ΥΔΡΑ

Η Αθήνα είναι ανθρώπινη πόλη όταν λείπουν οι άνθρωποι.

Η Αθήνα είναι υπέροχη τα Χριστούγεννα.

Φωτισμένη, γιορτινή, με εκπτώσεις για τις αγορές σου, μπορείς να συναντήσεις αγαπημένα πρόσωπα που η καθημερινότητα σε οδήγησε να τα αμελήσεις και να χαλαρώσεις με πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Με 10 μέρες στη διάθεση μου σερί, αποφάσισα να αναζητήσω μια χειμερινή απόδραση ακριβώς ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Διάλεξα την Υδρα, μια και δεν είχα παει ποτέ,  γιατί δεν ήθελα να υποβληθώ στη διαδικασία οδήγησης εκατοντάδων χιλιομέτρων αλλά να παω κάπου να ηρεμήσω και να προλάβω να περιηγηθώ ξεκούραστα.

Το πώς θα πας πια είναι εύκολο. Στο site έκαστου Δήμου, διαβάζεις τα απαραίτητα, κάνεις ένα δυο τηλεφωνηματα και η ιστορία τελειώνει εκει. Το πιο άχαρο κομμάτι είναι το που θα μείνεις. Ιδιαίτερα δε, όταν δεν εχεις κάποιον γνωστό σε περιμένει ταλαιπωρία.

Τα δικά μου κριτήρια για τη διαμονή είναι όλα και όλα τρια.

Θέλω το μέρος να είναι αξιοπρεπές, να μη με γδάρουν και να εχει ιντερνετ.

Αν βέβαια τύχει και εχει θέα δεν θα πω όχι αλλα δεν είναι και καθοριστικό.  Δεν πηγαίνω κάπου για να βγάλω ρίζες στο δωμάτιο. Αν ηταν ετσι θα καθόμουν στο σπίτι μου.

Δεν γεννήθηκα στις Βερσαλίες για να απαιτώ 2 χιλιόμετρα μπουφέ πρωινο, ούτε ο μπαμπας μου ηταν κάτοικος του Μπάκινχαμ ώστε να αναζητώ την πολυτέλεια. Το ιντερνετ το θέλω για να μην χάνω επαφή με την ειδησεογραφία και να εχω τη δυνατότητα επικοινωνίας με αγαπητούς και αγαπημένους. Εχω πάψει πια να αγοράζω εφημερίδα.

Παραπάνω από τα μισα ξενοδοχείο στην Υδρα είναι κλειστά. Τι κρίμα να μην υπάρχει σχετική ένδειξη στην ιστοσελίδα του Δημου της Υδρας ή στις αντίστοιχες των ξενοδοχείων. Το πρώτο κρυο το πήρα όταν ρώτησα τιμή στο ξενοδοχείο Αντζέλικα. Τριψήφιο νούμερο! Δεν άντεξα:

«Μα καλά, Δεκέμβριο μήνα στην Υδρα και είστε τόσο ακριβά;»

«Το ξενοδοχείο μας το έχετε δει;» με ρώτησε αυστηρά η κυρία που μου απάντησε

«Ναι, μπροστά μου το εχω, στο site σας και φαίνεται εξαιρετικό, αλλά καλη μου κυρία είστε εκτος πραγματικότητας. Τι είστε πια, το Μοντε Κάρλο ή η Καραϊβική;»

Με τα πολλά τηλέφωνα και με περισσότερα παρακάλια τύπου, μήπως μια είστε της τοπικής κοινωνίας έχετε κάτι να μου συστήσετε σας παρακαλώ, έπεσα πάνω στο Miranda hotel. Από τη σελίδα μια χαρά μου φάνηκε, ιντερνετ είχε, οπότε έκλεισα σε μια λογική τιμή, 50 euro, τη διαμονή μου στο νησί.  

