Ο ΠΟΡΦΥΡΟΣ ΛΟΦΟΣ

Ενίοτε, ξαναλέω ενίοτε,  μου αρέσει να βλέπω μια θεαματική ταινία. Αυτές με τα πολλά εφε, γιατί θέλω να χαζεύω την εξέλιξη του κινηματογράφου, να χάνομαι σε αλλους κόσμους, παραμυθένιους και να μπαίνω σε σύμπαντα αλλόκοτα.

Τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον μου το έχει κεντρίσει ο ασιατικός κινηματογράφος γιατι νοιώθω πως έρχομαι σε επαφή με έναν άλλον πολιτισμό.

Το χόλιγουντ εξαντλήθηκε και οι παραγωγές του είναι λίγο ως πολύ προβλέψιμες. Καινοτομία ηταν η σειρά του άρχοντα των δαχτυλιδιών, τα ματριξ και πολύ πίσω, τα starwars. Κάτι άλλο δεν μου ρχεται κατά νου που να αξίζει τον κόπο. Οι 300 και το sin city μπορούν να συμπεριληφθούν αλλά είναι διαφορετικού τυπου ταινίες.

Ετσι λοιπόν δεν δυσκολεύθηκα να παω στον πορφυρο λόφο ο οποιος είναι γκρεμός αλλά οι μεταφράσεις στη χώρα μας καμιά φορά χάνονται…

Ιδιαίτερα δε όταν είδα ότι στη σκηνοθεσία υπάρχει το όνομα του βιντεοκλιπά Τζον Γου η προδιάθεσή μου ανέβηκε στα ύψη. Απέφυγα συνειδητα τα village καθως μια ταινία 2,5 ωρών χρειάζεται ένα διάλειμμα.

Όταν βγήκα από το σινε φορτωμένος με εικόνες και παραστάσεις προσπάθησα να ταξινομήσω τον εγκέφαλό μου. Με εντυπωσίασε το καστινγκ των Κινέζων. Αν και οι φάτσες των ηθοποιών μου ηταν γνωστές από τον Ηρωα, τα ιπταμενα στιλετα και τις δυο εξαιρετικές του Γουονγκ Καρ Βαϊ, στον πορφυρό λόφο ηταν τόσο επιτυχημένες οι επιλογές των ηθοποιών που προς στιγμήν πίστεψα πως δεν έβλεπα ταινία αλλα τηλεμεταφέρθηκα στο χρόνο!

Η μόνη που έλειψε και πραγματικά αυτό μου κόστισε, ηταν η αγαπημένη μου Ζανγκ Ζιγι. Αν και η άλλη η κοπελίτσα ( δεν προκειται να θυμηθώ κανένα τσιν τσον ονομα και βαριέμαι το κόπι πέηστ ) ήταν καταπληκτική.

Μπορέι ολοι να λένε για το ιστορικό μυθιστόρημα με τις μάχες του 208 μΧ αλλά να πω τη μαύρη μου αλήθεια εμένα προφητικό για τη συνέχεια των παρόντων ετων μου φάνηκε. Όταν ο πρωθυπουργός πήγε στον αυτοκράτορα να ζητήσει την αδεια να πολεμήσουν τους στασιαστές, θυμηθηκα τη μαμα Αμερική. Στο συμβούλιο Ασφαλείας κλαιγόταν ότι το Ιρακ εχει πυρηνικά όπλα ώστε να εισβάλλει και να μη βρεθεί τελικά τίποτα. Επίσης οταν ανάγκασαν τον Τσαο Τσαο να τους «δώσει» τα βέλη. Ο συμβολισμός επίσης είναι προφανής. Με τα ιδια σας τα όπλα θα σας πολεμήσουμε.

Χαμογέλασα στη σκηνή που παίρνει ο ωραιος Ηρωας τα άχυρα για να δείξει ότι το ένα κόβεται ενώ τα πολλά ενωμένα είναι αδύνατον και σκέφτηκα πως αυτό μας το έχει πει ο Κούρκουλος εδώ και 40 χρόνια. Μάλιστα η εκδοχή του δικού μας ηταν πιο σεξι.

Η κινέζικη υπερπαραγωγή δεν είναι σαν τα αμερικάνικα κομπρεσέρ. Εχει πολιτισμό, χορογραφία, σπουδαίους ηθοποιούς, σκηνές ανθολογίας όπως ο «διάλογος με τα σαντούρια» και η βόλτα του περιστεριού.

Πολύ ωραιο θέαμα, με πολλές στιγμές πνευματικότητας, υψηλής αισθητικής, ενας τεράστιος πίνακας ζωγραφικής.

Να μην ξεχάσω και την απαραίτητη κακία: Γιατί κάποιες πολεμικές σκηνές μου θύμισαν πιστα, πολύ πιστα μπορω να πω, τους 300;

Βαθμολογία: 8 / 10