Αγουροξυπνημενος για τα δικα μου δεδομενα, οδηγουσα σχεδον εκνευρισμενος. Εβαλα λιγο πιο δυνατα από το συνηθες ένα από τα αγαπημενα μου ακουσματα και προσπαθουσα να φωτοσυνθεσω ώστε να λειτουργησω και εγκεφαλικα.
Περιμενα στο φαναρι και χαζευα του ουρανου τα συννεφα σε μερικα σπανια παιχνιδια στο θολο της Αθηνας. Ακουσα καποια ενοχλητικα κορναρισματα διπλα μου. Δεν εδωσα σημασια. Συνεχιστηκαν. Γυρισα ενοχλημενος.
Ενας τυπος διπλα μου, ειχε κατεβασει το παραθυρο, κατι προσπαθουσε να μου πει αλλα τον εμποδιζε το ηχητικο φραγμα το οποιο δεν ειχα καμια διαθεση να γκρεμισω.
Το πρασινο του φαναριου με βοηθησε ώστε να μη νικησει η περιεργεια την ενοχληση και ενδεχομενως τον φοβο. Πρωτη και μπροστα!
Στο επομενο φαναρι, ο τυπος με ξαναπλευρισε. Κατι ελεγε, κουναγε και τα χερια, τι να κανω, εκλεισα τη μουσικη και περιμενα να εμφανιστει το καλαζνικοβ. Παραλληλα σκεφτομουν ποιος θα μπορουσε να στειλει πληρωμενο δολοφονο να με πληξει. Πιθανως ενας μπραβος που σκουντηξα σε κλαμπ που πηγα προσφατα γιατι παραπατησα. Του ζητησα συγγνωμη αλλα παρα το «δεν πειραζει man» τελικα δεν θα μου το συγχωρεσε…
«ρε φιλε, σε παρακαλω, αυτό το κομματι το ψαχνω χρονια, ποιο είναι;»
Τελικα αφησα τον πολιτη να εκφραστει. Πηρα μια ανασα και του απαντησα:
«το Innerguidance από τον LTJ Bukem»
«Δεν καταλαβα, πως ειπες;» Με ρωτησε απεγνωσμενα
Στην επαναληψη, ξανα πρασινο και ξανα πρωτη.
Στο επομενο, επιμονος.
«πες μου σε παρακαλω ρε φιλε, να το γραψω μια στιγμη, οχι ρε γαμωτο, που είναι ένα χαρτι και ένα στιλο τωρα που το θελω, πως το ειπες;»
Τον κοιταξα και σαν ριπη περασαν από μπροστα μου πληθος στιγμων, να ακουω στο ραδιοφωνο τραγουδια που να θελω για τη συλλογη μου και να μην τα ξερω, τραγουδια που να ακουω τυχαια, να μου αρεσουν και να μην τα γνωριζω ώστε να τα βρω και τραγουδια αγαπημενα που εχω βρει σχεδον κατά λαθος και να νοιωθω τη μεθεξη προφεροντας το «σε ευχαριστω θεε μου, εστω και από σποντα, το βρηκα!»
Του χαμογελασα.
Εβγαλα το CD και του το πεταξα στο καθισμα του συνοδηγου.
«Είναι το τεταρτο κομματι αδερφε! Καλη ακροαση!»
Το φαναρι ηταν ηδη πρασινο, μολις προλαβα την αλλαγη στο μισητο κοκκινο. Παλι κορνες ακουγα και κοιταξα από τον καθρεπτη.
Ο τυπος, προφανως αποσβολωμενος ουτε καν ξεκινησε και οσοι επονταν, τον στολιζαν ηχητικα.
Ελπιζω να του αρεσαν και τα υπολοιπα από τη συλλογη…
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΣΥΝΕΒΗ.ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφή