ΓΚΑΛΗΣ ή ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ;;;

 

Με αφορμή την αυτοβιογραφία του Παναγιώτη Γιαννάκη που κυκλοφόρησε πρόσφατα και διάβασα κάποια αποσπάσματα στο Πρώτο Θέμα, θέλω να εκφράσω μερικές σκέψεις. Αιρετικές και ενδεχομένως ιερόσυλες για όσους αρκούνται στην πρώτη ανάγνωση.   

 

Ο Γκάλης ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε όχι μόνο το ελληνικό μπάσκετ αλλά και τη νοοτροπία του συνόλου – φορέων, παραγόντων και αθλητών - του ελληνικού αθλητισμού. Η έκρηξη των επιτυχιών στα ατομικά και στα ομαδικά αθλήματα είχαν τον Νίκο Γκάλη ως αφετηρία. Μέχρι τότε, που και που και άμα. Άλλα δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Τα έχεις διαβάσει χίλιες φορές.

 

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης όμως ήταν πιο σημαντικός. Πιο μεγάλος ως μέγεθος. Προφανώς και πιο αδικημένος.

 

Ø  Ο Γιαννάκης είχε μεγαλύτερη προσφορά σε διάρκεια. Ο Γκάλης έπαιξε, τελείωσε άγαρμπα λόγω εγωισμού και δεν ξαναφάνηκε παρά μόνο ως θεατής στις κερκίδες. Ο Γιαννάκης έπαιξε περισσότερο και έκανε καριέρα με σπουδαίες διακρίσεις και στους πάγκους ως προπονητής.

Ø  Ο Γιαννάκης ήταν και αυτός μεγάλος σκόρερ. Διαφορετικού στιλ από τον Γκάλη αλλά και αυτός διέπρεπε. Όταν ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη, δέχθηκε να υποβιβάσει το εγώ του για το κοινό καλό. Αυτή η νοοτροπία ήταν που οδήγησε τον Άρη και την Εθνική μας σε ότι ακολούθησε. Θα μπορούσε να τσακώνεται, ή να πάει σε άλλη ομάδα ως αντίπαλο δέος. Έμεινε ως δεύτερο βιολί και αυτό δείχνει Σοφία και Επίγνωση.

Ø  Ήταν πολύ κοντά να παίξει στο ΝΒΑ με τους Celtics. Στα δοκιμαστικά ήταν εξαιρετικός. Παρά τις μετεγγραφές που έκανε το τριφύλλι της Αμερικής, του πρότειναν να πάει στο CBA για να τον έχουν από κοντά. Ποιόν; Ένα παιδί από τη Νίκαια που έμαθε το άθλημα στην ανύπαρκτη μπασκετικά Ελλάδα! Όμως όπως κόπηκε ο χιαστός του, κόπηκε και η καριέρα του. Άλλος θα τα παρατούσε. Χειρουργεία τότε δεν υπήρχαν. Η μετέπειτα καριέρα του Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν με κομμένο χιαστό!!! Ο άνθρωπος ήταν τέρας εκγύμνασης. Θυμίζω πως δεν ήταν μόνο οργανωτής του παιχνιδιού και σερβιτόρος του Γκάλη. Ήταν και ο καλύτερος αμυντικός της ομάδας που πάντα μάρκαρε τον καλύτερο αντίπαλο επιθετικό. Συμμετείχε στα ριμπάουντ και πήρε πρωτάθλημα με δικά του τρίποντα στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ακόμα και στον Πανιώνιο που έπαιξε στο τέλος της καριέρας του, βοήθησε πάρα πολύ την ομάδα της Νέας Σμύρνης και στο γήπεδο και στα αποδυτήρια. Όλοι θυμόμαστε από εκείνη την ομάδα, τον καλύτερο Πανιώνιο της ιστορίας του,  τον Τέρνερ και τον Φάνη, αλλά στηρίχθηκε πάρα πολύ στον Παναγιώτη Γιαννάκη.

