Εδώ
και πολλά χρόνια έχω ξεπεράσει τη μεγάλη προσμονή των διακοπών. Μια που πας και
μια που γυρίζεις χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.
Φέτος
είχα να αντιμετωπίσω μια μεγάλη πρόκληση. Μετά το θάνατο του πατέρα μου το
2008, είχα να απαντήσω στο ερώτημα αν θα πουλήσω ή αν θα συντηρήσω το σπίτι στο
χωριό. Κατέληξα στη συντήρηση καθώς το χωριό έχει μικρή αγοραστική δύναμη,
σπίτια δεν ξαναγίνονται και στο απώτατο μέλλον, είναι ιδανικός τόπος
οικογενειακών διακοπών.
Το
προηγούμενο καλοκαίρι, έφερα έναν ξαδερφο-εργολαβο-μάστορα, να το φέρει μια
βόλτα και να μου πει την άποψη του για το πώς θα μπορούσε αφενός να γίνει
καλύτερο, αφετέρου να μην πέσει.
Με
το ύφος του ειδικού επιστήμονα λίγο πριν τη συνέντευξη τύπου που θα ανακοίνωνε
στην παγκόσμια κοινότητα τη θεραπεία για τον καρκίνο, απεφάνθη:
«ύποπτε,
σίγουρα σε πρώτη φάση θα χρειαστείς να στεγανοποιήσεις το σπίτι εξωτερικά γιατί
το χειμώνα γίνεται πλωτό κολυμβητήριο. Θα πρέπει γύρω γύρω να βάλουμε
πλακόστρωτο, να βάλουμε στο ταβάνι ραμποτέ, έναν καινούριο λέβητα μια και ο
παλιός είναι για το μουσείο, αφου εχεις
τα σώματα για το καλοριφερ και φυσικά παράθυρα αλουμινίου αντι για τα ξύλινα
που εχεις τώρα. Αυτά για φέτος και του χρόνου θα προχωρήσουμε και στα άλλα. Θα
σου κοστίσει 10-12 χιλιάρικα, φιλική τιμή, ειδικά για σενα».
Όπως
και οι κυβερνήσεις σε κολλητούς τους εργολάβους, δεν μπήκα καν σε διαγωνισμό
και έκανα απευθείας ανάθεση. Η τιμή ηταν καλή, ο άνθρωπος εμπιστοσύνης, οι
συστάσεις εξαιρετικές, γκολ και φεύγουμε για τελικό.
Ποιος
σου είπε φίλε ότι ξεμπέρδεψες; Αμα ήταν τόσο απλό, η Ελλάδα θα ηταν υπερδύναμη
με ιδίους πόρους.
Ενώ
είχαμε συμφωνήσει να ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο, ξεκίνησε τον …Ιούνιο !!!
Αχ
τώρα εχει κυνήγι, τώρα βάζω υποψηφιότητα στις εκλογές, μην αγχώνεσαι, μετά
βρέχει, έπιασε χειμώνας δεν είναι για τσιμέντα, μετά δεν σηκώναμε τα τηλέφωνα,
φτάσαμε χριστούγεννα, χρονιάρες μέρες, μετά πάλι βρέχει, δεν σηκώναμε τα
τηλέφωνα, μετά ξαναβρέχει, Χριστός Ανέστη, ηρθε το Πάσχα οε οε και δεήσαμε μια
πήραμε προκαταβολή να δείξουμε ότι κάτι κάναμε.
Αμαρτίες
γονέων, παιδεύουσι τέκνα. Ποιος άρχοντας είπε τη μεγάλη αλήθεια, να χτίσω
μαυσωλείο στο όνομα του.
Οι
γονείς μου για να περνάει και η ωρα, έφτιαξαν επικό κήπο. Και δέντρα. Το σπίτι
μας είχε το παρατσούκλι «ζούγκλα» καθώς δεν φαινόταν από τον δρόμο. Ωραία η
πρασινάδα, οι καρποί και η οικολογία, αλλά το δέντρο δίπλα στο σπίτι είναι μια
εξαιρετική πηγή υγρασίας, οι ρίζες αναπτύσσουν στενούς δεσμούς με τα θεμέλια
και αυτή η σχέση επέφερε μια οριζόντια ρωγμή μέσα στο σπίτι που ευτυχώς και
μέχρι σήμερα δεν απειλεί τη στατικότητα του.
