ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΜΑΡΤΙΚΑ

 

O Professor

Ο άνθρωπος που νίκησε με το μυαλό του τα πλαστικά μπράτσα με τα τατουάζ

Ο άνθρωπος που τέθηκε στην κρίση του κοινού 24 φορές και τον κοινό 24 φορές τον κράτησε στο παιχνίδι!

Ο πιο εύγλωττος παίκτης στην ιστορία του Survivor

Ο μόνος που ενώ κέρδισε δόξα και χρήμα, έχει κάνει ένα σωρό φιλανθρωπικές δράσεις.

Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΤΙΚΑΣ ήταν κοντά μου στο στούντιο του Lafamiglia Radio και κάναμε μια φοβερή και τρομερή συνέντευξη! Ο άνθρωπος είναι φανταστικός και μίλησε για όλα!

Ιδού :   

Αν το παράθυρο δεν ανοίγει απευθείας, πάτα το λίνκ παρακάτω:

https://youtu.be/rjCh_wncV-w

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

 

Απεχθάνομαι την επαιτεία γιατί πιστεύω πως στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι επαγγελματική. Δέχομαι πως η ζωή δεν είναι η ίδια για όλους αλλά αντί να πρήζεις τους ανθρώπους μπορείς να πουλάς ανακυκλώσιμα υλικά. Κάτι να κάνεις. Άσε δε τη γνωστή ευπαθή ομάδα που έχει ανάγει την επαιτεία σε επιστήμη αλλά έχουν μεγαλύτερη ρευστότητα από όλους μας.

Κάνω μια εξαίρεση με μεγάλη χαρά και πάντα δίνω τον οβολό μου σε μια ομάδα ανθρώπων. Στους καλλιτέχνες του δρόμου.

Όχι, δεν τους κρίνω αν είναι καλοί οργανοπαίκτες, αν έχουν ωραίες φωνές, ή αν είναι φάλτσοι. Δεν με νοιάζει. Μόνο και μόνο ότι δίνουν χρώμα στη γκρίζα πόλη μου αρκεί.

Δεν είναι μόνο όσοι τραγουδούν με ένα Bluetooth ηχείο ή μια κιθάρα. Είναι οι πιτσιρικάδες που χορεύουν, οι ζογκλέρ στα φανάρια και ας τους πέφτει το μπαλάκι. Ακόμα και αυτός που σου κάνει ένα πορτραίτο ή έχει ένα αυτοσχέδιο θέατρο σκιών. Ακόμα και μπάντες που περιμένουν ελπίζοντας να βρουν ένα μεροκάματο σε ένα μαγαζί και για να έχουν μια τριβή με τον κόσμο Είναι κάτι διαφορετικό που δεν λερώνει αλλά διανθίζει.

Δεν κλέβουν, δεν πρήζουν, δεν ενοχλούν. Δίνουν ήχο, χρώμα, ατμόσφαιρα στην πόλη. Είναι το πέπλο της άχνης ζάχαρης που γλυκαίνει τους ήχουν των μηχανών, των κορναρισμάτων και της οχλαγωγίας. Αν δεν θέλεις προσπερνάς, αν θέλεις, στέκεσαι για λίγο, παίρνεις μια ανάσα και αφήνεις ότι προαιρείσαι.

Ο καλλιτέχνης του δρόμου εξάλλου είναι πάντα χαμογελαστός…

ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΙΔΡΥΜΑ

 

Δεν ξέρω αν στα ιδρύματα που ασχολούνται με το καλό των ανθρώπων που έχουν ανάγκη, απασχολούνται νορμαλ άνθρωποι ή με διάφορα θέματα. Μερικές νοοτροπίες δεν μπορώ να τις κατανοήσω και να τις εξηγήσω.

Έστω λοιπόν ένα ίδρυμα. Έστω άνθρωπος σε διοικητική θέση.

Μαθαίνεις από τρίτους ότι γίνεται σπουδαίο έργο αλλά δεν έχει πόρους και βοήθεια. Κάνεις μια γενική εκκαθάριση στο σπίτι σου, μαζεύεις ένα σορό χρήσιμα για κάποιους ανθρώπους πράγματα, από έπιπλα μέχρι πετσέτες μπάνιου και πληρώνεις ακόμα και τη μεταφορική και τα στέλνεις.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία επιβεβαιώνεις ότι πήγαν, ακούς ένα ευχαριστώ και τολμάς και κάνεις μια ερώτηση: Αυτό το ευχαριστώ θα το γράψετε και στα σοσιαλ σας;

Όχι λέει γιατί και άλλοι άνθρωποι έχουν προσφέρει και δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια αυτή  τη δουλειά. Επίσης δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνο για έναν γιατί οι άλλοι θα παρεξηγηθούν!!!!!!!!!!!!

