ΡΗΤΑ και ΓΝΩΜΙΚΑ part 98

Η Ελλάς είναι ένα παμμέγιστον νεκροταφείον επάνω εις το οποίον είναι
στημένα τα πέτρινα αγάλματα των αρχαίων σοφών. Γεώργιος Παπανικολάου.

Καθώς όσοι βαδίζουν στον ήλιο παρακολουθούνται από τη σκιά τους, έτσι κι όσοι βαδίζουν στη δόξα παρακολουθούνται από το φθόνο.         Πλούταρχος

Τι δουλειά κάνεις;;
Μοντέλο του Instagram
Εσύ;;
Ποδοσφαιριστής του PRO

Τις όμορφες γυναίκες δεν μπορούν να τις δουν οι άντρες φιλικά. Αν είσαι γυναίκα και έχεις πολλούς άντρες για φίλους, ψάξου.

Όταν σου λέει ο ξενοδόχος ότι το δωμάτιο είναι 10 λεπτά με τα πόδια από τη θάλασσα, εννοεί αν είσαι 3 φορές χρυσός ολυμπιονίκης στο βάδην

"Δε με νοιάζει τι άποψη έχουν οι άλλοι για μένα...", είπε και έβαλε 4

φίλτρα στη σέλφι

 Σε κάθε κηδεία υπάρχει πάντα αυτός που το είχε δει το κακό το όνειρο.
Η προσθήκη του Suspect:  Και σε κάθε γάμο αυτός που όταν τους είδε για πρώτη φορά μαζί, κατάλαβε πως θα παντρευτούν. 

H μάνα μου γκρίνιαζε τόσο πολύ, που και ο Superman να ήμουν θα μου έλεγε: "Ναι αλλά ο Γιωργάκης της κυρα Κούλας δεν έχει πρόβλημα με τον Κρυπτονίτη"

Η ζημιά που παθαίνει το υλικό είναι ανάλογη της αξίας του.

Δε χρειάζεται να κάψεις βιβλία για να καταστρέψεις έναν πολιτισμό.
Αρκεί να κάνεις τους ανθρώπους να μην τα διαβάζουν πια.     Γκάντι

Σημασία δεν έχει αν πέσεις. Σημασία έχει να μην πέσεις μπροστά σε κόσμο και γίνεις ρεζίλι

Όταν η γυναίκα λέει «μην αγχώνεσαι», στην πραγματικότητα είναι πολύ αργά για να αγχώνεσαι

Δεν είμαι σίγουρος αν χρειάζομαι μία αγκαλιά, πέντε κούπες καφέ, δέκα σφηνάκια τεκίλα ή δύο βδομάδες ύπνο

Αυτό που οι κουτσουλιές είναι άσπρες στα μαύρα αυτοκίνητα και μαύρες στα λευκά δεν αντέχεται



 

Η ιδανική γυναίκα δε σε αφήνει ποτέ να φύγεις. Βάζει τα κλάματα και σε γυρνάει πίσω



Στις τρεις το απόγευμα είναι πάντα είτε πολύ αργά είτε πολύ νωρίς για
οτιδήποτε θέλεις να κάνεις.                         Jean-Paul Sartre

Πες μου ένα όνομα που αρχίζει από ωμέγα.
-Ο μέγας Αλέξανδρος

Το να κοιμάσαι στο τιμόνι είναι η πιο σίγουρη μέθοδος για να μην γεράσεις ποτέ.

Αν δεν έχεις ανοίξει βρύση σε νιπτήρα με κουτάλι από κάτω και δεν έχεις τινάξει σακούλα που είχε ψωμί πριν, δεν ξέρεις τι πάει να  πει πουταναολα

Οι δικηγόροι σε θέλουν πάντα υπόδικο και οι γιατροί πάντα ασθενή.

  Η γυναίκα θέλει πολλά από έναν άνδρα, ενώ ο άνδρας θέλει μόνο ένα, αλλά από πολλές γυναίκες.