Ασε
που κάθε χρόνο μοίραζα διακοσάρες για το ξεχορτάριασμα και το κλάδεμα. Εντός
του σπιτιού ως ταβάνι υπάρχει ένα νοβοπαν, που σε ένα δωμάτιο εχει μαυρίσει από
την υγρασία και ένα κτίριο του 1984, σίγουρα χρειάζεται μια καλή ανακαίνιση.
Όταν
πήρα και επίσημα την άδεια, ο ειδικός μου ζήτησε να μην ανέβω αμέσως στο χωριό,
γιατί κάτι ήθελε να τελειώσει. Ο κλασικός έλληνας της τελευταίας στιγμής. Για
να με παρηγορήσω, σκέφτηκα ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες ηταν καταπληκτικοί και
κανείς δεν θυμάται ότι μέχρι την τελευταία μέρα μπαλώναμε, ράβαμε και κόβαμε.
Εμεις ως Ελληνες θέλουμε αδρεναλίνη και τεστοστερόνη, δεν είμαστε σαν τους
ξενέρωτους Κινέζους που τα είχαν έτοιμα ένα χρόνο πριν.
Το
άγχος μου ηταν μήπως αυτά που έκανε δεν μου άρεσαν. Να δω επίσης τι δεν έκανε
γιατί στο τηλέφωνο μου τα έλεγε μισά, και φυσικά σε τι κόστος φτάσαμε…
Στο
ταξίδι, είχα να κάνω και φροντιστήριο στη μητέρα μου να μην ανοίξει το
στοματάκι της να πει καμια σαχλαμάρα τύπου που πήγε η συκιά και η κερασιά. Όταν
σε έναν ηλικιωμένο χαλάς τον κόσμο του, μην περιμένεις να εκτιμήσει το
καινούριο. Πάντα θα νοσταλγεί το παλιό..
Δεν
με ενόχλησε η διήμερη παράταση, είχα εκκρεμότητες να κλείσω και να σου πω την
αλήθεια, η Αθήνα άνευ επαγγελματικών υποχρεώσεων είναι εκπληκτική. Μετά από
τρια γερά ξενύχτια, ξεκίνησα το ταξίδι…
Δεν
είναι κακό σε έναν επαρχιακό δρόμο, με μια λωρίδα ανα κατεύθυνση, να πηγαίνεις
με 50 χλμ.
Το κακό και ο υπέρτατος εγωισμός είναι να θέλεις ολος ο κόσμος να πηγαίνει όπως
εσυ.
Καλώς
ή κακώς, κάποιος άλλος ρε φίλε, είτε εχει καλύτερο αυτοκίνητο από σενα, είτε
ξέρει καλύτερα το δρόμο από σενα, είτε βιάζεται γιατί εχει μια ανάγκη, είτε
απλά θέλει να πάει πιο γρήγορα!
Κάνε
στην άκρη! Στην αρχη έβριζα έναν τύπο, μετά το απόλαυσα δυναμώνοντας τη μουσική
και άναψα τσιγάρο, μέχρι που ο Θεος με λυπήθηκε και λίγο πιο κάτω σταμάτησε να
βάλει βενζίνη και απαλλάχθηκα από την παρουσία του.
Μετά
αναρωτιέσαι γιατί τρακάρουν στον επαρχιακό δρόμο. Εμ, όταν για 5 χιλιόμετρα, σε παει
ο άλλος καροτσάκι, με ταχύτητα στα 40 χλμ, θα σου τη δώσει, θα πας να τον
περάσεις πάνω στη στροφή, ο νόμος του Μέρφι, είναι πάντα εδώ, και μετά στην
καλύτερη πληρώνει η ασφαλιστική και στη χειρότερη πληρώνουν οι δικοί σου το
γραφείο κηδειών.
