ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΙΚΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

 

Για να λυθεί ένα πρόβλημα, προφανώς και πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα για αυτό άλλωστε και τα νοίκια είναι στα όρια της παραφροσύνης.

Γιατί ανεβήκαμε τουριστικά, γιατί υπάρχουν πολλά Airbnb, γιατί η αστυφιλία συνεχίζεται, γιατί έχουμε λαθρομετανάστευση και γιατί δεν χωράμε.

Για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση παίρνει ημίμετρα και κάνει πασαλείμματα. Ωραίες οι ανακοινώσεις στα ΜΜΕ, το τάδε πρόγραμμα και το δείνα πρόγραμμα και στην πραγματικότητα επωφελούνται πολύ λίγοι σε σχέση με τις ανάγκες.

Οριστική λύση θα δινόταν κατά την άποψη μου αν κινηθούμε σε τρεις κατευθύνσεις.

 

Α. Κατά τις δεκαετίες των 80 και 90, όταν στην Ελλάδα συνέρρεαν άφθονα χρήματα από την Ευρώπη, ο μέσος Έλληνας είχε ένα μεγάλο και ένα εναλλακτικό όνειρο. Το μεγάλο ήταν ο διορισμός στο δημόσιο. Το εναλλακτικό ήταν το δικό του κατάστημα. Να νοιώθει επιχειρηματίας. Γεμίσαμε λοιπόν λογής λογής καταστήματα που μοιραία έκλεισαν.

Αυτά που δουλεύουν είναι τα καφέ και τα νυχάδικα που ξεφυτρώνουν σαν τις τσουκνίδες. Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί δρόμοι στην Αθήνα που διαθέτουν πάρα πολλά τέτοια μαγαζιά εγκαταλελειμμένα. Κλειστά, βρώμικα, χάλι μαύρο.

Καταρχάς θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος που λέει ότι για να γίνει μια τέτοια αλλαγή θα πρέπει να συμφωνήσει το 70% των ιδιοκτητών της πολυκατοικίας. Αυτό δεν πρόκειται να  γίνει. Γιατί ο κόσμος είναι φθονερός, γιατί δεν βγάζεις άκρη, γιατί σε κάθε πολυκατοικία υπάρχουν κλειστά διαμερίσματα με αφανέρωτους ιδιοκτήτες. Επίσης, γιατί υπάρχουν άνθρωποι είτε γηγενείς είτε αλλοδαποί, που θα σου πουν όχι είτε για να τους πληρώσεις είτε γιατί είναι κακόψυχοι.

Πολλά ισόγεια 50-60-70 τετραγωνικών που μια χαρά κατοικίες γίνονται, δεν είναι διαμπερή. Να δοθεί δια νόμου η δυνατότητα, όπου μπορεί να ανοίξει μπαλκονόπορτα, να γίνει.

Υπάρχουν πάρα πολλά ισόγεια στην Αθήνα που δεν θα ξαναγίνουν καταστήματα ποτέ. Γιατί να μην παραχωρηθούν ως κατοικίες. Ας πληρώνουν και μια μικρή συμμετοχή στα κοινόχρηστα για να αυξάνονται και τα έσοδα των πολυκατοικιών και θα καλύψουν ανάγκες.

 

Β. Υπάρχουν πολλά κλειστά διαμερίσματα που οι ιδιοκτήτες τους δεν ενδιαφέρονται να τα αξιοποιήσουν. Είτε γιατί δεν συνεννοούνται οι κληρονόμοι. Είτε γιατί δεν μπορούν. Είτε γιατί βαριούνται. Είτε γιατί δεν θέλουν. Είτε γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα. Είτε γιατί δεν υπάρχουν ανάμεσα μας και δεν έχουν κληρονόμους. Εκεί λοιπόν να θεσπιστεί αναγκαστική ανακαίνιση στην οποία ο ιδιοκτήτης δεν θα συμμετέχει οικονομικά και όταν γίνει η πώληση ή η ενοικίαση, να παίρνει ένα 25 – 30 % και να τελειώνουμε.

Παράδειγμα :

Διαμέρισμα σε πολυκατοικία που έχει 5 χρόνια άδειο. Άσε που είναι πηγή μόλυνσης, υδραυλικών βλαβών και οικονομική αιμορραγία για μια πολυκατοικία, να μπαίνει αμέσως σε καθεστώς υποχρεωτικής ανακαίνισης.

Σε όσα είναι από 5 χρόνια και κάτω, είτε θα συναινέσουν οι ιδιοκτήτες, είτε θα δοθεί μια παράταση ενός έτους για τακτοποίηση και αν δεν, μπαίνει κατευθείαν σε αυτή τη διαδικασία.

Προφανώς και θα απαγορεύεται να πωληθούν σε εταιρείες παρά μόνο σε φυσικά πρόσωπα για να μην έχουμε φαινόμενα να τσιμπήσουν κάποιοι από 100 ακίνητα και να ταλαιπωρούν τους ανθρώπους με απάνθρωπες χρεώσεις.

Γ. Κτηματολόγιο πια έχουμε. Να ξεσκαρτάρουμε τα ακίνητα του Δημοσίου που κάθονται όπως και τα ακίνητα που διαθέτουν οι τράπεζες και επίσης παραμένουν άδεια γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Να δημιουργηθεί ένας φορέας που θα λέγεται για παράδειγμα φορέας οικιστικής διαχείρισης και θα έχει υπό την εποπτεία του όλα τα ανωτέρω. Σε αυτόν θα γίνονται αιτήσεις εγκατάστασης και σε μια πλατφόρμα όλοι οι ενδιαφερόμενοι – κανονικοί άνθρωποι με ΑΦΜ – θα μπορούν να βλέπουν τι διατίθεται στην αγορά και θα ενεργούν ανάλογα.

