ΚΟΡΙΟΛΑΝΟΣ - ΗΡΩΔΕΙΟ

Απο τις πιο κουραστικες παραστασεις που εχω δει. Στο τελος χειροκροτησα μανιωδως, οχι γιατι εντυπωσιαστηκα αλλα γιατι επιτελους τελειωσε.

Περι του «Κοριολανου» ο λογος, του Σεξπιρ ( ποτε δεν καταλαβα βαση ποιου ορθογραφικου κανονα το γραφουν Σαιξπηρ ) σε σκηνοθεσια Κακογιαννη με τον Κυριακιδη, τη Βουρτση, τον Βογλη, τον Κεντρο και τα αλλα παιδια..

Με σκοτωσε ψυχολογικως. Με διελυσε. Μονο κατοπιν ποσης 13 τεκιλων, επανηλθα. Ειχαμε εισιτηρια στο πανω διαζωμα. Για να δεις, θες κυαλια. Δεν ειχαμε. Ξερω. Ας προσεχαμε. Αν εξαιρεσω τον Κυριακιδη και τον Βογλη τους υπολοιπους τους χαναμε ακουστικως. Λιγο η φαντασια, λιγο η εικονα, λιγο το ψιλοπεριπου εβγαζα ακρη αλλα με κοπο.

Παρασταση 3 ωρων. Δεν ξερω, ωρες ωρες με πιανουν κατι φιλοσοφικα ερωτηματα τυπου αν υπαρχει θεος, τι ειναι αγαπη, αν μπορει να βρει κανεις αληθινους φιλους, ποιος θα δειρει τον Σουγκλακο, σε ποια θεση παιζει ο Ζιοβανι και χθες προστεθηκε ακομα ενα. Αφου ρε φιλε, οτι εχεις να μας πεις, μπορεις να το κανεις σε 1-1,5 ωρα, γιατι πρεπει να καθομαστε στο επιβλητικο πλην αβολο Ηρωδειο για 3; Ολοι λενε οτι ο Σεξπιρ, ο μεγιστος, ο τρανος, ο γιγαντας.

Τολμω να διατυπωσω οτι δεν μου αρεσε. Ανακαλυψα επισης ποια ηταν η πηγη εμπνευσης του Φωσκολου για τους επικους διαλογους των ατελειωτων σιριαλς του. «Ω τρισκαταρατε, σκοτεινε αρχοντα, γιε του πενθους και της μοιρολατριας, ειθε να σου χαρισουν οι θεοι ολες τις αρρωστιες του κοσμου, η φλογα του σπαθιου μου θα πεσει πανω σου και θα σου καρατομησει ολες τις φλεβες και τις αρτηριες σου, το μισος μου για σενα τοσο δυνατο οπως ο τριτος δεξια βραχος στο ακρωτηρι του Γιβραλταρ, η λαβα που καιει την καρδια μου θα γινει ορμητικος ποταμος που θα σε πνιξει στο πελαγος της ανυπαρξιας, ω κλαυσιγελε, ανθρωπαριο που τολμας να με κοιτας πανω απο το πηγουνι και κατω απο το μετωπο.»

Και ολα αυτα απλως για να πεις στον αλλον «αει παρατα μας», ε, συγγνωμη αλλα δεν το αντεχω. Ξυλινος και υπερβολικος λογος που με κουραζει. Οσο για τους ηθοποιους, ο Κυριακιδης με αφησε οπως συνηθως εμενε και ο Ατματζιδης στη δυση της καριερας του. Αγαλμα. Τον ειχα ικανο μονο για σιριαλ της πυρκαγιας, του ερωτος και του ολεθρου αλλα ηταν σπουδαιος. Ο Bογλης μπερδεψε 5 φορες τα λογια του αλλα η υποβλητικη του παρουσια σχεδον εσβησε το ψεγαδι. Η Βουρτση στο δευτερο ημιχρονο εκανε αυτο που ξερει καλα. Εκλαψε. Στο δικο της σημειο,που κορυφωνοταν το δραμα της παραστασης, δεν ακουγοταν. Ο Κεντρος ειναι καλυτερος, πολυ καλυτερος σε κλειστους χωρους και μαλλον χαθηκε στο ανοιχτο γηπεδο. Οι 2 δημαρχοι ηταν εξαιρετικα πειστικοι σε σημειο που αν ειχα μια μολοτοφ ( που ειναι και της μοδας ) θα τους την πεταγα. Φωτισμοι και μουσικη παιρνουν θετικο προσημο οπως επισης και οι χορογραφιες που προσεφεραν ωραιο θεαμα.

Σιγουρα, η παρασταση ειχε πολλα να πει, ειχε μπολικο food for thought. Με τετοιο κειμενο και με τοσο μεγαλη διαρκεια μετετραπη σε thought for food, cigar, drink and sleep.

Για την ιστορια, τα στοιχεια της παραστασης:ΚΟΡΙΟΛΑΝΟΣ ΔΡΑΜΑ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Σκηνοθ.: Μ. Κακογιάννης. Παίζουν: Βλ. Κυριακίδης, Μ. Βούρτση, Γ.Βόγλης, Γ. Κέντρος, X. Εμμανουήλ, Ν. Χατζόπουλος, Μ. Βακούσης, Τ.Παπαμόσχου. Σκην.: Απ. Βέττας. Κοστ.: Γ. Μετζικώφ. Μουσ.: Κ.Κακογιάννης. Οπλομαχίες: Κ. Μπουμπούκης Η μυρωδιά του πολέμου και της φρίκης, η ρωγμή στην ηθική του ανθρώπου,και στο κέντρο μια αμφιλεγόμενη σκληρή προσωπικότητα ενός Ρωμαίου στρατηγού