Δεν
θα ξεχάσω, όταν άφησα να περάσει ένα αγροτικό με 3 άτομα μέσα μια και φαινόταν
ότι το πάνε γρήγορα, θα πρέπει να τους ήρθε πολύ παράξενο καθώς και οι τρεις
μου κούνησαν τα χέρια σαν πλεϊμομπιλ για να με ευχαριστήσουν.
Με
το που έφτασα, μου άρεσε πολύ η δουλειά του ξαδέρφου. Εύγε. Το σπίτι μου όπως
ακριβώς το ονειρευόμουν από παιδί. Το πλακόστρωτο, ωραία διαμορφωμένο, με
γωνίες και καμπύλες, με ράμπα για το αυτοκίνητο, με λίγα σκαλιά και με κλίση
για να φεύγουν τα νερά, με θέσεις για δενδροφύτευση ακριβώς εκει που πρέπει, περιμετρικά του σπιτιού.. Ηταν κατά το 30% έτοιμο αλλά μου άρεσε το κόνσεπτ και
μη σου πω και το πρότζεκτ.
Αφού
ξεφόρτωσα τα πράγματα, άρχισε ένας κυκλώνας. Έτρεξα πιο πολύ και από μια
καθημερινή στην Αθήνα!
Ηρθε
περιχαρής ο ξάδερφος:
Ύποπτε
πως σου φαίνεται;
Εξαιρετικό
ξάδερφε! Αλλά βλέπω πως τα υπόλοιπα δεν έγιναν…
Ναι,
αλλά δεν βγήκαν τα πράγματα όπως τα περιμέναμε. Πολλές ρίζες, έβαλα τσάπα,
έλαβα πλέγμα, σηκώθηκε το σπίτι 15 πόντους, 90 σακιά τσιμέντο, και να και τα
κολωνάκια στην είσοδο, και να και τα καινούρια πλακάκια στη βεράντα, και τα
φορτία με την πέτρα πανάκριβα, και μπλα και μπλα, και ξέχνα τον λέβητα, τα
παράθυρα αλουμινίου και το ραμποτέ και μόνο γύρω γύρω το πλακόστρωτο, με 15.000
ευρώ καθάρισες. Γκντουπ!
Οφείλω
να ομολογήσω πως αφού δεν έπαθα εγκεφαλικό, προφανώς και δεν θα πάθω ποτέ, και
δεν θα πεθάνω από αυτό.
Αν
και δεν τέλειωσε τη δουλειά, τη μισή αυλή έκανε, με 190 τετραγωνικά πέτρας, δεν
με έγδαρε και πολύ, αλλά είναι πολλά τα λεφτά και έπαθα ένα ψυχολογικό γιατί η
αρχική με την τελική εκτίμηση εχουν μεγάλη απόκλιση και δεν βρήκα καμιά
κληρονομιά δέκα δις δολλαρίων ώστε να μη με νοιάζει.
Στην
ένσταση μου ότι «ρε αδερφέ γιατί δεν πήρες τηλέφωνο να μου πεις ότι το κόστος
φεύγει να ξέρω; Μπορεί να μην εχω να σε πληρώσω! Να ξέρω τι μου γίνεται» Η
απάντηση ηταν ότι αφενός «εγώ είμαι λαρτζ και πλήρωσε με όποτε εχεις», αφετέρου
ότι «αφου το εργο θα σου κρατήσει για μια ζωή ας πήγαινε και παραπάνω εξι
χιλιάρικα. Δεν πειράζει». Καταπληκτική λογική μόνο που απουσίαζα…
Ξέρω
τι σκέφτεσαι.
«Αφου
έμπλεξες με αυτές τις δουλειές, ας πρόσεχες. Ετσι είναι τα μαστόρια σενιορ»
Το
χειρότερο είναι πως δεν εχεις κανένα περιθώριο αντίδρασης. Τι να κάνεις, να
τσαμπουκαλευτείς; Χάνεις και ότι εχεις χρήμα εχεις ρίξει. Να δημιουργήσεις έναν
εχθρό; Οπότε το τρως το παγωτό και φρόντισε να εχεις βάλει και λίγο σιρόπι για
να μη σου κάτσει στο λαιμό.