Σε αυτή την πλατφόρμα θα μπορούν να συμμετέχουν και άνθρωποι που πληρώνουν 700 ευρώ για ένα διαμέρισμα 60 τετραγωνικών στα Κάτω Πατήσια.

Αυτή η κινητικότητα θα δημιουργήσει ισορροπία στην αγορά, λογικές χρεώσεις, έσοδα για το κράτος, για την οικοδομή και μια ανάσα για τους ανθρώπους.

Η ανάσα αυτή θα έχει και άλλη μια θετική επίπτωση που δεν τη λες και ασήμαντη: 

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ….

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΜΑΘΗΜΕΝΟΥΣ

 

Καλωσήλθατε στην πιο γελοία και άχρηστη χώρα όλων των εποχών.

Καλά κάνουν και φωνάζουν οι αγρότες γιατί τους χρωστάνε λεφτά από το 2023. Πληρώσαμε πρόωρα τη Γαλλία για τον φίλο μας τον Μακρόν αλλά δεν αποπληρώνουμε τους αγρότες. Καλά κάνουν με τα μπλόκα γιατί η κυβέρνηση μας, από το 2023 και μετά, είναι πολύ κατώτερη των προσδοκιών του 41%.

Όμως τα αεροδρόμια, τα τελωνεία και η Εθνική οδός δεν είναι δική τους για να την κλείνουν. Βλέπουμε σε Live μετάδοση να μεσολαβούν οι δημοσιογράφοι για να πει ο υπουργός στην αστυνομία, να φύγει η κλούβα από τον δρόμο για να περάσουν οι αγρότες. Ή να γίνονται οι διαπραγματεύσεις για να μπουν πεζοί στην είσοδο του αεροδρομίου και να τους πιάνουν κορόιδα και να κάνουν κατάληψη στον αεροδιάδρομο.

Οι καλομαθημένοι και οι πιο εκφυλισμένοι από τον πλούτο Κρητικοί κάνουν τις πιο χουλιγκάνικες ενέργειες. Απέναντι σε ένα άχρηστο κράτος που ούτε τις αποζημιώσεις από τον Daniel δεν έχει δώσει.

Όσοι μπορείτε, μεταναστεύστε.

Καμία ελπίδα.

 

 

 

 

 

 

 

ΡΗΤΑ και ΓΝΩΜΙΚΑ part 107

 

Μετά μιαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού.

Απόστολος Παύλος

 

 

Η πρώτη προϋπόθεση ενός πεδίου μάχης είναι να μην έχεις στενωπούς στα νώτα σου 

Ναπολέων Βοναπάρτης

 

 

Η ταχύτητα είναι η ουσία του πολέμου. Επωφεληθείτε από την έλλειψη ετοιμότητας του εχθρού. Κινηθείτε από απροσδόκητες διαδρομές και χτυπήστε τον στο σημείο που δεν έχει λάβει προφυλάξεις

Σουν Τζου

 

 

Ποτέ μην υποθέτεις ότι ο αντίπαλος δεν θα κάνει ποτέ αυτό που δεν θα έκανες εσύ 

Ντόναλντ Ράμσφελντ

 

 

Η εταιρική κουλτούρα τρώει λάχανο τη στρατηγική

Peter Drucker

 

 

Στη ζωή, όπως και στο σκάκι, μπορείς να θυσιάσεις έναν πύργο, αλλά όχι τη βασίλισσα

Ριβαρόλ

 

 

Η απάντηση στο βαρετό κλισέ «δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις» ::

 Άρα τι είδους ερωτήσεις κάνουν οι ηλίθιοι;

 

 

Ποτέ μην επιτρέπεις στον εχθρό να διαλέξει αυτός το πεδίο της μάχης.

Τζωρτζ Πάττον

 

 

Ένα από τα πιο επικίνδυνα λάθη μιας ηγεσίας είναι να πιστεύει ότι η απουσία αντιλόγου σημαίνει ευθυγράμμιση. Στην πραγματικότητα, η σιωπή είναι συχνά το πιο ανησυχητικό σημάδι. Όταν ένα σύστημα είναι άκαμπτο, όταν οι αποφάσεις μοιάζουν προδιαγεγραμμένες, όταν η διαφορετική άποψη τιμωρείται έμμεσα, οι άνθρωποι δεν παύουν να έχουν άποψη. Παύουν να τη μοιράζονται.

Αυτό γεννά μία άλλη ψυχολογική συνθήκη: Τη σιωπή που γίνεται μηχανισμός αυτοπροστασίας. Ένα είδος επαγγελματικής απόσυρσης. Μια ήσυχη μορφή παραίτησης που προηγείται της κανονικής.

 

Κωνσταντίνος Καρυπίδης

Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

 

Στην ύστερη Μεταπολίτευση διαμορφώθηκε ένας τύπος «αριστερού» κατ΄επίφασιν, χωρίς κάν τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν επιστημονικά έναν πραγματικό αριστερό: ούτε κάν στοιχειώδης μαρξιστική θεωρητική κατάρτιση ούτε κάποια πραγματική αγωνιστική δράση.

Κατά κανόνα η αναντιστοιχία βίου και «αριστεροφροσύνης» είναι κραυγαλέα και προκλητική.