 

"Aπαράδεκτο" μέχρι να το πράξεις ο ίδιος. Μετά απλά "ανθρώπινο"

200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Αν και μετά το κατόρθωμά της με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 που μας έσωσε από την παγκόσμια ξεφτίλα, την είχα σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Συγχώρεσα στη Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη ακόμα και τη συμπόρευση της με τον Σύριζα.

Αυτά που βλέπω όμως και σε ότι αφορά τη στελέχωση της επιτροπής και σε ότι αφορά ακόμα και το σήμα, με κάνουν να ανατριχιάζω.

Βρήκα στο «Αντίβαρο» μια συλλογή με λεχθέντα των ιδίων πρωταγωνιστών και θεωρώ καλό να τα αναδημοσιεύσω.

Για τη φουκαριάρα την ιστορία μας

= =

«Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστι μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας…Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιος εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

«Μάχου υπέρ πίστεως και Πατρίδος…Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα, να κρημνίσωμεν από τα νέφη την ημισέληνον, δια να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν…».

(Αλέξανδρος Υψηλάντης)

«…Έλληνες ποτέ μην ξεχνάτε το χρέος σε Θεό και σε Πατρίδα! Σ’ αυτά τα δύο σας εξορκίζω ή να νικήσουμε ή να πεθάνουμε κάτω από την Σημαία του Χριστού»

(Γρηγόριος – Δικαίος Παπαφλέσσας)

«Όταν σηκώσαμεν την σημαίαν εναντίον της τυραγνίας ξέραμεν ότι είναι πολλοί αυτείνοι και μαχητικοί κι’ έχουν και κανόνια κι’ όλα τα μέσα. Εμείς ούλα είμαστε αδύνατοι. Όμως ο Θεός φυλάγει και τους αδύνατους, κι’ αν πεθάνωμεν πεθαίνομεν δια την Πατρίδα μας, δια την Θρησκείαν μας και πολεμούμεν όσο μπορούμε εναντίον της τυραγνίας κι’ ο Θεός βοηθός…».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

«…Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της ημετέρας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι …να διαμείνω πιστός εις την Θρησκείαν μου και εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας μου ή να αποθάνω ως Μάρτυς δια τον Ιησούν Χριστόν…».

(Ο όρκος των Ιερολοχιτών)

«Νέοι, πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ ΠΙΣΤΕΩΣ και έπειτα υπέρ ΠΑΤΡΙΔΟΣ…»

«Ως μία βροχή έπεσεν εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί μας και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση…».

(Θ. Κολοκοτρώνης)

«…Η τυραγνία των Τούρκων – την δοκιμάσαμε τόσα χρόνια – δεν υποφέρονταν πλέον. Και δι’ αυτήνη την τυραγνία, οπού δεν ορίζαμεν ούτε βιόν ούτε τιμή ούτε ζωή (ξέραμεν κι’ ότ’ ήμασταν ολίγοι και χωρίς τα’ αναγκαία του πολέμου) αποφασίσαμεν να σηκώσομεν άρματα εναντίον της τυραγνίας. Είτε θάνατος είτε λευτεριά».

(Ιω. Μακρυγιάννης )

« Ο Έφορος της Ελλάδος Θεός ενέπνευσεν εις τα καρδίας των εχθρών μας άκραν δειλίαν και φόβον. Ελπίζω δε εντός ολίγου, με την βοήθειαν του Τιμίου Σταυρού και των θεοπειθών της πατρίδος ευχών, να σας χαροποιήσω…».

(Ανδρέας Μιαούλης)

«Μία δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία πριν φύγουμε από τα Ψαρά για την Χίο. Μία δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε…Αυτή η θεία δύναμις μου έδωσε θάρρος δια να φθάσω με το πυρπολικό μου στην Τουρκική Ναυαρχίδα…Οι Τούρκοι ήταν τόσοι ώστε εάν έπτυον επάνω μας θα μας έπνιγαν αναμφιβόλως…Εις το όνομα του Κυρίου φώναξα εκείνη τη στιγμή. Έκανα τον Σταυρό μου και πήδηξα στη βάρκα. Οι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στην Ναυαρχίδα που τινάχθηκε στον αέρα και παρέσυρε στον θάνατο χιλιάδες Τούρκους…».