Αυτό
που με σκοτώνει είναι η διαρκής αναβλητικότητα. «Τώρα που ήρθες για διακοπές,
να βοηθήσεις και εσυ να τελειώνει το σπίτι σου και να σου έρθει και πιο φτηνά»
Αφαντος. «Λοιπόν, ξεκινάω κατά τις 25 Αυγούστου και μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου
θα είσαι έτοιμος» Ούτε καν. Τώρα είμαστε στο τέλος Οκτωβρίου ότι ΘΑ τελειώσει (
όταν κατεβάσεις τη μητέρα σου στην Αθήνα θα ξεκινήσω ) και το ένστικτο μου λέει
ότι καλό επόμενο καλοκαίρι.
Δεν
σου κρύβω ότι ωρες ωρες φαντασιώνομαι να ημουν γιος του Μάκη Ψωμιάδη ή εστω
πρώτος ξάδερφος του Τσακογιάννη…
Εκει
που είχαν πάρει τα μυαλά μου αέρα, και τόλμησα να χαρώ ότι ότι σε 2 χρόνια θα
καθάριζα, βάλε επι τρια. Θα προχωράω σιγά σιγά και όταν αμα και όποτε. Ο
ταμπλάς ταμπλάς αλλά δεν θα πεθάνω από το άγχος.
Το
επόμενο βήμα ηταν να κάνω μια καταγραφή καθηκόντων και να αρχίσει το τρέξιμο:
Στο
τάφο του πατέρα μου, για το ξεχορτάριασμα και τον χαιρετισμό, σε διπλανό χωριό
για τα απαραίτητα ψώνια, δεύτερη φορά στο ιδιο χωριό, καθώς την πρώτη δεν
θυμηθήκαμε και όλα οσα θέλουμε να πάρουμε. Στην πρωτεύουσα του νομού για να
κόψω καινούριο καθρέπτη για το μπάνιο μια και ο προηγούμενος πήρε σκουριά.
Ξαναμανα γιατί ο παλιός στηριζόταν σε βίδες και έπρεπε ο μάστορας να κάνει τις
σχετικές τρύπες. Επίσης το φωτιστικό χάλασε και ήθελε καινούριο ανταλλακτικό.
Το πρώτο απεδείχθη μικρό για το μέγεθεος οπότε άντε πάλι ταξίδι 70 χλμ, με στροφές,
πήγαινε-ελα στην πόλη. Άπλωσα περιχαρής να στήσω την κούνια που αγόρασα από την
Αθήνα. Όταν είδα 100 βίδες και άλλα τόσα μεταλλικά εξαρτήματα σκέφτηκα πόσο πιο
εύκολη θα ηταν η καριέρα μου στην αστροφυσική. Φώναξα ένα γείτονα που πιάνουν
τα χέρια του και για να τη στήσει του πήρε 2,5 ώρες! Εμένα θα μου χρειάζονταν 3
μέρες και με το που θα καθόμουν θα έπεφτα από κάποιο σίγουρο λάθος στη
συναρμολόγηση. Λόγω πολλών εντόμων, σε κάθε παράθυρο έχουμε σίτα. Κατά λάθος
είδα μια τρύπα, σε ένα από αυτά οσο ένα κεφάλι μιας αγελάδας. Βρες τον άλλον
γείτονα που ασχολείται με αυτά, αγόρασε μου σίτα και ελα να τη βάλεις.
Κάθε
χρόνο ανεβαίνει ενας άλλος γείτονας στη στέγη να ελέγξει αν τα κεραμίδια εχουν
σπάσει ή είναι άρτια. Φέτος βρήκαμε 10. Ο έτερος ειδικός απεφάνθη: Αν θέλεις να κάνουμε σοβαρή δουλειά φίλε μου
ύποπτε, θα πρέπει να αλλάξουμε τους καβαλάρηδες ( είναι τα στρογγυλά κεραμίδια
που μπαίνουν εκει που ενώνεται η μια πλευρά με την άλλη ώστε να είναι ενιαία η
στέγη ) και φυσικά να σου αντικαταστήσω τα κεραμίδια.
Μάλιστα.
Πόσα
θέλεις αρχηγέ;
Ε,
κανα 800άρι !!