Όταν έφτασα, χάζεψα. Το λιμάνι είναι αξιοθέατο από μόνο του σαν μια αρχοντική αγκαλιά. Τα ιστορικά κτίρια, δείγμα πάλαι πότε πλούτου και ευμάρειας με εντυπωσίασαν και είμαι σίγουρος πως δεν έχουμε πολλά λιμάνια στη χώρα μας σαν αυτό της Υδρας. Ένα ψηφιδωτό πέτρας, χρωμάτων και κεραμοσκεπών σε μια αγκαλιά. Αισθάνθηκα υπέροχα όταν συνειδητοποίησα πόσο όμορφος είναι ο κόσμος χωρίς αυτοκίνητα και μηχανάκια. Αργότερα κατάλαβα και πόσο δύσκολες είναι και οι μετακινήσεις..

Εφτασα στο ξενοδοχείο Μιράντα μετά από λίγη και απολαυστική πεζοπορία και με περιμένε η καλοσυνάτη κυρια Πόπη. Ξαφνιάστηκα θετικά γιατί στο εσωτερικό του είναι σαν κουκλόσπιτο. Αντικείμενα αντίκες, παλιά έπιπλα καλοδιατηρημένα, με πίνακες ζωγραφικής, λες και σε φώναξε ενας Υδραίος καπετάνιος να σε φιλοξενήσει στο αρχοντικό του! Εχει και μια ωραια αυλή με λουλουδια που το καλοκαίρι θα είναι must για τον πρωινό διεγερτικό ρόφημα! Πρόθυμος άνθρωπος η κυρία Πόπη, να μου φτιάξει καφε υποδοχής, να μου δώσει τις πρώτες απαραίτητες πληροφορίες για τη διαμονή και την περιήγηση μου.

Είχε καλό καιρό οπότε βρήκα την ευκαιρία να αποτανθώ σε καϊκι – ταξί να δω τα κύρια σημεία του νησιού. Προτιμώ να ξεμπερδεύω με τα μακρινά ώστε αν χαλάσει ο καιρός ή βαρεθώ να εχω να κάνω με τις κοντινές αποστάσεις. Ο καπετάν Νίκος άρχισε να μου εξηγεί που θα πάμε, με τοποθέτησε στην κατάλληλη θέση για να βγάλω φωτογραφίες και ξεκινήσαμε τη θαλασσια βόλτα. Πρώτη στάση στο Μιρα Μάρε ή Μανδράκι. Τίποτα το συγκλονιστικό, μια μικρη παραλία και οι εγκαταστάσεις του ξενοδοχείου.

Μετά, ο ταξιτζής του υγρου στοιχείου με πήγε μια βόλτα στον γραφικό οικισμό στα Καμίνια, στην – επιτέλους – κανονική αλλα μικρή παραλία στον Βλυχό και στα δυο μεγάλα βράχια καταμεσίς στο πέλαγος που εχουν δυο εκκλησάκια, τον Αγιο

Γεωργιο και τον Αγιο Νικόλαο για προσκύνημα.

Εκει καμιά φορά γίνονται γάμοι, μου εξήγησε.

Στην επιστροφή μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω πόσο θα μου κόστιζε ο γύρος του νησιού. 150 ευρω! Εκει χρειάστηκα 3 μπουκάλια jack daniels. Μήπως δεν άκουσα καλά, μήπως έκανε πλάκα, μήπως μπερδεύτηκε; Κι όμως, 150 ευρω!

Τι λες ρε φίλε… Με 150 ευρω κάνω το πήγαινε ελα Αθήνα Λονδίνο αεροπορικώς και με 40 από τον Πειραιά στο Ηράκλειο της Κρήτης! Δεν μου πήρε και λίγα, για μια βόλτα περίπου 30 λεπτών, ένα στρογγυλό 50άρικο!

Ευκαιρία ηταν να εξαντλήσω τα μέσα μεταφοράς. Αποτάνθηκα για μια βόλτα με το μουλάρι. Για μια απόσταση 200 μέτρων μου ζήτησε 35 ευρώ! Το παζάρεψα, πέσαμε στα 30. Ηθελα να παω σε ένα ύψωμα χωρίς να μου βγει το λάδι ώστε να φωτογραφίσω την Υδρα από ψηλά. Με πήγε στον Αγιο Κωνσταντίνο αλλά μπροστά μου είχα σκεπές και δέντρα, οπότε τσάμπα η βόλτα και το 30αρι.

