- Ελα ρε υποπτε!
- Ελα
- Δεν μου λες, παμε βολτα;
- Ποτε ρε;
- Σε μιση ωρα!
- Όχι αδερφε, δεν παιζει αυτό το εργο σε κανενα σινεμα
- Κριμα. Παντως εγω σε πηρα ε;
- Συγχαρητηρια…
Εκλεισα το τηλεφωνο σχεδον εκνευρισμενος.
Τελικα υστερα από χρονια και χρονια ερευνων, ανακαλυψα ότι αυτά τα «απροβλεπτα» κάθε άλλο παρα καλοπροαιρετα είναι. Μπορει να σημαινουν:
- Ξεμεινα και δεν ειχα ποιον να παρω και ειπα να δοκιμασω με σενα
- Οριστε, σε πηρα τηλεφωνο για να μην λες. Δεν φταιω εγω που ειπες όχι.
- Δεν υπολογιζω το προγραμμα και τις δουλειες σου, μου την καρφωσε και αντρα θελω, τωρα τον θελω
- Δεν ηθελα να βγω με σενα αλλα αφενος σε καλω για να μην εχεις παραπονο αλλα το κανω την τελευταια στιγμη για να πεις φυσικα όχι.
- Δεν ηθελα να δώ εσενα αλλα τη γκομενα και επειδη την τελευταια στιγμη με κρεμασε, ας βγω μαζι σου. Από το να δω τηλεοραση…
- Επιπολαιοτητα
- Ότι θυμαμαι χαιρομαι
- Καταπιεση. Σε θελω τωρα.
Πλην αναγκης, όλα τα ανωτερω απροοπτα με ενοχλουν.
Δεν λεω, υπαρχουν και περιπτωσεις που αυτό το απροβλεπτο, εχει τη γοητεια του και πολλες φορες αποβαινει εξαιρετικα καλο. Αλλα είναι καθαρα θεμα τυχης καθως προϋποθετει ότι ο αποδεχομενος την προσκληση δεν ειχε τιποτα να κανει και του ηρθε ως μαννα εξ ουρανου.
Εχω σταματησει προ πολλου να ανταποκρινομαι σε τετοιες προσκλησεις γιατι δεν ειμαι αεργος. Παντα προγραμματιζω τις δουλειες μου και τις εργασιες μου, εχω ποικιλες δραστηριοτητες και με εκνευριζουν οι απαιτησεις τις τελευταιας στιγμης. Το εκλαμβανω ως εισβολη στη ζωη μου χωρις να υπαρχει ο απαιτουμενος σεβασμος.
Από την άλλη βεβαια σιχαινομαι τα «ελα, σε 15 μερες θα κανω ένα παρτι, θα ερθεις;» Ναι, αν το θυμηθω. Που να ξερω σενιορ τι θα κανω σε 15 μερες; Μπορει να μου προκυψει ένα επαγγελματικο ραντεβου, ενας μεγαλος ερωτας, να αρρωστησω ή να αποδημησω εις Κυριον! Και τωρα να σου απαντησω θετικα, τι νοημα εχει;
Γενικα, ειμαι υπερ των προσκλησεων μια ( στη χειροτερη δυο ) μερες πριν. Ή ακομα και αυθημερον αρκει να είναι μεχρι το μεσημερι. Να ξερω, να κανονισω πραγματα, να τακτοποιησω εκκρεμοτητες, να ικανοποιησω αναγκες.
Δεν μπορει ο άλλος να εχει την απαιτηση, οποτε του την καρφωσει να με καλει και να μπω σε μια διαδικασια ειτε διαταραξης της γαληνης μου ειτε να αθετησω κατι άλλο για να τον ικανοποιησω.
Αν ζουσα στην επαρχια που δεν θα ειχα τιποτε άλλο να κανω, παει στην ευχη να το καταλαβω. Αλλα στην πολη και με τετοιους ρυθμους, αυτές τις προσκλησεις δεν μπορω να τις παρω στα σοβαρα.