Ιιιιιιιιιιιιιι,
τι λες ρε φίλε, τόσα πολλά;
Στα
σεμινάρια που εχω κάνει στο πλαίσιο της εκπαίδευσης μου για πράκτορας της CIA
με μεταπτυχιακό στο FBI, βασικός κανόνας της διαπραγμάτευσης είναι πως στο
πρώτο άκουσμα της τιμής πρέπει να κάνεις σαν να σε χτύπησε ρουκέτα από F16.
Αυτόματα ο άλλος νοιώθει τύψεις, τύπου μήπως τον σφάζω τον φουκαρά, και ρίχνει την τιμή. Αλλά τρικ δεν σου
μαθαίνω προς το παρόν, αλλά η διαπραγμάτευση μπορεί να εχει και συνέχεια.
Ο
μάστορας έπεσε στα 600.
Μου πέταξε και ενα υπέροχο: "Ελα ρε, στον άλλον θα δώσεις 15 χιλιάρικα, δώσε και μένα ενα οχτακοσαράκι" !!! Τι είμαι ρε αδερφέ, ο νόθος αδερφός του Λάτση;
Αφου θέλω να βάλω και φωτοβολταϊκά, θα πρέπει
να αλλάξω τη στέγη, ώστε να μην τα βάλω τωρα και μέτα αντε ξήλωνε και ξαναράψε.
Τι να κάνω ημίμετρα με καβαλάρηδες, ιππικό και λεγεώνες, όποτε απλώς έκανα τη
σχετική προσωρινή αντικατάσταση των σπασμένων κεραμιδιών. Καθάρισα με 50 ευρώ.
Το
κακό στην επαρχία είναι ότι κάπου θέλουν να σε τιμωρήσουν επειδή εχεις σπίτι
στην Αθήνα και ένα εξοχικό. Κακώς. Γιατί να τα εχεις; Πλήρωνε και χρυσοπλήρωνε.
Άλλο κακό είναι πως θέλουν με λίγα μεροκάματα να
βγάλουν ολόκληρο το χειμώνα. Όταν αγόρασα τα κηπευτικά έπιπλα, ( κούνια,
τραπέζι και καρέκλες ) και τα έστειλα με μεταφορική στην πρωτεύουσα του νομού,
μου κόστισε 30 ευρώ.
Όταν
έστειλα έτερο γείτονα με φορτηγό να τα φέρει στο σπίτι μου και πήγα τώρα να τον
πληρώσω, μου ζήτησε …60 !
«Αδερφέ,
400 χλμ με 30 ευρώ και 35 χλμ με 60 ευρώ, πως γίνεται;»
Εμ
είναι το πετρέλαιο…
Ο
άλλος δηλαδή πως κινείται, με νερό ή με τον άνεμο;
Κατεβήκαμε
στα 50 αλλά το γδάρσιμο γδάρσιμο.
Μπορεί
ως Ελληνες να μην έχουμε και την καλύτερη γνώμη για τους Αλβανούς. Να πούμε όμως
και μια αλήθεια; Οσοι Αλβανοί δεν ασχολήθηκαν με το έγκλημα, εργάστηκαν πολύ
σκληρά και σε προσιτό κόστος. Ο Ελληνάρας θέλει να γυρνάει μια βίδα - οποτε αυτός θέλει - και να παίρνει 500 ευρώ. Ο Αλβανός έφτυσε αίμα, για αυτό και εχει πάρει σχεδόν ολες τις τεχνικές
εργασίες από τους ημεδαπούς. Τυχαίο;
Στην
επαρχία είναι μονοπώλιο και δεν εχεις πολλές επιλογές γιατί είσαι δέσμιος και
των κοινωνικών συμβάσεων. Αν πάρεις μάστορα από το άλλο χωριό σε μια ανάγκη,
αντε να τον βρεις. Ο συγχωριανός σου είναι δίπλα. Θα σε κακοχαρακτηρίσουν ( και
θα σου τη φέρουν ) σε μια ανάγκη. Εχω ακούσει πολλές ιστορίες παραπόνων τύπου «α,
τον άθλιο, δεν έδωσε τη δουλειά στον συγχωριανό του». Αν όμως ο άλλος είναι
ασυνεπής ή σε κατακλέβει, μικρό το κακό. Για αυτούς.