(Κωνσταντίνος Κανάρης)

«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. – Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. – Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλληκάρια…Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρη πίσω την υπογραφή του».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

«Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν».

«…Κι’ αν είμαστε ολίγοι…παρηγοριώμαστε μ’ έναν τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε, τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, κι΄όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν…».

«…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί….».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

«Το Ελληνικόν Έθνος, αφ’ ού υπέκυψεν εις τον βάρβαρον και σκληρότατον ζυγόν της Οθωμανικής τυραννίας, υστερήθη όχι μόνον την ελευθερίαν του, αλλά και παν είδος μαθήσεως…και ήτον ενδεχόμενον να εκλείψη διόλου από το Έθνος η Ελληνική γλώσσα, εάν δεν την διέσωζεν η Εκκλησία προς ήν οφείλεται και κατά τούτο ευγνωμοσύνη».

(Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός)

«Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή εμπορεί να σώση την αυτονομίαν του Γένους, όταν μάλιστα κηρύττεται από ποιμένας φίλους της αληθείας και της δικαιοσύνης»

(Αδ. Κοραής)

«…Τούτο παρακαλώ να τους παραγγείλετε να πράττωσιν εις το εξής, παριστάνοντες εις αυτούς, ότι πολεμούν όχι μόνον υπέρ πατρίδος, αλλά και υπέρ πίστεως».

(Αδ, Κοραής προς Γ.Κουντουριώτην, 1824)

«…Μόνη η δικαιοσύνη φέρει την ελευθερίαν, την δύναμιν και την ασφάλειαν. Όπλα χωρίς δικαιωσύνην, γίνονται όπλα ληστών, ζώντων εις καθημερινόν κίνδυνον να στερηθώσι την δύναμιν από άλλους ληστάς, ή και να κολασθώσιν ως λησταί από νόμιμον εξουσίαν. Η ανδρεία χωρίς την δικαιοσύνην είναι ευτελές προτέρημα, η δικαιοσύνη, αν εφυλάσσετο από όλους, ουδέ χρείαν όλως είχε της ανδρείας. Και αυτή του Θεού η παντοδυναμία ήθελ’ είσθε χωρίς όφελος διά τους ανθρώπους, αν δεν ήτον ενωμένη με την άπειρον δικαιοσύνην του…».

(Αδ, Κοραής προς Οδυσσέα Ανδρούτσον, 1824)

«…Αχ, διά τους οικτιρμούς του Θεού, ο οποίος είναι όλος αγάπη, διά το όνομα της Πατρίδος, η οποία είναι όλη αρετή, ας καθαρίσωμεν την ψυχήν μας, και εις αυτήν την ώραν του κινδύνου, από τον ρύπον της διχονοίας, ας θάψωμεν εις τον τάφον της λησμονησίας τα άγρια και ανόητα πάθη μας, ας πλύνωμεν τας μεμολυσμένας καρδίας εις το ιερόν λουτρόν της αγάπης, ο πατριωτισμός ας λαμπρύνη, εις το εξής τον θολωμένον νουν μας, η ειλικρίνεια ας βασιλεύση εις την καρδίαν μας, η αγάπη κα η σύμπνοια ας προπορεύωνται, ως νεφέλη πυρός, όλων των βουλών μας και όλων των έργων μας».

(Σπ. Τρικούπης)

«Κι’ όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυό μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει, αν η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ΄αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού».

(Ιω. Μακρυγιάννης)

«Είναι καιρός…να κρημνίσωμεν από τα νέφη την Ημισέληνον διά να υψώσωμεν το σημείον, δι’ ού πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν και ούτω να εκδικήσωμεν την πατρίδα και την ορθόδοξον ημών πίστιναπό την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν»;

(Αλ. Υψηλάντης)

«…Η ημέρα εκείνη, την οποίαν επιθυμούσαν οι πατέρες μας να την ιδούν, έφθασε και ο Νυμφίος έρχεται…Έφθασεν ο καιρός διά να λάμψη πάλιν ο Σταυρός και να λάβη πάλιν η Ελλάς, η δυστυχής Πατρίς μας, την ελευθερίαν της…».

