισθησιολογος αν ηθελα ολικη ναρκωση ή επισκληριδιο. Απαντησα πως επειδη ως ανησυχο πνευμα λατρευω την προσεγγιση με τις επιστημες, αν ειχα διαυγεια να βλεπω τι γινεται, θα ηταν πολύ ενδιαφερουσα εμπειρια να παρακολουθησω την πορεια της εγχειρισης.

Η επιστημη όμως αποφασισε ότι δεν με ηθελε θεατη και λιγο πριν ξεκινησουν τη σφαγη, με επιασε ένα αθλιος τσιγαροβηχας – μαλλον- και μου γυρισε τα αντερα. Ο βηχας εκτονωνεται κυριως από τους κοιλιακους μυς οι οποιοι ηταν ναρκωμενοι οποτε μου εβγαινε ένα παρατεταμενο και ξεψυχισμενο γκουγκουχου. Ο αποστολος Πετρος αποφασισε ότι επρεπε να με κοιμησει εντελως. Δεν πειραζει θα τα δω στο dvd της εγχειρισης! Να θυμηθω να το πουλησω σε μια δημοπρασια όπως κανουμε ολοι οι μεγαλοι σταρς, για να διαθεσω τα εσοδα για τη διασωση ενός εκπτωτου πλουσιου που τα εφαγε στο καζινο.

Η επομενη εικονα που θυμαμαι ηταν όταν με εβγαλαν από τον χωρο των πειραματων. Ειδα τον φιλο που με συνοδευσε, τον φιλο που ξυπνησε αργοτερα αλλα ηρθε και αλλους δυο να με περιμενουν και ενεργοποιηθηκα πνευματικα αμεσα! Αρχιζα να φωναζω ολε ολε ολε! Οι αλλοι γελαγαν και με πηγαν στο δωματιο. Ηρθαν και οι φιλοι αρχισα να τους μιλω κανονικα, σαν να μην ειχα ναρκωθει! Αρχισε και το τηλεφωνο να χτυπα, όμως αποφασισα να δωσω προτεραιοτητα σε αυτους που ηρθαν και δεν ασχοληθηκα με τις κλησεις. Σε λιγο σημανε πρωινο επισκεπτηριο τελος και εμεινα μονος. Πρωτη κινηση ηταν η διαπιστωση της καταστασης μου.

Σωληνακι από το γονατο για να φευγουν αιματα και υγρα.

Σωληνακι στα χερια με ορο.

Σωληνακι στην πλατη με μορφινη και από τη μεση και κατω, ελαφρως μουδιασμενος για τον πονο.

Και το χειροτερο ολων. Καθετηρας κυριες και κυριοι. Σε κάθε μετατοπιση εστω 5 εκατοστων, τσουξιμο, πονος και ενοχληση. Είναι δυσκολο να εισαι γυναικα δεν λεω, αλλα ενας αντρας με καθετηρα είναι ότι χειροτερο στην ιστορια του ανθρωπινου γενους!

Εμεινα καθηλωμενος αλλα από την ολη περιπετεια δεν ειχα καμια διαθεση να αναρωτηθω γιατι και πως. Στο θαλαμο κατά τυχη ημουν μονος και βρηκα την ευκαιρια να κοιμηθω για λιγο. Περασε το μεσημερι, απαντησα στις κλησεις που ειχα το πρωι, το απογευμα δεχθηκα επισκεψεις καλων φιλων και μπολικα τηλεφωνα ενδαιφεροντος.

Από τη μια λες μη με ζαλιζετε αλλα οποιος σε αυτές τις στιγμες του αρεσει να μενει μονος του τοτε θα τον στειλω στον Δημοσθενη Λιακοπουλο να ψαξει το γενεαλογικο του δεντρο. Αποκλειεται να είναι γηινος και ισως να καταγεται ειτε απο τους Νεφελιμ, ειτε από τους Ελλοχιμ. Καλυτερα να υπαρχει κοσμος να ενδιαφερεται για τον ασθενη παρα να μην υπαρχει κανενας. Καποια στιγμη φανηκε και ο γιατρος που μου εκανε μια μακροσκελη αναλυση της εγχειρισης: Μπραβο υποπτε τα πηγαμε θαυμασια, γεια σου τα λεμε αυριο.

Εφυγαν και οι επισκεπτες, τοτε ασχοληθηκα με τις κλησεις που μεχρι τοτε δεν είχα απαντησει σε καμια και τοτε μπηκε σε εφαρμογη το το πρωτο στρατηγικο σχεδιο. Τσιγαρο!

Φωναζω την νοσοκομα για να μου φερει νερο. Την εκοψα για καλο παιδι.

Καπνιζεις;

Ναι

Αρα με καταλαβαινεις…

Α, δεν γινεται απαγορευεται!

Ελα γλυκια μου εσυ με το τοσο ομορφο χαμογελο, σε παρακαλω. Άλλος ασθενης εδώ δεν υπαρχει… Ανοιξε μου το παραθυρο να κανω ένα τσιγαρο και μετα να σε φωναξω να το κλεισεις! Κανεις δεν θα το καταλαβει!

Αχ τι να σου κανω που σε συμπαθησα μου ειπε με ένα ψηγμα ποθου αλλα οντας αναπηρος ουτε καν εδωσα σημασια. Τελικα εκανα 3 τσιγαρα. Ααααααααααχ! Τι ωραια…. 

Παραδοθηκα στον Μορφεα και όταν ξυπνησα το πρωι, αναψα και άλλο. Μετα από λιγο ξαναπερασε ο γιατρος και αυτή τη φορα ειχε διαθεση για πολύ κουβεντα:

Λοιπον υποπτε, αυριο φευγεις! Μην καπνιζεις όμως ρε χαμενο κορμι! Ετσι και κολλησεις καμια λοιμωξη, τον ηπιες! Με αυτό το πνευμα συναινεσης αποφασισα να μην το παρατραβηξω και επιδοθηκα στο διαβασμα. Το τι διαβασα θα σας το γραψω σε άλλο πονημα για να εχω να κανω ανανεωση στο μπλογκ. Όλα σημερα θα τα μαθετε;

Μου εβγαλαν και τον καθετηρα καθως και τον ορο. Αυτόν τον πονο δεν προκειται να τον ξεχασω εκτος και αν παω στο μετωπο για να θυσιαστω για τα δικαιωματα των πιγκουινων.

Διαβασα σχεδον ολο το βιβλιο μονο που από τη μορφινη αργησα πολύ. Μετα από 5 λεπτα συνεχους αναγνωσης, οι γραμμες θολωναν, χαζευα λιγο τηλεοραση και ξαναμανα. Εμ ρε φιλε, σε νοσοκομειο πηγες και όχι στην εθνικη βιβλιοθηκη!

