ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Α…

Καταπληκτικος ο επιλογος.

Όπως μας αξιζε.

Ομως επρεπε..

= = = = =

Θα σε θυμάμαι……

Δεν ξέρω αν είναι η φωνή σου που ακούω και ξαγρυπνώ ή το θρόισμα των φύλλων που η μακρινή σου ανάσα έσυρε πάλι κοντά σε μένα.

Κάθε διυλισμένη μου σκέψη θάβεται στον δικό σου ερχομό όπως η άνοιξη……

Όταν έρχεται η άνοιξη φέρνει τη γέννηση των λουλουδιών, βαπτίζει τη φύση από το χώμα μέχρι την πιο ψηλή κορυφή του βουνού και τότε οι κάμποι λούζονται από την μπογιά της πιο παράξενης πινελιάς σαν σε πίνακα του πιο διάσημου ζωγράφου, για ν’αναβλύσει νέα οράματα για να διεγείρει τα συναισθήματα και να φέρει το δέος στην ζωή την τόσο σκοτεινή…

Και μετά η άνοιξη δίνει τη θέση της σε άλλους καιρούς, χάνεται στο πέρασμα του χρόνου ….έτσι και η σκέψη μου για εσένα όταν είναι αληθινή έρχεται για να με ξυπνήσει από το έρεβος και να γεννήσει μέσα μου αισθήματα αστείρευτης ομορφιάς και τότε πλέω σε μια σχεδία ακυβέρνητη χωρίς πυξίδα για να την αισθάνομαι παντού, χωρίς κλεψύδρα για να μην τελειώνει ποτέ……σαν την ανατολή που προμηνύει στους χώρους των ματιών γήινα θρύμματα ευτυχίας….

Και μετά κάπου στην άκρη των ματιών φεύγει το δάκρυ που πέφτει για να ξετυλίξει το πέπλο της νοσταλγίας…Σαν την άνοιξη λοιπόν έρχεσαι και φεύγεις, φέρνεις τη χαρά, φέρνεις και τη λύπη μα πριν φύγεις με σκεπάζεις με το πέπλο της νοσταλγίας και με φιλάς στα χείλη για να με νανουρίσεις με τον πιο γλυκό αποχαιρετισμό και μετά ξυπνώ και τρέχω στα μονοπάτια της ψυχής για να σε φτάσω είναι όμως αργά, γιατί έχεις ήδη χαθεί.

Δεν ξέρω αν μιλούν οι ψυχές θα ήθελα όμως ν’ακούσω τη φωνή σου για μια ακόμη φορά μέσα από τη δική μου ψυχή.

Είναι βλέπεις αυτές οι μοναδικές στιγμές που ζούσα μαζί σου, στιγμές που η φωνή σου ακουγόταν στην φωνή μου στιγμές που η ψυχή σου γεννιόταν μέσα από την ψυχή μου, στιγμές που το σώμα σου περνούσε μέσα από το δικό μου για να μπορεί να γράψει η σκέψη σου τους δικούς μου στίχους………….