 

Η έννοια «αριστερός» συμπυκνώθηκε πλέον σε μία προσωπική δήλωση «αριστερών φρονημάτων», ως επαγγελματικό, πολιτικό και κοινωνικό διαβατήριο σε συγκεκριμένους χώρους. Από αυτήν την διαδικασία προέκυψαν συγκεκριμένοι φαινότυποι, όχι πλειοψηφικοί στην ελληνική κοινωνία αλλά εξαιρετικά επιζήμιοι για την κοινωνική συνοχή και την λειτουργία οιουδήποτε οργανωμένου κράτους:

 

Ο καταληψίας «αριστερός» μαθητής που μιλάει στους καθηγητές του στον ενικό και αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να συναποφασίζει για την λειτουργία του σχολείου·

 

Ο γενειοφόρος «αριστερός» εκπαιδευτικός που απεχθάνεται το αντικείμενο που διδάσκει, άσε που δεν το γνωρίζει επαρκώς, και που θεωρεί ιερό του καθήκον να εμφυσήσει στους μαθητές του «δημοκρατική συνείδηση», δηλαδή ασέβεια προς τους μεγαλυτέρους, απέχθεια προς την πειθαρχία και την τάξη, εχθρότητα προς το κράτος και το εκπαιδευτικό σύστημα·

 

Ο «αριστερός» συνδικαλιστής που δεν επικεντρώνεται στην βελτίωση των συνθηκών εργασίας αλλά εχθρεύεται την επιχείρηση που του δίνει ψωμί και επιδιώκει με μανία να την κλείσει, και μάλιστα συγκαλύπτει ανήθικες συμπεριφορές συναδέλφων του λαμβάνοντας ως αντιπαροχή την ασυλία που του παρέχει η θέση του·

 

Ο φοιτητής που αυτοπροσδιοριζόμενος ως «αριστερός» επιδιώκει να πάρει πτυχίο χωρίς να ανοίξει μία σελίδα και ταυτόχρονα να προετοιμάσει την καρριέρα του προσκολλώμενος στον κομματικό μηχανισμό και υπακούοντας δουλικά στην «καθοδήγηση»·

Ο «αριστερός» πανεπιστημιακός- στην πραγματικότητα αργόμισθο κομματικό στέλεχος που εξελέγη με κομματική στήριξη χωρίς να διαθέτει κάν τα στοιχειώδη προσόντα, που απευθύνεται στους φοιτητές του με την απαράδεκτη προσφώνηση «συνάδελφε» που όχι μόνον συνιστά αντιποίηση αρχής αλλά καταλύει την αναγκαία πατρική σχέση ιεραρχίας που λειτουργεί ως ιμάντας καθοδήγησης των νεωτέρων·

 

Ο ημιμαθής, φλύαρος, δογματικός και ξερόλας «αριστερός» ψευτοδιανοούμενος, που χρησιμοποιεί κυρίως συνθήματα και χαρακτηρισμούς αντί για στοιχεία και επιχειρήματα·

 

Ο ανεπάγγελτος «αριστερός» πολιτευτής με την ξύλινη γλώσσα, που έχει θέσει σκοπό της ζωής του να αποδομήσει τον κατά φαντασίαν «ελληνικό εθνικισμό», δηλαδή ο,τιδήποτε αντιβαίνει στις «αριστερές» του φαντασιώσεις·

 

Ο «αριστερός» δημόσιος υπάλληλος που καλύπτει την οκνηρία του, την ανικανότητά του, ίσως μάλιστα και την ανηθικότητά του, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα προστασίας τον κομματικό μηχανισμό στον οποίον ομνύει·

 

Ο «αριστερός» δημοσιογράφος, ο οποίος καταπολεμά λυσσαλέα κάθε πατριωτική έννοια και κάθε συνεκτικό δεσμό της ελληνικής κοινωνίας, προωθεί δε συστηματικά τους ξένους εθνικισμούς καταπολεμά δε (ανύπαρκτο) «ελληνικό εθνικισμό» αλλά προωθεί συστηματικά τους ξένους εθνικισμούς. Και τα λοιπά.

 

Αυτά εν τω μεταξύ έχουν μολύνει και άλλες περιοχές του πολιτικού φάσματος και ουσιαστικά έχουν καταστήσει δυσχερή την λειτουργία του κράτους και της οικονομίας.

Στα ύστερα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η «ανανεωτική αριστερά» ανέδειξε το έσχατο «άνθος» της: τον εθνομηδενισμό.

 

Το βδέλυγμα του εθνομηδενισμού αποτελεί αποκύημα του μίσους που ένοιωθαν οι φορείς του ως έφηβοι εναντίον των αυταρχικών πατεράδων και δασκάλων τους (που όμως οι περισσότεροι από αυτούς και γράμματα ήξεραν και αρχές είχαν) και γενικά του αυταρχικού κράτους, και του μίσους εναντίον των εννοιών που πρέσβευαν αυτοί οι αυταρχικοί πατεράδες και δάσκαλοι. Δηλαδή βασικά της Πατρίδας, της Θρησκείας, της Οικογένειας, της Καθαρεύουσας, των Αρχαίων, του Βυζαντίου, της Πειθαρχίας, της Ποδιάς, των Παρελάσεων, του Στρατού, της Αστυνομίας, των κακών βαθμών κλπ.

 

 

Επομένως όλα αυτά έπρεπε τώρα να αποδομηθούν. Η αποδόμηση είχε ως κεντρικό στόχο το Έθνος, και τελικά όλη η ψευδο-θεωρητική και ψευδο-επιστημονική δράση των ψευδο-προοδευτικών «αριστερών» ψευδο-διανοουμένων στράφηκε σε μία λυσσαλέα προσπάθεια να αποδομηθεί η έννοια του ελληνικού έθνους και όλα τα σύμβολά του.

 

 

Επιχειρήθηκε η πλήρης παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας, η ωραιοποίηση της Τουρκοκρατίας, η αμαύρωση του Κολοκοτρώνη, του Καποδίστρια, του Εικοσιένα, εκτοξεύθηκαν ασύλληπτα ανιστόρητες αλλά και προσβλητικές βλακείες, όπως ο όρος «συνωστισμός» για την μαζική σφαγή των Ελλήνων στην Σμύρνη το 1922.

 

 Όλα αυτά τελικώς έγιναν καλός αγωγός για την υιοθέτηση της προπαγάνδας ξένων εθνικισμών εις βάρος της Ελλάδος. Έτσι όλα αυτά κατέληξαν εργαλεία στα χέρια γειτονικών αναθεωρητισμών και αυτοί οι δήθεν αριστεροί (και στις συνήθειές τους ατομικιστές, καταναλωτικώτατοι, φιλοχρήματοι και ιδιοτελέστατοι) έγιναν οι χρήσιμοι ηλίθιοι που απαιτήθηκαν ως ιδεολογικό άλλοθι για τις μεγάλες εθνικές υποχωρήσεις των Πρεσπών και ας ελπίσουμε όχι και του Αιγαίου.

 

Απόσπασμα από άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου στο Αντιβαρο.

Αρχικό λινκ : https://www.antibaro.gr/article/39774?fbclid=IwY2xjawORAIZleHRuA2FlbQIxMQBzcnRjBmFwcF9pZBAyMjIwMzkxNzg4MjAwODkyAAEeJHiPMUelUUBMd4sW07hs7Be-lpTS8jhEDpqliUIm1rtDDk65w4J_s-YNkJc_aem_5xrHBNIYwMbLtUKQC8DVow

ΘΕΑΤΡΟ ΔΡΟΜΟΣ – ΟΙ ΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΜΟΡΓΚ

Τι ωραίο θέατρο!

Τι ωραίο !

Μικρό, ζεστό, παρεϊστικο! 

Καταρχάς έχει ένα μπαρ σε πλήρη λειτουργία. Άρα με το τέλος της παράστασης μπορείς να πιείς το ποτό σου και να μιλήσεις με τους συντελεστές. Είναι 50 θέσεων μεν αλλά οι ιθύνοντες δεν προσπάθησαν να στριμώξουν τα καθίσματα για λίγες θέσεις  παραπάνω. Απολαμβάνεις την παράσταση άνετα.

Το σκηνικό;

Σε παραπέμπει κατευθείαν σε διαμέρισμα εποχής !

Τι ωραία σκηνογραφία!

Στο θέατρο Δρόμος γίνεται πραγματικά εξαιρετική δουλειά.

Σε ότι αφορά την παράσταση είναι 2 ώρες χωρίς διάλειμμα.

Αυτή η μανία να θέλουν να αντιγράψουν τα μουλτιπλεξ στο σινεμά είναι αδιανόητη. Δεν θέλουν επιπλέον έσοδα από το μπαρ; Τόσο καλομαθημένοι πια είναι όλοι από τις κρατικές ενισχύσεις;

Οπότε φρόντισε πριν μπεις, να έχεις πάει στην τουαλέτα και να μην έχεις πιει πολύ νερό!

Πνευματώδεις διάλογοι, γρήγορος ρυθμός, ένα κέντημα!

Η παράσταση στηρίζεται στον Γιώργο Ζώη – που μου θύμησε Λεμπεσόπουλο σε κάτι αριστουργηματικά θεατρικά του – και στον Θοδωρή Ελευθεριάδη που ήταν σαν κάτι ανάμεσα σε Τεν Τεν και Περικλή Λιανό ως γραμματέα του Περίανδρου Πώποτα ! Εξαιρετικοί !

Και οι υπόλοιποι όμως ηθοποιοί έδεναν μαεστρικά.

Μου άρεσε πάρα πολύ καθώς από το πρώτο δίλεπτο σε βάζει σε ατμόσφαιρα εποχής. Η σκηνοθεσία του Εμμανουήλ Μαύρου σε βάζει σε ρυθμό και το δίωρο δεν σε κουράζει.

Μπράβο στο Θέατρο Δρόμος. Θα ξαναπάω!

Με άριστα το δέκα : 8

 

Α! Έβγαλα και βίντεο από το θέατρο, να ναι καλά οι άνθρωποι με άφησαν μετά την παράσταση και μπορείς να το δεις εδώ :

 

ΜΑΝΟΣ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΣ – Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΠΑΧΤΗ

 

Φυσικά και πήγα στο Θέατρο Παλλάς. Όχι τόσο για το αν θα δω μια καλή ή μέτρια παράσταση. Δεν με ενδιαφέρει.

Πήγα για να πω ένα συμβολικό και έμπρακτο ευχαριστώ σε έναν άνθρωπο που μου έχει κρατήσει άπειρες ώρες παρέα όταν βολοδέρνω πίσω από το τιμόνι.

Είχα πάει και στη σκέτη Αρπαχτή στο θέατρο Λαμπέτη τον Μάιο  που μας πέρασε. Παρατήρησα πως ο Βουλαρίνος φόρεσε το ίδιο πουκάμισο! Γούρι το έχει;

Κατά τα άλλα, κάπου μεγαλοπιαστήκαμε. 30 ευρώ εισιτήριο για μια ώρα παράσταση; Θέατρο Παλλάς στη Βουκουρεστίου θα μου πεις. 1500 θέσεων παρακαλώ. Εμ. Λογικό…

Βελτιωμένος σε ότι αφορά τη σκηνική παρουσία και πάνω κάτω ότι ακούς και στη ραδιοφωνική εκπομπή. Πιο απελευθερωμένος επίσης με το παιχνίδι και τη διάδραση με το κοινό.

Ένα γλου γλου γλου ( για τους μύστες ) το περίμενα αλλά το παρέλειψε. Στο τέλος έφυγε και από την πίσω πόρτα για να αποφύγει και τους πολλούς.

Τι πιστεύω για τον Μάνο Βουλαρίνο:

Πιτσιρικάς πρέπει να δέχθηκε πολύ, μα πάρα πολύ bullying. Για αυτό και τώρα «εκδικείται» με το μοναδικό όπλο που πρέπει να ανέπτυξε πάρα πολύ ως μηχανισμό αντίδρασης και αυτοπροστασίας.