Ρωτάς μετά «μπορώ να περάσω να σας δω και από κοντά;»

Αντί της απάντησης «Πότε θέλεις» ακούς το «όταν είναι θα»

Ηλίθιοι είναι;;

Φυσικά και να το κάνεις για όλους καμάριμ!

Τι είναι καλύτερο να έχεις σοσιαλ ουσιαστικά ανενεργά και να κλαίγεσαι πως δεν παίρνεις βοήθεια;

Το να γράψεις ένα ευχαριστώ, άκου να δεις ηλίθιε πόσο χρήσιμο θα σου φανεί:

Α) Προσφέρεις μια ηθική ικανοποίηση αναγνώρισης στον δωρητή. Ο οποίος αύριο μπορεί να σου ξαναδώσει ή να σε διαφημίσει δωρεάν στον κύκλο του

Β) Δημιουργείς μια αλγοριθμική κινητικότητα στη σελίδα σου από τις δημοσιεύσεις και την αλληλεπίδραση των χρηστών, με αποτέλεσμα η σελίδα σου να εμφανίζεται και σε άσχετους ανθρώπους που μπορεί να σε προσέξουν και να μεγαλώσεις τη δεξαμενή των δωρητών

Γ) Οι άνθρωποι λειτουργούν αγελαία. Όταν λοιπόν ο χ, ο ψ, ο Ζ, δει ότι ο ένας και ο άλλος προσφέρουν, θα είναι ένα κίνητρο να σκεφτεί «δεν δίνω και εγώ, τόσος κόσμος πάει, άρα κάτι καλό γίνεται εκεί πέρα».

Δ) Κρατάς τη σελίδα σου ζωντανή, δείχνεις έργο, έχεις τους ανθρώπους ζεστούς, τους δίνεις μια ηθική επιβράβευση και δημόσια αναγνώριση και μεγιστοποιείς τα οφέλη που σε εσένα θα έρθουν για  εξυπηρετήσεις όσους έχουν ανάγκη.

Δεν με ενδιαφέρει το κουτσομπολιό. Ούτε θα σου γράψω ποιος είναι και τι είναι. Η νοοτροπία με ενδιαφέρει. Μου αρέσει ο εθελοντισμός, θεωρώ υποχρέωση μου να πω ένα ευχαριστώ στον  Θεό που είμαι όρθιος και να κάνω κάτι για τον διπλανό μου και Αυτός τα βλέπει. Μάλλον θα πρέπει να γίνω πολύ πιο επιλεκτικός.

Βλέπεις τι γίνεται. Ο άλλος άνθρωπος από ότι φαίνεται είναι άλλος άνθρωπος. Ο Πατήρ Αντώνιος έφτασε να έχει έναν οργανισμό εκατομμύριων και τον διοικούσε σαν μπακάλικο. Δεν πιστεύω πως σήκωσε χέρι σε παιδί, ούτε ότι αγόρασε πόρσε και βίλα στη Μύκονο. Θα έπρεπε όμως να ήταν πιο υποψιασμένος και να έχει τους κατάλληλους τεχνοκράτες στις κατάλληλες θέσεις και να μην αφήσει τη διαχείριση στη γυναίκα του και σε έναν Ιρακινό. Οπότε επειδή μάλλον δεν τάισε γύρω γύρω, του την έστησαν και τον έστειλαν σε μια νύχτα να κοιμάται με άρρωστο παιδί στο αυτοκίνητο.

Στη χώρα μας ο εθελοντισμός είναι στον πάτο.

Ο ένας λόγος είναι σίγουρα ο φθόνος των ανθρώπων και δει των Ελλήνων που είναι άφθονος ο φθόνος. Κάνεις κάτι καλό και οι άλλοι σκέφτονται τι κρύβεις και που αποσκοπείς. Δεν μπορούν οι άνθρωποι να ανεχθούν πως εσύ δίνεις ένα ποτήρι νερό και αυτοί τίποτα. Αντί να κινητροδοτηθούν να δώσουν και αυτοί, πάνε στο πιο εύκολο που είναι να σου πετάξουν λάσπη και να λερώσουν την καλοσύνη.

Ο άλλος λόγος είναι ότι και οι φορείς του γενικού καλού ( ας τους ονομάσω έτσι ) με τη νοοτροπία τους, αποθαρρύνουν και σχεδόν αποτρέπουν τους ανθρώπους….