Πήρα την απόφαση ότι δεν πρόκειται να ξαναδώσω άλλα κοροϊδίστικα λεφτά σε αυτό το μέρος και ότι κάνω θα ηταν με τα πόδια μου. Εψαξα να φαω και στη μια και μοναδική ταβέρνα που μου είπαν πως ηταν ανοιχτή, του Μανόλη και της Χριστίνας, αλλά δεν τα κατάφερα: Σερβίρουμε μετά τις επτά.

Εντυπωσιασμένος από τα νεα ηθη, ξαναγύρισα στο ξενοδοχείο. Ηθελα να κοιμηθώ αφου  το πρωινό ξύπνημα δεν είναι το μεγαλύτερο προσόν μου, ημουν αϋπνος για να μη χάσω το δελφίνι! Ρώτησα την κυρια Πόπη αν υπήρχε τίποτα φαγώσιμο και μάλλον θα ημουν στα κακά μου χάλια. Η γυναίκα προφανώς με λυπήθηκε και μου έφτιαξε μια ωραία ομελέτα και 2 τοστ!

Τα καταβρόχθισα και αποκοιμήθηκα.

Ξύπνησα αργότερα, μπηκα στον παγκοσμιο ιστο, διάβασα, και κατά τις 11 το βράδι βγήκα όπως ο λύκος προς αναζήτηση τροφής. Έφτασα στην ταβέρνα και ήταν γεμάτη! Ούτε κρασί στο μπαρ δεν χώραγα να πιω!

Κατέβηκα στο λιμάνι. Είδα ένα καφε τοσταδικο, κάτι τέτοιο, έτοιμο να κλείσει, και μπήκα να ρωτήσω. Με έστειλαν λίγο πιο πάτω στο break time. Στην αρχή δεν μου πολυγέμισε το μάτι αλλά δεν είχα και εναλλακτική. Είδα τον κατάλογο και παρήγγειλα μια κρεατόσουπα. Είχε και σαντουιτς αλλά ηθελα κάτι σε πιάτο. Σαν άνθρωπος.

Εκπληκτική! Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Μετά πήρα και μια μακαρονάδα, ένα ποτήρι κρασί και ισορρόπησα γαστρεντερολογικώς. Γνωρίστηκα και με τα παιδιά που το εχουν, είναι δυο αδέλφια, η Μαριλένα και ο Αντώνης. Μου είπαν πολλά για το νησί, εξαιρετικά φιλικά παιδιά που με έκαναν να μην αισθανθώ ως ενας ξένος παρείσακτος.

Πριν παω στο ξενοδοχείο είπα να περπατήσω στο λιμάνι το βράδι. Περασμένα μεσάνυκτα, κόσμος δεν υπήρχε παρα μόνο οι γάτες. Που και που εμφανίζονταν και μια παρέα από 20χρονους. Περίμενα να είναι πιο γιορτινή η ατμόσφαιρα με περισσότερα φώτα αλλά αυτό που είχαν κάνει (και δεν ξέρω αν είναι πάντα ετσι ) περιμετρικά του λιμανιού υπήρχε σε στύλους ένα καλωδιο με φυτεμένα λαμπάκια και στη μέση του δρόμου 3 οριζόντια καλώδια ( από τα παράκτια κτίρια στους στύλους ) επίσης με λαμπάκια, ένα που έγραφε «χρόνια πολλά» και άλλα δυο  που είχαν από πέντε αστεράκια. Πάλι καλά που είχαν ένα υποτυπώδες χριστουγεννιάτικο δέντρο. Μέσα στα σοκάκια της Υδρας ο φωτισμός θα έλεγα ότι ηταν υποτονικός. Σχεδόν σκοτάδι.