Ειχα ηδη αρχισει να φρικαρω. Καθηλωμενος δευτερη συνεχομενη μερα στο κρεβατι, ατσιγαρος, χωρις καφε ( βασικες βιταμινες της διατροφης μου ) χωρις αφοδευση, χρησιμοποιουσα προς διουρηση μια παπια που υπερχειλισε και ντρεπομουν να ζητησω αλλαγμα σεντονιων, ελαφρυς αλλα αρκουντως ενοχλητικος πονος σε κάθε μου μετατοπιση, ηθελα να φυγω εκεινη τη στιγμη. Το απογευμα το μενου ειχε επισκεψεις, δωρακια, τηλεφωνα και εφτασε το βραδι…

Εκει πια εκνευριστηκα αρκετα. Εκανα τσιγαρο. Μπηκε ο προϊσταμενος βαρδιας και μου εβαλε τις φωνες. Δικιο ειχε αλλα τι να του εξηγω.. «Βαλε με ρε φιλε καπου να κανω ένα τσιγαρο, ημαρτον!» τι να σας πω, δεν καπνιζω αλλα δεν μπορει να παραβιαζετε τους κανονες γιατι μετα θα λαβω μετρα, απαντησε και μου γυρισε την πλατη.

Να θυμηθω σε βαρυσημαντη επιτολη μου στον Προεδρο της Δημοκρατιας να διαμαρτυρηθω για τον ρατσισμο στους καπνιστες και να παρακαλεσω ώστε τα αντικαπνιστικα μετρα να εκτελεστουν μετα από δυο μουντιαλ. Τρια θα ηταν καλυτερα.

Το βραδι δεν κοιμηθηκα. Ο εκνευρισμος εγινε ουρανοξυστης και θυμηθηκα ιστορικες βραδιες όταν πολεμουσα για λογαριασμο της μαμας πατριδας για να ειστε σημερα εσεις ελευθεροι, που απελπισμενος υποστηριζα πως οι ωρες της σκοπιας δεν θα περασουν ποτε και θα παρω συνταξη ως σκοπανθρωπος.

Φτανει το πρωι, ηρθε ο γιατρος, μου περασε τον ναρθηκα, μου ειπε, αντε φευγεις με το καλο, φωναξα και τον φιλο που ειχαμε κανονισει να με εκανε delivery στο σπιτι μου, περασε και μια ξαδερφη και ενας άλλος καλος φιλος.

Τοτε λοιπον κυριες και κυριοι καταλαβα πως εκανα εγχεριση. Κατεβηκα σιγα σιγα να περπατησω με τις πατεριτσες δοκιμαστικα και ουρλιαξα από τον πονο. Ουτε 3 μετρα δεν μπορουσα να κανω. Πονουσα σχεδον παντου, με τις πατεριτσες δεν ημουν εξοικειωμενος καθως στο τσιρκο μεντρανο που θητευσα με μεγαλη επιτυχια εκανα το νουμερο με τους κροκοδειλους. Παραλιγο να πεσω δυο φορες και την τελευταια στιγμη κρατηθηκα από τον τοιχο. Εκλαιγα από τον πονο.

Ο φιλος, μου προτεινε να με παει ασθενοφορο γιατι δεν θα μπορουσα να μπω σε αυτοκινητο. Ειχε δικιο. Στη διαδρομη εκλαιγα συνεχεια. Κάθε λακκουβα και καημος. Τα ποδια μου μουδιασαν και κρυωνα. Καποια στιγμη φτασαμε. Με ουρλιαχτα με ανεβασαν στο σπιτι.. Ηταν ένα μαρτυριο.

Τα καταφεραμε. Ευτυχως που εστειλε ο θεος την ξαδερφη μου και ηρθε στο σπιτι και με βοηθησε πολύ με την τακτοποιηση των πραγματων. Επινοησαμε και τροπους ώστε να σηκωνομαι με το λιγοτερο δυνατο πονο. Να ναι καλα το κοριτσι…

Αφοδευσα! Τι ανακουφιση Υψιστε! Το καφεδακι μου, το τσιγαρακι μου, οι μουσικες μου! τι καλα! Θα ειχα αυτοκτονησει εκει μεσα!

Περασαν και δυο φιλοι από το σπιτι. Τι ωραια παρεα..

Αλλαξα και το παυσιπονο και τωρα δεν ποναω πια τοσο πολύ.

Ξερω ότι με περιμενει γολγοθας αποκαταστασης, φυσικοθεραπειες, πονος ( ελπιζω λιγοτερος ) και ταλαιπωρια.

Ξερω επισης ότι δεν πειραχτηκε το μυαλο μου και να, μπορω τωρα να γραψω, ξερω ότι εχω καλους φιλους που ετρεξαν να με δουν και να παρουν εστω ένα τηλεφωνο να ρωτησουν και ξερω επισης ότι στην κατασταση μου μπορω να κανω ωφελιμα πραγματα ώστε να μην αδρανω.

Θα μπορουσε να ηταν χειροτερα. Ένα ατυχημα…

Σας ξαναρθα λοιπον και σας ευχομαι ολοψυχα καλες και καλυτερες από τις δικες μου γιορτες!

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ part 1

Ότι μπορει να παει στραβα θα παει, λεει ο σοφος νομος του Μερφι και αλιμονο σε οποιον δεν τον λαμβανει υποψη του. 

Για μενα, ειδικα αυτό το 2008, ηταν υπεροχο. Ξεκινησε με τον πατερα μου ημιφυτο, αρτι αφιχθεντα από το νοσοκομειο. Βγαλαμε τις γιορτες ημιχαρουμενοι γιατι τουλαχιστον ηταν στο σπιτι αλλα προς το τελος Φεβρουαριου μας ο Θεος τον πηρε κοντα Του. Ξεκουραστηκε οριστικα. 

Εν συνεχεια ειχα τη φροντιδα της μητερας μου. Τρεχα στο νοσοκομεια, κανε γενικο τσεκ απ, πονοι περιεργοι στο κεφαλι, εγκεφαλογραφηματα, αξονικες εγκεφαλου, καλοηθης ογκος, αστο όπως είναι, αλλα νοσοκομεια, ποτε ποναει το ένα, ποτε χαλαει το άλλο, αρθροπλαστικη στο γονατο, φυσικοθεραπειες, αποκατασταση. Τα συνολικα στατιστικα λενε πως γυρισα τη μανα μου σε 15 γιατρους και εκανε δευτερο σπιτι τα νοσοκομεια για  2,5 μηνες. Μοναχοπαιδι γαρ, μπορω να εχω την ανακουφιση και την ψυχικη γαληνη πως σταθηκα. Το χρεος μου στους γονεις μου στην αναγκη το εκπληρωσα. Βιωσα τη μοναξια να τρεχεις μονος σου, να μην μπορεις να παρεις μια ανασα και με τις σχετικες γραφειοκρατιες βεβαιως βεβαιως αλλα οργανωθηκα, ημουν σε μονιμο συναγερμο, τα καταφερα. 

Βιωσα το να περνουν οι μερες και να μη δικαιουμαι να αμελησω, να ξεχασω, να αρρωστησω, να απουσιασω και να παραλειψω.

Ενας από τους παραγοντες που με βοηθησε πολύ ψυχοσωματικα ηταν ο ερασιτεχνικος αθλητισμος. Επαιζα 3 και καμια φορα ακομα 4 φορες την εβδομαδα ποδοσφαιρο και μπασκετ και ξεδινα. Εχω και το χαρακτηριστικο πως για το επιπεδο των φιλων  και της παρεας, τα αθληματα τα κατεχω σε καλο βαθμο, οποτε το απολαμβανα. Ειχα μπει μαλιστα σε προγραμμα απωλειας βαρους ( εχασα 11 κιλα ), καπνιζα λιγοτερο και κυριως ξερναγα την κουραση της ημερας. 

Φτασαμε λοιπον τον Σεπτεμβριο που ένα αγωνα μπασκετ ειχα μεγαλουργησει.

Τι τριποντα, τι διεισδυσεις, μια ομαδα μονος μου! Σε ένα μπασιμο βγαλμενο από τις παλαι ποτε ηρωικες προσπαθειες του Παναγιωτη Γιαννακη ως παικτη, βαζω το καλαθι, παιρνω το φαουλ και ο θρασυς αντιπαλος που τολμησε να πιστευει πως θα μπορουσε να με κοψει επειδη ετυχε να γεννηθει ένα κεφαλι ψηλοτερος, με εκανε να χασω την ισορροπια μου. Μικρο το κακο ως προς το παιχνιδι γιατι το καλαθι το εβαλα. Μεγαλο κακο ως προς εμε γιατι προσγειωθηκα με τεντωμενο γονατο.

Ο ηχος του «κρατς» είναι από αυτους που τους ακους μια φορα στη ζωη σου αλλα αποτυπωνεται για παντα. Στην αρχη δεν ενοιωσα κατι φοβερο. Λιγο πονο περιμετρικα του γονατου και για προληπτικους λογους αποχωρησα από το παιχνιδι. 

Το ποδι μου πονουσε όταν το τεντωνα αλλα περπατουσα κανονικα. Σε 3 γιατρους που απευθυνθηκα, μου ειπαν ότι επροκειτο για μια απλη κακωση και μετα από 3-4 εβδομαδες θα ημουν παλι εν δρασει. Παλι καλα σκεφτηκα, γλιτωσα τα χειροτερα…

Ομορφες ελπιδες, ομορφα διαψευδονται. 

Ο ιδιος πονος συνεχιζοταν σταθερα, τα αντιφλεγμονωδη δεν ειχαν κανενα αποτελεσμα, οι εβδομαδες εγιναν πια 6 και ανησυχησα.

Τοτε οι γιατροι μου συνεστησαν να κανω μαγνητικη.

Μετα ξεκινησε ένα νέο σαφαρι. Να δω τι εχω.

Επειδη κάθε φιλος εχει και τον «δικο του καλο γιατρο», ειμαι και πνευματικα ανησυχος, πηγα σε αρκετους. 

Ο πρωτος αφου κοιταξε τη μαγνητικη, μου ειπε πως δεν εχω τιποτα. Μου συνεστησε να παρω αντιφλεγμονωδη και σε 10 μερες να παω να παιξω.

Πεταξα στα ουρανια! Ουφ! Και ανησυχησα!

Ο δευτερος φροντισε ως βασανιστης του μεσαιωνα, να μου ξεριζωσει τη χαρα.

Κομμενο χιαστο εχεις φιλε, το δειχνει ξεκαθαρα η μαγνητικη. Αν θες να ξαναπαιξεις, πρεπει να κανεις χειρουργειο.

Τρελαθηκα.

Ο τριτος πρεπει να ηταν ο νοθος αδερφος του Κοναν του Βαρβαρου.

Εχεις διαλυσει χιαστο και μηνισκο, εχω ένα κενο αυριο αν θελεις, μπορουμε να κανονισουμε την επεμβαση!

Τα νουμερα αρχισαν να σφυριζουν σαν χειροβομβδες.

9.000 ευρω στο ταδε ιδιωτικο, 3.000 στο δεινα ( λιγοτερο φημισμενο ) νοσοκομειο. Το δημοσιο είναι μια λυση που ολοι ξερουμε ότι υπαρχει αλλα ολοι τη φοβομαστε.

Συνεχισα την ιατρικη περιηγηση ακουγοντας κουκουναρια.

Με ζαλισαν. Να μην ξερω τι πρεπει να κανω και ο καθενας να μου λεει τα δικα του. Άλλος ειπε «μην κανεις χειρουργειο, γυμνασε το ποδι σου και πηγαινε παιξε. Ο Μαυρος χωρις χιαστο επαιζε». Λες και εχουμε το ιδιο μυικο συστημα. Άλλος ειπε να παρω έναν ειδικο ναρθηκα και να παιζω με αυτόν. Με κουρασαν, με θολωσαν και ημουν σε διαρκη αγωνια περιφεροντας τη μαγνητικη σαν θιασο ακουγοντας τον κάθε μαθητευομενο μαγο.

Βρηκα ευτυχως και σοβαρους ανθρωπους. Που με ξεμπλεξαν και με βοηθησαν να παρω την καλυτερη αποφαση.

Επειδη θελω αυτή τη γνωση να μην την κρατησω για μενα, αποφασισα να σας γραψω για να εχετε μια ιδεα. 

Αυτό που επαθα είναι ρηξη προσθιου χιαστου. 

Το λοιπον ερωτημα που τιθεται ατομικα στον καθεναν είναι αν πρεπει να παει για μαχαιρι ή όχι.

Αν δεν παει, μπορει βεβαια να περπαταει αλλα μακρια από αθλητισμο. Οι πιεσεις και τα φορτια που δεχεται η αρθρωση είναι τοσο ισχυρες, ώστε σε μια αποτομη κινηση θα παρει στα χερια και τους μηνισκους και πιθανως και τους αλλους δυο χιαστους ( εσω και εξω πλαγιο ). Επισης, οι πιθανοτητες να χρειαστει ολικη αρθροπλαστικη  στο γονατο, αυξανονται γεωμετρικα με την παροδο των ετων. 

Αν παει, θα πρεπει να υποστει και τις συνεπειες.

Ενταξει δεν μιλαμε για ένα τετραπλο μπαϊ πας. Ουτε για βαραι κρανιοεγκεφαλικη κακωση.

Όμως μετα θα είναι ταβλα στο νοσοκομειο για 2 μερες, θα εχει για περιπου 1 μηνα πατεριτσες, θα πρεπει να κανει γυμναστικη, φυσικοθεραπεια και βεβαιως βεβαιως να μεινει εκτος δουλειας για περιπου 2 μηνες. 

Προτιμησα το σφαγειο γιατι βλεπω τις αλλαγες στο σωμα μου το διαστημα που ειμαι εκτος δρασης. Σε 3 μηνες, από τα 11 κιλα που ειχα χασει, πηρα πισω πανηγυρικα τα 8, καπνιζω αρειμανιως, αισθανομαι νωθρος και σχεδον ανικανος! Δεν ξαναπηγα να παιξω, από φοβο μην παθω τα χειροτερα. Τωρα, με τσιμπαει μεν αλλα μπορω και περπαταω.

Άλλος ειπε να κοψω ποδοσφαιρο και μπασκετ και να το γυρισω στο γυμναστηριο. Οσες φορες ξεκινησα γυμναστηριο, το παρατησα. Δεν αντεχω να κανω πως τρεχω σε έναν διαδρομο. Παιζοντας ποδοσφαιρο ή μπασκετ εχω ένα στοχο. Ενα κινητρο. Να βαλω καλαθι, να βαλω γκολ. Και γυμναζομαι. Να κανω πανω κατω τα ποδαρακια και τα χερακια σαν ρομποτακι, είναι πρωτιστως ψυχικο βασανιστηριο!

Από ιατρικης πλευρας, αρκετοι –δυστυχως- γιατροι μου ελεγαν βλακειες.

Αν παιξεις με ναρθηκα, το μονο που καταφερνεις είναι να μεινει αγυμναστο το γονατο. Ατροφει. Και δεν είναι σιγουρο ότι σε ένα γυρισμα θα μεινει στη θεση του ή αν θα παει 5 μετρα πιο κατω αφηνοντας με να το χαζευω. Αν δε, ο ναρθηκας σε καποια φαση του παιχνιδιου βρει στο άλλο γονατο, το κατεστρεψε.

Αν απλως το γυμνασεις ( Ο Μαυρος ασχετε γιατρε επαιζε με κομμενο τον οπισθιο χιαστο, όχι τον προσθιο ) και πας για μπαλα, μπορει να τα καταφερεις αλλα σε μια αποτομη κινηση κινδυνευεις να σακατεψεις το γονατο σου. Το ρισκαρεις;

Από τη μια λεω για να μου δωσω κουραγιο, πως αυτό το διαστημα θα εχει καλες στιγμες.

Θα γραφω, θα διαβαζω, εχω να ταξινομησω πραγματα και να κανω καταταξεις σε θεματα που δεν  μου το επιτρεψε η καθημερινοτητα  όπως μερικα αλμπουμ με 1000 και πλεον φωτογραφιες.

Από την άλλη φοβαμαι γιατι θα ειμαι ανημπορος. Μη χρειαστει κατι που θα πρεπει να κανω, ανησυχω για το πώς μπορω να ανταπεξελθω σε στοιχειωδη πραγματα της καθημερινοτητας, να βρω ανθρωπους να με τρεξουν πχ να κοψω τα ραμματα, στο ΙΚΑ για τις επιτροπες και τις χαρτουρες και στο φυσικοθεραπευτηριο.

Να ειχα έναν αδερφο παει στην ευχη. Έναν πατερα…

Η μητερα μου δεν θα ερθει καν στο νοσοκομειο καθως με τις πατεριτσες που κινειται, δεν θελω να ερθει σε κινδυνο. Ασε μην ειμαστε και σε διπλανα κρεβατια…

Μου μενουν οι φιλοι στους οποιους ελπιζω.

Ισως αυτή η κατασταση να είναι διδακτικη για να εκτιμησω τι ειχα μεχρι τωρα, το αγαθο της υγειας και το τι τραβανε οι ανθρωποι που είναι αναπηροι. Αυτους που ολοι τους βλεπουμε και τους συμπονουμε επιδερμικα αλλα παρκαρουμε στις ραμπες τους.

Ετσι λοιπον οσονουπω μπαινω για χειρουργειο.

Αν δεν σας ξαναδω, χαρηκα που σας εγραφα, να στε καλα που με διαβαζατε.

Αν βγω ζωντανος, θα το μαθετε γιατι θα σας ξαναγραψω.

Το πολύ πολύ να πεθανω.

Υγ. τι ωραιο ετος αυτό το 2008. Ουτε στον εχθρο μου δεν το ευχομαι…

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Καιρο ειχα να λαβω γραμμα!

Να λοιπον που πριν από λιγες μερες, ελαβα την παρακατω ιστορια. 

= = =

Καλησπέρα ύποπτε,

Περιεργάζομαι καιρό τώρα το blog σου, ενδιαφέρουσες ιστορίες και απόψεις από

άγνωστους ύποπτους.

Θαυμάζω τον τρόπο που χειρίζεσαι το keyboard σου, ως αποτέλεσμα της τόσο

τακτοποιημένης (δεν βρίσκω πιό ταιριαστή λέξη για την ώρα) σκέψης σου.

Θα εκτιμούσα τη γνώμη σου και γιά την δική μου ιστορία, εφ' όσον έχεις τον χρόνο και τη διάθεση.

Γέμισε ένα ποτηράκι με Jack ίσως χρειαστεί..

Ωσάν παιδί κι εγώ έπαιζα τάβλι σε γνωστό site όπου υπάρχει η δυνατότητα εφ'όσον οι παίκτες το επιθυμούν απ' ευθείας διαλόγου. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε η παρτίδα με τον sakis. Το παιχνίδι κυλούσε ομαλά [έχανα (την αξιοπρέπειά μου) 3-0], μέχρι που παρατήρησα πως μπορούσα να δω φωτογραφία του. Ομολογουμένως άντρας εντυπωσιακής ομορφιάς, συναγωνιζόταν ισάξια τον συνονόματό του γνωστό και μη εξαιρεταίο τραγουδιάρη. 

Τα 'χασα για λίγο αλλά προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να επαναφέρω στο μυαλό μου όλες τις στρατηγικές μεθόδους ''πώς να κερδίσετε στο τάβλι''. Με λύπη μου πρέπει να παραδεχτώ πως καμία δεν είχε αποτέλεσμα. Σύντομοι κυρίως χιουμοριστικοί διάλογοι, χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Παρ'αυτά δεν άργησε να έρθει η ανταλλαγή e-mail και η συνέχεια του

διαλόγου στο msn. Σε διάστημα περίπου 5 μηνών είχαμε μιλήσει 4-5 φορές λέγοντας χαζομάρες να περνάει η ώρα. Πρότεινε να κεράσει καφέ, ευγενικά αρνήθηκα λέγοντας την αλήθεια πως οι γνωριμίες μέσω internet με κάνουν να νιώθω αμήχανα και κομπλεξικά στη θέα της φωτογραφίας του. Δεν επέμεινε. Για λίγο καιρό λόγω υποχρεώσεων απείχα απ' το πολυαγαπημένο μου pc, οπότε και ανύπαρκτη η επικοινωνία μας. Επανήλθα κυρίως για να μιλήσω με φίλους εκτός Αθηνών. Δεν επεδίωκα ιδιαίτερη συνομιλία μαζί του κυρίως λόγω έλλειψης ουσιαστικού διαλόγου.

Άρχισε να εκφράζει παράπονα του τύπου ''Αν δεν σου μιλήσουμε, δεν μιλάς;''.

Απαντούσα με χιούμορ και χωρίς πολλές τύψεις. Μετά από διάστημα περίπου ενός

χρόνου ξαναχτύπησε με δεύτερη πρόταση εξόδου την οποία αρνήθηκα ξανά για τους  ίδιους λόγους. Ενοχλήθηκε αλλά έδειχνε να δέχεται την απόφασή μου, μέχρι που ήρθε η τρίτη και τελευταία πρόταση ένα μεσημέρι δύο μήνες αργότερα. Λίγο που ξαναχάζευα τη φωτογραφία του, λίγο περισσότερο η μοναξιά.. δέχτηκα, θέτοτας ως όρο ότι εκείνος θα έπρεπε να με προμηθεύσει με lexotanil προκειμένου να ξεπεράσω τον πανικό που ένιωθα. Με τη σειρά του δέχτηκε κι εκείνος.

Ορίστηκε ώρα και τόπος συνάντησης και αρχίζει το ματς. 

Φτάνει η μέρα, σχετικά γρήγορη ετοιμασία (γυναίκα είμαι), παίρνω ανάσα, θάρρος, το αυτοκίνητο του πολυαγαπημένου μου πατέρα και δρόμο. Πηγαίνοντας στο ραντεβού με παίρνει τηλέφωνο λέγοντας μου πως ξέχασε να φέρει τα lexotanil και πως μάλλον εκείνος τα είχε περισσότερο ανάγκη τη δεδομένη στιγμή. Συνειδητοποιώντας πως είναι εξίσου αγχωμένος για ένα παράξενο λόγο ηρέμησα.

Βρισκόμαστε, αμήχανος χαιρετισμός. Προσπαθούσα να κρύψω το γεγονός πως τα

μάτια μου είχα γίνει σαν πιάτα... ήταν πραγματικά πανέμορφος!

Καθόμαστε στο καφέ, αμηχανία παντού, στο βλέμμα, στα λιγοστά για αρχή λόγια,

στις κινήσεις.

Συνεχίζοντας τους διαλόγους απύθμενης χαζομάρας απ' το msn βρίσκουμε

ένα ρυθμό. Από 'κει και μετά η βραδιά κύλησε πολύ όμορφα. Ακολούθησε βόλτα με το αυτοκίνητο χωρίς τίποτα πονηρό να πλανάται. Ξαναβγήκαμε μερικές μέρες μετά, εξίσου όμορφο το κλίμα, αμοιβαία συμπάθεια και πιό ουσιαστικές συζητήσεις αυτή τη φορά. Ακολούθησε τρίτο ραντεβού, πιά το ένιωθα καθαρά... 

love is in the air!

Δεν ερωτεύομαι εύκολα, όταν όμως μου συμβεί χάνω τον κόσμο. Σχεδόν σταματάω να σκέφτομαι, αν και υπό κανονικές συνθήκες η λογική κοντρολάρει τα συναισθήματά μου, όχι όμως προς συμφεροντολογικούς ορίζοντες. Είμαι ευαίσθητος άνθρωπος και η λογική μου λειτουργεί κυρίως προστατευτικά.

Επανέρχομαι στο συμπαθές άσμα, γλυκές κουβέντες, διακριτικά αγγίγματα, καρδούλες παντού. Την καληνύχτα συνόδευσε μία αγκαλιά κι ένα πεντάλεπτο φιλί. Τι υπέροχο συναίσθημα. Ζούσαμε τον έρωτά μας μέχρι που δύο εβδομάδες αργότερα έπρεπε να φύγουν οικογενειακά διακοπές. Μου πρότεινε να πάω να τον βρω καθώς θα έμενε είκοσι μέρες σε νησί. Του είπα πως θα έκανα ότι μπορούσα, αλλά θεώρησα φρόνιμο να μην πάω καθ'οτι μικρό νησί, πολλοί γνωστοί του και της οικογένειάς του παραμόνευαν. Παραήταν φρέσκια η σχέση και δεν ήθελα τυχαίες γνωριμίες με γονείς.

Μετά τις εικοσαήμερες οικογενειακές διακοπές (μπροστά σε φίλους μου έμαθα πως...) θα πήγαινε σε άλλο νησί με φίλους του για μία εβδομάδα. Οπότε και κανόνισα ολιγοήμερες διακοπές με μία φίλη. Λόγω μικροατυχήματος που είχε και για το οποίο δεν φέρω καμία ευθύνη (ξεκαθαρίζω), ούτε καν σε επίπεδο σκέψης - κατάρας, οι διακοπές του περιορίστηκαν στο εικοσαήμερο. Μετά από πολύ υπομονή φτάνει η  ευλογημένη μέρα που θα γυρνούσε. Του στέλνω το πρωί την καθιερωμένη καλημέρα συμπληρώνοντας καλό ταξίδι και κανά - δυό γλυκόλογα. Απαντάει καλημέρα αλλά τελικά δεν γυρίζω σήμερα. Ανταπαντώ πως πέραν των άλλων είναι και χιουμορίστας το αντράκι μου. 

Συνεχίζει λέγοντας μου πως δεν αστειευόταν. Στην ερώτησή μου τι συνέβη και γιατί αναβλήθηκε η επιστροφή είπε πως απλά άλλαξε γνώμη! Επέλεξα να μην απαντήσω.

Τρεις ώρες αργότερα στέλνει sms πως την τάδε ώρα το καράβι

φτάνει Πειραιά και καλά θα έκανα να τον περιμένω εκεί. Μου πήρε λίγη ώρα να διώξω τις κακές λέξεις απ' το μήνυμα που του έγραφα και τελικά αρκέστηκα στο ''ειλικρινά πιστεύεις πως θα έρθω να σε υποδεχτώ μετά από τέτοιο χουνέρι; Καλά θα κάνεις να είσαι στο σπίτι μου την τάδε ώρα''. Παρ'ότι είμαι πεισματάρα τελικά πήγα.. 

Φτάνει το καράβι με το καλό, τον ενημερώνω πως είμαι στο λιμάνι και

τον περιμένω. Κατεβαίνει με το αυτοκίνητο, βρίσκεται δίπλα μου και δεν με έχει δει, τον φωνάζω, τον χαιρετάω. Πολύς ο κόσμος, δεν μπορούσε να σταματήσει, με νοήματα πιά μου είπε να βρεθούμε κατ'ευθείαν σπίτι του καθ'ότι ήμουν κι εγώ με αυτοκίνητο.

Ψιλοτσαντίζομαι που δεν έκανε καν την προσπάθεια να σταματήσει να με χαιρετήσει, αλλά επιστράτευσα όλη μου την κατανόηση και παρέμεινα με πολύ καλή διάθεση.

Έδωσε λοιπόν ο Θεός και βρισκόμαστε στο σπίτι του. Ωσάν άλλη Βουγιουκλάκη βγαίνω απ' το αυτοκίνητο και τρέχω στην αγκαλιά του, εκείνος αρκετά συγκρατημένος και ίσως λίγο ξαφνιασμένος απ' την ανυπομονησία μου. Δεν μπορώ να υποψιαστώ κάτι άλλο.Τον βοήθησα να μεταφέρει τις αποσκευές. Καθίσαμε λιγάκι στο σπίτι του, έπρεπε να φύγω αλλά συμφωνήσαμε πως θα βρισκόμασταν το βραδάκι. Μερικές ώρες αργότερα με ενημερώνει πως πρέπει να δει ένα φίλο του, οπότε και ακυρώνει το ραντεβού μας και ότι κατά πάσα πιθανότητα θα κοιμόταν στο σπίτι του φίλου!!! 

Δυσκολευόμουν ν' ακούσω τη φωνή του πιά γιατί οι καμπάνες που βαρούσαν μες το κεφάλι μου ήταν αρκετά ηχηρές. Συννέφιασα, του έδειξα διακριτικά πως δεν μου άρεσε η απόφασή του, αλλά απ' το να αρχίσω να γκρινιάζω χωρίς αποτέλεσμα προτίμησα να αρκεστώ στη φράση ''εντάξει, θα μιλήσουμε αργότερα'' (χωρίς απειλητικό ύφος). Στην προσπάθειά μου να μιλήσω μαζί του 3-4 ώρες αργότερα ακούω την αντιπαθέστατη κυρία να μου λέει πως η κλήση μου προωθείται, είμαι σχεδόν βέβαιη πως συμπλήρωσε ''ψυχραιμία!''.

Δεν το πίστευα, χωρίς να περάσει δευτερόλεπτο το κλείνω και ξανακαλώ φυσικά με  το ίδιο αποτέλεσμα... η κλήση μου συνέχιζε να προωθείται. Το κεφάλι μου επίσημα πλέον είχε γίνει καμπαναριό. Γιά κανα δεκάλεπτο το βλέμμα στο κενό και αμέσως μετά κινητό ανά χείρας γράφοντας ''Ήθελα να σου γκρινιάξω λίγο, αλλά τώρα θέλω να σου γκρινιάξω περισσότερο!'', περιμένοντας την αναφορά και ίσως απάντηση. Μία ώρα μέτα έρχεται η αναφορά αλλά όχι απάντηση. Ξανακάλεσα αλλά surprise... η κλήση μου προωθείται ξανα! Νιώθοντας το εγκεφαλικό να πλησιάζει και τα κέρατα να  ξεπροβάλλουν, έπεσα για ύπνο μετά από ένα μακρόσυρτο σνιφ, κλαψ, μπουχουχού.

Με πήρε τηλέφωνο το επόμενο πρωί μες τη χαρά, εγώ έβραζα (συγκρατημένα πάντα).

-''Όλα καλά χτες;''

- ''Ναι, μόνο είχα κάτι ενοχλητικά τηλεφωνήματα (κάποια πρώην

του εξακολουθούσε να τον ενοχλεί) κι έτσι το έκλεισα, το άνοιξα γιά λίγο μόνο να

μιλήσω με τον τάδε και το ξανάκλεισα''. Δεν είχα διάθεση να αρχίσω να γκαρίζω για τα αυτονόητα κι έτσι ενοχλημένη προτίμησα να κλείσω γρήγορα τη συνομιλία δίνοντας ραντεβού γιά το βράδυ. Βρεθήκαμε, δεν αναφέρθηκα καθόλου στο γεγονός περιμένοντας να δω αν θα άνοιγε από μόνος του κουβέντα. Άκρα του τάφου, σιωπή στον κάμπο...

Προσωρινά θάφτηκε το θέμα. Φοβίες, ανασφάλειες όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου, με καθησύχαζα σκεπτόμενη πως έτσι είναι ο έρωτας, όλα μεγεθύνονται και κατά πάσα πιθανότητα ήταν όντως στον φίλο του. Περνούσε ο καιρός κι εγώ ήμουν στον κόσμο μου, άλλωτε κουλουριασμένη στο κρεβάτι κλαίγοντας και άλλωτε καταχαρούμενη βλέποντας καρδούλες και πεταλούδες κόκκινες, πράσινες και κίτρινες. Ένα παρόμοιο γεγονός με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Η κλήση μου προωθήθηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη παραιτούμαι της προσπάθειας και απλά περίμενα δική του επικοινωνία.

Πέρασαν δύο μέρες χωρίς να 'χω νέα του. Ήμουν χιλιοστά μακριά απ' την παράνοια.

Αποφασίζω να τον πάρω τηλέφωνο μετά από τα λόγια μίας φίλης '' τουλάχιστον να

δεις τι έχει να σου πει και να μην αναρωτιέσαι - περιμένεις αιώνια''. Δεν απάντησε.

Κάλεσε λίγη ώρα αργότερα λέγοντας την εξής φράση: ''Σαν τα χιοοόνια!''. Εκεί κάπου χάνω την ψυχραιμία μου.. αστραπές, βροντές, νεκροκεφαλές κτλ. 

Δικαιολογίες των οπισθίων ''χάλασε το κινητό και δεν είδα την κλήση'' κάθε του λέξη από κει και μετά με πλήγωνε. Ειπώθηκαν πολλά. Του προτείνω να βρεθούμε την ίδια ώρα να μιλήσουμε από κοντά, μου είπε πως δεν είμαι αρκετά ψύχραιμη γιά να συζητήσουμε και πως είχε πονοκέφαλο.

Αντιπρότεινε να μιλήσουμε την επόμενη μέρα (η επόμενη μέρα ήταν τα

γενέθλιά του), τον ρωτώ αν θεωρεί πως η μέρα των γεννεθλίων του είναι κατάλληλη γιά τέτοιου είδους κουβέντα. Απάντησε πως δεν καταλαβαίνει και γιατί όχι;

Βρεθήκαμε νωρίς το απόγευμα αν και είχα φροντίσει να ντυθώ κάπως πιό επίσημα..

λόγω της ημέρας (προφανώς δεν είχα διάθεση χωρισμού). Παγωμένος χαιρετισμός, του δίνω το δώρο του (ένα ρολόι, είχα φροντίσει να χαραχτεί σε μη εμφανές σημείο η φράση ''μην αργήσεις'' για ευνόητους λόγους). Σύντομος γέλωτας και καθήσαμε σ'ένα καφέ. Πρόσπάθησα λοιπόν να ανοίξω συζήτηση γιά τα φλέγοντα θέματα, με διέκοψε βιαστικά και μου ζήτησε να μην το συζητήσουμε εκείνη τη μέρα! Το δέχτηκα γιατί η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ ήμουν έτοιμη γιά τέτοιο διάλογο. Τον ρώτησα πως θα γιορτάζαμε τα γενέθλιά του... θα βγω με κανά - δυό φίλους!

Δεν πίστευα  στ' αυτιά μου οπότε και κάνω την χαζή-διευκρινιστική ερώτηση.. δεν περιλαμβάνομαι στο menu? ...Εεερμ... θα βαρεθείς, αντροπαρέα θα 'μαστε και μη φανταστείς, γιά ένα ποτάκι μόνο. Η ελάχιστη αξιοπρέπεια που μου 'χε απομείνει δεν μου επέτρεπε να το συζητήσω παραπάνω. Αμέσως μετά συμπλήρωσε πως αν ξεμπερδέψει νωρίς θα ερχόταν να με πάρει να βγούμε. 

Δεν ήλπιζα σε κάτι τέτοιο, ούτε και ήθελα να τον βλέπω άλλο

γιά την ώρα οπότε και έφυγα καληνυχτίζοντάς τον. Στις δύο το βράδυ χτυπάει το

τηλέφωνό μου και ενώ βρισκόμουν ανάμεσα στο δεύτερο με τρίτο όνειρο ακούω τη φωνή του να μου λέει πως ξεμπέρδεψε με τους φίλους και επίσης πως είχε πλέον  περάσει η μέρα των γενεθλίων του. Με την ερωτικότατη φωνή του νταλικέρη που διέθετα εκείνη την ώρα του απάντησα πως ήξερα το ύπουλο σχέδιό του ''θα την πιάσω στον ύπνο'', του είπα θα τα πούμε αύριο και καληνύχτησα. 

Ξυπνώντας την επόμενη μέρα ξαφνικά όλα ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Δεν ήμουν διατεθειμένη να αναλώνω αισθήματα και χρόνο σε κάποιον που έδειχνε να μην με σέβεται και εκτιμά τουλάχιστον ως άνθρωπο (αν όχι ως κοπέλα του). Του τηλεφωνώ το μεσημεράκι να του πω να βρεθούμε το απόγευμα. Παρεπιπτόντως είχα κλείσει και μια συνέντευξη για δουλεία το ίδιο απόγευμα. Του εξηγώ πως την τάδε ώρα θα είμαι ούτως ή άλλως κοντά στο σπίτι του λόγω της συνέντευξης άρα 30 λεπτά αργότερα να βρεθούμε. 

Συμφώνησε όντας αρκετά ευδιάθετος. Όσο περνούσε η ώρα και πλησίαζε το ραντεβού, μου ερχόταν μία κατάθλιψη την οποία προσπαθούσα να διώξω με λογικές σκέψεις. Πήγα στην συνέντευξη όπου και πήρα τη δουλειά (γιούπι), μάλλον με λυπήθηκε ο άνθρωπος. Με το που ξεμπερδεύω του τηλεφωνώ να τον ενημερώσω πως σε 15 λεπτά θα ήμουν στο μέρος που συμφωνήσαμε (καμμένη απ' τα στησίματα). 

''Ναι κοπέλα μου, μόνο που θα αργήσω λιγάκι, κάνε καμιά βόλτα''. Γρίλισα λίγο, του 'πα μην αργήσεις πολύ και κλέισαμε. Φρόντισα να καθίσω σ' ένα πάρκο που 'χε κοντά να τον περιμένω. Με τα πολλά το υπέροχο κατά τα άλλα πάρκο μου κράτησε συντροφιά γιά μία ώρα και κάτι.

Αυτή η ώρα πέρασε πολύ διασκεδαστικά... τη μία βούρκωνα σκεπτόμενη πως δεν θα τον ξαναδώ και πως εξακολουθώ να είμαι ερωτευμένη μαζί του, λίγο μετά γελούσα με τον εαυτό μου που περίμενα ακόμη... άλλο να στο λέω κι άλλο να το ζεις... τσίρκο. 

Παρ'αυτά είχα αρκετό χρόνο να σκεφτώ ποιά θα ήταν η πιό σωστή αντιμετώπιση... μετά από ώριμη σκέψη λοιπόν αποφάσισα πως καλό θα ήταν να το αντιμετωπίσω όλο αυτό με χαμόγελο, γιατί ήξερα πως αν με πιάσουν τα κλάματα δεν θα σταματούσα ποτέ και στο κάτω-κάτω δεν ήθελα να με δει έτσι, πόσο μάλλον να με δουν και οι υπόλοιποι πελάτες του καφέ έτσι. Έδωσε ο Θεός και φάνηκε. Ανάσα, θάρρος, χαμόγελο και  πάμε. 

Πως θα συνεχίσουμε με χιούμορ αν δεν ξεκινήσουμε με καυστικό χιούμορ;

Τον καλωσόρισα μονολογώντας ''κρίμα το ρολόι'', χαμογέλασε ένοχα και μπήκαμε

στο καφέ. Καθήσαμε, του 'πα τα καθέκαστα για τη δουλεία που θα είχα απ' την επόμενη μέρα, χαζογελούσαμε σε αρκετά ευχάριστο κλίμα.

Σημείωση: Δεν είχε προηγηθεί ούτε αγκαλιά, ούτε φιλί. Δεν έκανα εγώ την κίνηση

όπως συνήθιζα, αλλά ούτε εκείνος το επεδίωξε. Πάνω στα γελάκια άρχισε να μου

χαϊδεύει το χέρι, νευρίασα αλλά δεν το έδειξα. Ήταν άλλα που με απασχολούσαν πολύ περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Περάσαμε αρκετή ώρα μιλώντας γιά άσχετα θέματα και γελώντας. Κάπου εκεί πήρε μία φίλη τηλέφωνο, της οποίας είχα εξηγήσει πως πήγαινα να χωρίσω, ξαφνιάστηκε ακούγοντάς με να γελάω, της είπα κανα - δυό χαζομάρες περί δουλειάς δίνοντάς της να καταλάβει πως δεν μπορούσα να μιλήσω. 

Λίγο αργότερα αποφασίζω να ανοίξω κουβέντα ''τι είμαι για σένα, τι είσαι για μένα''

όντας σχεδόν βέβαιη πως η συζήτηση θα κατέληγε να μιλάμε γιά το καινούριο cd του Ρέμου. Του εξηγώ λοιπόν ότι απ' τη συμπεριφορά του καταλαβαίνω πως δεν ενδιαφέρεται γιά μένα, πως μ' έχει πληγώσει κατ' επανάληψη και ότι έχω πάει σ' αυτό το ραντεβού με διάθεση χωρισμού. Έχω βάσιμες υποψίες πως δεν με πίστεψε, αν και δεν είμαι άνθρωπος που ξεκινάει τέτοια συζήτηση γιά λόγους εκφοβισμού. 

Τουλάχιστον αυτό θα 'πρεπε να το 'χει καταλάβει έστω απ' τον ενάμιση μήνα που είμασταν μαζί. Προσπάθησε να με καθησυχάσει πως θα βρίσκαμε κάποια λύση. Με σχεδόν επιθετικό ύφος (παραδέχομαι) του απάντησα πως ακούω τις λύσεις που έχει να προτείνει. Όπως το περίμενα δεν είχε κάτι συγκεκριμένο να πει. Με τρόμο υποψιάζομαι πως σκεφτόταν ''έλα μωρέ, θα σε πάρω αγκαλιά, θα σου δώσω ένα φιλί και όλα μιά χαρά''. Ξέρω πως έχω σοβαρό μερίδιο ευθύνης σ' όλο αυτό μιάς και ποτέ και δεν επέμενα στο να λυθούν επί τόπου οι όποιες διαφωνίες ή τυχόν παρεξηγήσεις αφήνοντας τα προβλήματα να διαιωνίζονται  και ο Σάκης να ζει ευτυχισμένος πως βρήκε την μοναδική γυναίκα πάνω στον πλανήτη που δεν γκρινιάζει. 

Όταν άρχισα να ονομάζω ένα - ένα τα προβλήματα ξαφνικά πήρε απόσταση, το βλέμμα στο άπειρο και όταν καταδεχόταν να σχολιάσει - απαντήσει στο

οτιδήποτε είχε ύφος αδιαφορίας. Μιά ατάκα του που δεν θα ξεχάσω ποτέ, μετά απ' όσα του 'χα πει με κοιτάει λέγοντας ''σιγά μην στεναχωριέσαι εσύ μ' αυτά!''. Ο κόμπος που είχα στο στομάχι μέχρι εκείνη την ώρα ανέβηκε στο λαιμό πνίγοντας με. Τον κοίταξα  βουρκωμένη ρωτώντας τον αν πραγματικά πιστεύει αυτό που είπε. Ήταν η πρώτη φορά που με είδε έτσι και η πρώτη φορά που διάβασα τόσο καθαρά στην έκφρασή του τις τύψεις και τις ενοχές που ένιωθε. Ψέλισε πως δεν φανταζόταν πως είμαι τόσο ευαίσθητη. Στο παρά πέντε έσωσα τα δάκρυα και δεν υπήρξε συνέχεια της συζήτησης. 

Προσπάθησα να κεράσω τους καφέδες υποννοώντας ξεκάθαρα πως δεν θα υπάρξει

άλλη ευκαιρία. Δεν με άφησε. Περπατούσαμε προς το παρκινγκ σε φαινομενικά καλή διάθεση. Φτάνοντας κοντά στο αυτοκίνητό μου τον χαιρετώ από απόσταση χαμογελώντας και λέγοντάς του ''να είσαι καλά και να προσέχεις''.

Η καρδιά μου έκλαιγε, η ψυχή μου ούρλιαζε αλλά ήξερα πως ήταν η πιό σωστή επίλογή. Με κοιτούσε κι εκείνος χαμογελώντας αλλά παράλληλα μ' ένα εξερευνητικό βλέμμα, προσπαθώντας να καταλάβει αν αστειευόμουν.

Δεν μίλησε. Τον κοίταξα μία τελευταία φορά προσπαθώντας να συγκρατήσω -

φωτογραφίσω τη μορφή του, χαμόγελο, μεταβολή και δρόμο. Ήξερα πως παραήταν εγωιστής και κακομαθημένος από προηγούμενες σχέσεις γιά να κάνει κίνηση να με  σταματήσει. Φεύγοντας κοιτώντας κάτω έβλεπα τη σκιά του.. στάθηκε για δύο δευτερόλεπτα κι έφυγε.

Ένα μήνα μέτα τον χωρισμό με έκανε ''φίλη'' στο facebook (απαντώντας σε δικό μου request που του 'χα κάνει όταν έιμασταν μαζί). Τον διέγραψα. Σήμερα δύο μήνες μετά τον χωρισμό, παραδέχομαι πως δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον φέρω στο μυαλό μου. Ο παραμικρός διάλογος, βλέμμα, άγγιγμα μας έχει παίξει σε άπειρα repeat στο φτωχό νου μου. Ξέρω πως θα μου περάσει. Μου ήταν πάντα δύσκολο να αποχωρίζομαι ανθρώπους απ' τη ζωή μου. Τρομερά επώδυνη διαδικασία. 

Παραμένω αισιόδοξος άνθρωπος γι' αυτό και ελπίζω να μην χρειάστηκες παραπάνω από ένα Jack Daniels, να μην σου μαύρισα την ψυχή, όπως ελπίζω να βρεις χρόνο να μου γράψεις τη γνώμη σου. 

Ευχαριστώ γιά την υπομονή.

Στελλα

= = =

ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ

= = = 

Γλυκια μου Στελλα,

Σε ευχαριστω πολύ για την επικοινωνια και την εμπιστοσυνη.

Αν πρεπει να συνοψισω σε μια λεξη την ιστορια σου, αυτή είναι το «αργησες».

Η ιστορια σου παντως εχει ένα χιουμοριστικο σημειο.

Πρωτη φορα διαβαζω να λεει ανδρας σε γυναικα ότι εχει πονοκεφαλο!

Τον θαυμαζω! 

Θα ηθελα να ακουσω πολύ και την αντιπερα οχθη.
Να ξερω ποσο πιεσες, ( μου φαινεσαι αρκετα κτητικη ) να ξερω τι εχει να πει και ο άλλος. Δεχομαι όμως ότι εγραψες και συνεχιζω:

Το κουρασες.

Ερωτευτηκες, θολωσες και ανεπτυξες προσδοκιες χωρις λογο.

Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, στα γενεθλια του να την αγνοει;
Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, όταν αυτή του λεει πως δεν είναι ευχαριστημενη, να μην κανει κατι να την κρατησει;
Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, να αγνοει τις κλησεις της, να λεει αστειες δικαιολογιες και σχεδον να την αποφευγει;

Είναι δυνατον ανδρας που να θελει μια γυναικα, να τη στηνει;

Είναι πολύ εγωιστης και ξερει ότι σαν εσενα πολλες. Για αυτό και δεν τρελαινεται να δεθει και να δοθει.

Σε ειχε για ένα ακομα παιχνιδι ( για αυτό και οι τοσο αραιες επικοινωνιες ) του κατσες, σε χαρηκε και σε χαιρετησε με τον τροπο του. Αυτό το οποιο βλεπω είναι σκοπιμοτητα από μεριας του να ξενερωσεις. Το πετυχε αλλα πολύ πιο αργα από ότι περιμενε.

Αργησες πολύ να εκδηλωσεις ότι ειχες μεσα σου. Το ανεβαλλες μπας και δειξει μια μεγαλυτερη ελξη στο ατομο σου αλλα σε αυτές τις περιπτωσεις το πραγμα φαινεται από την αρχη. Η ελπιδα που μπλεκει με το συναισθημα και στο τελος τα δακρυα είναι πιο εντονα.

Δεν εγινε και τιποτα συγκλονιστικο. 1,5 μηνας ηταν. Απλως το παλικαρι μετρησε άλλη μια κατακτηση. Εσυ αυτό που πρεπει να μαθεις και να γινεις καλυτερη, είναι πως αν δεν βλεπεις ανταποκριση, να το θιγεις. Ειλικρινα, ευγενικα αλλα αμεσα.

Ερωτευθηκες, περιμενες, απογοητευθηκες, στενοχωρηθηκες.
Είναι λογικο αν δεχθω το πενταμορφος να κολλησες. Οποιος πει ότι δεν επιρεαζεται από την ομορφια του / της συντροφου του, να σηκωσει το χερι ψηλα να του γραψω δωρεαν την αυτοβιογραφια του. Συμβαινει σχεδον σε ολες τις γυναικες να μπαινουν σε αυτή τη διαδικασια τυπου «οι άλλες δεν τον κρατησαν αλλα θα τα καταφερω εγω» Και την πατας γιατι τετοιοι τυποι ΔΕΝ δενονται.
Δεν τον ειδα να προσπαθει για σενα.
Δεν τον ειδα να συμμεριζεται τα συναισθηματα σου.

Σημασια δεν εχει τι περναμε.
Σημασια εχει τι μενει.

Μαθε από αυτή σου την εμπειρια πως αν δεν βλεπεις ανταποκριση, χαιρετα το.
Μαθε επισης πως τα πραγματα συνηθως λυνονται με έναν ηρεμο διαλογο και όχι με την οργη και τη γκρινια που ειχες εσυ υπο την πιεση των συναισθηματων σου.
Οχι με τον χαβαλε, τα τριτα θεματα, το αστο για αυριο, το δεν πειραζει, κανει τζιζ τωρα το συζηταμε μια άλλη φορα.

Απλα και ωραια.
«Ναι μεν μου αρεσεις αλλα ξερεις, με στενοχωρει το α, το β, το γ.»
Αν δεν δεις ανταποκριση, μην το κουραζεις. Δεν εννοω αποκλειστικα να υποχωρησει ο άλλος ντε και καλα για να σου κανει χαρη. Εννοω διαθεση εξερευσης λυσης. Αυτά τα πραγματα φαινονται από την αρχη και οι ανθρωποι την πατανε λογω των προσδοκιων τους. Πιστευουν ότι κατι θα αλλαξει στο μελλον. Δεν αλλαζει.

Ο τυπος λοιπον, κατεκτησε το τροπαιο και δεν ειχε κινητρο για κατι άλλο.
Η αδιαφορια του ηταν τοσο σαφης οσο και το πιστολι στον κροταφο «Δεν περιμενα ότι θα σε πειραζε αυτό». Χαρηκα Καλιαμάγκουρας. Αυτό πολύ απλα σημαινει «ελα μωρε τωρα, τι με ζαλιζεις τωρα…»


Ο ιδιος δεν θεωρησε ότι εγινε και τιποτα φοβερο μεταξυ σας. Για αυτό και σε εκανε add στο facebook. Αν αυριο τον παρεις τηλεφωνο, θα βγειτε. Θα δοκιμασει να το κανετε και χαιρετε.


Αυτά τα πραγματα είναι σαν το περπατημα.

Μια το ένα ποδι, ακολουθει το επομενο.
Πορεια.

Αλλιως, αστο, συνεχισε τον δρομο σου και μη χανεις τον χρονο σου.

Ρωτα τον εαυτο σου, μεινε στο υπογειο μεχρι να σου περασει και σκεψου:

Αξιζει να στενοχωριεσαι άλλο για μια ωραια εικονα;

May the force be with you

Suspect