Δεν
θα ξεχάσω την ευγενική παραίνεση ενός άλλου γείτονα: «Μην τολμήσεις και φέρεις
κανέναν μάστορα από την Αθήνα…»
Όταν
μάλιστα εχεις ένα σπίτι κλειστό για 10 μήνες, αυτές τις συμβουλές πρέπει να τις
λάβεις πολύ σοβαρά υπόψη σου…
Κατά
τα άλλα, βάλε και τον καθαρισμό της αποθήκης, άλλο αχούρι από κει, βρήκα καμιά
30αριά κλειδιά και τα δοκίμασα παντού να δω ποιο κάνει και που, μίλα και με τον
ηλεκτρολόγο να σου πει σε τι κατάσταση είναι το σπίτι και πως βελτιώνεται, πάρε
προσφορά, κάνε το ίδιο με τον μπογιατζή, ρίξε μια ματιά για να πάρεις μια ιδεα
για παράθυρα αλουμινίου ( και όπως την πήρα, έφυγα μακριά ), ρώτα τον σιδερά
για κάγκελα και φτάσαμε στη σκεπή… Οποιος πέρασε από το σπίτι μου, λιγότερα από
1500 ευρώ δεν μου ζήτησε. Οι γείτονες μου έφεραν έναν φίλο τους, μέγα μάστορα,
για να την αλλάξω. Ο τύπος μου έδωσε μια προσφορά μόνο που θα μου έβαζε μια
μόνωση. Βρήκα κάποιον άλλον για τον οποιο θεωρώ ότι είναι ο πιο σοβαρός
επαγγελματίας στο χωριό και θα έπρεπε ο βλαξ να του δώσω ολο το έργο εξαρχής
αλλά ας όψονται τα τσίπουρα και η καλή παρέα. Στα ιδια χρήματα η προσφορά με 3 μονώσεις!
Αμ ελα που είχα να αντιμετωπίσω από τη
μια την πίεση των γειτόνων για
τον φίλο τους και από την άλλη την πίεση της μητέρας μου για να τα εχει καλά με
τους γείτονες και να τη βοηθάνε οπου χρειαστεί!
Σταματήστε
να κατέβω!
Μετά σου κλαίγονται.
Πέσαν οι δουλειές, κρίση, μας πήραν τα μεροκάματα οι ξένοι, δεν εχει ο κόσμος λεφτά.
Ναι, δεν εχει ο κόσμος λεφτά για πέταμα για να σου δώσει, είναι απαράδεκτος ο Αλβανός που τολμάει να ξεκινήσει μια δουλειά στην ωρα της, και σου την παραδίδει πολλές φορές και νωρίτερα και να μη σε γδάρει.
Εσυ, στην καλύτερη πρέπει να σκύβεις το κεφάλι και να λες μάλιστα και σε παρακαλώ και στη χειρότερη θα τσακωθείς, δεν εχεις ούτε εναν σύμμαχο, και θα χάσεις εκτος απο το δίκιο σου, χρήμα και χρόνο.
Οταν στη χώρα μας θα κοιτάξουμε κάποια στιγμή τον καθρέπτη και σταματήσουμε εστω για πέντε λεπτά να ψάχνουμε για άλλοθι, είτε στους ελεεινούς πολιτικούς μας, είτε στα "ξένα κέντρα αποφάσεων", ο κόσμος μας θα γίνει πολύ καλύτερος...
Απο την άλλη, ζηλεύω τον κόσμο στην επαρχία. Δεν εχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται.
Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση τον πόλεμο στο Ιρακ και λέγαμε "ρε τι γίνεται στον κόσμο"
Τώρα, στην επαρχία κάνουν ακριβώς το ίδιο όποτε ο δέκτης τους προβάλλει κάτι "για την Αθήνα".
Πάντως
η γυναικεία γκρίνια είτε της μητέρας είτε της συζύγου πρέπει να ισοδυναμεί με
την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κουνήσει αεροπλάνο με το ένα χέρι. Ας λέγεται
και Ηρακλής αλλά δεν παλεύεται. Με την
καμία.