3 μπαράκια όλα και όλα ανοιχτά, το red, ο ναυτίλος και άλλο ένα που μου δεν το θυμάμαι, με κοινό τους γνώρισμα τα λαϊκοποπ σκυλάδικα. Λες και έπαιζε ο ιδιος DJ παντού. Αδεια.

Απόλασα την ησυχία, απάντησα σε μερικά μηνύματα, έκανα ένα τσιγάρο, χάζεψα τις γάτες και πήγα να κοιμηθώ…

Την επόμενη μέρα ξύπνησα φρέσκος, ηπια δυο καφέδες για να φωτοσυνθέσω και ….καλως όρισα στην Υδρα! Το νησί των χαρακτηριστικών απαγορεύσεων.

Στην Υδρα απαγορεύονται εκτος από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια:

·         οι ηλιακοί θερμοσίφωνες

·         οι διαφημιστικές πινακίδες

·         οι πόρτες και τα παράθυρα από αλουμίνιο

·         οι μεγάλες φωτεινές επιγραφές

·         η αλλαγή χρώματος στον τοίχο ενός σπιτιού ( θέλει ειδική άδεια, χαρτούρα κλπ )

·         το air condition εκτεθειμένο παρα μόνο μέσα σε ξύλινο βαμμένο κουτί ώστε να μη φαίνεται στις αναμνηστικές φωτογραφίες των τουριστών αλλά να δένει με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική

·         Σκέτο το μπετον αρμε. Επιτρέπεται μόνο όταν συνδιάζεται με την πέτρα

·         Επίσης εκτεθειμένες οι δορυφορικές κεραίες παρα μόνο όταν κρύβονται από τα φυτά

·         Ακόμα και τα καρτοτηλέφωνα του ΟΤΕ είναι σε μια εσοχή σε ένα στενό για να μη «μολύνουν» τα σοκάκια

Όλα αυτά τα ωραία για να διατηρηθεί το παραδοσιακό στιλ χωρίς να ισοπεδωθεί από την τουριστ αισθητική που τις περισσότερες φορές γίνεται λαίλαπα. Εύγε.

Πεντακάθαρο νησί, ακόμα και οι ιδιοκτήτες των μουλαριών, όταν αφόδευαν τα ζωα, μάζευαν τις ακαθαρσίες με φαράσι. Χαίρεσαι να κάνεις βόλτα στα καλντερίμια και ντρεπόμουν να πετάξω και το αποτσίγαρο. Στη βόλτα σου θα εχεις για παρέα πέντε χιλιάδες γάτες! Γατοβασίλειο! Τις βρίσκεις παντού! Στα καθίσματα των καφετεριών, στα σοκάκια, στους κάδους σκουπιδιών ( από δέκα και πάνω ) στο λιμάνι, στους πυργίσκους με τα κανόνια, απορώ πως ζούν ολες και μάλιστα για πρωτη φορά στη ζωη μου είδα τόσες πολλές χοντρές γάτες! Ισως το μοναδικό μέρος του κόσμου που οι σκύλοι και οι γάτες ζουν αρμονικά. Εδώ που τα λέμε, 5-6 σκυλιά όλα και ολα απέναντι σε μια θάλασσα γατών δεν ξέρω αν θα τα κατάφερναν.

Η πρώτη μου στάση ηταν στο Μουσείο της Υδρας. Πολλά τα εκθέματα σε περιορισμένο χώρο, σε ένα ταξίδι πολιτισμού στην ιστορία της πατρίδας μας μόνο που χρειάζεται λίγη υπομονή γιατί κάπου σε «μπουκώνουν» τόσα πολλά. Ακόμα και στις σκάλες εχουν βάλει πολλές προσωπογραφίες και για να τις δεις πρέπει να κάνεις ασκήσεις ισορροπίας. Καλαίσθητος χώρος με τη συνηθισμένη χαζαμάρα να απαγορεύουν τις φωτογραφίες. Μόνος μου ημουν, θα μπορούσα να είχα βγάλει 100 αλλά το σεβάστηκα. Λες και θα βγει αντίγραφο μουσείο Υδρας…

