CHRISTMAS THEATRE – ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

 

Τι βραδιά και αυτή…

Ειδική βραδιά. Για όσους πίστεψαν, συγκινήθηκαν και στηρίχθηκαν από το σίριαλ που τόλμησε και έδειξε το Mega.

Πρώτη φορά πήγα στο Christmas Theatre. Με το που μπήκα μέσα έκανα ένα ταξίδι αναμνήσεων.

Εδώ πήραμε το πρωτάθλημα σε εκείνη την αλησμόνητη σειρά αγώνων με τον Ολυμπιακό, το 3-2 από 0-2.

Εδώ κάναμε το καλύτερο ευρωπαϊκό μας παιχνίδι, εκείνο το απίστευτο 113-110 που χάσαμε από τη Μακάμπι στην Ευρωλίγκα μετά από δύο παρατάσεις.

Εδώ έβαλε ο Νίκος Ζήσης το πιο παλαβό τρίποντο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ απέναντι στους Τούρκους.

Πάνε πια αυτά.

Τώρα είναι μια ωραία μεγάλη σάλα με βελούδινα καθίσματα.  Στη θέση του παρκέ βρίσκεται με υπερυψωμένη πλατεία. Αντί για την αντίπαλη ρακέτα, βλέπεις μια σκηνή με μια τεράστια οθόνη και παραπλεύρως δυο μικρότερες για να βλέπουν όλοι.

Όμορφος χώρος και πάλι. Από την εμπειρία μου στα γήπεδα, για περίπου 4.000 θεατές υπολόγισα τη χωρητικότητα. Κατάμεστο. Όχι από ηλικιωμένους όπως φαντάζεσαι. Πολλά νέα παιδιά, ζευγάρια και παρέες φίλων. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Οι διοργανωτές έστειλαν δύο φορές mail για την προσέλευση των θεατών μια ώρα νωρίτερα γιατί θα ξεκινούσε η εκδήλωση αυστηρά στις 8 αλλά τελικά εδώ είμαστε Ελλαδάρα και ξεκινήσαμε στις 21.30. χα!

Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς με περίμενε. Νόμιζα πως θα ήταν κάποιες ομιλίες, ερωτήσεις από το κοινό και μερικές σκηνές.

Ξεκίνησε για το ζέσταμα μια χορωδία με βυζαντινούς ύμνους. Συνέχισαν οι Ανθή Βούλγαρη και Ιορδάνης Χασαπόπουλος, εμφανώς αμήχανοι να παρουσιάζουν δύο ομιλητές για ένα σύντομο χαιρετισμό και μετά ακολούθησε η ταινία που ουσιαστικά ήταν μια συλλογή των καλύτερων στιγμών και από τους δύο κύκλους από το σίριαλ για τον Άγιο Παϊσιο. Κράτησε 2,5 ώρες !!!! Πάλι καλά που είχε και διάλειμμα. Δεκαπέντε λεπτά είπαν αλλά επειδή όλοι έτρεξαν για σελφιζ με τους ηθοποιούς, το φάγαμε το μισάωρο.

Μπορεί να έχω μερικές ενστάσεις για την επιλογή των σκηνών, αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία η δική μου άποψη. Έλειπαν κάποιες που δεν έπρεπε να λείπουν. Τι να πρωτοβάλει θα μου πεις. Αυτό που ένοιωσα και είδα ήταν πως όλοι γύρω μου έκαναν ότι και εγώ. Δάκρυζαν σιωπηλά.

Ξαναζήσαμε μαζεμένοι αυτή τη μέθεξη και τη συγκίνηση. Για την αγάπη του Χριστού Γέροντα….

Ακολούθως προβλήθηκαν μερικές κομμένες σκηνές από τα γυρίσματα, ανέβηκαν όσοι ηθοποιοί παρευρίσκοντο και καταχειροκροτήθηκαν, μίλησε για λίγο ο σεναριογράφος Γιώργος Τσιάκκας, ο τεράστιος και εξόχως συμπαθής, Προκόπης Αγαθοκλέους που πήγε να πέσει το στάδιο από την αποθέωση και τη βραδιά έκλεισε με ένα σύντομο αποχαιρετισμό ο ηγούμενος Εφραίμ. Μίλησα και λίγο με την Μαρίνα Καλογήρου. Πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη την είχα δει στην «Αληθινή ζωή» του Κούτρα με τον Νίκο Κουρή. 21 χρόνια μετά… Εξαιρετική κυρία. Ευγενέστατη. Μπράβο της.

Φεύγοντας υπήρχε μια έκθεση βιβλίου που για μια ακόμα φορά αθέτησα μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου [ΣΣ. Μην αγοράζεις άλλα, που θα τα βάλεις πια; ] και μας κέρασαν νηστίσιμο κρουασάν με κεράσι!

Το μόνο αρνητικό ήταν πως όσοι καθόμασταν στις κερκίδες τους ομιλητές δεν τους βλέπαμε καλά. Θα μπορούσαν παράλληλα να τους δείχνουν στην κεντρική οθόνη.

Τι συναισθήματα.

Πόσα δάκρυα.

Η αληθινή πλευρά της βιωματικής Ορθοδοξίας μας.

Για την αγάπη του Χριστού Γέροντα….

 

Έβγαλα και βίντεο

Μπορείς να το δεις στο κανάλι μου, εδώ :