ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

 

Απεχθάνομαι την επαιτεία γιατί πιστεύω πως στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι επαγγελματική. Δέχομαι πως η ζωή δεν είναι η ίδια για όλους αλλά αντί να πρήζεις τους ανθρώπους μπορείς να πουλάς ανακυκλώσιμα υλικά. Κάτι να κάνεις. Άσε δε τη γνωστή ευπαθή ομάδα που έχει ανάγει την επαιτεία σε επιστήμη αλλά έχουν μεγαλύτερη ρευστότητα από όλους μας.

Κάνω μια εξαίρεση με μεγάλη χαρά και πάντα δίνω τον οβολό μου σε μια ομάδα ανθρώπων. Στους καλλιτέχνες του δρόμου.

Όχι, δεν τους κρίνω αν είναι καλοί οργανοπαίκτες, αν έχουν ωραίες φωνές, ή αν είναι φάλτσοι. Δεν με νοιάζει. Μόνο και μόνο ότι δίνουν χρώμα στη γκρίζα πόλη μου αρκεί.

Δεν είναι μόνο όσοι τραγουδούν με ένα Bluetooth ηχείο ή μια κιθάρα. Είναι οι πιτσιρικάδες που χορεύουν, οι ζογκλέρ στα φανάρια και ας τους πέφτει το μπαλάκι. Ακόμα και αυτός που σου κάνει ένα πορτραίτο ή έχει ένα αυτοσχέδιο θέατρο σκιών. Ακόμα και μπάντες που περιμένουν ελπίζοντας να βρουν ένα μεροκάματο σε ένα μαγαζί και για να έχουν μια τριβή με τον κόσμο Είναι κάτι διαφορετικό που δεν λερώνει αλλά διανθίζει.

Δεν κλέβουν, δεν πρήζουν, δεν ενοχλούν. Δίνουν ήχο, χρώμα, ατμόσφαιρα στην πόλη. Είναι το πέπλο της άχνης ζάχαρης που γλυκαίνει τους ήχουν των μηχανών, των κορναρισμάτων και της οχλαγωγίας. Αν δεν θέλεις προσπερνάς, αν θέλεις, στέκεσαι για λίγο, παίρνεις μια ανάσα και αφήνεις ότι προαιρείσαι.

Ο καλλιτέχνης του δρόμου εξάλλου είναι πάντα χαμογελαστός…