Τη σάτιρα και το χιούμορ.

Για αυτό και υπερθεματίζει τόσο πολύ με την τήρηση των νόμων και κυρίως την αυστηροποίηση των ποινών.

Ο Μάνος Βουλαρίνος δεν είναι ένας κωμικός. Ούτε ένας σατιρικός ραδιοφωνικός παραγωγός.

Είναι με τον δικό του τρόπο, ένας διανοητής της εποχής μας.

Έβγαλα και ένα βίντεο στο τέλος :

CHRISTMAS THEATRE – ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

 

Τι βραδιά και αυτή…

Ειδική βραδιά. Για όσους πίστεψαν, συγκινήθηκαν και στηρίχθηκαν από το σίριαλ που τόλμησε και έδειξε το Mega.

Πρώτη φορά πήγα στο Christmas Theatre. Με το που μπήκα μέσα έκανα ένα ταξίδι αναμνήσεων.

Εδώ πήραμε το πρωτάθλημα σε εκείνη την αλησμόνητη σειρά αγώνων με τον Ολυμπιακό, το 3-2 από 0-2.

Εδώ κάναμε το καλύτερο ευρωπαϊκό μας παιχνίδι, εκείνο το απίστευτο 113-110 που χάσαμε από τη Μακάμπι στην Ευρωλίγκα μετά από δύο παρατάσεις.

Εδώ έβαλε ο Νίκος Ζήσης το πιο παλαβό τρίποντο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ απέναντι στους Τούρκους.

Πάνε πια αυτά.

Τώρα είναι μια ωραία μεγάλη σάλα με βελούδινα καθίσματα.  Στη θέση του παρκέ βρίσκεται με υπερυψωμένη πλατεία. Αντί για την αντίπαλη ρακέτα, βλέπεις μια σκηνή με μια τεράστια οθόνη και παραπλεύρως δυο μικρότερες για να βλέπουν όλοι.

Όμορφος χώρος και πάλι. Από την εμπειρία μου στα γήπεδα, για περίπου 4.000 θεατές υπολόγισα τη χωρητικότητα. Κατάμεστο. Όχι από ηλικιωμένους όπως φαντάζεσαι. Πολλά νέα παιδιά, ζευγάρια και παρέες φίλων. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Οι διοργανωτές έστειλαν δύο φορές mail για την προσέλευση των θεατών μια ώρα νωρίτερα γιατί θα ξεκινούσε η εκδήλωση αυστηρά στις 8 αλλά τελικά εδώ είμαστε Ελλαδάρα και ξεκινήσαμε στις 21.30. χα!

Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς με περίμενε. Νόμιζα πως θα ήταν κάποιες ομιλίες, ερωτήσεις από το κοινό και μερικές σκηνές.

Ξεκίνησε για το ζέσταμα μια χορωδία με βυζαντινούς ύμνους. Συνέχισαν οι Ανθή Βούλγαρη και Ιορδάνης Χασαπόπουλος, εμφανώς αμήχανοι να παρουσιάζουν δύο ομιλητές για ένα σύντομο χαιρετισμό και μετά ακολούθησε η ταινία που ουσιαστικά ήταν μια συλλογή των καλύτερων στιγμών και από τους δύο κύκλους από το σίριαλ για τον Άγιο Παϊσιο. Κράτησε 2,5 ώρες !!!! Πάλι καλά που είχε και διάλειμμα. Δεκαπέντε λεπτά είπαν αλλά επειδή όλοι έτρεξαν για σελφιζ με τους ηθοποιούς, το φάγαμε το μισάωρο.

Μπορεί να έχω μερικές ενστάσεις για την επιλογή των σκηνών, αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία η δική μου άποψη. Έλειπαν κάποιες που δεν έπρεπε να λείπουν. Τι να πρωτοβάλει θα μου πεις. Αυτό που ένοιωσα και είδα ήταν πως όλοι γύρω μου έκαναν ότι και εγώ. Δάκρυζαν σιωπηλά.

Ξαναζήσαμε μαζεμένοι αυτή τη μέθεξη και τη συγκίνηση. Για την αγάπη του Χριστού Γέροντα….

Ακολούθως προβλήθηκαν μερικές κομμένες σκηνές από τα γυρίσματα, ανέβηκαν όσοι ηθοποιοί παρευρίσκοντο και καταχειροκροτήθηκαν, μίλησε για λίγο ο σεναριογράφος Γιώργος Τσιάκκας, ο τεράστιος και εξόχως συμπαθής, Προκόπης Αγαθοκλέους που πήγε να πέσει το στάδιο από την αποθέωση και τη βραδιά έκλεισε με ένα σύντομο αποχαιρετισμό ο ηγούμενος Εφραίμ. Μίλησα και λίγο με την Μαρίνα Καλογήρου. Πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη την είχα δει στην «Αληθινή ζωή» του Κούτρα με τον Νίκο Κουρή. 21 χρόνια μετά… Εξαιρετική κυρία. Ευγενέστατη. Μπράβο της.

Φεύγοντας υπήρχε μια έκθεση βιβλίου που για μια ακόμα φορά αθέτησα μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου [ΣΣ. Μην αγοράζεις άλλα, που θα τα βάλεις πια; ] και μας κέρασαν νηστίσιμο κρουασάν με κεράσι!

Το μόνο αρνητικό ήταν πως όσοι καθόμασταν στις κερκίδες τους ομιλητές δεν τους βλέπαμε καλά. Θα μπορούσαν παράλληλα να τους δείχνουν στην κεντρική οθόνη.

Τι συναισθήματα.

Πόσα δάκρυα.

Η αληθινή πλευρά της βιωματικής Ορθοδοξίας μας.

Για την αγάπη του Χριστού Γέροντα….

 

Έβγαλα και βίντεο

Μπορείς να το δεις στο κανάλι μου, εδώ :

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΣΕΚΜΕ

 

Όποτε χάζευα τη Μουρμούρα, δεν σου κρύβω ότι ο Τόλης Παπαδημητρίου με εντυπωσίαζε. Αντίστοιχα και η Αννυ Θεοχάρη.

Αποφάσισα λοιπόν να πάω στο θέατρο «Πόλη» στην πλατεία Βικτωρίας.

Είδα την παράσταση.

Ακολουθούν  όσα μου φάνηκαν θετικά και όσα μου φάνηκαν αρνητικά.

 

Θετικά :

1.   Ωραίο ποπ αρτ σκηνικό.

2.   Δύο ώρες χωρίς σταματημό! Φρόντισε να έχεις πάει στην τουαλέτα πιο πριν. Εκτιμώ ότι οι άνθρωποι προσπαθούν για δύο ολόκληρες ώρες και δίνουν και την ψυχή τους.

3.   Ακατάπαυστος ρυθμός. Πρέπει μετά από κάθε παράσταση οι ηθοποιοί να χάνουν το λιγότερο δύο κιλά!

4.   Η Άννυ Θεοχάρη είναι τεράστια ηθοποιός αλλά δεν το ξέρει. Της εύχομαι να δοκιμαστεί και σε άλλα πράγματα γιατί θα γίνει μανιέρα στο τέλος και μόνο αυτό. Άννυ, σκότωσε τη Μένη!

5.   Δεν βαριέσαι. Ανελέητο πινγκ πόνγκ με πολλές σπαρταριστές στιγμές.

6.   Ο Τόλης Παπαδημητρίου είναι ένας υπέροχος θεότρελος που μπορεί να γράψει ιστορία. Αρκεί να σκεφτεί λίγο παραπάνω τον θεατή από τη δική του καλλιτεχνική έκφραση. Μικρός είναι, θα μάθει.

7.   Ξεχωρίζουν ο Παπαδημητρίου, η Θεοχάρη και ο Καλομοιράκης. Ο Χατζηαβάτης της δεκαετίας μας!

8.   Θεωρητικά είναι κωμωδία. Πρακτικά είναι σουρεαλισμός. Με πολλές απολαυστικές στιγμές.

Αρνητικά :

1.   Δεν έχουν πρόγραμμα της παράστασης. Ούτε καν ένα φυλλάδιο

2.   Λέει ότι ξεκινάει στις 21.00. Καλά. Πες 21.20 και είσαι μέσα.

3.   Δεν υπάρχει μπαρ. Χάνουν υπέροχα έσοδα

4.   Δύο ώρες παράσταση, ένα διαλειμματάκι το θέλει. Μερικές σκηνές τις ξηλώνει.

5.   Η περιοχή σε δυσκολεύει πολύ στο πάρκινγκ και στις φάτσες που κυκλοφορούν τριγύρω. Πλήρωσε πάρκινγκ για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

6.   Η Πηνελόπη Πλάκα μοιάζει γενικώς καταβεβλημένη.. Είναι ένα βήμα πίσω από τους υπόλοιπους.

7.   Δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί ο Παπαδημητρίου φιλούσε τόσες πολλές φορές την Πλάκα στο στόμα. Εντάξει ήταν ζευγάρι στην παράσταση. Μια δυο τρεις το καταλαβαίνω. 20;

8.   Αρκετές φορές οι ηθοποιοί γελούσαν κατά τη διάρκεια της παράστασης τύπου «
περνάμε καλά». Αυτά τα κάνει επιτυχημένα ο Σεφερλής. Εκεί, μια αντε δυο φορές να το καταλάβω. Φτάνει.

9.   Εκτιμώ την προσπάθεια των δύο ωρών αλλά αν έκοβε μισή ώρα θα ήταν υπέροχο.

 

Με άριστα το 10 : 6

ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΙ

 

Σίγουρα για εμένα ως τρίτος, είναι καταρχάς κωμικό. Μετά γίνεται λυπηρό. Δεν πηγαίνω στο γήπεδο για να πιάσω το σφυγμό της εξέδρας. Ότι διαβάζω στα κοινωνικά δίκτυα με τις απόψεις τους και το πρώτο πράγμα που αναρωτιέμαι είναι:

Μα καλά, τόσα χρόνια δεν έμαθαν;

Χαμπάρι δεν πήραν;

Μηδέν;

Οι Τούρκοι για παράδειγμα μας έχουν αφήσει σε όλα τα επίπεδα έτη φωτός πίσω.

Αν καταφέρω με το παρόν πόνημα να επηρεάσω έστω και έναν, κέρδος θα είναι.

Ας ξεκινήσουμε με την αλφάβητο.

 

1.   Άθλημα που έχει πλεϊ όφ, ότι και να γίνεται στην κανονική περίοδο είναι για περνά η ώρα.

 

2.   Είναι σκέτη παραφροσύνη σε τόσο μεγάλη σεζόν να απαιτεί ο βλάκας οπαδός τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο να παίζει η ομάδα του σαν τους Γουόριορς του 2016. Δεν είναι θέμα ίδιου ή διαφορετικού ρόστερ. Είναι θέμα ρυθμού. Να ρολάρει η ομάδα. Να παίξει. Να εστιάσει στους αγώνες.

 

 

3.   Είναι τόσα πολλά τα παιχνίδια που είναι αδύνατον κάποιοι παίκτες που υποτίθεται είναι οι καλύτεροι των ομάδων να έχουν κάθε βράδυ μαγική απόδοση.

 

4.   Οι τραυματισμοί δεν είναι ατυχία. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Το 60% των παικτών μέσα στη χρονιά τραυματίζεται.

 

 

5.   Ο αθλητισμός έχει ρευστή εξέλιξη. Για αυτό και είναι απρόβλεπτος και έχει ενδιαφέρον. Κάνεις μετεγγραφές, καταστρώνεις ένα πλάνο αλλά ποτέ δεν ξέρεις πόσα θα σου βγουν και την τελική εξέλιξη. Ναι μεν η λογική λέει πως ότι πληρώνεις παίρνεις αλλά και οι άλλοι πληρώνουν. Μερικά στοιχειώδη παραδείγματα ηλίθιε οπαδέ που επειδή τα σόσιαλ σου δίνουν τη δυνατότητα να εκφραστείς, πυροβολείς με το πληκτρολόγιο επιδεικνύοντας εμφατικά την άγνοια σου.

Παραδείγματα :

α) Τραυματισμός Λεσόρ. Μπορούσε κανείς να προβλέψει πόσο βαρύς θα ήταν; Ή πως θα πήγαινε λάθος το πρόγραμμα αποκατάστασης; Για αυτό και οι πράσινοι άλλαξαν γιατρό.

β) Γκριγκόνις: Θα επανέλθει ή θα είναι περίπτωση Ματσιγιάουσκας;

γ) Έβανς. Με μια λέξη; Φρίκη και κρίμα για το παλικάρι.  Πάει αυτός….

δ) Ναν. Με το που ανακηρύχτηκε πέρυσι MVP, δεν ξανάπαιξε. Για να είμαι δίκαιος, μόνο ένα ημίχρονο με την Εφές.

ε) Φουρνιέ. Δεν πάει καλά μέχρι στιγμής. Περίμενε άσχετε οπαδέ. Ο μεγάλος παίκτης, ξέρει πότε θα φορμαριστεί.

στ) Σόρτς : Ούτε άσχετος είναι, ούτε άχρηστος. Το παιδί ψάχνει να βρει το ρόλο του. Μπάσκετ ξέρει και θα τον βρει. Θέλει το χρόνο του. Ας σταθεροποιηθεί πρώτα ποιος θα είναι ο σέντερ που θα στήνει τα πικ και μετά θα μου πεις για τον Σόρτς.

 

Θέλω να πω με τα ανωτέρω πως είναι πολλές οι παράμετροι και οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά.   

 

6.   Έχουμε τη χαρά να διαθέτουμε δύο κορυφαίες ομάδες στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τίποτα δεν μάθατε; Κερδίζει ο Μπαρτζώκας, μέγας σκακιστής λέει ο χλιμίτζουρας οπαδός. Χάνει, «έλα μωρε με τον εμμονικό Γιωργάκη τώρα» αποφαίνεται ο χλέμπουρας οπαδός. Ο καλύτερος Έλληνας προπονητής όλων των εποχών που ανεξαρτήτως προϋπολογισμού ( μπάτζετ που λέτε και εσείς οι λύκοι της Γουόλ Στριτ )  έχει τον Ολυμπιακό στην κορυφή επί σειρά ετών, δεν ξέρει και ξέρετε εσείς. Ο Αταμάν που τόσα χρόνια πρωταγωνιστεί, δεν ξέρει. Λες και ήταν βέβαιο πως θα ξέμενε από σέντερ ή πως ο Σορτς θέλει παραπάνω χρόνο προσαρμογής και δεν είναι Ναν, να μπει αμέσως να παίξει.

 

7.   Αντί να κάθεστε να χαζολογάτε και να δικάζετε, κάντε κάτι χρήσιμο. Τα τελευταία 10 χρόνια ψάξτε :

Ποιες ομάδες ήταν στις πρώτες 4 θέσεις τον Νοέμβριο.

Ποιες ομάδες κατετάγησαν στην κανονική περίοδο στις πρώτες 4 θέσεις.

Ποιες ομάδες τελικά πήγαν στο final 4 και ποια το σήκωσε.

Μετά να τα ξαναπούμε.

8.   Στον αθλητισμό δεν μπορείς να τα προβλέψεις όλα. Ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες κακοτοπιάς με έναν μελετημένο σχεδιασμό αλλά μην ξεχνάς πως έχεις να κάνεις με ανθρώπους. Με άθλημα και όχι με μια μηχανή που μια ζωή ξέρεις ότι θα βάλεις ένα κιλό καφέ και θα σου βγάλει 100 μερίδες. Επίσης έχεις και μερικές ειδικές συνθήκες όπως πχ η αναγκαιότητα ύπαρξης ελληνικών διαβατηρίων.

Παραδείγματα :

α) Κώστας Αντετοκούνμπο. Τίποτα δεν θα πάρεις και το ξέρεις. Το παιδί δεν κάνει. Αλλά το επίθετο του είναι ες αεί διαβατήριο.

β) Αλέξανδρος Σαμοντούροβ. Όλο εκεί είναι, όλο «φέτος θα είναι η χρονιά του» και τελικά δεν παίζει ποτέ.

γ) Γκράντ. Και με Ναν και με Σορτς, το παιδί πνίγηκε. Αν τραυματιστεί κάποιος από τους δύο, θα τον ξαναδούμε.

δ) Μήτογλου. Θα κάνει μερικά καλά παιχνίδια αλλά τώρα έπρεπε να κάνει το step up. Ανανέωσε κιόλας και θα γίνει και αυτός ότι και ο Λαρεντζάκης στον Ολυμπιακό. Συνταξιούχος πολυτελείας.

ε) Γουόκαπ. Συμπαθέστατος ο Τεξανός αλλά νομίζω πως ότι είχε να δώσει το έδωσε. 

στ) Ρογκαβόπουλος. Τα έγραφα ο ταλαίπωρος από το καλοκαίρι. Τον είχαμε και στην ΑΕΚ. Το παιδί νομίζει ότι είναι ο Μπογκντάνοβιτς. Μόνο εκτός Ελλάδος μπορεί να παίξει γιατί ομολογουμένως ταλέντο έχει. Εδώ θα κλαίγεται στους δημοσιογράφους και θα επαναπαυθεί στη σιγουριά και το συμβόλαιο του Παναθηναϊκού.

9.   Οι λεπτομέρειες που αλλάζουν το ρουν της ιστορίας. Ο Παναθηναϊκός τρέκλιζε. Ήταν ολοφάνερο. Παρά τον Σλούκα και τους υπόλοιπους.  Έφερε τον Ναν και σάρωσε. Του κατσε αυτός που ακριβώς που του χρειαζόταν. Όπως και ο Φαρίντ. Γιατί πιάνει στον ΠΑΟ; Γιατί αυτό ακριβώς χρειάζονται οι πράσινοι. Ένα θηρίο με δύναμη και ταχύτητα. Να παίρνει ριμπάουντ, να προστατεύει τη ρακέτα και να δίνει ταχύτητα στην επίθεση του με τα κοψίματα του. Τι να τον κάνει τον ψηλό που σουτάρει;; Έχει σουτερ. Το θέμα είναι αν ο Φαρίντ μετά τον αρχικό ενθουσιασμό και την άγνοια κινδύνου, θα αντέξει μέχρι να γυρίσουν έστω κάποιοι από τους υπόλοιπους.

Εν κατακλείδι αντί να κάνετε μονίμως κάθε εβδομάδα την τραμπάλα μεταξύ καταδίκης και αποθέωσης, απολαύστε τα παιχνίδια και περιμένετε μέχρι τα πλεϊ οφ. Εκεί αρχίζει το πραγματικό μπάσκετ. Θυμηθείτε οι Παναθηναϊκοί πως κατέληξε η χρονιά που «μύριζε» τριπλ κράουν και μας έμεινε το κυπελλάκι. Και οι Ολυμπιακοί πως ο Θρύλος φτάνει τρένο και πανίσχυρος μέχρι το final 4 και μετά όλο και κάτι συμβαίνει.

Τέλος θυμίζω πως και η Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα ρίχνουν χρήμα στην αγορά. Ειδικά οι Καταλανοί σπάνε τα μούτρα τους κάθε χρόνο. Τι να πει και ο Μεσίνα που και αυτός καλοπληρώνει;; Η Μονακό δεν βάζει χρήμα; Η Μακάμπι; Οι Σέρβοι δεν έχουν κρατική ενίσχυση; Οι Τούρκοι έχουν ανάλογες επιτυχίες των επενδύσεων τους;

 

Είναι πια τόσο μεγάλο το δέλεαρ να γράψει κάποιος στο facebook και στο Χ μια μαλακία για να νοιώθει ξεχωριστός και να προκαλέσει την προσοχή και τα σχόλια, από το να ΓΝΩΡΙΖΕΙ το άθλημα;

Τόσο δύσκολο είναι πια να σταματήσει η εβδομαδιαία παραφροσύνη και τα λαϊκά δικαστήρια;;

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΠΡΑΣΙΝΟ

 

Δεν έχουμε τα πάρκα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ούτε καν το πράσινο στους δρόμους. Αυτά που έχουμε έστω. Μου κάνει εντύπωση ότι έχουμε γεμίσει στην Αθήνα ακακίες και νερατζιές. Ενίοτε βλέπω κυπαρίσσια που δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχουν και φοίνικες που είναι το πιο άχρηστο δέντρο. Ευπαθές, δεν δίνει  οξυγόνο λόγω ισχνού φυλλώματος, τεράστιο κορμό που κλείνει τα πεζοδρόμια και όλα αυτά γιατί; Γιατί θέλουμε να κάνουμε ότι είμαστε Μανχάταν. 

Προτιμώ τα δέντρα που δίνουν και κάτι. Αν ήταν στο χέρι μου κάθε δενδροφύτευση θα είχε λεμονιές και ελιές.

Η λεμονιά είναι ένα δέντρο

-      Αρωματικό

-      Δεν θέλει πολύ νερό

-      Δεν έχει ρίζα που τινάζει στον αέρα το πεζοδρόμιο

-      Κάνει καρπό

Από την άλλη η ελιά είναι το πιο όμορφο δέντρο. Είναι σύμβολο της Αθήνας και άλλη μια σύνδεση με το ένδοξο παρελθόν μας. Μας δίνει και καρπό, το υπερπολύτιμο λαδάκι.

Η καρυδιά και η συκιά για παράδειγμα κάνουν ρίζες που θα τινάξουν στον αέρα όχι μόνο το πεζοδρόμιο αλλά και τον δρόμο ! άσε που θέλουν πολύ νερό.

Α! Όχι κύριε πονηρίδη μου, δεν αναφέρομαι στην κάνναβη. Ούτε στις παπαρούνες!!

Τέτοια δέντρα όπως η λεμονιά και η ελιά,  δεν δίνουν μόνο σκιά και οξυγόνο. Δίνουν και οικονομικό όφελος στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Και ποιος θα τα μαζέψει θα μου πεις:

1.                           Υποχρεωτικά λαθρομετανάστες. Ας κάνουν και κάτι, δεν θα πάθουν τίποτα. Από το να σουλατσάρουν άσκοπα και ρέπουν προς την εγκληματικότητα, καλύτερα είναι

2.                                       Όσοι θέλουν να ενισχύσουν το εισόδημα τους.

3.                                        Φυλακισμένοι για να πέσει η ποινή τους.

Δεν είμαι γεωπόνος για να υποδείξω και άλλα. Το πνεύμα μου όμως είναι, να προτιμούμε φυτά και δέντρα που θα αποφέρουν ένα οικονομικό όφελος. Όχι μόνο τα κλασικά που έχουν μόνο τα φύλλα τους.