Εχω
που έχω τους προβληματισμούς μου, τα βάσανα μου και το πεδίον δόξης λαμπρόν για
ψυχική καταπόνηση, να εχω και τη μάνα μου, καθημερινά να με στολίζει ότι πιάστηκα
κοροϊδο. Χάρηκα, το ξέρω.
Με
αυτά και με αυτά, πέρασαν 5 μέρες με
τρέξιμο, ένταση, διαρκείς σκέψεις για το τι να κάνω και τι με παίρνει να κάνω,
ο καθένας να λέει το κοντό του και το μακρύ του, τι πρέπει να γίνει τώρα και τι
μετά, τι επείγει και μπορεί να περιμένει.
Μετά,
χαλάρωσα.
Η
τηλεόραση μονίμως κλειστή, στο iphone σερφαρα να διαβάσω ειδήσεις και είχα μιας
πρώτης τάξεως ευκαιρία να τσεκάρω και τις σχετικές εφαρμογές. Χωρίς 3G, στα
αθλητικά sites το καλύτερο και το πιο γρήγορο είναι το exedra.gr. Ακολουθεί το
sport.gr και το χάλι μαύρο είναι το gazzetta.gr Αργο, ανανέωση
με τα φεγγάρια του και ειδικά η ανανέωση ανα κατηγορίες ήταν για τα μαύρα
δράγκαλα. Αποτυχημένη επίσης η προσπάθεια του sport24 καθώς σου εχει μια
συνοπτική απεικόνιση των ειδήσεων αλλά για να μπεις στο άρθρο να διαβάσεις
θέλει πολύ προσευχή.
Στα
ειδησεογραφικά, το in.gr αργει πολύ, όπως και το Βημα, τα Νεα είναι σαφώς
καλύτερα, η Real news ακόμα φορτώνει, το zougla.gr σε πετάει εξω συχνά, το πρώτο θέμα
δεν ανοίγει καν και έμπαινα από τη σελίδα τους, στην καθημερινή τα εχουν τόσο
μπερδεμένα που αφενός πρέπει να κατεβάσεις αρχείο, αφετέρου, αν κατάλαβα καλά
μπορείς να δεις ειδήσεις αν πληρώνεις ( ναι καλα, περίμενε ) το Εθνος είναι
αξιοπρεπές αλλά εχει λίγες ειδήσεις, της Ελευθεροτυπίας είναι το καλύτερο και
τέλος της Ναυτεμπορικής είναι αρκετά καλό αλλά εχει ειδήσεις μόνο κατά
χρονολογική σειρά δημοσίευσης οπότε χάνεις κάτι σημαντικό γιατί προηγείται η
είδηση ότι ενας σκύλος δάγκωσε μια γιαγιά που πήγαινε να δώσει βερίκοκα στο
εγγονάκι της.
Η
ζωή στο χωριό κύλησε σε χαλαρούς ρυθμούς. Δυο καφέδες στο πλακόστρωτο με
διάβασμα, γράψιμο, και πειραματισμούς σε dj sets μέχρι το απόγευμα. Μετά έπαιζα μπάσκετ και
είχα υπο τις οδηγίες μου 5 πιτσιρίκια και τους μάθαινα παιχνίδια, ασκήσεις με
τη μπάλα και έκανα τον κόουτς. Τι πλάκα που έχουν τα παιδάκια! Η καλύτερη
παρέα!
Χάρηκα
ότι για πρώτη φορά εκει που ηταν ζούγκλα, τώρα πέρασε κόσμος και κοσμάκης να πιούμε
καφέ, αγαπημένες φάτσες μου έκαναν παρέα στην αυλή, άναβα τα κεριά μου, είχα
μουσικές, τσίπουρο, μπύρες και καλή παρέα.