«Ό, τι και αν εκάμαμεν, είτε εγώ, είτε οι συνάδελφοί μου, είτε ως εταίροι, είτε ως αγωνισταί, ήτο έμπνευσις και έργον της Θείας Προνοίας, και ουδέν ηθέλομεν πράξει άνευ της εμπνεύσεως ταύτης».

(Άνθιμος Γαζής)

 «ΙΔΟΥ ο Θεός μεθ’ ημών, ος επάταξεν έθνη πολλά και απέκτεινε βασιλείς κραταιούς. Ο Παντοκράτωρ Θεός δεν μας αφήνει εις την διάκρισιν του εχθρού. Αλλά είναι σύμμαχός μας, καθώς πολλάκις το είδομεν και άμποτε εις το εξής διά της δυνάμεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού και διά της ενεργείας και γενναιότητός σας να αφανισθή ο εχθρός εξ ολοκλήρου…».

(Π. Μαυρομιχάλης προς τον Θ.Κολοκοτρώνη)

 «ΧΩΡΙΣ αρετή και θρησκεία δεν σχηματίζεται κοινωνία, ούτε βασίλειον».

(Στρατηγός Μακρυγιάννης)

 «Ο Θεός είναι μετά της Ελλάδος και υπέρ της Ελλάδος και αύτη σωθήσεται. Επί ταύτης της πεποιθήσεως αντλώ πάσας μου τας δυνάμεις και πάντας τους πόρους».

(Ι. Καποδίστριας)

«Η Ιστορία και το μέλλον της Ελλάδος στηρίζονται πάνω σε τρεις λέξεις: Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς».

(Παλαιών Πατρών Γερμανός)

«Εγώ, η φαμίλια μου, τα’ άρματά μου, ό,τι έχω είναι για την Ελλάδα».

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)

Λινκ : http://www.antibaro.gr/article/25950

ΦΡΙΚΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΣΕΠΟΛΙΑ

Η συνοικία των Σεπολίων ήταν άγνωστη στο ευρύ κοινό. Ακόμα και οι ντόπιοι, τη δεκαετία του 80 έλεγαν πως είναι «Κολωνιώτες». Ο Κολωνός μέτραγε στην αλητεία, οπότε ήταν κολακευτική η σύσταση. Λογικό καθώς πρόκειται για μια συνοικία που έχει διάμετρο ένα χιλιόμετρο. Οι οδηγοί ταξί ήξεραν μέχρι την  πλατεία του Αγίου Μελετίου. Μετά ζητούσαν οδηγίες. Οι μπασκετικοί γνώριζαν τον Τρίτωνα. Όχι για να πάνε αλλά ότι υπήρχε εκεί ένα γήπεδο στο οποίο ήταν προπονητής ο αείμνηστος Φαίδωνας Ματθαίου.

Πέρασαν τα χρόνια, ήρθε το μετρό, μαθεύτηκαν και τα Σεπόλια. Το αστεράκι της διασημότητας μπήκε λόγω του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η Πλατεία του Αγίου Μελετίου ( και ο σταθμός του μετρό ) είναι το πιο γνωστό σημείο για τους επισκέπτες. Στο ανοικτό γήπεδο μπάσκετ του Τρίτωνα χτυπά ο σφυγμός αυτής της μικρής συνοικίας. Είναι ότι και ο Λευκός Πύργος για τους Θεσσαλονικείς. Τα πρώτα σουτ, τα πρώτα φιλιά, τα πρώτα τσιγάρα, οι πρώτες βόλτες με τους γονείς, το πρώτο χάζι σε αυτούς που παίζουν μπάσκετ. Ραντεβού με φίλους, με κορίτσια, μαμαδίστικες βόλτες με κουτσομπολιό στην κερκίδα. Η εφηβική μαγκιά. Οι παρέες. Τα μπουγέλα στη βρύση. Ο μπάφος που γύρναγε. Οι ομάδες που έκαναν προπόνηση. Ο κόσμος που μαζευόταν για να στηρίξει την ομάδα στα τοπικά πρωταθλήματα. Οι ατέλειωτες μπασκεταναλύσεις και ποδοσφαιρομάχες μετά τις 11 το βράδυ. Τη δεκαετία του 90, οι Έλληνες σε μεγάλο ποσοστό έφυγαν από τα Σεπόλια και τη θέση τους πήραν οι Αλβανοί οι οποίοι είναι και η κραταιά δύναμη της περιοχής. Όλες οι συνήθειες του Τρίτωνα, τηρήθηκαν ευλαβικά.

