ΚΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ

 

Οι περισσότεροι ζούμε στην Αθήνα οπότε τα περιφερειακά νέα κάπου περνάνε στα ψιλά.

Ήμουν στο Πόρτο Χέλι. Μεγάλα προβλήματα με την υδροδότηση και οι κάτοικοι προτιμούν το εμφιαλωμένο.

Πήγα στην Άρτα. Ένας νομός που κατά 80% είναι ορεινός και βρέχει και η υδροδότηση έχει πρόβλημα και μου συνέστησαν να πίνω εμφιαλωμένο.

Πήγα στην Πρέβεζα. Κόβανε το νερό, ήταν σε αντιπαράθεση από ότι μου έλεγαν με τη Λευκάδα, έστελναν ανθρώπους για να κρατάνε τη βάνα ανοιχτή, τραγέλαφος !

Έχω φίλους στο μέτωπο του νομού Κορινθίας. Από Βραχάτι, Κιάτο, Ξυλόκαστρο. Μεγάλα προβλήματα με διακοπές για αρκετές ημέρες και με το σκεπτικό «νερό να έχουν τα ξενοδοχεία και τα εξοχικά στην παραλία και όλοι οι άλλοι…»

Η διαφθορά, η σήψη και η παρακμή στην Ελλάδα δεν αφορά μόνο το κοινοβούλιο. Είναι κάθετη.

Η τοπική αυτοδιοίκηση επιμένει να δίνει ένα σκασμό λεφτά «στον πολιτισμό» που σημαίνει λαϊκοποπ σκυλολέο συναυλίες και πανηγύρια παραδοσιακής μουσικής με ηλεκτρικές κιθάρες και σινθεσαϊζερ.

Χρόνια ολόκληρα είχα βαρεθεί να ακούω για την ορθή διαχείριση του νερού που δεν κάναμε και το πρόβλημα είναι μπροστά μας.

Δυστυχώς αγρόν ηγοράζουμε καθώς τα ρίχνουμε στον «υπερτουρισμό».

 

Παραμύθια αυτοπαρηγοριάς   

Η Ρώμη μαζεύει ετησίως τους τουρίστες που έχει όλη η Ελλάδα και κλαιγόμαστε. Το σύνδρομο της τοπικής κοινωνίας που από τη μια ενοχλείται από τους επισκέπτες αλλά χάρη σε αυτούς οι ντόπιοι:

Κάνουν μεροκάματα συντήρησης στα εξοχικά

Πουλάνε προϊόντα – ως επί το πλείστον μαύρα

Εργάζονται οι ίδιοι με μισθό

Ανοίγουν επιχειρήσεις

Ανεβαίνει η αξία της περιοχής με πολλές προεκτάσεις

Αλλά κατά τα άλλα, «ο υπερτουρισμός» φταίει και όχι η δική μας οργάνωση και διαχείριση.

Πρέπει να σοβαρευτούμε έστω και τώρα που είναι αργά.