Ø  Υπάρχουν λεπτομέρειες που δεν πολυπροβάλλονται. Στα 35 του έπαιξε στον Παναθηναϊκό. Στο τέλος της σεζόν, στο f4 που έχασε από τον Ολυμπιακό, ο ΠΑΟ προηγείτο μέχρι τον τραυματισμό του Γιαννάκη. Βγήκε ο Δράκος, νίκησε ο γάβρος. Την επόμενη χρονιά, στα 37 του παρακαλώ, βασικός play maker πήρε το ευρωπαϊκό του Βράνκοβιτς με συμπαίκτη τον Ντομινίκ. Όχι μόνο έπαιξε στα 37 του αλλά και σε πολύ υψηλό επίπεδο με ευρωπαϊκή διάκριση.

Ø  Ο Παναγιώτης Γιαννάκης παρουσίασε την καλύτερη Εθνική Ελλάδος όλων των εποχών. Αυτή της διετίας 2005-2006. Θα μου πεις ευτύχησε να έχει σπουδαίους παίκτες. Και άλλοι είχαν καλά ρόστερ και βούλιαξαν. Το πνεύμα και το κλίμα της Εθνικής, οι άμυνες της, οι κατανομή των ρόλων, οδήγησαν σε θαύματα. Αυτή η Εθνική που ξαναπήρε χρυσό στο ευρωμπάσκετ στο Βελιγράδι και έγραψε την πιο σπουδαία σελίδα του ελληνικού μπάσκετ στη Σαϊτάμα με τη νίκη κατά των ΝΒΑers, είχε τη σφραγίδα του Παναγιώτη Γιαννάκη και μέχρι σήμερα τέτοια ομάδα δεν ξαναείδαμε ποτέ.

Ø  Το όνομα Βασίλης Σπανούλης το γνωρίζεις και ξέρεις τι σημαίνει για το ελληνικό μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι ο τρίτος μεγαλύτερος παίκτης στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. [ ΣΣ όταν τελειώσει ο Αντετοκούνμπο, θα διορθώσω ] Ξέρεις όμως ότι αυτός που τον πίστεψε, τον ανέδειξε και τον καθιέρωσε στο Μαρούσι ήταν ο Γιαννάκης; Αυτός που τον έβαλε και στην εθνική και ας φώναζαν οι στρατευμένοι δημοσιογράφοι γιατί τόλμησε και έκοψε τον Σιγάλα. Και οι από την άλλη πλευρά στρατευμένοι, γιατί πιο πριν είχε τολμήσει και κόψει τον Αλβέρτη. Πήρε δύσκολες αποφάσεις που απεδείχθησαν σωστές. Αυτός ανέβασε στην Εθνική και τον Ζήση και τον Τσαρτσαρή.

Ø  Ακόμα και το Μαρούσι, την καλύτερη ομάδα της ιστορίας του και το ωραιότερο μπάσκετ το έπαιξε με τον Γιαννάκη προπονητή. Θυμίζω πως το «Μαρουσάκι» έφτασε να παίξει τελικούς Α1 με τον Παναθηναϊκό.

Ø  Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ως παίκτης δεν αρνήθηκε ποτέ την Εθνική μας. Είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος με 351 συμμετοχές και η τελευταία του συμμετοχή ήταν στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996 στα 37 του ! Ο Γκάλης μας τελείωσε το 1991…

Ø  Δεν θα ξεχάσω πως σε ένα αγώνα με τον ΠΑΟΚ όταν προπονούσε το Μαρούσι, το παιχνίδι, δευτερόλεπτα πριν λήξει, ήταν ντέρμπι. Στην κόψη του ξυραφιού. Έγινε μια φάση, έξω η μπάλα και οι διαιτητές λανθασμένα την έδωσαν στο Μαρούσι. Την απόφαση τους, τη διόρθωσε ο ….Γιαννάκης! Αν θυμάμαι καλά το Μαρούσι κέρδισε, αλλά αίσθηση έκανε η κίνηση του Γιαννάκη.

Εν κατακλείδι λοιπόν, ναι, ο Γκάλης ήταν ο ένας, ο μέγας, ο Θεός.

Ο Γιαννάκης όμως είχε μεγαλύτερη σε διάρκεια και πιο πολύπλευρη προσφορά σε περισσότερα επίπεδα στο ελληνικό μπάσκετ και δεν έχει τιμηθεί όπως του αξίζει.