Πάντα η πόρτα του γηπέδου θα ήταν ανοιχτή παρά τις κατά καιρούς αλυσίδες και λουκέτα. Πάντα μια λάμπα από τις έξι των προβολέων δεν θα άναβε. Πάντα το ένα καλάθι θα ήταν λίγο πιο στραβό από το άλλο λόγω των καρφωμάτων. Πάντα τα καινούρια παπούτσια που αγόραζε κάποιος, η πρώτη πασαρέλα ήταν στον Τρίτωνα.

Παραμελημένο, αλλά τη δουλειά του την έκανε. Μέχρι που η επιδειξιομανία και η εγκεφαλική αναπηρία που είχαν κάποιοι στο τρισάθλιο κεφάλι τους, σκότωσε το γηπεδάκι.

Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το γκράφιτι του Γιάννη που σχεδιάστηκε στο δάπεδο. Ήταν πολύ ωραίο όταν το αποθανάτιζαν τα drones μόνο που έκοψε το μπάσκετ στα παιδιά. Το γήπεδο γλιστρούσε από τη βαφή και στην καλύτερη έφευγες με διάστρεμμα. Λες και οι άλλοι λαοί δεν ξέρουν που δεν κάνουν επιδαπέδια πειράματα.  

Ο Τρίτωνας ερήμωσε και πήγαιναν μόνο οι μαμάδες με τα καρότσια, τα ποδήλατα και το βράδυ, οι ιδιοκτήτες σκυλιών. Ήταν άνετοι πλέον καθώς κανείς δεν θα τους έλεγε να πάνε λίγο πιο μακριά στο πάρκο αφού ουδείς έπαιζε μπάσκετ πια…

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ανέλαβε η NIKE να κάνει μια αναμόρφωση καθώς η φτωχή σε πολλά συνοικία των Σεπολίων θα υποδεχόταν σε φαντασμαγορική εκδήλωση τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Έκλεισαν τους παρακείμενους δρόμους για μια εβδομάδα παρακαλώ για να στήσουν τους προβολείς, να ξαναβάψουν το γήπεδο και να συναρμολογήσουν τις μεταλλικές κατασκευές με το βιντεογουόλ και τα καθίσματα. Χαλάλι η ταλαιπωρία, είπαν οι κάτοικοι. Για τον Γιάννη.

Τελικά η Nike έκανε μια τρύπα στο νερό. Μια εταιρεία μέσα στα 5 μεγαλύτερα brands του πλανήτη άφησε πίσω της μια αηδία. Επειδή ξέρω πως είσαι πονηρός αναγνώστης, όχι δεν τα βάζω με τον Γιάννη. Που να ξέρει το παιδί. Τεράστια ευθύνη φέρει και ο Δήμος Αθηναίων που με την ανοχή του διαλύθηκε ο μοναδικός θύλακας άθλησης και κοινωνικοποίησης των πολιτών σε αυτή τη φτωχογειτονιά.

Τι απέγινε το γήπεδο του Τρίτωνα :

Ø  Ξηλώθηκαν οι προβολείς που μπορούσαν τα παιδιά να παίξουν το βράδυ. Αντικαταστάθηκαν με περιμετρικές λάμπες που δεν κάνουν για μπάσκετ. Είναι υπέροχες λάμπες για να δεις να παρκάρεις ή να δεις τους κάδους των σκουπιδιών αλλά δεν είναι για μπάσκετ!