Αργότερα,
έβλεπα στον υπολογιστή σειρές. Είδα το galactica – δυο σεζόν, τις 3
σεζόν του fringe και ολίγη απο το Nip Tuck. Τρεις φορές ενέδωσα στον πειρασμό και έκανα ζάπινγκ στα λίγα τηλεοπτικά κανάλια που πιάνω, και τις τρεις
ανακάλυψα ότι λατρεύω να μισώ την Αννίτα Πάνια. Η τύπισσα εχει μια μοναδική
γοητεία. Φοράει μόνο παντελόνια, είναι εμφανές ότι πήρε κιλά, το πρόσωπο και το
στιλ της μονίμως το ίδιο σε σημείο βαρεμάρας, φτιάχνει δική της γλώσσα με δικές
της λέξεις και η ειρωνεία στους καλεσμένους της είναι αξεπέραστη. Θα ήθελα να
τη δω στον Θέμο. Από τη μια τη μισώ γιατί ξεφτιλίζει τον κόσμο, από την άλλη τη
λατρεύω γιατί τους αξίζει. Ένα φωτεινό πρόσωπο με εκτυφλωτικό χαμόγελο, στο
απόλυτο σκουπιδαριό και το κιτσερέλα πάρτι.
Επίσης
να σου πω ότι είμαι ερωτευμένος με την Anna Torv. Ναι, αυτή την αβυζη, την
ακωλη, την ακαμπυλωτη. Που μοιάζει με την Κεϊτ Μπλάνσετ. Που παίζει χωρίς ιχνος
σεξ απιλ. Που εχει τα μαλλιά κότσο. Που δεν βάφει έντονα και δεν τονίζει τα
σαρκώδη χείλη της. Που κάθε τετραγωνικό εκατοστό του προσώπου της είναι ένα
ποίημα από μόνο του. Που αυτό το πρόσωπο θα μπορούσα να το ατενίζω σιωπηλά για
ωρες…
Να
μην ξεχάσω να σου πω ότι δεν θα ήθελα με τίποτα να ζω στο κλειστοφοβικό
galactica και οσα χρόνια και αν περάσουν, επιμένω ότι πρέπει να έχουμε μια
συγγένεια αίματος και DNA με τον Christian
Troy..
Η
περιπέτεια με το σπίτι, μου έδειξε ότι το να εμπιστεύεσαι τυφλά είναι κάτι πολύ
κακό. Τελικά. Άλλο η παρέα και άλλο η δουλειά. Life is life and business is business όπως
θα έλεγε και ο κουβανός προσωπικός μου λαθρέμπορος. Επίσης, οτι χρειάζομαι ακριβώς
τα διπλά λεφτά από αυτά που υπολόγιζα.
Με
αγχώνει ότι πρέπει να διαθέσω 40.000 ευρώ για ολες αυτές τις εξωτερικές
εργασίες ( που να μπω και μέσα στο σπίτι ) και με έναν μισθό, τα χρήματα αυτά
βγαίνουν σε 6 χρόνια. Και αν. Να πουλήσω το αρχαίο ελληνικό κορμί μου; Είναι
ενας τρόπος και πάσα προσφορά δεκτή. Όχι άνδρες. Γέρασα για να κάνω πειράματα. Να
το ρίξω στο στοίχημα; Είναι και αυτός ενας τρόπος για να χάσω και ότι μπορώ να
αποταμιεύσω. Αν εσυ που διαβάζεις τώρα είσαι ζάμπλουτος και δεν εχεις τι να κάνεις
τα λεφτά σου και θες να κάνεις μια δωρεά για να σε λυπηθεί ο Θεος όταν ελθει εν
τη Βασιλεία του; Πολύ ευχαρίστως!
Ξέρω
όμως ότι δεν πρέπει να αγχώνομαι γιατί το πολύ πολύ να πάθω κρίση πανικού και
δεν είμαι για συνεδρίες στο ψυχίατρο.
Με
ολο αυτό το φορτίο σκέψεων, τα βήματα μου με έφεραν σχεδόν ανέλπιστα στην Κω
για να δω αν άλλαξε το χρώμα της θάλασσας και σε επόμενο πόνημα θα σου περιγράψω
τι συνάντησα εκει…
Καλή
αγωνιστική περίοδος!
ΥΓ. Για τις περιπέτειές μου εκει, δες εδω:
http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2011/10/blog-post_28.html