Συνέχισα το περπάτημα προς το Μιρα Μαρε ή Μανδράκι. Αυτά που είδα την προηγούμενη από το καϊκοταξί ήθελα να τα περπατήσω. Στην άκρη του λιμανιού εχει το βλοσυρό άγαλμα του Μιαούλη με καμια δεκαριά κανόνια που εχεις μια ολοκληρωμένη άποψη για το λιμάνι και μπορείς να βγάλεις πανοραμικές φωτογρφίες και συνεχίζει για 2 χλμ περίπου. Για να το φανταστείς, όπως βλέπεις από τη θάλασσα την αγκαλιά του λιμανιού, στα φτερά υπάρχει μια ευθεία 2 χλμ περίπου και από την άλλη περίπου 4 που φτάνει στα Καμίνια και συνεχίζει για τον Βλυχό. Είναι ευθεία οπότε προσφέρεται για έναν ωραίο περίπατο για να χαζέψεις τη θάλασσα και να απολαύσεις τη βόλτα σου με ηπια γυμναστική. Έφτασα στον συμπαθητικό και παραδοσιακό οικισμό των Καμινίων, κατέβηκα στο ήσυχο λιμανάκι, είδα τις ολόλευκες πάπιες και επέστρεψα στη χώρα.

Αυτή τη φορά στο «γειτονικό» του Μανόλη και της Χριστίνας έφαγα μια μπριζόλα η οποια δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Απέξω ένα ωραιο καφέ ψημμένο χρώμα και από μέσα κατακόκκινη. Σε άλλους αρέσει, εμένα δεν με συναρπάζει. Μου είπε βέβαια ο άνθρωπος «αν θέλετε να την ψήσω παραπάνω να μου πείτε αλλά προτίμησα να μην την κάνω στεγνή» αλλά ντράπηκα. Σε ένα εστιατόριο πηγαίνω για να δω την πρόταση του μάγειρα και όχι για να επιβάλλω τη δική μου. Αν ήθελε ας με ρώταγε στην αρχη. Τωρα να τον ξαναβάλω σε κόπο, δεν το άντεχα. Ακολούθως μια βόλτα στο λιμανάκι για τη χώνεψη και την ησυχία και μετα στο ξενοδοχείο για διάβασμα και γράψιμο.

Καμια φορά λεω πως ο τέλειος ήχος είναι ο μη ηχος. Να είσαι κάπου και να μην ακους τίποτα. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Υδρας είναι ότι δεν σου δημιουργεί φόβο. Ακόμα και στα ερημικά καλντεριμια να περπατήσεις δεν φοβάσαι. Εκανα μια βόλτα υπο τα άργυπνα βλέμματα χιλίων και βάλε γατών.

Την επόμενη μέρα τα σύννεφα έδωσαν τη θέση τους σε μια υπέροχη λιακάδα και ξεκίνησα να γυρίσω τα σοκάκια της Υδρας. Εχει και μοναστήρια αλλά δεν σε βοηθάει το μέρος να πας. Δεν ήθελα να περπατήσω 2,5 ωρες ανηφόρα και το μουλάρι είναι πανάκριβο. Καλό είναι η δημοτική αρχη να μεριμνά, ώστε αυτή η ομορφιά του νησιού να μη μένει εν κρυπτώ για τον επισκέπτη.

Περπάτησα πάνω κάτω αρκετά. Με πολλες στάσεις βέβαια. Μου έκανε εντύπωση το πόσο ευρύχωροι διάδρομοι υπήρχαν και πως σε κάθε κενό σημείο βλέπεις παγκάκια για να πάρεις τις ανασες σου και εστω σε 3-4 τετραγωνικά κενού χώρου φυτεμένα δέντρα και πράσινο για να μην είναι σκέτη η πέτρα. Αναρίθμητα αρχοντικά, το δημοτικό σχολείο ψηλά με γήπεδο μπάσκετ που βλέπει πιάτο το λιμάνι και ένα γήπεδο ποδοσφαίρου με χώμα. Πήγα και στην κατανυκτική μητρόπολη να ανάψω ένα κερί. Είχαν εσπερινό, δυστυχώς κάνενας ντόπιος δεν ήταν στην εκκλησία – χρονιάρες μέρες… - και υπάρχει ένα κειμηλιοστάσιο το οποιο είναι ανοιχτό μόνο το καλοκαίρι. Τι κρίμα…