Ø  Και τα δύο στεφάνια στις μπασκέτες γέρνουν σε βαθμό που οι βολές είναι εύστοχες όπως και αν σουτάρεις και από τη γωνία δεν το βάζεις ακόμα και αν είσαι ο Κλέι Τόμσον.

Ø  Η δεύτερη βαφή αναμείχθηκε με κάτι σαν άμμο για να μη γλιστράει και κατήντησε λάσπη. Αργότερα ξεθώριασε και προφανώς πάλι γλιστράει. Άσε που με το γκράφιτι δεν ξεχωρίζεις καλά καλά τη γραμμή του τριπόντου

Ø  Η παιδική χαρά, η μοναδική της περιοχής ξηλώθηκε, για να γίνει μια καινούρια. Μετά από 6 ολόκληρους μήνες θυμήθηκαν να βάλουν 3 πραγματάκια της κακιάς ώρας χωρίς ένα παγκάκι να κάτσουν οι γονείς, χωρίς ένα κάδο σκουπιδιών. Αχρείοι.

Ο κόσμος απομακρύνθηκε οριστικά και σήμερα το γήπεδο του Τρίτωνα είναι ένα άχρηστο άδειο τετράγωνο πράγμα που φωτίζεται εξωτερικά. Η NIKE, έβαλε τους εργάτες και έβαψαν μερικά πεζοδρόμια γύρω γύρω. Τρομερή παρέμβαση.

Τι πρέπει να γίνει. Αν ήμουν δήμαρχος θα ερχόμουν σε επαφή με τους Μιλγουόκι Μπακς να το αναπλάσουν, να τους δώσω και το κλειδί της πόλης ως φόρο τιμής και να γίνει κάτι πραγματικά ωραίο σε μια πραγματικά υποβαθμισμένη περιοχή.

Αν το Μιλγουόκι – που είμαι σίγουρος πως δεν θα πει όχι στο να βάλει την πινελιά του εκεί που ξεκίνησε ο Γιάννης – αρνηθεί, τότε ας αναγκαστεί να το κάνει η NIKE. Καλά τα χρυσοπουλάει τα παπούτσια του Γιάννη, καλά χάλασε και αυτό που υπήρχε, ας κάνουν και τίποτα σωστό.

Ø  Καινούρια καλάθια οπωσδήποτε. Και καινούριες μπασκέτες! Είναι πανάρχαιες αυτές που έχει.

Ø  Να βαφτεί ως κανονικό γήπεδο όπως γίνεται παγκοσμίως.

Ø  Αν θέλουν να τιμήσουν τον Γιάννη, να βάλουν στην περίφραξη μια πλακέτα, να το μετονομάσουν, να κρεμάσουν μια τεράστια φανέλα του, πάντως όχι αυτό το γκράφιτι που έδιωξε τις ομάδες και τα παιδιά!

Ø  Να βάλουν προβολείς για μπάσκετ!

Ø  Να βαφτεί η κερκίδα. Πράσινο μαύρο, τα χρώματα του Μιλγουόκι που δεν λερώνουν και εύκολα.

Ø  Να μπουν κάδοι σκουπιδιών γιατί  υπάρχει ένας όλος και όλος που με 5 κουτάκια από αναψυκτικό γεμίζει.

Να γίνει κάτι όμορφο ρε αδερφέ!

Να τιμηθεί ο Γιάννης, το γήπεδο που πρωτοέπαιξε, να γίνει κάτι της προκοπής εκεί πέρα.

Αν ο Δήμος πει στη NIKE, ή το φτιάχνεις ή σε ξεφωνίζω, δεν νομίζω πως για 30 χιλιάρικα ( το πολύ )  θα ρισκάρει η εταιρεία τη φήμη της. Άσε που μπορεί να το εκμεταλλευθεί, να βάλει και τα σήματα της, μια αιώνια διαφήμιση. Δεν θα πάει χαμένο.

Λίγη θέληση χρειάζεται, λίγη αγάπη για τα παιδιά και λίγη καλαισθησία.

Τίποτα άλλο.

Ειλικρινά.