Πέρασα και από το φαρμακείο του κ. Ραφαλιά. Ιστορικός χώρος καθώς λειτουργεί από το …1890! Βλέπεις πως ηταν τότε με τα παραδοσιακά ράφια και τις μπουκάλες που τότε οι φαρμακοποιοί χρησιμοποιούσαν για την παραγωγή των φαρμάκων. Καλό για τον επισκέπτη κακό για τον ιδιοκτήτη καθώς δεν μπορεί να κάνει ούτε μια αλλαγή στον χώρο καθώς είναι διατηρητέος.

Μπορώ να πω πως γύρισα σπιθαμή προς σπιθαμή ένα μεγάλο μέρος της Υδρας. Είχε νυχτώσει, ημουν κατάκοπος και πήγα πάλι στο break time για κρεατόσουπα και μακαρονάδα.

Την επόμενη μέρα αποτέλειωσα ότι δεν είχα δει την προηγούμενη. Πέρασα και από τα αρχοντικά των Κουντουριώτηδων αλλα αυτά δεν είναι του υπουργείου πολιτισμού και ανοίγουν μόνο αν υπάρχει γκρουπ τουριστών. Καταπληκτική λογική, με εντυπωσίασε. Ηπια καφέ στο λιμάνι και έφυγα για την αγαπημένη μου Αθήνα…

Δεν ξέρω αν υπάρχει, αλλά θα πρέπει να εξοπλιστώ με ένα ταζερ για να αποφεύγω τα αδέσποτα σκυλιά. Αν και στην Υδρα δεν θα έλεγα ότι κινδύνευσα ιδιαίτερα παρα μόνο τρόμαξα όταν πίσω από μια κλείστη πόρτα άκουσα ένα ουρλιαχτό που παραλίγο να κάνω τα 100 μέτρα σε δυο δευτερόλεπτα.

Οι Υδραίοι όταν είχαν «βαπόρι» όπως το λένε παραπονέθηκαν και ήθελαν το δελφίνι για να πηγαίνουν σε μιαμισυ ωρα στον Πειραιά ( 2, αν κάνει στάση στον Πόρο ) αντι για 4. Τους έβαλαν, και μάλιστα 3 δελφίνια την ημέρα αλλά τώρα ξαναθέλουν το πλοιο γιατί μετά τα 5 μποφόρ το δελφίνι δεν ταξιδεύει. Υπάρχει ένα θέμα με το νερό καθώς αυτό που έρχεται από την Πελοπόννησο είναι κακής ποιότητας και αναγκάζονται να αγοράζουν. Το θέμα είναι πως το νησί εχει νερό ( εξ’ου και το όνομα ) αλλά οι οικόλογοι – οπου βάζουν  τη μύτη τους αυτοί οι τύποι τίποτα καλό δεν προσφέρουν -  τους απαγορεύουν να περάσει ενας σωλήνας από το βουνό ή να φτιάξουν άλλη μια δεξαμενή για να μην πληρώνουν αυτό που η φύση τους δίνει δωρεάν.

Περίμενα περισσότερο κόσμο. Χρονιάρες μέρες αλλά το νησί ηταν ανυπόφορα άδειο. Μου εξήγησαν πως το Πασχα και τις αποκριές είναι ωραία να πας ενώ τα Χριστούγεννα οι ντόπιοι κατεβαίνουν στην Αθήνα.

Υπάρχει και μια άλλη εξήγηση για την ανυπαρξία του κόσμου.

Η ακρίβεια. Στο φαγητό και στον καφέ είναι λίγο τσιμπημένα αλλά δεν σε σφάζουν τόσο. Για παράδειγμα ο φρεντο καπουτσίνο μου κόστισε 3,5 ευρώ. Όμως μην τύχει και θέλεις να αγοράσει κάτι άλλο, ας πρόσεχες. Πρέπει να είσαι ο Αλ Φαταχ με τις 45 πόρσε. Οι ιδιοι βέβαια, δεν αγοράζουν από την ντόπια αγορά αλλά περνάνε απέναντι στην Αργολίδα με 6 ευρώ το καϊκι και φορτώνουν από το σουπερμάρκετ. Τους άλλους όμως τους γδέρνουν και καμιά φορά όσο και αφελής ή βλάκας, όπως θέλεις πες το, να είναι ο κόσμος, καμιά φορά τιμωρεί….

Παραλίες μην περιμένεις. Εχει δυο στην ανατολική πλευρά ( δεν τις είδα  )που πας με θαλάσσιο ταξί, στο μανδράκι, στην ακρη του λιμανιού εχει κάτι σαν τσιμεντένιες πλατφόρμες που κάνεις βουτιές από τα βράχια, στο Καμίνι είδα μια και προς το βλυχό δυο μικρές. Τίποτα το φοβερό δηλαδή.

Να μην ξεχάσεις να πάρεις αμυγδαλωτά από τον Τσαγκάρη. Μια που τα πήρα μια που έγιναν ανάρπαστα. Χωρίς συντηρητικά, μετά τις 4 μέρες θέλουν κατάξυψη!

Δύσκολος ο χειμώνας στην Υδρα και ευτυχώς δίνει ζωη η σχολή εμποροπλοιάρχων που απαριθμεί περι τα 150 άτομα.

Οι Υδραίοι που συνάντησα είναι ευγενικοί και απλοι άνθρωποι, πρόθυμοι να σου πιάσουν την κουβέντα, φιλικοί, ζεστοί άνθρωποι, χωρίς ψεύτικους τύπους και  χωρίς τουπέ.

Θερμές ευχαριστίες για την καλή τους προαίρεση:

• Στην κυρία Πόπη στο ξενοδοχείο Miranda. Θεα!
• Στην Μαριλένα και τον Αντώνη από το break time ( να πας να φας κρεατόσουπα )
• Στον διαχυτικό κύριο Νίκο με τα αναμνηστικά
• Στον κύριο Ραφαλιά με το φαρμακείο – ζωντανό μουσείο
• Στον Γιάννη που εχει σχολή καράτε στο νησί και πάλι καλά που τον βοήθησε ο δήμος να βρει ενα χώρο για να μαθαίνουν μικροί και μεγάλοι
• Στην κυρία Τούλα στο μουσείο

Στο ερώτημα «να παω στην Υδρα;» εχω να απαντήσω θετικά.

Να σηκωθείς το πρωι, να πάρει το δελφίνι, να πιεις τον καφέ σου στο λιμάνι  για να προσαρμοστείς στο κλίμα,  να πας μια βόλτα στο Μουσείο και να περπατήσεις στα σοκάκια, να φας, να κάνεις άλλη μια βόλτα προς τα Καμινια για να χωνέψεις και να φύγεις το απόγευμα. Αντε, να κάτσεις άλλη μια μέρα για να γυρίσεις περισσότερο την χωρα και να πάρεις μεγαλύτερες δόσεις ηρεμίας και έλλειψης μηχανοκίνησης. Μην κάνεις το λάθος να αγοράσεις τίποτα γιατί οι Υδραίοι πιστεύουν ότι ο κάθε επισκέπτης εχει πετρέλαια στη Σαουδική Αραβία.

Μπορείς να κάνεις μια ωραία έκπληξη στην κοπέλα σου να την πας μια ημερήσια. Από το σκυλάδικο είναι καλύτερα.

Εν κατακλείδι, η Υδρα για μια - δυο μέρες καλά είναι. Μετά πλήττεις…

Υγ. Ναι, προλαβα και εβγαλα 800 (!) φωτογραφίες. Εν καιρω θα ανεβάσω τις καλύτερες!